Schouders

'Gaan we zó maar bij ze langs?' vroeg Bastiaan zondag, net voor we de Heinenoordtunnel inreden. 'O nee he!!', riep ik meteen, want ik wilde antwoorden dat we op visite gingen omdat mijn broer jarig was geweest maar realiseerde me op dat moment dat we z'n kado thuis hadden laten liggen...

Maar ik heb net besloten dit voorval nu maar eens niet in mijn weblog te vermelden. Ik heb al vaker over mijn verstrooidheid geschreven en ook de jarige job zelf refereerde onlangs op zijn site aan mijn vergeetachtigheid. Sinds een half jaar schrijft ook hij wekelijks over alledaagse gebeurtenissen. De kids van drie en bijna een jaar zijn daarbij een prima inspiratiebron. Ze waren net terug van vakantie en een paar weekjes weg met een jong gezin biedt natuurlijk genoeg aanleiding om over leuke dingen te schrijven.

Toen Bastiaan een jaar of vier was schreef ik ook al stukjes, al had ik toen deze site nog niet. Ook in de vakantie van 2005 (het tijdperk waarin nog geen laptops of tablets over de grens werden meegesjouwd) tikte ik tekstjes op de voorloper van mijn smartphone. Ik heb net even gezocht en vond onderstaand schrijfsel.

Gisteren zijn we naar het schilderachtig dorpje Kayzersberg, aan de rand van de Vogezen en de Elzas, geweest. Mooie vakwerkhuizen, fraaie bloemenperkjes, leuke terrasjes en grappige winkeltjes. En -bovenop een berg- een oude kasteeltoren (mag je ook verwachten als het stadje Kayzersberg heet). Die berg en de toren erop moesten natuurlijk beklommen worden door Bastiaan en mij.

Voor Wilma een uitstekende gelegenheid om zich op een bankje in het dorp nog eens te verdiepen in het taaie vijfde deel van Harry Potter. 

Tweehonderdvijfenzeventig ongelijkmatige, soms in rotsen gehouwen treeën leidden ons de berg en de toren op. En dat gaat die vijfjarige -die als we een stuk wandelen vaak vraagt of-ie op m'n schouders mag- prima af. Het viel me eerder deze week in het zwembad al op dat die kleine als een sprinkhaan de trap van de giga-glijbaan opsjeest, als het aan hem ligt 20 keer achter elkaar. Maar ja, hij heeft wel zo'n 70 literpakken melk minder mee te slepen naar boven dan ik. Acht keer achter elkaar die enorme glijbaantrap op vond ik meestal welletjes. Dus die schouders van mij zijn binnenkort niet meer nodig om m'n zoon te vervoeren, al blijven ze ook voor hem natuurlijk altijd een andere functie houden...

Toen we bijna halverwege de kasteeltoren waren vroeg Bastiaan alsnog of ik hem verder naar boven wilde dragen. Er was namelijk één been moe geworden. Dus kon pappa zich toch nog even bewijzen. Maar ja, als dat linkerbeen van Bastiaan straks óók niet meer moe wordt...

English

'Als er wat is stuur je maar een Whatsappje. Maar ga om half negen naar bed en om 9 uur doe je het licht uit' zeiden we tegen Bastiaan voordat we naar de ouderavond vertrokken. 'En mag ik dan tot half negen Wii-en?' vroeg hij daarop, waarop wij instemmend reageerden.
En toen we een poosje erna aandachtig naar de mentor van Bastiaan's klas zaten te luisteren voelde ik mijn smartphone trillen in mijn binnenzak.
'SHIT', las ik op m'n schermpje. 'Wat is er?' tikte ik stiekem, luisterend naar de mentor.
'Ik moet m'n Engels nog doen!!!' antwoordde Bas, waarop ik typte 'ga maar ff doen dan'.
'Hoe laat dan naar bed?'. 'Op de tijd die mamma zei'.
'Dat is het al bijna en dan heb ik geen tijd meer voor de Wii' las ik vervolgens, waarna ik verontwaardigd 'Het is pas half 8 hoor!!' tikte. 'En nou stil!', voegde ik er bozig aan toe, want ik miste ondertussen een groot deel van het verhaal van de meester.

Twintig minuten later, iets voor 8 uur, trilde m'n binnenzak opnieuw. 'Lig in bed, ga nu lezen. Hoe laat boek dicht? Sorry voor het storen!!!' 'Je hebt nog een UUR' tikte ik terug, waarop Bas antwoordde 'Aargh het is acht uur!!! Hahahaha oo shit he-le-maal vergeten!!! Ooooh!!! Thx 4 telling me!!! Ik zet de Wii meteen weer aan.'

Wilma, die al die tijd wél aandachtig naar Bastiaan's meester had geluisterd, keek me aan en zag me glimlachen. Meneer had dus in nog geen twintig minuten z'n engels gedaan, zich omgekleed en z'n tanden gepoetst, dacht ik bij mezelf. Normaal gesproken doet hij over omkleden en poetsen alleen al bijna zo lang (al overdrijf ik nu iets). Dus hoeveel tijd zou hij nu aan zijn engelse huiswerk hebben besteed..?

Inmiddels kennen we het cijfer voor Bastiaan's eerste schriftelijke overhoring Engels: een tien! Klokkijken in het engels zal wel geen onderdeel van de leerstof zijn geweest.

Knie

Mijn zwager wordt binnenkort waarschijnlijk aan zijn meniscus geopereerd. Hij heeft al een poosje last van zijn knie, vooral na het hardlopen.

Ik ken het fenomeen. Vanaf november 1999 was ik fanatiek aan het trainen voor mijn derde Rotterdam Marathon op een rij, in april 2000. Maar toen begin 2000 Bastiaan werd geboren, gooide dat mijn trainingschema flink in de war. Eind februari hoopte ik de trainingsachterstand in te halen door meteen flinke stukken te gaan lopen.

Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ik kreeg last van mijn knie en bij een scan bleek mijn meniscus flink te zijn beschadigd. Omdat m'n zus opertieassistente was kon ze snel een plaatsje op de operatietafel voor me regelen in het Zwijndrechtse Jacobus-ziekenhuis. Zo'n week of twee voor de operatie had ik een gesprek met de anesthesist, die me vertelde dat de operatie een fluitje van een cent zou zijn (waarbij ik heel even vreesde dat de door mij gewenste ingreep werd verward met een geslachtsoperatie). De knie zou plaatselijk worden verdoofd, spraken we af. Maar toen ik op de dag zelf de operatiekamer werd binnengereden kwam een andere anesthesist naar me toe die zei dat ik onder algehele narcose zou gaan, waarop degene die met mij de eerdere afspraak had gemaakt aangaf het daar niet mee eens te zijn. Daar zat ik op dat moment niet echt op te wachten; twee boven mijn operatietafel kissebissende anesthesisten. Op een afstandje zag ik mijn zus ook enigszins vertwijfeld toekijken.

Ik weet niet meer wat ik precies gezegd heb. 'Het zal me worst wezen' dacht ik nog, maar dat heb ik niet hardop uitgesproken. Ik wilde niet voor nog meer verwarring zorgen, denkend aan het fluitje van een cent. Het maakte me echt geen bal uit, als het maar gebeurde door iemand die dit soort werk goed onder de knie heeft. Even later zakte ik weg om een poosje erna wakker te worden in een klein kamertje met op een kastje naast mijn bed een plastic potje met een klein stukje meniscus erin. Een vriendelijke zuster kwam me zeggen dat ik nog wat moest rusten en bijkomen en dat over een tijdje de taxi me zou komen halen.

Kort daarna hoorde ik een juffrouw met een karretje op de gang komen aanrijden. 'Wilt u misschien iets eten?' vroeg ze mij.
Dat stond me wel aan, vooral toen ik hoorde dat er vandaag stampot op het menu stond. Boerenkool met (ja hoor..) worst, en met zo'n ouderwets lekker kuiltje jus.


Heerlijk vond ik het, maar toen ik even later opstond en met een kruk naar de taxi hobbelde begon het wat te borrelen in mijn buik. Ik had er even geen erg in gehad dat wanneer je onder gehele narcose bent geweest, het niet zo handig is om als een bootwerker een flinke stampot naar binnen te werken. Ik weet nog goed dat toen we een kwartier later over de Van Brienenoordbrug reden, ik inmiddels strontmisselijk was geworden. Met enige regelmaat borrelde er vanalles naar boven. De taxi zette me thuis af, ik betaalde de chauffeur en spurtte met mijn kruk naar binnen en schoot het toilet in. Daar werden de littekens meteen flink op de proef gesteld, want meteen dook ik met mijn hoofd in de pot en zakte ik flink door de knieën.

Ik wens mijn zwager veel succes toe binnenkort. En weet: die operatie is zo ge-piept.
Je bent zo weer op de been, zelfs in een worst-case scenario.

25 jaar en de v(l)iering

'Ze zijn vandaag niet thuis, maar ik kan het niet vinden', zei m'n nichtje tegen me door de telefoon. Een paar dagen later zouden haar vader en moeder (mijn zwager en zus) hun 25-jarig huwelijksfeest vieren en ik had het idee om hun VHS-videoband van de bruiloft stiekem over te zetten op DVD. Probleem was alleen dat niemand wist waar die VHS-band was gebleven. Vermoedelijk lag hij ergens op hun vliering, maar nu bleek het voor mijn nicht toch een hele klus om 'm te vinden.
Ik vroeg me af wat te doen. Want het is danwel naaste familie van me, hoe leuk vinden de aanstaande jubilarissen het wanneer ik - samen met hun dochter - door hun spullen ga lopen struinen, ookal zijn de bedoelingen nog zo goed?
'Ik kom nu meteen naar je toe, dan zoek jij en sjouw ik' zei ik door de hoorn, waarna ik in de auto sprong en in recordtijd in Zwijndrecht was. Even later trokken we de vlieringtrap naar beneden en klommen mijn (op de dag af 30 jaar jongere) nicht en ik naar boven.

Ik voelde me al snel thuis op de vliering. Eigenlijk was het een feest van herkenning. Net als bij onszelf thuis verbaasde ik me ook hier weer over de grote hoeveelheid spullen die onder het puntje van het dak blijken te passen. Een paar recente, maar toch vooral oude spullen. Jaren glijden aan je voorbij op zo'n plek. Naast de tassen met studieboeken (uit de periode dat zus en zwager serieus aan later dachten) stond een vogelkooi (waar die luidruchtige agopornis in zat die ze later het liefst zagen wegvliegen) en daar tegenaan leunde een groot hobbelpaard (dat ik me nog herinnerde van die keer dat we de - toen nog lege - babykamer van mijn inmiddels volwassen nicht kwamen bezichtigen). Kortom: het werd zo toch een beetje een wandeling.., nee een kruippartij door memory-lane. Lastig was wel dat ook op deze vliering - in tegenstelling tot de verdiepingen eronder - niet alles even netjes geordend leek, zal ik maar zeggen.

De vooraf afgesproken rolverdeling 'nicht zoekt en oom sjouwt' lieten we al snel varen. Fanatiek begonnen we alle spullen te verplaatsen en (indien mogelijk) te openen. We begonnen links-voor en werkten zo de hele vliering af.

Hoopvolle blikken en teleurstellingen wisselden elkaar in hoog tempo af. Moegestreden van het gesjouw op de inmiddels bloedhete vliering kwamen we uiteindelijk rechts-voor bij de allerlaatste doos terecht. En ja hoor, daarin lag de bewuste band. Ik verdenk mijn zwager en zus ervan dat de vliering wél keurig geordend is volgestouwd; alles op alfabetische volgorde en de VHS-band dus bij de laatste dozen.


Bij het geslaagde feest een paar dagen later waren zus en zwager aangenaam verrast. Als ze over 15 jaar weer een feestje geven, weet ik dat ik de DVD's met herinneringen van hun vorige feestjes ergens links voorin op de vliering kan vinden. Ergens tussen de Castagnettes en de Eland-kop...