Niet passende namen

Op de vraag 'waar ben je deze herfstvakantie geweest?' kan ik zonder te liegen 'in Sint Maarten' antwoorden. Maar denk daarbij niet aan een zonnig en warm eiland in de buurt van Midden-Amerika, maar aan een klein dorpje in de kop van Noord Holland. We waren er op bezoek bij een nicht van Wilma, omdat we een paar dagen in een hotelletje in het nabijgelegen Bergen verbleven. Bergen; eigenlijk ook zo'n plaatsnaam die je in eerste instantie niet met ons platte polderlandje associeert. Vreemd toch dat we het ooit blijkbaar logisch vonden om dorpjes of steden namen als Bergen op Zoom of Bergen aan Zee te geven? En dit fenomeen doet zich trouwens ook voor bij Nederlandse achternamen. Bekende Nederlandse voetballers? Vroeger Dennis Bergkamp en vandaag de dag spelen Steven Berghuis en Steven Bergwijn in Oranje. Aanvoerder Virgil van Dijk heeft tenminste een achternaam die wél bij Nederland past!

Dat we precies in onze herfstvakantie de overgang van de nazomer naar de herfst meemaakten was trouwens ook zeer gepast. De eerste dag slenterden we nog langs goed gevulde terrassen in zonnig Egmond, maar de dagen erna moesten we schuilen in Alkmaarse horecagelegenheden en winkels, konden we uitwaaien op de Hondsbossche Zeewering en hoorden we regen kletsen op ons hotelraam.

Ons hotel heette overigens 'Heerlijkheid' en dat is helaas weer een voorbeeld van een naam die niet past. want we hebben ons 'heerlijk' vermaakt hoor, maar dat was niet dankzij maar ondanks het hotel. Toen ik op de dag van aankomst de douche opendraaide kwam ik er - na voor de zekerheid een poos te hebben gewacht - achter dat we geen warm water hadden. Nadat we daar om een uur of vijf melding van maakten vroegen we meteen in het bij het hotel behorende restaurant of we voor vanavond een tafel konden reserveren. Dat was niet nodig, werd ons verteld. Want het was rustig. Maar toen we anderhalf uur later het restaurant binnenstapten was er geen tafel meer vrij, dus moesten we op zoek naar een andere eetgelegenheid in het dorp. En dan was er ook nog een lekkende radiator naast het bed, met als gevolg dat een deel van Wilma's dekbed in de loop van de nacht nat was geworden. De klusjesman van het hotel draaide overuren in onze kamer...

Toen we weer richting huis gingen en ons bij de receptie gevraagd werd of het hotel ons goed was bevallen gaf ik dus een ander antwoord dan gebruikelijk. Want we hadden klachten. Bergen!

Niet kieskeurig

Dik dertig jaar geleden dreigden onze wegen zich te scheiden, toen drie naaste collega's en ik op andere plekken in de organisatie terecht kwamen. Ik had met succes gesolliciteerd naar een 'functie elders' (een begrip dat tegenwoordig een negatieve lading heeft) en door een grootschalige reorganisatie verhuisden ook mijn collega's naar verschillende organisatieonderdelen van de gemeente Rotterdam, die op diverse plaatsen in de stad lagen. Maar we spraken af dat we in ieder geval één keer per jaar ergens samen zouden lunchen. Dat hielden we veel langer vol dan ik destijds vermoedde, want je weet hoe het vaak gaat met dat soort afspraken: op een gegeven moment komt de klad erin. Maar nee dus; door de jaren heen hebben we aardig wat horecagelegenheden tussen de middag met een bezoekje verblijd. Ook nadat twee van m'n collega's zo'n vijftien jaar terug met pensioen gingen bleven we de afspraak nakomen. 

Twee weken terug waren we daarom verheugd dat we na de Covid-lockdowns weer samen konden afspreken in Hotel New York. Natuurlijk is er wat veranderd sinds de laatste keer: we moesten een QR-code laten zien en we begroetten elkaar niet met de hand maar met een vuistje of elleboog. Maar die aanpassingen hadden we er graag voor over!

Toen op een gegeven moment de bediening de standaardvraag 'heeft u al een keus kunnen maken?' stelde verontschuldigden we ons met de mededeling dat we nog zo met elkaar in gesprek waren geweest dat we de kaart nog niet hadden geopend. Ik koos voor twee Dobben-kroketten met wit brood en mijn buurman ging voor die kroketten met bruin brood. M'n collega's aan de andere kant van de tafel bestelden allebei hetzelfde: een salade met als voorafje tomatensoep.

Nadat de lunch op tafel was gezet werden onze gesprekken al etend voortgezet. Verhalen over vroeger maar ook over bezigheden van nu, verteld met een flinke dosis zelfspot. Anekdotes over spel en sport met leeftijdgenoten bijvoorbeeld, waarbij het voorkomt dat niemand van de krasse knarren de stand meer weet of men geen idee heeft wie er ookalweer aan de beurt is. 

Het viel stil toen de kok ineens naast onze tafel stond. 'Hoe vond u de soep?' vroeg hij aan m'n tafelgenoten die die hadden besteld. 'Eeh... lekker... een beetje vreemd van smaak eigenlijk', was de weifelende reactie. 'Ik moet m'n excuus aanbieden', zei de kok erna. 'U bestelde tomatensoep maar we hebben u per abuis kreeftensoep gegeven!' Dat bleek nauwelijks te zijn opgevallen bij m'n oud collega's, hoewel ze de tomatensoep achteraf bezien dus wel wat merkwaardig vonden smaken...

M'n 'krokettenbuurman' en ik moesten hartelijk lachen om de verstrooidheid van onze overburen, waarbij ik eerlijk aangaf dat dit mij ook zou kunnen gebeuren. 'Dat geloof ik zeker, zei een van de kreeftensoep etende collega's lachend, want jij had toch wít brood besteld bij je kroketten?' Ik keek naar het bruine stuk brood waarop ik zojuist kroket nummer één had geprakt en waarvan ik net smakelijk had zitten eten. En tegelijk keek de bruinbroodbesteller naast me naar het witte stuk brood dat hij inmiddels zonder erbij na te denken voor de helft had verorberd.

Volgend jaar zien we elkaar weer. Waar? Dat maakt eigenlijk niet uit, want we worden sowieso toch steeds minder kieskeurig.