Uitzwaaien

Wanneer ik 's avonds laat de deur achter me dichttrek om Moos nog even uit te laten hoor ik vrijwel elke avond de luxaflex van Bastiaan's slaapkamer ritselen en zie ik z'n hand naar me zwaaien tot ik aan de overkant van het woonerf uit het zicht verdwijn. Ook wanneer ik - bijvoorbeeld na een avondje volleyballen - nog even buiten met de buurman sta te praten kan m'n nieuwsgierige (maar blijkbaar nog niet erg slaperige) zoon zich lastig bedwingen en zie ik regelmatig een paar ogen 'door' de luxaflex komen.

Foto's van m'n vader die in onze oude straat fietst heb ik niet,
wel van mezelf (en de Caltex-pomp!)

Ach, ik kan me voorstellen dat het wel wat heeft om vanuit je knusse bed het buitenleven te bespieden.
Dat zwaaien van Bastiaan herinnert me overigens aan hoe ik vroeger 's morgens door m'n slaapkamerraam m'n vader uitzwaaide wanneer hij 's morgens op de fiets naar z'n werk ging.

Halverwege de straat fietste hij dan, vlak voor hij uit het zicht verdween, de stoep op en zwaaide hij nog 'n keer bij de daar staande Caltex-benzinepomp.

Wanneer ik anno 2014 naar kantoor fiets rij ik het eerste stukje met m'n zoon mee, voor onze wegen zich scheiden.
En dan worden wij natuurlijk uitgezwaaid door Wilma.
Niet alleen door haar trouwens.
Als wij onze fietsen uit de schuur halen en Wilma in de keuken nog even een kopje thee inschenkt, zitten Sam en Moos van het uitzwaai-comité vaak al gezellig gezamenlijk op de deurmat om ons een goede fietstocht toe te wensen!

Lintjes

Volgende week is het de eerste keer dat het Willem-Alexander 'gaat behagen' dat hij het - vlak voor Koningsdag - lintjes mag laten regenen. Ikzelf heb dit jaar ook een lintje in ontvangst mogen nemen, al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik 'm 10 kilometer verderop weer aan iemand anders moest afgeven.
Ik was gevraagd deel te nemen aan een estafette-team dat de Rotterdamse Marathon ging lopen. En op zo'n vraag zeg ik geen nee!

Vrijwel ieder jaar wanneer ik het marathon-festijn aanschouw denk ik 'zal ik volgend jaar dan toch nog een keer?'
Inmiddels al weer lang geleden, in 1998 en 1999, liep ik de marathon; een keer alleen en een keer met m'n zus Nicole. Het blijven onvergetelijke ervaringen, maar het lukte alleen dankzij maandenlang serieus trainen. Hoeveel respect ik ook heb voor de eigenlijk te zware of ongetrainde mensen die 'm net binnen de limiet lopen; zo zou ik het nooit willen.
En omdat zo intensief trainen me waarschijnlijk niet meer lukt zal dat rennen van die lange 42 km er wel nooit meer van komen.
Maar de estafette komt wél in de buurt van 'het eggie'. Ook in 2011 liep ik de laatste 12 kilometer al eens met zo'n doorgeef-lint in m'n hand.

Zaterdag ging ik vrij vroeg naar bed, om de volgende morgen goed uitgerust te zijn. Maar midden in de nacht werd mijn slaap wreed verstoord. In de hal was onze kat aan het spelen met een plastic zak met Bastiaan's gymschoenen. Met een knal zwiepte hij de tas telkens tegen de huiskamerdeur.
Slaapdronken stapte ik uit m'n bed en opende ik onze slaapkamerdeur. Maar die deur ging niet - zoals de bedoeling was - vlak voor m'n blote voet langs, maar over m'n grote teen heen. Ik heb op dat moment de hele wereld vervloekt, maar kan dat blijkbaar heel zachtjes.
Laat ik het zo zeggen: wanneer mensen mij wel gehoord zouden hebben zou ik definitief nooit meer in aanmerking komen voor een lintje.

In de huiskamer zag ik m'n bebloede nagelriem en vroeg ik me af of ik een paar uur later in staat zou zijn om te rennen. Dat bleek de volgende ochtend gelukkig mee te vallen. Zevenenvijftig minuten na de start nam ik het stokje eeeh... lint over van de eerste loopster en na 52 minuten deel te hebben uitgemaakt van het marathon-feest leverde ik het lint af bij de derde loopster.

Het was weer een mooie ervaring. Maar zo euforisch als na het destijds lopen van die échte marathons was het natuurlijk niet.

Nu had ik een lint, maar toen ging ik na de finish door het lint...

Haarmode

Wanneer ik naar voetballers kijk valt me niet alleen het grote aantal tatoeages op, maar ook de bijzondere haarmode. De fraaiste en gekste figuren laten ze in hun haardos scheren. Om een of andere reden lukt het me niet om mee te doen met die haarmodes, al is er op dit moment een die ik wel zou kunnen volgen: de baard.

Tijdens de zomervakanties 'vergeet' ik me vaak te scheren en afgelopen zomer besloot ik na een paar luie dagen m'n baard maar eens te laten staan. Maar het is toch echt niks voor me... Als de haartjes langer worden gaat het kriebelen en plakkerig aanvoelen en verlang ik weer naar een (enigszins) gladde kin en wang.

.

M'n broer heeft in de vakanties dezelfde gewoonte, begreep ik laatst van 'm. En blijkbaar loopt hij nu - half april - om een of andere reden ook met een zomervakantie-gevoel rond. Afgelopen weekend trof ik hem tijdens het verjaardagsfeestje van m'n zus met een (wel keurig onderhouden) baard. Wilma maakte er een mooie foto van.

Toen ik de foto terugzag bedacht ik me dat dit wellicht een goed moment voor ons is om auditie te doen voor 'Baardmans en Kale - The Movie'.

Werk of privé?

Even de situatie schetsen: 7 uur 's avonds, begin april. In het avondzonnetje in de tuin met een bakkie koffie naast me en m'n iPad op schoot. Lang leve het vroege voorjaar!

Die iPad is zichzelf trouwens in rap tempo onmisbaar aan het maken. Niet alleen privé (even krantje lezen, YouTuben, Facebooken of Uitzending Gemist kijken), maar ook op kantoor. Daar heeft-ie het papier inmiddels vrijwel vervangen en zelfs het pc-gebruik dringt hij drastisch terug. Het moet ook wel, want van de gemiddelde werknemer wordt vandaag de dag verwacht dat hij het redt zonder vaste werkplek, zonder papieren archief maar met een flexibele instelling. 'Het Nieuwe Werken' is het toverwoord en de iPad een magisch onderdeel van de tovertruc.

Al googelend vond ik de volgende definitie: 'Het Nieuwe Werken (HNW) is een visie om werken effectiever, efficiënter maar ook plezieriger te maken voor zowel de organisatie als de medewerker. Die visie wordt gerealiseerd door die medewerker centraal te stellen en hem – binnen bepaalde grenzen - de ruimte en vrijheid te geven in het bepalen hoe hij werkt, waar hij werkt, wanneer hij werkt, waarmee hij werkt en met wie hij werkt.'

Werk- en privétijd gaan zo steeds meer door elkaar heen lopen. Privé-telefoontjes in 'de tijd van de baas' worden vandaag de dag gecompenseerd met mailverkeer in de avonduren of het weekend.

Afgelopen zondag was ik op uitnodiging van het Havenbedrijf Rotterdam in De Kuip, waar ik de wedstrijd Feyenoord - Go Ahead Eagles met hen mocht bekijken. In de skybox en op de tribune ging het over de doelpunten, het (nieuwe?) werk-voetbal van Lex Immers, maar toch ook vooral over onze projecten en ons gemeenschappelijke doel. Dat Feyenoord vijf keer het vijandelijke doel trof en dat we daar in het heerlijke voorjaarszonnetje naar mochten kijken maakte daarbij veel goed. 

Twee dagen na m'n werk-/voetbalzondag zag ik na afloop van een werk-meeting Feyenoord-topscorer Pelle lopen, op weg naar het terras van Hotel New York.
Eerlijk gezegd duurde het even voor ik zag dat hij het was. In eerste instantie viel m'n oog namelijk op de schoonheid die naast 'm liep. Volgens mij lopen bij hem werk en privé ook aardig door elkaar heen.
Hij scoort in ieder geval ook aardig buiten De Kuip.