Gezondheid

Nu het jaar er na vandaag op zit is het weer tijd voor goede voornemens, en veel daarvan hebben te maken met gezondheid. Vanwege gebeurtenissen in mijn omgeving realiseer ik me meer dan ooit dat een goede gezondheid inderdaad boven alles gaat. Best wel logisch dus dat de overheid spotjes op ons af stuurt over stoppen met roken, meer bewegen en afvallen.

Daarbij valt me overigens wel op dat de overheid inconsequent is. Vorige week hadden we bij Albert Heijn onze kerstboodschappen gedaan en dachten we alles in onze tassen te hebben gepropt (wat heb ik trouwens een moeite om het tempo van die kassiëres bij te houden bij het vullen van de tassen...). Plots werd Wilma op haar schouder getikt en vroeg een man haar of de tube mayonaise die nog bij de kassa lag van soms haar was. Ik vond het een bekende stem, draaide me om en herkende Ab Klink, onze minister van Volksgezondheid.

Aardig van hem hoor, maar juist van die man verwacht ik dan wel dat hij ons erop wijst dat AH ook halvanaise verkoopt...

Op een gezond 2010!

Sfeer

Vanavond is het kerstavond. Vroeger gingen we dan altijd naar de avond- of nachtmis. Dat had toch wel wat hoor... het bracht je echt in de kerststemming. Na afloop van de mis kwam dan de gehele familie van m'n moeders kant bij mijn ouders thuis en hadden we een gezellige avond die de kerst 'inluidde'. Op zo'n avond had m'n moeder het dan best druk en moest ze natuurlijk wel wat voorbereidingen treffen. Want ja, je wil natuurlijk wel een lekkere warme bak koffie hebben klaarstaan voor de mensen die uit die meestal ijskoude kerk komen. Daarom ook zei m'n moeder op een keer welgemeend (toen we onderweg waren naar de Dordtse Antoniuskerk) dat ze na afloop weer tijdig thuis wilde zijn en daarom vòòr het zingen... Ze hoefde de zin niet af te maken, want we proestten van het lachen.

De laatste jaren komt het er niet meer zo van om op kerstavond naar de kerk te gaan. Maar dit jaar zorgt de sneeuwval van de afgelopen dagen er wel voor dat we goed in kerstsferen komen. Want niet alleen geeft de dikke laag sneeuw veel overlast en vooral ook lol (ik ben blij dat een man nou eenmaal altijd een kind blijft en dus met z'n zoon sneeuwpoppen mag blijven bouwen en met de slee van een helling af mag zoeven) het ziet er ook zo fraai en vredig uit, met al die kerstversieringen erbij.
Dat zorgt echt voor een kerststemming. Toen ik laatst buiten zo'n lichtjesslang aan het ophangen was, en ik dat kronkelige ding met m'n bevroren vingers nauwelijks aan het hek kon bevestigen, heb ik volgens mij best woorden en namen gemompeld die álles met kerst te maken hebben...

Min of meer

Op het moment dat ik dit tik vriest het buiten dat het kraakt en spreken de wereldleiders in Kopenhagen over de opwarming van de aarde. Ook de burgemeester van de stad waarvoor ik werk is in Denemarken present. Want ondanks het feit dat de wieg van Aboutaleb in het hooggelegen bergdorpje Beni Sidel in Marokko stond, maakt ook hij zich zorgen over natte voeten in onze zompige rivierdelta.

Hoewel het er nu niet op lijkt met het ijs op de sloot, zijn de wetenschappers het er over eens dat de aarde opwarmt. Nou ja, ze zijn het er min of meer over eens. En dat zal niet overal evenveel zijn; op de ene plek wat meer en op de andere wat minder...

Onduidelijk is ook hoeveel de zeespiegel deze eeuw zal stijgen. Is het een meter, is het meer of minder? Wat dat betreft is Kopenhagen, met haar meermin, een logische plaats voor het maken van klimaatafspraken. Toen ik een poos terug in Kopenhagen was verbaasde ik me er trouwens over dat het zo'n klein beeldje is, op dat keitje in het water. Als het zeewater maar iets stijgt, gaat ze –eerder dan de ijsberen nog- koppie onder.

Over ijs gesproken: ik spreek net met Bastiaan af dat we dit weekend gaan schaatsen. We nemen het ervan nu het nog kan. Want wie weet komt de thermometer over een paar jaar nooit meer in de min...

Handtekening

Alweer jaren geleden bezocht ik samen met een collega de Japanse stad Nara. Deze historische stad in de buurt van Kyoto en Osaka is een toeristische trekpleister voor de Japanners. Maar internationaal waren de vele tempels en Boedah-beelden blijkbaar minder bekend. We waren tussen de drommen mensen zo ongeveer de enige blanken.

Toen we op een gegeven moment de Todai-ji tempel bezochten (hét topstuk van Nara) werden we 'ontdekt' door een groep schoolkinderen, die met pen en papier op ons af kwamen rennen en om handtekeningen vroegen. Want een krabbel van een blanke, dat was toch wel bijzonder. Een aparte, maar grappige ervaring vond ik het. Voor even dan... want het ging me al snel vervelen.

Ik moest daar afgelopen week aan denken toen Bastiaan, na een flinke poos in de rij te hebben gestaan, met het Volendamse zangduo Nick en Simon op de foto ging en van hen een handtekening kreeg.

Toen ik na afloop vroeg wat ze precies tegen hem zeiden, antwoordde hij 'o, niet zo veel. Iets van hoi, wil je een handtekening en kom hier maar staan voor de foto'. Volgens Bastiaan waren ze een beetje gaar van al die handtekeningen. Ik kon me er iets bij voorstellen. Ik was in Japan al na 10 minuten blasé.

Geschiedenis

Wanneer we Bastiaan 's avonds vragen hoe het die dag geweest is op school is het antwoord altijd 'goed'. Na doorvragen vertelt hij wel welke dingen hij minder leuk vindt en wat zijn bijzondere interesse heeft. Zo zijn knutsel-werkjes niet echt zijn ding. Hij heeft het dan wel naar zijn zin, maar het eindresultaat (een mooi knutselwerkje voor op de kast) boeit hem niet echt.

Maar met rekenen en taal gaat het geweldig. Begin dit jaar werden de knappe rekenkoppen ondergebracht in een aparte categorie 'bollebozen', en toen ik onlangs vroeg hoe het ermee stond zei hij dat hij inmiddels in een groep 'boven' de bollebozen was geplaatst. Ook aardrijkskunde en vooral geschiedenis vindt hij heel leuk. Verhalen over de oude grieken of romeinen gaan er in als koek. Met z'n moeder wordt 's avonds op de bank het huiswerk voor die vakken uitgebreid doorgenomen.

Om nog wat verder in de geschiedenis te duiken hebben we de afgelopen tijd museum Boijmans Van Beuningen en in het Rijksmuseum voor Oudheden (in Leiden) bezocht. Grappig is dat Bastiaan weinig moet hebben van 'enge' dingen in bijvoorbeeld films en pretparken, maar bij de mummies en sarcofagen werd elk detail uitgebreid bestudeerd. Tijdenlang slenterden we ook langs egyptische hierogliefen en grafkelders en overblijfselen van romeinse veldslagen.

Tsja, zo snuiven we tegenwoordig heel wat cultuur op in onze weekends. Maar we waken er wel voor alles niet alleen maar door een serieuze bril te bekijken. Gelukkig kwamen we Asterix en Obelix tegen, die ons hielpen met het relativeren van al die heftige perioden in de geschiedenis. 'Rare jongens die romeinen' was danook het motto van de dag.