1961

Precies zes jaar terug schreef ik het eerste stukje op deze weblog. Terugbladerend door de tijd geven al die wekelijkse niemendalletjes een aardig beeld van wat me op een of andere manier bezighield; van dingen waarbij ik in die jaren even heb stilgestaan om erom te lachen, me te verwonderen, verheugen of op te winden. Het is natuurlijk geen compleet dagboek ofzo en is ook helemaal niet als zodanig bedoeld, maar toch brengt het nog een keer lezen van enkele oude stukjes bij mijzelf vooral leuke herinneringen naar boven.

Stel nou dat ik niet zes, maar tweeënvijftig jaar terug al in staat was om een stukje op internet te plaatsen, dacht ik vandaag bij mezelf. Hoe zou zo'n eerste tekstje, opgesteld in de tijd dat JFK net tot president van de Verenigde Staten was gekozen en dat Yuri Gagarin als eerste mens de ruimte in was geschoten, er dan hebben uitgezien?

Als ik de verhalen van mijn ouders goed heb begrepen had ik op 25 april 1961 nog weinig leuke dingen meegemaakt.
Ikzelf weet dat niet meer, maar ook voor mijn moeder was het een heftige periode.
Op die dag was ik namelijk twee dagen oud en mijn geboorte was letterlijk een zware bevalling geweest.

Ik zag het levenslicht in het inmiddels alweer lang geleden gesloopte Rooms Katholieke Ziekenhuis aan de Houttuinen, vlakbij de Grote Kerk van Dordrecht. En dat levenslicht knipperde een beetje, om het zo maar eens uit te drukken. Mijn eerste dagen op deze aarde bracht ik daarom door in een couveuse, terwijl mijn moeder een paar kamers verderop lag aan te sterken na alle gebeurtenissen op die 23ste april.

Het is daarna allemaal ruimschoots goedgekomen hoor, en aan die start in die glazen couveuse heb ik niks overgehouden. Ook geen trauma of iets dergelijks... Sterker nog, ik zit nog altijd graag bij het raam.

Bank

Onze woonkamer was al een poos aan een flinke make-over toe, maar de afgelopen jaren waren er telkens redenen om het nog maar eventjes voor ons uit te schuiven. Tot begin dit jaar. Want al voordat onze premier aangaf dat de Nederlanders geld moeten laten rollen om de economie weer uit het slop te halen, bestelden we een nieuwe bank (vooral banken schijnen de economische problemen te veroorzaken, hadden we ooit begrepen), staken we euro's in behang (om ze zo beter te laten rollen) en in witkalk.
De afgelopen week was Bastiaan met zijn klas in het Engelse Canterbury en dat was voor Wilma en mij een prima gelegenheid om het huis eens grondig overhoop te halen. We hadden al eens verhalen gehoord over ouders die hun puber-kinderen bijna achter het behang hadden geplakt en nu onze eigen puberzoon aan de overkant van het Kanaal zat liepen we dat risico tenminste niet.
Maandagmorgen om 6 uur zwaaiden we onze tweetalige-VWO-zoon uit bij de voor zijn school staande bus en diezelfde dag al hadden we zijn slaapkamer omgetoverd in een groot opberghok voor alles wat in onze huiskamer stond en enigszins draagbaar was. Daarna zijn we met plamuurmessen, schuurpapier, kwasten en rollers aan de slag gegaan. Toen we our son vrijdagavond laat weer bij school ophaalden was hij bekaf van het laat-opblijven en de lange busreis via de kanaaltunnel en waren wij behoorlijk gesloopt van het klussen.

Vooraf hoopten we dat de huiskamer weer op orde zou zijn bij the return of our son from Great Brittain, maar helaas was onze planning enigszins uitgelopen en waren we nog niet aan het behangen toegekomen. Dat hebben we dus zaterdag maar gedaan, en we zijn tevreden met het resultaat.
Omdat zondag al lang was aangekondigd als de eerste voorjaarsdag van dit jaar, besloten we om deze dag - geheel overeenkomstig de oorspronkelijke bedoeling ervan - als rustdag te beschouwen. Ik zou alleen 's avonds eventjes de oude drie- en tweezitsbank naar buiten sjouwen, omdat de dag erna een nieuwe bank zou worden geleverd. 'Moet je niet iemand regelen om te helpen sjouwen?' had Wilma me nog gevraagd, maar ik schatte in dat onze sterke zoon en vriendje Ard kracht genoeg hadden om te helpen. Dat bleek echter een misvatting; vooral de driezitter was loodzwaar en moest gekanteld door de deur heen.
Even had ik het idee om een bijl te pakken en het bankstel ter plaatse in mootjes te hakken, maar ik was bang dat de brokstukken de verse lak en het nog drogende behang zouden beschadigen. Ook zou ik op deze manier de zondagsrust ernstig verstoren. Die zondagsrust was ook de reden dat ik mijn buurmannen niet om hulp wilde vragen, omdat zij op die dag (door de bank genomen) twee keer naar de kerk gaan, .

Ik belde daarom mijn zwager, die net thuis was na een weekje wintersport, maar gelukkig niet te beroerd was om even te komen helpen. Dankzij resoluut handelen werd de dreigende bankencrisis afgewend.

Vanochtend wordt het grof vuil opgehaald, dus gisterenavond moest het langs de wegkant worden geplaatst. Dankzij de zwoele temperaturen deed het gisterenavond al een beetje Zuid-europees aan, en ik gaf de avond nog een extra Grieks tintje door de bank met enige regelmaat te laten omvallen, op weg naar de wegkant. En het gaf ons de gelegenheid een echte 'Escher-foto' te nemen...

Zus met eend

Afgelopen maandag werd mijn zus vijftig, en die gebeurtenis is niet ongemerkt voorbijgegaan. Want na een verrassingsweekend in Sallamanca eind vorige maand vierde ze zaterdag een groot feest met alles erop en eraan en werd ze eerder die dag door haar vriendinnen 'ontvoerd' om met een aantal deux-cheveaux een bourgondisch tochtje door Brabant te maken. Heel toepasselijk, want ze heeft van oudsher (die term mag je gebruiken bij een vijftig-jarige) iets met zo'n lelijke eend. Het was ooit zelfs haar eerste auto. Goed ook dat ze - geheel volgens traditie - de grens niet over zijn gegaan. Want al ligt de oorsprong van de 2CV ten zuiden van ons land, de eend van mijn zus haakte destijds af kort voordat ze ermee naar België en Frankrijk wilde rijden.

In verband met haar verjaardag hebben wij als naaste familie een boekje gefabriceerd vol met foto's van en anekdotes over mijn zus. Een van die 'verhaaltjes' gaat over haar eend.

Toen ze net haar rijbewijs had viel haar oog op een tweedehands eend bij Garage De Bruin in Dubbeldam. Ze had haar vader meegevraagd om de auto te bekijken en het viel hem op dat het een beetje duister was in de garage, waardoor hij het wagentje niet echt goed kon beoordelen. 'Kan er geen lichtje aan hier?', had hij nog aan de garagehouder gevraagd, maar deze antwoordde dat de lamp stuk was. Het maakte m'n vader wat sceptisch, maar m'n enthousiaste zus schijnt iets gezegd te hebben als ‘ach, het maakt niet uit wat je er verder van vindt pap, want ik neem ‘m toch..!'

En het moet worden gezegd: het was een geinige, ludieke auto. Tot die keer dat bij ons thuis de telefoon ging en m'n vader opnam. 

M'n zus was even met de auto naar de stad gegaan om een paar sokken te kopen en had op het Vrieseplein een klein aanrijdinkje gehad. En ja, er was sprake van een beschadiginkje. Enfin.. hoe het telefoongesprek precies ging is niet meer te achterhalen (en zal in de verhalen achteraf wel flink zijn geromantiseerd), feit was dat de voorkant zodanig in elkaar zat dat de eend helaas total-loss moest worden verklaard. En dat vlak voordat ze op vakantie zou gaan...

Maar dan past het gelukkig ook weer bij mijn zus, dat ze een prima reisverzekering met vervangend vervoer had afgesloten. Samen met haar aanstaande echtgenote reisde ze nu naar Spanje af in een luxe Mitsubishi in plaats van in een leuke maar gammele eend.

Feesten van vroeger

Tijdens de familiereünie van afgelopen zaterdag, die in het teken stond van de 'seventies', kwamen veel foto's en filmpjes uit die periode voorbij. Zo zagen we bijvoorbeeld verschillende Sinterklaasfeesten aan ons voorbijtrekken waarbij oma-Sint Clementine, geassisteerd door opa Piet, strooide met kado's als voetbaltassen, sjaals, barbies, Das boetseerklei en plastic boerderijen. 

Ook de vele weekeinden op camping Hoeven in Brabant passeerden de revue. Vrijwel de gehele familie was daar zomers lang te vinden. 

's Avonds liepen we mee in lampionnenoptochten of zaten we met z'n allen rond een barbecue. 

Of we speelden Bingo in de kantine of gingen naar een disco in de Bosbadhal van de toen bekende Tros-dj Ad Roland. Ook André en Duin en De Mounties (wie kent ze nog?) traden daar weleens op. 

De dag werd door de kinderen gevuld met voetballen of zwemmen of door gewoon urenlang met z'n allen wat op een (door enkele vaders gefabriceerde) houten bank te hangen. Uitstapjes waren er ook, en favoriet daarbij was een fietstocht door het bos naar vliegveld Seppe in Bosschenhoofd. Leuk om al die beelden - waarvan ik er veel niet kende - te zien.

Het meest verbaasd heb ik me over de feesten uit die tijd. Vrijwel ieder jaar was er wel een oom en tante twaalf-en-een-half jaar getrouwd en in de zeventiger jaren was er blijkbaar één standaard-wijze waarop iets dergelijks gevierd moest worden. Men huurde een zaaltje (meestal van de speeltuinvereniging op Het Land van Valk), liet bakjes met pinda's en sigaretten neerzetten op tafeltjes die langs de muren stonden en het feest kon beginnen! Nadat het bruidspaar door heren en dames in kleurige jurken en pakken was gefeliciteerd (toen nog maar met één zoen in plaats van de huidige drie) was de dansvloer urenlang het terrein van ooms en tantes. 

Soms stopte de muziek en werd er iets creatiefs gedaan, waaraan vele uren oefenen aan vooraf waren gegaan. Zo hadden alle tantes van de 'koffieclub' iedere bruiloft weer een lied ingestudeerd en dansten een hele trits nichten (in hot pants!) op nummers als Dancing Queen. 

Maar ook speelde ik samen met mijn neef René een komisch bedoelde scene op een politiebureau en was er toneelstukje waarbij een als baby verklede oom de show stal (al was het maar vanwege de luier die hij droeg).

En dan begon het eigenlijk pas. Want terwijl de drank rijkelijk vloeide (een BOB bestond nog niet in de seventies) en de zaal door de sigarettenrook langzaam paars kleurde werd er door de menigte wat afgehost. Broekspijpen omhoog, blinddoeken, de polonaise, op stoelen staan; ik weet niet meer wat voor (on)gein er allemaal werd bedacht en uitgevoerd.

Dat waren nog eens vette feesten! Maar al dat gedoe van toen hoort niet thuis in deze 21ste eeuw. 

Stonden de feestjes in de jaren zeventig in het teken van de polonaise, anno 2013 is zelfs van halvanaise nog geen sprake...