donderdag 29 mei 2008

Klooster

De afgelopen week bracht ik met mijn zeven collega’s twee dagen door in een klein klooster in de bossen bij Goirle. We spraken daar over het reilen en zeilen van onze afdeling, maar het samenzijn had ook de bedoeling elkaar beter te leren kennen en begrijpen.

Unaniem waren we na afloop van mening dat de twee dagen zeer geslaagd waren. Er zijn goede gesprekken gevoerd, mooie dingen gezegd en er is veel gelachen. Het is daarbij best lastig om de échte hoogtepunten te benoemen.

Maar ja, je gaat ook niet naar een klooster om een hoogtepunt te bereiken, toch? Zo’n gewijde omgeving is immers ooit bedoeld voor kuise nonnetjes of vrome broeders. Misschien ligt bij een klooster juist de associatie met slap gelul meer voor de hand. Maar om onze verbroederende gesprekken tijdens de twee dagen af te doen als slap gelul, zou ook weer ‘non-sens’ zijn…

donderdag 22 mei 2008

Een vak apart

Een paar weken terug is de afdeling waar ik werk op de foto gezet. De foto is voor een flyer; een ‘kartonnetje’ waarop staat wat onze taken zijn met daarbij onze namen, telefoonnummers en mailadressen.

De fotograaf had er een flinke klus aan om ons allemaal zo ‘natuurlijk’ mogelijk op de foto te zetten. Want fotomodel spelen is een vak apart, en dat vak heb ik niet onder de knie.

Ook mijn collega’s waren niet allemaal even gerust op het eindresultaat. Maar ja joh, tegenwoordig – met alle digitale mogelijkheden – kunnen die fotografen zo veel trucjes uithalen om van een dramatisch kiekje nog iets moois te maken.

Al moet ik zeggen dat een van mijn vrouwelijke collega’s de vaardigheden van de fotograaf wel enigszins overschatte. Ze vroeg hem namelijk of hij ook kon toucheren. Maar daar begon hij niet aan. Hij wilde best op de foto het een en ander retoucheren, maar toucheren… da’s weer een ander vak apart.

vrijdag 16 mei 2008

Ontdekken

Laatst las ik Het Juvenalis Dilemma van Dan Brown; de auteur van de Da Vinci Code. Een groot deel van het boeiende verhaal speelt zich af in Sevillia. Leuk is dat de stad daarbij nauwkeurig wordt beschreven. Zo speelt het een en ander zich af op het unieke ‘Plaza De Espana‘ en achtervolgt een huurmoordenaar een van de helden van het verhaal via de smalle steegjes in de oude binnenstad tot in de beroemde kathedraal, waar ook de Tumba de Colon (de graftombe van Columbus) staat.

Een poos terug ben ik een paar keer voor m’n werk in Sevillia geweest. En ik vind dat wanneer een verhaal zich afspeelt in een stad die je kent, dat zo’n verhaal nog boeiender maakt. Want ik heb door de oude, smalle steegjes rondgedwaald waar de achtervolging plaatsvond en ik heb in de op de Sint Pieter na grootste kathedraal ter wereld het graf van Columbus mogen aanschouwen.

Toevallig vertelde Bastiaan gisteren dat hij op school een boek over Columbus had gelezen, waarna hij er dertig vragen over moest beantwoorden. Vervolgens liet hij horen dat we ons over de beantwoording van die vragen geen zorgen hoeven te maken. Moeiteloos vertelde hij me namelijk de namen van de schepen van Columbus, het jaartal dat Amerika ontdekt werd, de 'landingsplaats' in Amerika, zijn geboorte- en sterfplaats en ga zo nog maar een poosje door. En ook had hij gelezen dat de Tumba de Colon zich inderdaad in de kathedraal van Sevillia bevond.

Mijn mond viel open bij zo veel feitenkennis. Columbus heeft dan wel Amerika ontdekt; ik heb ook iets ontdekt. Mijn geheugen kan op het gebied van dit soort feiten niet tippen aan dat van mijn zoon.

zaterdag 10 mei 2008

Disney

Terwijl ik dit schrijf vervoert de Thalys me met een rotgang van Parijs naar Brussel. Daar stappen we straks over op de 'gewone' internationale trein naar Rotterdam. Naast me zit Bastiaan en boven me hangt een grote opblaas-Donald Duck tegen het plafond. We hebben er met z'n drietjes al een flinke trip opzitten. Met name op de grote, drukke overstapstations van de Parijse metro's stribbelde Donald nogal eens tegen, maar Bas loodste hem netjes onder alle richtingbordjes en verlaagde plafonnetjes door. 'Donald heeft het wel naar z'n zin, geloof ik' hoorde ik regelmatig. O moment, Bastiaan maakt me er net op attent dat Donald probeert te ontsnappen; hij is losgeraakt van de stoelleuning. Ik ben trouwens benieuwd of het beest het een beetje red in de gewone grotemensenwereld. Toen we gisteren na een dag vol sprookjes en avontuur het park verlieten via het treinstation stonden daar drie in camouflagepak gestoken zwaar bewapende militairen. Alsof Bin Laden niet in de bergen van Tora Bora in Afghanistan zit, maar in de Space Mountain naast Buz Lightyear. Het was in ieder geval een duidelijk geval van 'welkom terug in 2008'. Ook de strenge beveiliging bij de ingang van het park viel mij op in vergelijking met een paar jaar terug. En het helpt allemaal geen bal, want als je toch zag wat een zooitje piraten en ander geteisem toch gewoon in het park rondliep!