Vervoer

Ik schrijf de stukjes voor mijn weblog liggend op de bank, zittend aan de eettafel, maar soms ook bijvoorbeeld tijdens een metroritje. Maar zo onconfortabel als vandaag is het nog niet geweest terwijl ik m'n tekstje tikte. Ik ben met de trein op weg naar Apeldoorn voor een vergadering, maar omdat er verschillende treinen zijn uitgevallen heb ik lang moeten wachten en was er in deze overvolle trein geen zitplaatsje meer te bemachtigen. Dus sta ik nu te wiebelen in een gangpad ergens tussen Woerden en Utrecht. Omdat ik van plan was onderweg nog wat met m'n laptop te werken heb ik een 1e klas-kaartje gekocht, en als gevolg daarvan sta ik sta hier wél confortabel te wiebelen. Met andere woorden: ik mag niet klagen. Dat mag trouwens ook letterlijk niet, want ik bevind me in een stiltecoupé. Dat heeft de NS dan wel weer slim bekeken.



Ach, ik ben niet zo anti-OV hoor, maar het is toch wel handig dat ik een auto voor de deur heb staan. Morgen halen we onze nieuwe auto op bij de garage. Afgelopen weekend heb ik daarom onze zeven jaar oude Picasso leeggeruimd. Dat viel trouwens nog niet mee.



Nadat ik achter m'n auto de gevarendriehoek
ontdekte moest ik lachen en vroeg ik Bastiaan
er een foto van te maken

Eigenlijk realiseerde ik me nu pas wat voor een bende ik elke autorit met me meesjouw. Uit alle deuren, kastjes en netzakjes (die mapjes die aan de achterkant van de voorstoelen hangen) kwam van alles en nog wat tevoorschijn. Donald Duck-pockets, zakjes papieren tissues, pakjes met van die  vochtige 'smoelendoekjes', boodschappentassen, cd's, speelgoedautootjes. Pfff... je zou er wild van worden.

Op een gegeven moment keek ik achter m'n auto en bleek Bastiaan de gevarendriehoek te hebben uitgevouwen en neergezet.

Dat leek me nou weer wat overdreven...



Golven

Vandaag de dag staan de kranten bol van ellende en draaien de nieuwsprogramma's overuren met het verslaan van verschrikkelijk leed. Een aardbeving van 9.0 op de schaal van Richter, golven van 14 meter hoog, pogingen om vanuit helicopters met 'emmertjes' water kerncentrales af te koelen (nooit gedacht dat we dat nog eens zouden zien op tv) en een gek in Tripoli die zijn eigen volk door sluipschutters laat beschieten...

Pfff... Het deed me goed om in deze roerige tijden het afgelopen weekend door te brengen in een burgerlijk bungalowpark in Limburg. Ondanks alle rampspoed even geen kranten lezen en extra nieuwsbulletins volgen, maar gewoon genieten van het prille lenteweer met een boek op schoot en een paar zwanen en eendjes in het watertje naast me. En zondagmorgen vroeg de trimschoenen aan om in een uurtje naar Duitsland heen en terug te rennen (kicken!)

We waren er met z'n zevenen en zijn er even lekker helemaal uit geweest. De kinderen waren onvermoeibaar (tot maandagmorgen natuurlijk, toen weer een nieuwe schoolweek begon). Uren zijn doorgebracht in de Jungledome, maar vooral ook in het subtropische zwembad.

Ook Bastiaan - die onlangs een school-werkstuk nog de niet-subtiele ondertitel 'een tsunami aan informatie' gaf - haastte zich telkens weer het water in, wanneer een Tarzan-yell nieuwe hoge golven aankondigde. Maar terwijl ik keek naar al het plezier in de golven in het zwemparadijs dwaalden m'n gedachten toch weer even af  naar de golven die delen van Japan twee weken terug in een hel veranderden...

Baas in de buurt

Onze buurvrouw geeft les op Bastiaan's school. Hij heeft haar nog nooit als 'vaste' juf gehad, maar vorige week vrijdag viel ze een dag in voor z'n meester en was ze dus de baas in Bastiaan's klas. Toen ik hem afgelopen weekend - fietsend naar de bloemist voor een bloemetje voor 'moeder de vrouw' - vroeg hoe dat was gegaan antwoordde hij dat het best goed ging. 'Maar ze is best streng hoor', voegde hij toe 'en ze trok mij echt niet voor omdat ik haar buurjongen ben!' Aan het eind van de schooldag had ze hem zelfs op een lijstje gezet van kinderen die te druk waren geweest of te veel hadden zitten kletsen...

Ik zei Bastiaan dat ze gelijk heeft dat ze hem niet voortrekt. Zij is de baas in de klas, ook voor degenen die toevallig bij haar in de straat wonen.
Aangekomen bij het bloemenkraampje zochten we samen twee mooie bossen bloemen uit, met daarbij nog wat groen om de boeketten te completeren. Over dat groen werden we het onderling niet eens, maar ik koos wat ík wilde want - voegde ik zoonlief toe - ík ben nou eenmaal de baas. 'In dat geval neem ik ontslag, baas' antwoordde hij en hij liep demonstratief alvast naar de fietsen achter het kraampje.

Terugfietsend waren we ons meningsgeschil al weer gauw vergeten en waren we vooral nieuwsgierig naar wat Wilma van onze bloemen zou vinden. Ik kan bij wijze van spreken net rozen van tulpen onderscheiden en de bloemisten hebben mij in het verleden (als bloemen-leek) regelmatig bloemen verkocht die na één dag al een en al treurnis uitstraalden. Wilma is dan natuurlijk blij met het gebaar, maar wijst me erop dat ik me niet allerlei afdankertjes in m'n handen moet laten stoppen.
Thuisgekomen zei ze dat we deze keer helemaal de goede keuze hadden gemaakt. Nou, gelukkig maar... Woon ikzelf eigenlijk ook niet bij mijn baas?

Werkplek

Binnenkort verhuist mijn werkplek naar het WTC, aan de Koopgoot in het centrum van Rotterdam. Na jarenlang op het Marconiplein rondgewandeld (en gewerkt) te hebben, is dit weer eens wat anders. De locatie is in ieder geval een stuk fraaier. Nu ik er zo over nadenk ben ik er tot op heden, sinds ik bij de gemeente Rotterdam werk, wat werkplek betreft niet op vooruitgegaan.
Dit komt vooral omdat ik als jong broekie begon op kamer 313 van het Stadhuis en ik zonder overdrijving kon zeggen dat ik boven de burgemeester zat. Dat was heel wat anders dan mijn huidige werkplek. Wanneer ik in het verleden wel eens voor overleg op het Marconiplein moest zijn, was ik altijd blij dat ik er niet werkte. Maar bij een reorganisatie enkele jaren later kwam ik er helaas toch terecht...

Het dieptepunt qua werkplek was echter het Stadskantoor; de nieuwbouw uit (gok ik) begin jaren zeventig, die met een loopbrug aan het stadhuis was vastgebouwd. Dat was als werkplek een regelrecht drama. Een toenmalige collega van me schreef standaard onder iedere interne nota 'overigens ben ik van mening dat het Stadskantoor gesloopt moet worden' (geleend van de oude Romeinse mening dat over Carthago).

Ik moest daar afgelopen week aan denken toen ik het stadhuis uitstapte en een grote kale vlakte zag op de plek waar het Stadskantoor ooit stond.

Want de wens van m'n collega is inmiddels uitgekomen en over een paar jaar verrijst hier het meest duurzame gebouw in Nederland (belooft men in ieder geval op internet).

En daar heb ik nou juist weer wél wat mee, met duurzaam. Het staat sinds kort op m'n visitekaartje en straks op het bordje van de deur van m'n nieuwe werkplek aan de Koopgoot.

Schoon en stil

Steeds meer wordt duidelijk dat een slechte luchtkwaliteit en veel geluidhinder slecht zijn voor de gezondheid. Om die reden staan deze onderwerpen - daartoe ook aangezet door Europese wetgeving - bovenaan het lijstje van belangrijke milieudossiers. De uitstoot door de industrie wordt al jaren lang aangepakt en teruggedrongen (hoewel nog altijd stappen zijn te zetten), maar met name het verkeer is een grote 'boosdoener'. Door bijvoorbeeld schonere motoren, stillere banden en asfalt dat meer geluid absorbeert worden problemen bij de bron aangepakt en daarnaast worden in de binnensteden milieuzones ingesteld en worden geluidwerende maatregelen getroffen bij gevels van woningen.

Het weren van auto's uit de stad is vanuit milieu bezien de meest effectieve maatregel. Dat geeft ruimte om te flaneren over lange wandelpromenade's en geeft kinderen de gelegenheid om - net als vroeger - te spelen op straat! Maar dit is niet reëel; er zijn immers ook andere, zwaarder wegende belangen, zoals de economie en de bereikbaarheid van de stad.

Overigens was het vroeger met de luchtkwaliteit en geluidhinder in de steden niet beter gesteld dan nu. Onlangs kwam ik tussen wat oude papieren een artikel uit 'De Dordtenaar' van 8 april 1966 tegen, waarin werd aangekondigd dat de trein die via de Krommedijk naar bedrijventerrein 'De Staart' reed zijn laatste ritje ging maken. Op de foto herken ik de Volkswagen Kever van m'n vader, want wij woonden aan de Krommedijk. Kijkend naar de foto herinnerde ik me weer hoe ik als klein jochie die trein voorbij zag, hoorde en voelde komen.

Ik wist niet wat decibellen waren, maar wel hoe een enorme kolereherrie klonk. Ook toen was trouwens al duidelijk dat zo'n trein negatieve gezondheidseffecten had. Want sommigen spraken over 'het treintje Lips' (omdat het naar de slotenfabriek met die naam reed), maar de meeste mensen noemden de trein 'De Moordenaar'. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat niets met de herrie en luchtverontreiniging te maken had, maar wel met het gegeven dat je goed moest uitkijken met oversteken en met buiten spelen...