donderdag 27 november 2014

Recycle-pa

Door te recyclen geven we veel spullen een tweede leven. Al ver voor dat begrip gemeengoed was bracht mijn vader dat in de praktijk. Niet vanwege milieu- of duurzaamheidsidealen, maar vooral omdat hij het gebruiken van oude materialen voor het creëren van iets nieuws leuk vond (en in het begin waarschijnlijk ook uit kostenoverwegingen).

De ver-weg-kar achter m'n vader's fiets,
op weg naar Vliegveld Seppe (Bosschenhoofd)
(van super8-filmpje geplukt)
Zo kan ik me bijvoorbeeld herinneren dat hij zelf een (soort) bolderkar maakte van onder meer materiaal van een oude kinderfiets. We gebruikten die kar vooral tijdens tochtjes vanaf camping Hoeven, waar we onze zomerse weekends doorbrachten. Soms bonden we de kar achter een fiets en zat m'n kleine broertje Raymond erin. 'De ver-weg-kar' noemde we m'n vaders eigen fabrikaat daarom. Een poosje later had hij ook een karretje gemaakt dat we meenamen op vakanties naar Zuid-Frankrijk. Tijdens wandeltochten door Franse bergdorpjes kon m'n broertje zo zijn korte beentjes even rust geven. Die 'ontzettend-ver-weg-kar' had een heel andere vorm. Toen een vriendin van m'n zus een stukje van onze super-8 vakantiefilm zag vroeg ze welgemeend waarom wij een grasmaaier meenamen op onze wandeltochten...

Ook vandaag de dag nog knutselt mijn vader graag. Over het unieke handige tuintafeltje heb ik het al eerder gehad, maar hij heeft alweer een poosje terug bijvoorbeeld ook een oude pc gesloopt en van het omhulsel een afzuigkap voor in de schuur gemaakt (waar hij frietjes bakte).

En vorige week wees hij me op een lampje in een stopcontact in de 's avonds donkere gang van hun appartement.
'Herken je die nog?' vroeg hij. Het bleek mijn vroegere nachtlampje te zijn; een halfrond matglas-bolletje ter grootte van het stopcontact. Omdat de stopcontacten van tegenwoordig dieper liggen dan die van vroeger was het heel lastig om zodanig grip te krijgen op het halve bolletje dat je het gemakkelijk uit het contact kon trekken.
Daarom had m'n vader (zonder dat het als zodanig herkenbaar was) de dop van een parfumfles aan die halve bol bevestigd. Ik vond het ludiek en handig!!

Ik had het lampje - met of zonder parfumdop- overigens niet herkend. Wel stelde ik me voor dat toen ik een halve eeuw terug in het schijnsel van het lampje lag weg te doezelen, m'n vader beneden vast een ander nuttig of leuk ding aan het knutselen was geweest...

donderdag 20 november 2014

Nieuw werken op nieuwe plek

Ik werk al lang voor de gemeente Rotterdam en in al die jaren heb ik veel verhuizingen meegemaakt en dus verschillende werkplekken gehad. Maar nooit was overgang zo 'ingrijpend' als gisteren.

Dat komt vooral omdat we deze keer niet alleen naar een nieuwe locatie zijn gegaan, maar dat we ook 'anders' zijn gaan werken. 'Het Nieuwe Werken' betekent onder meer dat (vrijwel) papierloos wordt gewerkt (alles digitaal) en dat niemand meer een vaste werkplek heeft. Er zijn drukke kantoortuinen, stiltehokjes, zithoekjes waar je met je iPad op schoot wat mailtjes kan versturen en zo nog wat werkvarianten. En mocht er onvoldoende plek zijn (per persoon is er maar 0,7 werkplek) dan moet je maar in een ander gemeentelijk pand in de stad een plekje zoeken.
Ach, wanneer ik dit tekstje over een poosje lees vraag ik me vast af wat nou precies 'het punt' is, maar ik merkte vandaag dat de omschakeling best fors was.

Om ervoor te zorgen dat we ons desondanks gauw zouden thuisvoelen werden we vriendelijk welkom geheten door als stewardessen verklede gastvrouwen, die ons over de verdieping rondleidden en allerlei zaken uitlegden. Ze vertelden onder meer over de lockers die te activeren zijn met onze personeelspas (alleen deed die het nog niet), over de twee koffieautomaten waarvan er een met gemalen en een met hele bonen koffie zetten (alleen deden ze het nog niet), over de printer (die later op de dag nog wel zou worden geactiveerd), over de fietsenstalling (waar geen brommers en scooters in passen). Ook hoorden we hoe (ingewikkeld) we externe gasten kunnen ontvangen, dat er op werkplekken niet gegeten of gesnoept mag worden, hoe (in sommige gevallen) vergaderkamers gereserveerd kunnen worden en ga zo nog maaar een poosje door...

Toen ik aan het eind van de werkdag het gebouw uitliep en al die nieuwe afspraken en regeltjes me een beetje deden duizelen stonden daar twee Engelse telefooncellen met TV-presentatoren Lucille Werner en Frits Sissing erin. Ik dacht even dat ik nu rare dingen ging zien omdat het me blijkbaar allemaal wat te veel was geworden. Deze BN-ers leken een statement te maken. Kijk eens wat al die bezuinigingen bij de publieke omroep voor gevolgen hebben voor ónze werkomstandigheden! Daarna zag ik echter al snel dat dit niks met m'n werk te maken had, maar met de bijzondere TV-actie 'Sta op tegen kanker' waarvoor zij op deze ludieke manier geld inzamelden.

Dat leerde me meteen weer relativeren. Want prettige werkomstandigheden zijn dan misschien wel belangrijk, er zijn andere dingen in het leven die nog véél belangrijker zijn...


donderdag 13 november 2014

Euro-punt uit

Het moet ergens in het begin van de jaren 80 zijn geweest dat ik de Europoint-gebouwen op het Rotterdamse Marconiplein voor het eerst betrad. Ik werkte op het stadhuis aan de Coolsingel en moest voor een vergadering met de tram naar deze kantoorkolos aan de rand van Rotterdam. De metro reed nog niet zo ver in die tijd. Ik weet nog dat ik (met het gezellige, kleinschalige stadhuis in m'n achterhoofd) dacht 'wat ben ik blij dat ik hier niet werk...!'

Maar het is nu eind 2014 en komende maandag neem ik afscheid van diezelfde Europunt-torens, na er in totaal zo'n 22 jaar te hebben gewerkt. In fases neemt de gemeente Rotterdam dit najaar haar intrek in het gloednieuwe megakantoor 'De Rotterdam' naast de Erasmusbrug. De afgelopen weken werd in het oude pand verdieping na verdieping verhuisd en ontruimd, en laat mijn afdeling nou net de op-een-na-laatste zijn die komende week mag vertrekken. Met als gevolg dat we al weken geconfronteerd worden met een steeds groter wordende troep en andere ongemakken.

Want het viel de afgelopen jaren al eerder op dat men ervoor koos minder onderhoud te plegen, maar nu is dat tot een absoluut minimum gedaald. En dus worstelen we ons nu al weken tussen allerlei kasten, stoelen, bureau's en kopieerapparaten in de hal door om te gaan werken in een toren waar de koffieautomaat vaak 'niet thuis' geeft, wc's niet meer doortrekken (of onheilspellend borrelen), zeeppompjes leeg zijn en handdoekautomaten niet meer functioneren.


Oké, de omstandigheden zijn dan wel niet echt 'gallisch' te noemen, maar toch voelen ons een beetje als Asterix. Een kleine nederzetting op de 5e verdieping biedt moedig weerstand tegen alle veranderingen.

Ach, we maken er onderling in de gigantische rommel maar het beste van en houden er terdege rekening mee dat er maandag een bordje op de deur van het gebouw hangt met 'alvast gesloten, regel ergens een ladder en sla een raampje op de eerste verdieping in!'

En dan nu als uitsmijter een voorzet voor het inkoppertje van de week: Ookal zijn ongeveer alle apparaten in deze ambtenaren-torens buiten dienst, wie werken er wel gewoon door?

donderdag 6 november 2014

Als je je best niet doet

Wat was het nog lekker weer afgelopen weekend! Voordat ik daarom zaterdag een rondje zou gaan hardlopen stak ik nog even mijn hoofd om de hoek van Bastiaan's kamer. Die zou vandaag zijn huiswerk doen, omdat we de dag erna met m'n schoonfamilie naar de Beverwijkse Bazaar zouden gaan.
Ik weet het, zo'n huiswerk-check is uiterst vervelend. Elke keer wanneer ik het doe hoor ik mijn eigen vader zo'n 40 jaar terug weer 'goed je best doen, hè?' of een soortgelijke 'aanmoediging' roepen vanuit zijn kantoor dat naast mijn kamer lag. En wanneer we bijvoorbeeld in de stad een zwerver of 'opvallend typetje' zagen, stootte m'n pa me aan en zei hij 'zo word je later ook als je je best niet doet op school'. Anno 2014 zegt hij het nog wel eens tegen me en is het een van onze 'running gags'.

Bastiaan moppert vaak wanneer ik hem vraag hoe het staat met zijn huiswerk, maar soms heeft hij een andere variant. Deze keer vroeg hij of ik even bij hem wilde komen. Ik verwachtte dat hij mijn hulp nodig had bij zijn huiswerk, maar dat was niet het geval. 

'Trek eens aan mijn vinger!' zei hij alleen. Ik zuchtte en besloot het maar even mee te spelen. In tegenstelling tot wat ik verwachtte hoorde ik daarna geen lichamelijke reactie van m'n zoon. Blijkbaar liep het met een sisser af, zal ik maar zeggen. Daarna herpakte ik mijn serieuze toon. Ik keek over zijn rug mee naar zijn boek en zei na een poosje iets als 'lukt het hier verder wel?', waarop hij - terwijl hij het een en ander opschreef - 'prima hoor!' antwoordde.
'Ik had het dus over je huiswerk hè', zei ik nog voor de zekerheid voor ik z'n slaapkamerdeur achter me dicht deed. 'O, eeeh, ik eigenlijk niet. Bedankt voor het aan m'n vinger trekken!' antwoordde hij lachend. Zucht!

Afijn, al was het niet in een poep en een scheet gebeurd, zonder huiswerk-zorgen hadden we zondag een gezellige dag op de Beverwijkse Bazaar, waar we tientallen kraampjes met telefoon- en tablethoesjes, opzet-tandenborstels, (exotische bling-bling) kleding en lekkernijen passeerden.
Omdat het begin november was waren er ook kraampjes met Halloween-griezelspullen, zoals doodshoofden, enge maskers en losliggende ledematen.
Vingers om aan te trekken heb ik er niet gezien.
Wel moest ik me tijdens het slenteren door de hallen af en toe inhouden om Bastiaan niet aan te stoten om de 'running gag' van m'n vader aan de volgende generatie door te geven...