Handtekening

Alweer jaren geleden bezocht ik samen met een collega de Japanse stad Nara. Deze historische stad in de buurt van Kyoto en Osaka is een toeristische trekpleister voor de Japanners. Maar internationaal waren de vele tempels en Boedah-beelden blijkbaar minder bekend. We waren tussen de drommen mensen zo ongeveer de enige blanken.

Toen we op een gegeven moment de Todai-ji tempel bezochten (hét topstuk van Nara) werden we 'ontdekt' door een groep schoolkinderen, die met pen en papier op ons af kwamen rennen en om handtekeningen vroegen. Want een krabbel van een blanke, dat was toch wel bijzonder. Een aparte, maar grappige ervaring vond ik het. Voor even dan... want het ging me al snel vervelen.

Ik moest daar afgelopen week aan denken toen Bastiaan, na een flinke poos in de rij te hebben gestaan, met het Volendamse zangduo Nick en Simon op de foto ging en van hen een handtekening kreeg.

Toen ik na afloop vroeg wat ze precies tegen hem zeiden, antwoordde hij 'o, niet zo veel. Iets van hoi, wil je een handtekening en kom hier maar staan voor de foto'. Volgens Bastiaan waren ze een beetje gaar van al die handtekeningen. Ik kon me er iets bij voorstellen. Ik was in Japan al na 10 minuten blasé.