Vroege voorjaarsdag

Een paar dagen terug liet Facebook me een herinnering zien van precies zes jaar terug, toen ik eind februari met Bastiaan de voorjaarszon opzocht in Rome. Ik herinnerde me weer hoe heerlijk ik het toen vond om - terwijl in Nederland het ijs nog op de sloten lag - daar in m'n T-shirt naast het Colloseum in het zonnetje te zitten.
Maar zie: zes jaar later zocht deze week de voorjaarszon óns op. Dus volstond deze voorjaarsvakantie een trip naar het zuiden van Nederland in plaats van het zuiden van Europa. Omdat alle wegen naar Rome leiden en we daar dus dit jaar niet heen wilden lieten we ons over een rails brengen naar de meest-buitenlandse stad van Nederland: Maastricht.
Wat een heerlijke stad is dat zeg! Een wandeling van het station, over de Servaasbrug naar de aurovrije binnenstad, kuieren door de gezellige winkelstraatjes, wat drinken op de volle zonovergoten terrassen van het Vrijthof, een kijkje in de Sint Servaas-basiliek.
Wilma paste thuis op onze hoogbejaarde viervoeter, maar dankzij beeldcontact wisten we samen het hotelletje te vinden waar we ooit - toen we elkaar nog niet zo lang kenden - overnachtten op een piepklein zolderkamertje onder het schuine dak. En ik herkende het hotel waar we zo'n twintig jaar terug met m'n schoonouders verbleven. En toen herinnerde ik me weer dat ik ooit ook een keer met m'n collega's een bezoekje aan Maastricht bracht dat we beëindigden met een drankje op een berg met een geweldig uitzicht op de stad. De Sint-Pietersberg!
We pakten de bus en nog geen kwartier later stonden we naast het op de berg gelegen Fort Sint Pieter en genoten we van het on-Nederlandse vergezicht, om ons daarna weer te haasten om een hapje te gaan eten op het plein waar André Riool jaarlijks vele mensen pleziert met zijn vieux.

Voldaan stapten we daarna weer in de trein. En eerlijk is eerlijk: zo'n treinrit heeft wel wat. Ik hou van autorijden, maar had nu alle tijd om rustig wat te lezen, wat te snoepen, wat te babbelen met m'n zoon, wat mee te luisteren naar gesprekken van anderen... En in de auto was ik nooit in gesprek geraakt met een 82-jarige in zuidafrika geboren vrouw die een bezoek ging brengen aan een vriendin en was er niet een man naar me toegekomen die me vroeg of ik wilde helpen met het stroppen van zijn das, omdat hij naar een feest ging waar het dragen van een das verplicht was.
En het klinkt gek misschien, maar ook dat soort irrelevante dingen dragen een beetje bij aan het slagen van zo'n vroege voorjaarsdag.

Podcast GaGa

Dit jaar is het 100 jaar geleden dat in Nederland de eerste radio-uitzending plaatsvond. Godzijdank, zou ik daaraan willen toevoegen. Want het lijkt me hartstikke lastig dat je wanneer je zin hebt in een lekker stukje muziek de deur uit moet richting een of andere concertzaal of dat je zelf thuis een moppie moet spelen.

Ik ben al mijn leven lang een grote fan van de radio en heb het op deze plek al eerder gehad over mijn obsessie voor de piratenzenders Veronica en Noordzee in de eerste helft van de jaren zeventig. De top 40, de Jukebox van Stan Haag, Ferry Maats Soulshow, 1,2,3,4,5,6,7,8,9 Tineke, en ga zo maar door. Of in de middagpauze van m'n school aan de keukentafel luisteren naar 'Raden Maar, met Kees Schilperoord'. Of naar 'Will Wil Wel', die na een goed antwoord van een kandidaat muntjes in de gokmachine Harige Harry gooide (waarna een vrolijk 'Hoi-hoi-hoi!' klonk, of een droevig 'Ooooh wat jammer...').

Tegenwoordig heb ik de radio vooral in de auto aan staan, om lekker hard mee te kunnen zingen (in de foute veronderstelling dat tóch niemand dat hoort).
Tot een jaartje terug luisterde ik al fietsend naar en van m'n werk ook meestal naar de radio, maar daarna heb ik definitief de switch gemaakt naar podcasts. Voor degenen die niet bekend zijn met dit fenomeen: audio-uitzendingen op internet die je kan afluisteren wanneer je maar wilt. Ik luister zo bijvoorbeeld naar echt gebeurd-verhalen, naar podcasts van het AD of de NOS over voetbal en naar allerlei documentaires over vroegere gebeurtenissen. Maar ook heb ik zo een hele hoorspelserie over het boek 'De 100-jarige die uit het raam klom en verdween' gevolgd. En op dit moment is een podcast-serie over de geschiedenis van 100 jaar radio een van m'n favorieten. Maar er zijn ook allerlei colleges te beluisteren of cursussen te volgen.

Eigenlijk is het vergelijkbaar met wat er met de televisie aan de hand is. Natuurlijk zijn er nog wel programma's die ik graag zie, maar steeds meer kijk ik wanneer het mij uitkomt naar fims of series op streaming platforms als Netflix. Al moet ik wel zeggen dat het me enigszins benauwt dat zo'n Netflix soms wat te ver gaat met hun adviezen aan hun klanten. Onlangs kreeg ik een - gezien mijn leeftijd - rare melding: 'Suggestie voor Marco: Sex Education'.

Ik keek er toch even van op toen ik die tekst zo op het scherm van m'n iPad zag verschijnen, en voelde me bijna beledigd. En toen ik de volgende ochtend naar kantoor wilde gaan vroeg ik me toch even af of ze ook op dit gebied podcast-cursussen hebben.
Maar het is onzin: ik ben er te oud voor en bovendien is m'n fiets nog te nieuw. Ik heb immers altijd te horen gekregen dat je het op een oude fiets moet leren

Slot

Elke donderdag zet ik een stukje op mijn blog. Meestal heb ik dat al eerder in de week geschreven en wordt het pas donderdag ‘automatisch’ online gezet, maar soms besef ik donderdagavond dat ik nog aan de bak ‘moet’ (van mezelf). Deze week was een extreem voorbeeld daarvan. Elke avond had ik n een dag werken wel iets (leuks) te doen gehad en ook vanavond was ik later thuis dan vooraf gedacht.

Ik woonde een informatieavond van de Hogeschool Rotterdam bij en toevallig was Bastiaan daar ook nog na het volgen van een avond-college. Omdat we toen we om kwart over 8 de school uitstapten nog niet hadden gegeten zijn we naar ‘Ellis’ op de Coolsingel gelopen, om daar een overheerlijke hamburger te eten. Maar het bereiden van zo’n hamburger duurt even...

Uiteindelijk was het bijna 10 uur toen we de metro pakten en op het moment dat m’n zoon bij ons metrostation z’n fiets ging pakken realiseerde ik me dus dat ik nog een stukje ‘moest’ fabriceren. Maar pfff... waarover? 

En dat was het moment waarop ik werd geroepen. ‘Pa-hap! Kom eens!!’

Ik zuchtte want vreesde dat z’n fietsslot weer kapot was. Dat was een paar weken terug namelijk ook het geval. Met geen mogelijkheid klikte het slot meer open, hoe hard je ook aan het sleuteltje draaide. Uiteindelijk heeft de fietsenmaker het met een slijptol doorgezaagd en een nieuw slot gemonteerd.
Deze keer had echter het kettingslot een probleem veroorzaakt. Bij het ‘s morgens met de ketting op slot zetten van z’n fiets had m’n zoon per ongeluk ook de fiets ernaast vastgezet, omdat hij de ketting om een remkabel van die fiets had gevouwen. Er zat dan ook een briefje op het zadel van z’n fiets geplakt met de vraag of hij de buurfiets-eigenaar wilde bellen, zodat die alsnog z’n fiets kon komen ophalen.

Soms vraag ik me wel eens af wat m’n zoon nou eigenlijk ‘van mij heeft’. Maar op een moment als dit weet ik het weer!

Bastiaan belde het nummer dat op het briefje stond en zo kwam alles weer goed. Nou moest ik alleen nog bedenken waar ik deze week een stukje over zou schrijven...

Loopjes

‘Heee, heb je zometeen ff tijd/zin/mogelijkheid?’, zie ik af en toe op m’n smartphone of -watch verschijnen als ik aan het werk ben, sinds m’n zoon in het centrum van Rotterdam colleges volgt. Natuurlijk heb ik niet altijd tijd. Maar aan het eind van de middag is er vaak wel een mouw aan te passen en spreken we af in de hal van mijn kantoor of ergens in de stad. In dat laatste geval treffen we elkaar dan meestal bij de MediaMarkt; de zaak met de meeste producten die onze gezamenlijke interesse hebben. Daarna hebben we dan ons loopje langs bijvoorbeeld Donner (boeken), Decathlon (sport), Yendor (strips) en de Markthal (gezellig). En soms (maar volgens mijn zoon niet vaak genoeg) sluiten we dat loopje af in een of ander eettentje.

Gisterenmiddag spraken we af bij de MediaMarkt, omdat Bastiaan er een controller voor zijn Nintendo-Switch-spelcomputer had gekocht. Met die controller (zeg maar een hedendaagse joystick) maakt hij digitale loopjes door een virtuele wereld op z’n computer of een tv-scherm. Ikzelf heb niet zo veel meer met computerspellen, maar heb toevallig afgelopen zaterdagavond samen met hem als Harry Potter en z’n vrienden rondgelopen en gesprongen in toverschool Zweinstein. Nou ben ik eerlijk gezegd niet bepaald een tovenaar als ik een computergame speel. Ik begrijp best dat jongetje Potter springt als ik op knopje A druk, dat hij tovert met knop B en weer een andere handeling verricht met knop C, maar er zitten nóg meer knopjes op zo’n controller en als ik tegelijkertijd ook nog eens moet ‘sturen’ om een richting op te lopen ben ik al die kennis op slag weer kwijt.

Maar ach, het gaat om de lol. En die had ik, maar vooral mijn zoon en mijn meekijkende echtgenote. Wilma speelt vaker dan ik een spelletje mee en brengt het er daarom een stuk beter vanaf. Om toch mijn blazoen nog wat op te poetsen vertelde ik dat ik dit soort adventure-games al speelde lang voordat Bastiaan geboren werd. Eind jaren tachtig speelde ik avond na avond op onze Shi Tec-pc ‘Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards’. Larry was geen tovenaarsleerling, maar een in een wit disco-kostuum gestoken loser die veel dronk en gokte en zonder succes achter de vrouwen aanging. 

Ik wist m’n zoon te overtuigen dat die rol als loser me destijds best goed af ging. Achteraf hoop ik maar dat hij me goed begrepen heeft... en dat hij voortaan geen loopje met me neemt.