Peut

Lang had ik het plan om deze zomer de raamkozijnen aan de buitenkant van ons huis van een nieuwe beits-laag te voorzien. Maar - je weet waarschijnlijk hoe zoiets gaat - het kwam er almaar niet van. Nog tijd zat, eerst op vakantie, te druk, te nat; dat soort dingen. Maar toen ik vrijdagmiddag de lange uitschuifladder pakte om de ramen te wassen werd ik met m'n neus op de feiten gedrukt. De een paar jaar geleden aangebrachte beits moest ik niet nog eens door herfststormen, winterkou en voorjaarsbuien laten teisteren. En nu was het mooi weer, dus... haastte ik me naar de doe-het-zelfzaak voor een flinke pot beits, kwasten, rollers, peut (ook wel terpentine genoemd) en nog meer bruikbaar materiaal.

 En vervolgens heb ik vrijwel het hele weekend op die ladder doorgebracht. Op zich gaat dat verven gaat me best goed af. Het lukt me alleen nooit om dat te doen zonder te knoeien. Wanneer ik hoog op zo'n ladder de kwast wil overgeven van m'n rechter- naar m'n linkerhand (waarmee ik de pot verf vasthoudt) beits ik tijdens die handeling vaak ook wat zaken die vooraf niet gepland waren. M'n hand, m'n arm, m'n kuit (!?). Maar goed, gelukkig bestaat er zoiets als peut (ook wel terpentine genoemd). Op een gegeven moment trok ik (nu met verfpot en kwast in één hand) een stuk schilderstape van het raam en gooide ik dat naar beneden. Toen ik later de ladder afdaalde werd ik onderaan begroet door onze hond. Wat deed dat beest buiten?, vroeg ik me af. Die hadden we toch juist binnen gelaten omdat ik in de tuin met ladders, kitspuiten, verf en andere troep bezig was? Ik begreep het al: Wilma en Bastiaan waren de tuin ingekomen om me te zeggen dat ze boodschappen gingen doen en op dat moment moet Moos stiekem naar buiten zijn gepiept. Ik opende de huiskamerdeur en stuurde 'm naar binnen. Maar wat zat daar nou aan z'n achterste?

Nee hè, onze jackrussel was precies op het met blauwe beits besmeurde stukje afplaktape gaan zitten dat ik naar beneden had gegooid. De tape zat nog onder z' staart. Jan Wolkers schreef ooit 'De hond met de blauwe tong' maar hier voor me liep een hond met een blauwe kont. Even dacht ik de fles peut (ook wel terpentine genoemd) te pakken, maar dat leek me niet zo gezond voor een beest dat zich op de raarste plekken kan likken... Ik rende met hem naar de badkamer en boende en schrobde het arme beest dat het een lieve lust was. Met redelijk succes, want nu is z'n achterste nog slechts lichtblauw. Eigenlijk ziet onze witte viervoeter er nu uit als een schaap dat net een ram 'op visite' heeft gehad (als je begrijpt wat ik bedoel).

 

Maar goed... verder is de verfklus goed verlopen. Al was het eigenlijk niet zo slim van me om dit te doen net nadat ik bij m'n huisarts was geweest omdat ik al een hele poos een zere nekspier heb. Jezelf vijf meter boven de grond in rare bochten wringen met een verfpot en kwast zal die pijn niet minder doen worden. Het is dus maar goed dat ik een verwijsbriefje heb voor een manuele therapeut (ook wel thera-terpentine genoemd).

Communicatie

Vorig jaar om deze tijd had toch niemand verwacht nog mee te zullen maken dat de president van Amerika zou dreigen een land met nucleaire wapens weg te zullen vagen, nota bene tijdens een bijeenkomst van de United Nations  (opgericht om de vrede in de wereld te bewerkstelligen)? Je zou toch mogen verwachten dat er aan Amerikaanse kant (ook) heren met verstand zitten die ondanks de idiote provocaties van de andere kant een diplomatiek pad proberen te vinden. Dat men (al ontploft men van binnen) zorgvuldig communiceert met de tegenstander, en niet - zoals de president zelf - met agressieve tweets.

Digitaal communiceren blijft sowieso link. Vooral dankzij de autocorrectie is een foutje zo gemaakt. Zo was bij mij laatst een vergadering bij de DCMR Milieudienst Rijnmond uitgelopen en tikte ik bij het verlaten van het gebouw een berichtje naar Wilma. Maar al lopend zag ik niet dat Messenger het woordje dcmr blijkbaar niet kende, waardoor het thuisfront van mij de mededeling 'Stap nu bij dame naar buiten' ontving.

Kort erna zat ik in de metro en zag ik m'n rare bericht. Ik moest erom lachen. Het was net alsof ik ergens uit een obscuur pandje in het red light district was komen lopen, terwijl ik in werkelijkheid heel onschuldig met deskundigen op het gebied van (een goed of slecht) milieu had zitten... ouwehoeren.

Zwemweer?

Ik vind het niet alleen leuk op elke week een stukje tekst te tikken voor deze blog (hoewel het me niet altijd meevalt), het kan ook hartstikke handig zijn. Want ookal bevat het geen geheimen en zit er dus geen slotje op, het fungeert soms ook als een soort dagboek. Of in ieder geval als een geheugensteuntje. Wanneer waren we ookalweer op vakantie bij Cap d'Agde? In 2007. Weet jij nog wanneer we deze auto kochten? In 2011. Zoiets dus... hartstikke handig. Of die familiereünie, was die nou vorig jaar? Ja.

Ook lees ik soms de stukjes nog wel eens terug die ik bijvoorbeeld precies een, twee of drie jaar terug schreef. Of tekstjes van nog langer geleden, die dan net door iemand anders lijken te zijn geschreven (lang leve mijn slechte geheugen!).

Gisteren bladerde ik, terwijl buiten de storm en de regenbuien ons landje de herfst injoegen, naar wat ik vorig jaar halverwege september schreef. En wat bleek? Exact een jaar geleden was het 30 graden! Vandaag haalden we de helft niet eens! Een jaar terug gingen we na werktijd zwemmen in de Kralingse Plas om af te koelen!

En nu? Je moet toch wel gek zijn om ook dit jaar in ons kikkerlandje halverwege september buiten te gaan zwemmen... Toch? 

Nou, vandaag zag ik een heleboel van die gekken. Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op de Rijnhaven in Rotterdam, waar deze dagen het WK Triathlon plaatsvindt. Vele tientallen dames en heren van alle leeftijden trotseerden het hondeweer en zwommen een kilometers lang rondje dwars door hoge golven. Je moet er maar zin in hebben. Hoewel? Goed beschouwd is het de laatste dagen onder water net zo nat als erboven.

Bril poetsen

Het viel me onlangs op dat m'n bril poetsen niet meer afdoende hielp. Op de glazen zaten lichte beschadigingen. Dus bracht ik een bezoek aan de brillenzaak waar Jan Smit zo irritant over zingt. Bij de ogentest bleek dat m'n ogen de afgelopen vijf jaar niet slechter waren geworden en na wat zoeken vond ik een geschikt montuur.

Vorige week kon ik 'm ophalen en ik was benieuwd hoe anderen zouden reageren. Zou het überhaupt opvallen? Zo opvallend anders dan m'n vorige bril is-ie ook weer niet. En ik weet hoe het werkt. Soms zie je iets anders aan iemand, maar weet je niet wat het is. Voor het zelfde geld denken ze dat ik een ander kapsel heb ofzo. M'n mannelijke collega's viel de nieuwe bril inderdaad niet op, maar (en hiermee zijn alle vooroordelen weer bevestigd) de vrouwen zagen het meteen!

Thuis wist Wilma natuurlijk al dat ik die dag de bril was gaan ophalen, maar anders had zij het ook meteen gezien. Maar Bastiaan? Wilma en ik gokten beiden dat het onze zoon absoluut niet zou opvallen. Dát bleek een misrekening: 'Jezus pa!' riep hij meteen nadat hij de kamer binnenliep. Heel opmerkzaam dus, maar of ik nou blij moest zijn met zo'n opmerking...

Afijn, het lukt me nu in ieder geval weer om alle vlekjes van m'n bril weg te poetsen. Ik kocht dezelfde week trouwens ook een nieuwe fiets. Dat heeft er natuurlijk niets mee te maken, maar nu is het voor mij wel oppassen geblazen - verstrooid als ik kan zijn. Want het kan geen kwaad wanneer ik per ongeluk m'n nieuwe fiets poets in plaats van m'n bril, maar ik moet niet op m'n nieuwe bril gaan zitten.