donderdag 30 december 2010

Jaar uit

Ook dit jaar staat de radio bij ons in huis, in de auto en op m'n MP3-speler in de week tussen kerst en oudjaar weer op de Top 2000 afgestemd. Niet dat de volgorde van de liedjes me boeit, maar het blijft leuk om met muzikale herinneringen het jaar uit te luiden.
    Mijn Top 20 in 1974
    Vroeger fascineerde het fenomeen hitparade me zeer. Natuurlijk keek ik (zoals iedereen) iedere week naar Toppop en luisterde ik naar de Veronica top 40 (en soms ook naar de Daverende Dertig, de Nationale Hitparade en de Europarade op Hilversum 3), maar ook haalde ik iedere donderdag het gedrukte exemplaar van de Top 40 en stelde ik jarenlang wekelijks - alleen of met vrienden - een eigen hitparade samen. Die presenteerde ik dan zelf en nam hem op met mijn cassetterecorder. 

    Toen ik jaren later met vrienden een 'echte' piratenzender had (die in het begin alleen aan de overkant van de straat te beluisteren was, maar later in de hele Dordtse regio) deden we ons best om onze lijst van favoriete platen zo professioneel mogelijk de ether in te sturen.



    Een 'radiostudio' in m'n slaapkamer (1982)
    In november hoorde ik een radio-spotje met het verzoek favoriete nummers in te zenden ten behoeve van de Top 2000. Ik besloot nu eens niet die geijkte nummers op m'n lijstje te zetten, maar na te gaan welke gouwe-ouwe ik graag afspeel op m'n smartphone, MP3-speler of in de auto.

    Ik kwam tot de volgende lijst

    • Beatles - Something (1969)
    • Euson - Both sides now (1971)
    • Dr. Hook - Sylvia's mother (1972)
    • Rolling Stones - Sympathy for the devil (1973)
    • Charles Aznavour - She (1974)    
    • Eagles - One of these nights (1975) 
    • Electric Light Orchestra - Livin' Thing (1976)       
    • Frans Halsema - Voor haar (1977)             
    • ABC - The look of love (1982)         
    • Traveling Wilburys - Handle with care (1988)           
    • Van Morrison - Have I told you lately (1989)
    • R.E.M. - Losing my religion (1991)
    • Robbie Williams - Angels (1998)
    • Phil Collins - Can't stop loving you (2002)
    • Coldplay - Viva la vida (2009)
    Hoewel ik het lijstje vorige maand na lang wikken en wegen heb opgeschreven, vind ik hem nu alweer niet helemaal deugen. Dus zal m'n lijstje er volgend jaar wel weer heel anders uitzien, dat kan je op je vingers natellen. Gelukkig blijft je muzieksmaak niet 'jaar in-jaar uit' hetzelfde.

    Over 'jaar uit' en 'op je vingers natellen' gesproken: prettige jaarwisseling en doe voorzichtig met vuurwerk!

    donderdag 23 december 2010

    Sneeuw

    Eergisteren begon de winter volgens de kalender, maar de weergoden trekken zich dit jaar niets aan van deze door mensen bedachte tijdsindeling. Want al weken waggelen en glijen we over besneeuwde stoepen en straten. Record na record wordt gebroken. De koudste december sinds tijden, de langste file aller tijden en binnenkort waarschijnlijk de hoogste energierekeningen ooit..

    In de krant las ik dat een Duitse weerman laatst al een horror-winter had voorspeld. Normaal gesproken neem ik dat soort berichten met een korreltje zout. Maar dat doe ik nu niet, omdat we dat nou juist in deze barre tijden niet moeten verspillen.

    Maar naast dat ongemak heeft het winterweer ook leuke kanten. De slee is weer uit de schuur gehaald om ermee van de dijk af te sjeezen en sneeuwbal-gooien zorgt voor veel plezier. Al valt me wel op dat de huidige generatie kinderen geen echt goeie sneeuwballen rollen. Het is vaak een hand losse sneeuw die gegooid wordt, of een kant-en-klare klont ijs. Ze weten niet meer hoe een echte, stevige sneeuwbal voelt.

    Onze jack-russel Moos vindt de sneeuw ook geweldig. Vooral 's morgens vroeg is het leuk om hem te zien dartelen door het vers gevallen pak sneeuw. Vanwege zijn korte pootjes verdwijnt hij tot aan zijn buik in de dikke laag sneeuw.
    Het is dat hij is gecastreerd, anders had hij wel geweten hoe sneeuwballen voelen...

    donderdag 16 december 2010

    De digi-tijd

    De digitale wereld brengt ons veel moois, maar heeft gevaarlijke kantjes. Alle commotie rondom WikiLeaks, waarbij 'staatsgeheimen' en vertrouwelijke zaken de wijde wereld in worden geslingerd, laat dat goed zien.

    Maar ook op een heel ander niveau zorgt al dat digitale gedoe soms voor onrust en gedoe. Toen Bastiaan vorige week op een morgen net vijf minuten de deur uit was, om in de schemer door de sneeuw naar zijn vlakbij gelegen school te lopen, schrok Wilma van de brandweer- en politiesirenes die ook die kant opgingen.

    Er was brandalarm op school! Iemand die langs de school was gelopen had enorme vlammen gezien in een klaslokaal en had meteen de brandweer gebeld.

    Al snel bleek het gelukkig vals alarm. In Bastiaan's klas hangt sinds begin dit schooljaar een digibord, een enorm beeldscherm waarop de meester zijn lesmateriaal kan laten zien, maar waarop bijvoorbeeld ook - via 'Uitzending Gemist' op internet - schoolTV kan worden bekeken. En deze morgen had hij op YouTube een gezellig haardvuurtje gevonden; leuk voor wanneer de kinderen uit de kou de klas binnenwandelen.

    Tsja, dit soort problemen had je in de goeie ouwe tijd niet. Onze meester kon best aardig tekenen, maar een levensecht haarvuur zou hem niet lukken. Overigens is nog niet duidelijk wie de beller naar de brandweer is geweest. Maar daar komen we waarschijnlijk via WikiLeaks nog wel achter...

    donderdag 9 december 2010

    Memories

    Vorige week hing ik op een avond wat onderuit op de bank en bekeek ik op m'n laptop YouTube-filmpjes, terwijl Wilma naast me verdiept was in een aflevering van Holland’s Next Top Model (of een variant daarop). Ik doe dat met enige regelmaat en vind het vooral leuk om muziek-clips uit de jaren 70 of 80 te bekijken. Ook Nederlandse popmuziek uit die tijd passeert dan de revu. Lekker hoor, al die nostalgie…

    Nadat ik wat gouwe-ouwe van Shocking Blue, Tee Set en de Golden Earring had bekeken kwam ik terecht bij een clip van Alquin; een voor het grote publiek wat minder bekende Nederlandse groep die prima muziek maakte. Op dat moment dwaalden m’n gedachten af naar m’n middelbare schooltijd, toen Alquin, maar ook bekendere popgroepen kwamen optreden in de Aula van het Titus Brandsmacollege in het Dordtse Oranjepark.

    Ik weet nog goed dat m’n vader me kwam halen na een optreden van Long Tall Ernie and the Shakers en dat hij enigszins ‘onder de indruk’ was van de enorme rotherrie die de mega-geluidboxen produceerden. Maar nog beter herinner ik me het optreden van Earth and Fire. Als jonge puber stond ik pal voor het podium, te genieten van de magistrale muziek, maar vooral diep onder de indruk van Jerney Kaagman.

    Het is je niet voor te stellen wanneer je Earth and Fire alleen kent van het commerciele gedrocht '(I don't wanna be your lover for the) Weekend' en wanneer je bij de naam Jerney Kaagman denkt aan dat emotieloze gezicht uit de jury van een talentenjacht op TV, maar begin jaren zeventig was én de muziek én Jerney zelf ‘hot’.

    Kijkend door een nostalgische bril lijkt het vaak of alles vroeger beter en mooier was, en dat is natuurlijk lang niet altijd het geval. Maar wanneer het om de muziek van Earth and Fire en de uitstraling van Jerney Kaagman gaat wel hoor…

    Terwijl Wilma naast me van de TV-reclame wegzapt naar een andere zender klik ik op 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight, 'left with my Memories'... http://www.youtube.com/watch?v=0wWBgLl70FI

    donderdag 2 december 2010

    Kapper

    Het is al lang geleden dat ik op een kappersstoel zat. Mijn coupe is prima te fabriceren met een tondeuze, en daar heb ik geen kapper voor nodig.

    Maar wanneer ik - zoals vorige week - met Bastiaan naar de kapper ga en ik hem in de spiegel allerlei gezichten zie trekken, moet ik vaak denken aan vroeger. Mijn moeder vertelde me dat ik me bij een bezoek aan kapsalon 'Harry' aan de Dordtse Krommedijk regelmatig flink zat uit te sloven voor de spiegel. Ook schijn ik een keer oprecht verbaasd 'o, zie ik er zó uit' geroepen te hebben.

    Mijn zoon heeft het dus niet van een vreemde. Zijn bijdehandte woordgebruik zorgt regelmatig voor een lacherige stemming bij de kapsters en andere klanten. Vorige week antwoordde Bastiaan op een vraag van de kapster dat zijn haar aan de voorkant lekker kort mocht. 'Want weet je' zei hij er bij, 'ik heb soms zelfs last van die flap haar op m'n voorhoofd'.

    Opkijkend uit de Privé zei ik, terwijl ik m'n best deed zo weemoedig mogelijk te kijken 'Ach jongen, wees nou maar blij met die flap...'.

    Nu lachten de dames niet Bastiaan, maar mij toe... (of lachten ze me misschien uit?)