Achttien

'O nee hè!' zei Bastiaan toen we vrijdag ons tuinpad opliepen nadat ik 'm van school had opgehaald. Aan de voordeur hingen twee goudkleurige ballonnen in de vorm van een 1 en een 8. Van onze sinds vrijdag 18-jarige zoon hoeft dat soort dingen niet zo, maar Wilma en ik vonden dat deze buitensporige uitspatting wel een keertje kon. Als het aan mij had gelegen was het resultaat trouwens nog veel uitbundiger geweest. Ik zou de cijfers kopen en zoals wel vaker was ik weer eens met iets anders thuisgekomen dan de bedoeling was. Eenmaal in de winkel neem ik regelmatig te weinig tijd om wat ik wil kopen goed te bekijken. Vaak gaat er dan wel even iets door me heen als 'wat ziet die verpakking er anders uit dan normaal', maar dit soort twijfels negeer en vergeet ik dan weer snel. Tot ik thuiskom en Wilma zegt 'wat heb je nou weer meegebracht?', en dan blijkt het vaak een of andere uitzonderingsvariant van het gebruikelijke artikel te zijn. Zonder zout of gluten, of juist met extra toevoegingen, of zoiets...

Dit was ook weer zo'n keer dat ik de verpakking van de cijferballonnen slecht had gelezen. Ik maakte thuis de verpakking open en begon ik de ballonnen uit te vouwen, verder uit te vouwen en nog eens verder uit te vouwen... Totdat Wilma me erop wees dat dit de 1 en 8 in maat XXL waren; een maat die absoluut niet op een voordeur past. Als we deze cijfers hadden opgeblazen zaten we nu waarschijnlijk nog bij te komen, en zou het alle automobilisten die sinds vrijdag de Brienenoordbrug zijn gepasseerd zijn opgevallen dat er in Capelle aan den IJssel iemand achttien jaar was geworden (of - voor de slimmeriken onder ons - eigenlijk 81, want onze voordeur ligt op het oosten). Afijn, ik moest ik terug om ze te ruilen voor een maatje dat wél pastte.

Vrijdag gaven we Bastiaan's nog niet zijn kado. Dat volgt nog. Hij wil zelf een (in mijn woorden) tóp-pc samenstellen waarop hij naar hartelust kan gamen en herrie maken. En omdat we zijn verjaardag pas zondag zouden vierden hielden we het op z'n échte verjaardag bij een Albelli-fotoboek vol met herinneringen van de afgelopen 18 jaar en een etentje bij Grillroom Ramses.

Best bijzonder eigenlijk dat onze zoon nu hij 18 is formeel geen kind meer is. Maar we zijn maar wat trots dat hij voor ons altijd óns kind zal blijven. Niet een béétje trots, maar trots in XXL!

Storm

Tussen alle nieuwsberichten over de storm van vandaag door ving ik ook een berichtje op over het afgelastte Nederlands Kampioenschap Tegenwindfietsen. De wind stond namelijk verkeerd... Dat is iets dat meer mensen overigens vandaag gedacht zullen hebben. De wind stond namelijk pal op bomen die omvielen, daken die wegwoeien en vrachtauto's die kantelden.

Afijn, ik heb vanmorgen dus maar in m'n eentje het Kampioenschap Tegenwind gereden langs de Maas, met de Erasmusbrug als finale. Daar moest ik heel voorzichtig zijn. Niet eens zo zeer de brug op, maar tijdens de daling. Met windkracht 10 in de rug een flinke helling af richting een druk kruispunt...

Maar het is goed gegaan, hoewel enkele collega's me voor gek verklaarden (ikzelf noemde het liever 'stoer'). Tijdens de pauze keken we filmpjes van wegwaaiende daken, containers en mensen en kwamen de verhalen over stormen van vroeger.
Over die storm van januari 1990 bijvoorbeeld, die ieder zich nog herinnerde en ook veel schade veroorzaakte.

De Coöperatieve Broodbakkerij 'Vooruit', hier net voor de
sloop in 1975 (en dus al zonder dakpannen)

Zelf dacht ik nog even aan dat verhaal over die eerste storm die ik meemaakte in 1961, toen ik een paar maanden oud was. Van m'n moeder begreep ik dat ze op de huiskamertafel m'n luier aan het verschonen was toen met een enorm kabaal enkele dakpannen van de broodbakkerij aan de overkant van de straat door de ramen naar binnen vlogen.
Ik weet er natuurlijk niks meer van, maar ik neem toch aan dat ik toen zó schrok dat m'n moeder meteen wéér m'n luier (nu gevuld met zeven kleuren) kon verschonen. Overigens heb ik er geen trauma aan overgehouden hoor. Of zou zo'n fietstocht met dit weer misschien onbewust een soort van therapie zijn?

Bijna 555 keer

Net voor ik met het schrijven van dit wekelijkse stukje begon ontdekte ik dat ik dat volgende week voor de 555ste keer doe! Toen ik er destijds mee begon was Bastiaan nog een klein mannetje. Eigenlijk was dat een van de redenen om te beginnen met deze blog. Iedere ouder met jonge kinderen herkent toch die momenten waarop zo'n klein eigenwijsje een leuke, naïeve of bijdehandte opmerking maakt waarvan je denkt 'die moet ik onthouden!' Want hoe leuk is het om te zien hoe zo'n kleintje tegen de wereld aankijkt en alles in zich opneemt? Schattig toch?
Maar onthouden valt niet altijd mee... tenzij je het opschrijft! Nu zijn we 554 weken verder en is het kleine eigenwijsje opgegroeid tot een grote vent van 17. Anno 2018 zou hij net zo goed een blog kunnen schrijven over de goedbedoelde opmerkingen van z'n vader die krampachtig z'n best doet om bijdehand bij te blijven in de snel veranderende wereld. Want hoe vaak gebruik ik bijvoorbeeld niet nét het verkeerde (mode)woord of informatica-begrip? Schattig toch?

Toch veroorzaakt ook Bastiaan af en toe nog van die ouderwetse 'die moet ik onthouden-momenten'. Dinsdagmorgen stond ik op het punt om naar kantoor te gaan toe Bastiaan vanuit de badkamer riep 'Pap! (spreek uit als 'pahap!!') De tube tandpasta is ontploft!!' Het leek me heel sterk. We hebben soms bijzondere soorten en smaken tandpasta en het zou best kunnen dat we er nu een met tandsteen-verwijderaar hebben aangeschaft, maar ik neem toch aan dat daar geen TNT in verwerkt zit... Toch zag wat er op de wasbak lag er inderdaad uit als een 'ontplofte' tube! Tot ik goed keek en zag dat wat er op de tube lag geen tandpasta was, maar een (blijkbaar van m'n hand gevallen) dot scheerschuim. We lachtten er om, ik ging zo snel mogelijk naar kantoor en hij poetste z'n tanden.

Maar het leek me dus handig om dit voorval toch nog even snel op deze blog te schrijven, voordat ik volgende week m'n 555ste stukje tik, nota bene de dag voordat onze zoon 18 wordt!

Dak eraf

Ik ben niet zo van de goede voornemens aan het begin van het jaar. Natuurlijk neem ik me wel eens iets voor, heb ik ideeën en maak ik plannen, maar dat hoeft niet per se op 31 december of 1 januari. Bovendien ben ik ook maar een mens met al zijn zwakheden en voer ik niet al mijn voorgenomen plannen uit.

Zondag namen we afscheid van 2017, gewoon thuis met z'n drietjes. En niet te vergeten met een onrustige kat (vanwege het vuurwerk) en een vrijwel dove hond, die oudjaarsdag tegenwoordig geweldig vindt omdat híj geen last meer heeft van al het geknal, maar wel af en toe wat mee-snoept van de lekkere hapjes. Niet van alle hapjes natuurlijk, want de nummer 1 oliebollen uit de AD-test aten we zelf op. Die bollen waren niet voor de poes, en dus ook niet voor de hond. Maar kort en goed: spreekwoordelijk ging bij ons het dak er op oudejaarsavond niet af.

Een groepje mensen in de straat achter ons ging wél uit hun dak. Al vroeg op de avond begonnen ze met tientallen enorme knallen, waarna ze pauzeerden van pakweg 11 uur tot half 3 's nachts (zodat anderen de kans kregen om zich te laten horen) en ze de draad (of eigenlijk 'het lont') oppakten totdat dat om half 6 's morgens was leeggeknald...

Halverwege de ochtend waren de kruitdampen opgetrokken en attendeerde Wilma me op een grote vuurpijl die in het dak van ons schuurtje bleek te zijn beland. Ik ging kijken en zag dat de pijl zich inderdaad dwars door de dakbedekking en het hardboard dakje had geboord! Het dakje waarvan ik me afgelopen voorjaar had voorgenomen dat ik het zou vervangen, omdat het vochtig en dus minder stevig was geworden. Maar (zoals ik al zei) ik ben ook maar een mens en het was er in 2017 niet van gekomen...
Op de tweede dag van 2018 is dit mens wél van z'n 'kamakaja-jippiejippiejee' naar de bouwmarkt gegaan voor een nieuw dak, met de bedoeling het zo snel mogelijk te vervangen. Inmiddels heeft hij alles op maat gezaagd en hoopt hij dat het weer het morgen toelaat dat hij 's avonds 'pannenbier' kan drinken.

Het leek me niet verstandig om de klus de afgelopen dagen helemaal af te ronden. Ik hou van uitdagingen, maar een schuurdak vervangen op de dag dat zelfs Noach z'n Ark (die destijds tijdens de zondvloed toch z'n diensten heeft bewezen) niet tegen de storm opgewassen blijkt te zijn zou toch écht kunnen worden gezien als de goden verzoeken...