donderdag 28 december 2017

Gespetter en gedruppel

Na de kerst heb ik een poos achterstevoren op de wc-pot gezeten. Nee, niet omdat ik iets verkeerds gegeten had (en waarom zou ik dan achterstevoren gaan zitten trouwens), maar al een paar dagen en nachten (!) liep het inbouw-waterreservoir van de wc in onze badkamer tergend langzaam vol nadat was doorgetrokken. Wanneer 's nachts iemand was wezen plassen kwam een kwartier later nog een gezellig watervalgeluidje uit de in de muur bevestigde stortbak. En omdat zo'n watervalgeluidje uitnodigt om te gaan plassen, ontstond een vicieuze cirkel.

Dankzij Google kwam ik er achter dat het membraan van de vlotter waarschijnlijk lekte en dat die in de bouwmarkt te verkrijgen waren. Ik verklaarde de badkamer tot verboden gebied, poseerde me achterstevoren op het wc-deksel om de drukknop van de muur af te schroeven en zo via die opening 'blind' het een en ander los te schroeven en voorzichtig het door Google 'aangewezen' membraan eruit te halen.

Bij de Gamma hing een verpakking met een membraan dat er hetzelfde uitzag, maar weer terug in de badkamer ontdekte ik dat het oude exemplaar een klein profiel had en de nieuwe niet. En inderdaad begon de plek waar ik het nieuwe membraan plaatste al snel behoorlijk te lekken. Ik belde de stortbak-producent, legde het uit en hij zei dat hij het juiste artikel naar een bedrijf aan de andere kant van Capelle zou sturen. Ik kom daar nu net vandaan, maar zag tot mijn verrassing dat ook dit exemplaar geen profiel had. De man achter de balie zei me toen dat zo'n profiel automatisch ontstaat wanneer het membraan jarenlang dienst doet in de stortbak. Er is namelijk maar één soort membraan voor deze inbouw-stortbakken. Ik dankte de man vriendelijk en fietste terug naar huis.

Daar kon ik weer de pot op, friemelde door de kleine opening in de muur het membraan op z'n plaats en draaide het een en ander zo stevig vast dat het membraan in één keer van een profiel werd voorzien. En met resultaat! Er spettert en druppelt niks meer na in onze badkamer! Dus gaan wij vannacht alsnog de Stille Nacht inhalen!

donderdag 21 december 2017

Wally is gevonden

Toen het vorige week zulk winters weer was kozen mijn zoon en ik er drie dagen voor om niet met de fiets naar school en werk te gaan, maar samen naar het metrostation te lopen en daar ieder een metro richting oost (school) en west (werk) te nemen.
Tijdens een van die metroritten zat er schuin tegenover mij een stevige échte Rotterdamse, die via het microfoontje van haar 'oortjes' hardop een telefoongesprek begon te voeren.
'Haai, met Nelleke', begon de vrouw, die - ik weet het vrijwel zeker - door al haar kennissen Nel wordt genoemd. Dit was namelijk al decennia lang geen Nelleke meer.

'Moets je horû!', ging ze verder, terwijl een vol metrostel gedwongen werd mee te luisteren. 'Wally is gevonden!'
Dat leek me goed nieuws. Wally vinden kan namelijk echt lastig zijn, maar mijn ervaring is dat als je maar lang genoeg zoekt je hem op een gegeven moment herkent aan z'n roodwit-gestreepte shirt en muts en aan z'n ronde brilletje.
'Ja ik hoor het ook net. Ik kom net uit ut ziekenhuis voor die ontsteking aan me smoel,' liet Nel daarna iedereen weten. Wat er aan de andere kant van de lijn gezegd werd weet ik niet, maar op een gegeven moment riep Nel iets als 'Nou ja, maar dan weet je ût!' in haar microfoontje en nam ze - tot opluchting van tientallen mensen - afscheid van haar gesprekspartner. Vrijwel direct erna tikte ze echter een nieuw nummer in en begon ze opnieuw letterlijk dezelfde riedel in haar smartphone te tetteren.
'Haai, met Nelleke' ('Hoi Nel').  'Moets je horû!' ('Zeg 't eens Nel'). 'Wally is gevonden!' (O fijn, nou gelukkig maar...). 'Ja ik hoor het ook net. Ik kom net uit ut ziekenhuis voor die ontsteking aan me smoel', waarna ze ook van deze kennis afscheid nam... én daarna wéér een nummer intikte, tot wanhoop van alle andere medereizigers. 
'Haai, met Nelleke' ('Hoi Nel'). 'Moets je horû!' ('Zeg 't eens Nel'). 'Wally is gevonden!'
Blijkbaar werd er vervolgens door haar gesprekspartner gevraagd wie in Godsnaam Wally was. En eerlijk gezegd was ook ik (net als veel van mijn lotgenoten) eigenlijk best nieuwsgierig geworden.
'Je weet wel, die teckel van de overkant!!' liet Nel iedereen weten, en aan haar verdere reactie te zien kreeg ze weinig begrip van degene aan de andere kant van de lijn, die - denk ik - net zo verbluft was door het onzin-telefoontje als alle metroreizigers. Het ging over de teckel van de overkant... Tóch ging de stevige Rotterdamse na een korte stilte weer onverstoorbaar door met haar standaardtekst van vandaag. 'Ja ik hoor het ook net. Ik kom net uit ut ziekenhuis voor die ontsteking aan me smoel'.
Ook het ziekenhuisbezoek was zo te horen nieuw voor deze derde gesprekspartner. 'Ik heb 'n wond die niet wil genezen en de dokter zegt dat dat ook komt omdat ik te veel rook', gaf Nel dit keer als extra informatie. De reactie van degene aan de andere kant van de lijn liet waarschijnlijk weinig te raden over, want Nel riep alleen nog 'Ach krijg ut lazurus!' en nam daarna vlot afscheid.
Ondertussen had de metro de halte bereikt waar ik eruit moest. Terwijl ik het perron op stapte stelde ik me voor dat wanneer Simon Carmiggelt nog had geleefd hij hier een heel mooie 'kronkel' over had geschreven. Wat hield me eigenlijk tegen om dit (als een soort van hommage aan deze nu 30 jaar geleden overleden schrijver) een keertje op m'n blog te schrijven?

donderdag 14 december 2017

Link weer

'We laten het gewoon doorgaan en we zien wel hoeveel er komen jôh' zei m'n collega afgelopen maandag. Ondertussen bleef de sneeuw met bakken naar beneden komen (of horizontaal langswaaien). Treinen reden niet of nauwelijks, mensen werden aangemoedigd om vooral thuis te blijven, auto's konden de Brienenoordbrug niet meer over en Co de Roodt was trending topic op Twitter en Facebook. Maar de afscheidsreceptie van onze collega's ging gewoon door!
Voor een hapje, een drankje en vooral veel klessebessen met het netwerk hadden wij ook dit keer 'Verhalenhuis Belvédère' op Katendrecht afgehuurd. In feite komt het erop neer dat we Katendrecht nog altijd associëren met ouwehoeren.
Het werd een barre tocht om er te komen. Het is vanaf ons kantoor op de Wilhelminapier maar pakweg een kilometer lopen, maar op 11 december 2017 voelde die ene kilometer wandelen op de Kop van Zuid aan als tweehonderd kilometer kluunen in De Hel van het Noorden anno 1963. Ook op de loopbrug tussen Hotel New York en Katendrecht was het oppassen geblazen. Want ook deze zo genaamde 'Hoerenloper' was over de volle lengte voorzien van een glijmiddel.

Eenmaal binnen in het Verhalenhuis sloegen we de sneeuw van onze jassen, tassen en schoenen en gingen we aan de warme drank en snacks. Van binnenuit bezien zag het er buiten feeëriek uit. Waarschijnlijk lag het aan de hoge halfronde ramen en aan de oude geveltjes aan de overkant van de straat dat het er buiten uit zag als een winter in de jaren 50. Telkens wanneer er weer een besneeuwd personage het pand betrad was het voor de al aanwezigen even raden wie die mystery guest dít keer was. Gelukkig hadden nog verrassend veel genodigden - die van veel verderaf moesten komen dan wijzelf - de barre omstandigheden getrotseerd en werd het een gezellig samenzijn.

Nadat de gasten een poosje later weer waren vertrokken maakten ook wij ons op voor een wandeling terug naar de overkant van de loopbrug. Daar lag immers restaurant Loetje, waar we een onvolprezen steak gingen eten.

Gezien de kans op glij- of valpartijen op die voor de deur liggende gladjakker stel ik overigens voor dat ze de naam op Code Rood-dagen voortaan veranderen in Linke Loetje.

En zeg nou zelf: 'Linke Loetje en de gladde hoerenloper' zou zo maar een prima titel van m'n nieuwe roman kunnen zijn...

donderdag 7 december 2017

Vet

Toen ik dinsdag thuis kwam vroeg Wilma me, terwijl de groenten en het vlees al op het gas stonden te pruttelen, of ik de frituur wilde aanzetten. 'Dan eten we er aardappelkroketjes bij!'. Ik legde m'n smartphone op het kastje in de hal en liep naar de schuur, omdat daar onze frituurpan staat. Ik riep nog dat het even zou duren omdat ik er eerst nieuw vet in moest doen. Afgelopen zaterdag had ik onze jaarvoorraad flessen met oud vet bij de supermarkt afgeleverd, maar het nieuwe vet dat we een paar dagen daarvoor hadden gekocht had ik nog niet in de pan geschonken. Dus draaide ik nu de dop van een van de twee plastic Diamant-flessen... en zag ik dat die gevuld was met oude vet-smurrie! Ook de tweede fles bevatte geen nieuw vet, maar oude smerigheid! Had ik zaterdag nou per ongeluk ook de nieuwe flessen weer ingeleverd? Ik had ze toch een voor een gecheckt..?

Omdat ik zo gauw geen idee had waar de nieuwe flessen gebleven waren riep ik naar Wilma wat er aan de hand was en dat ik wel even nieuw frituurvet ging kopen. Ik sprong op m'n fiets en haastte me naar de Plus. Daar pakte ik de grote plastic flessen uit het rek, zette ze op de band bij de kassa en... ontdekte ik dat ik m'n betaalpas op het kastje in de hal had laten liggen, in het mapje van m'n smartphone. En omdat ik ook geen contant geld bij me had moest ik weer rechtsomkeert maken. Zucht...

Weer thuis parkeerde ik m'n fiets in de schuur, pakte ik uit de gang m'n betaalpas en autosleutels, riep ik iets als 'was betaalpas vergeten, ga nu weer terug!' en pakte ik de auto voor wéér een ritje naar de supermarkt. Omdat daar m'n eerder gepakte flessen alweer bij de kassa waren weggehaald, liep ik nóg een naar het juiste rek. Nadat ik had afgerekend ging ik weer huiswaarts.

Hèhè, nu kwam alles goed. Al duurde het natuurlijk nog wel even voordat het nieuwe vet op temperatuur was. Maar eind goed al goed: de aardappelkroketjes smaakten voortreffelijk. Terwijl we die nuttigden vroeg ik me wel af of ik zaterdag nou écht twee nieuwe, dichte flessen frituurvet in het recycle-luikje van de supermarkt had gegooid. Heb ik op het laatste moment dan toch, in een Hans Klok-achtige actie, een paar verkeerde met juiste flessen omgeruild..? En ben ik dus in m'n eigen truc getrapt? 

Dat zou vet-cool zijn. Dan ligt er nog een cariëre als illusionist in het verschiet. Ik kan alleen m'n haren niet zo in de wind laten wapperen als Hans. Daar heb ik namelijk al eerder een vette verdwijntruc mee gedaan..

donderdag 30 november 2017

Walhalla

Poeh, wat was het nog druk, zo laat op de avond. Op de Willemsbrug stond ik in de file, onderweg naar Rotterdam-Zuid. Zojuist had m'n moeder me gebeld met de vraag of ik ze wilde komen ophalen bij het kleine theater Walhalla in Katendrecht, waar ze op een feestje van goede kennissen waren geweest. Eerder op de avond had ik ze daar afgezet. M'n vader reed liever niet zelf, om zo ook wat te kunnen drinken. En dat was 'm gegund!

Toen m'n ouders om pakweg kwart over 12 weer in m'n auto stapten kreeg ik een uitgebreid verslag van de geslaagde avond te horen. Ook al was de avond lang geweest en had de drank rijkelijk gevloeid, ik merkte daar weinig van. Al is het natuurlijk wel zo dat je vleugen alcohol ruikt, wanneer je zelf supernuchter bent en mensen ophaalt die een feest hebben bijgewoond. Als ik bij een controle zou zijn aangehouden en ik het raampje had opengedraaid had de agent me zonder er verder bij na te denken een blaaspijpje aangereikt.

Het deed me denken aan die keer dat ik (ergens begin jaren 80) 'De Bob' was na een avondje stappen in discotheek Alcazar in Puttershoek.
Ikzelf was nuchter als een aap, maar naast en achter me in m'n bruine Ford Taunus zaten drie flink aangeschoten stapmaatjes. Ergens op een achteraf-weggetje in de Hoekse Waard stuitte ik op een alcoholcontrole en nadat ik m'n autoraampje (toen nog handmatig) opendraaide trok de door de alcoholdampen overvallen agent een vies gezicht, waarna hij me vriendelijk vroeg om uit te stappen. Ik gehoorzaamde gedwee, maar mijn door de alcoholische versnaperingen enigszins recalcitrante vrienden hadden andere plannen. Luid begonnen ze te protesteren en de agenten in de maling te nemen. Ik schaamde me diep en begon ondertussen keurig netjes over de witte streep van de weg te lopen, op aanwijzing van de agent. M'n vrienden deden - op eigen initiatief - soortgelijke pogingen, maar brachten het er aanmerkelijk minder goed vanaf, tot grote hilariteit van henzelf.

Al met al duurde het een hele poos voordat ik iedereen weer de auto had ingeloodst, nadat de agent me had aangegeven dat ik mocht doorrijden. 'Goede reis verder!', zei hij. 'En rustig aan jullie!', tegen m'n lawaaierige medepassagiers.

Deze keer was er geen alcoholcontrole en zette ik m'n ouders tegen kwart voor een veilig thuis af.
'Fijn dat je ons opgehaald en thuisgebracht hebt!' zeiden ze toen ze uitstapten. Ik antwoordde dat ik het heel graag had gedaan en meende dat natuurlijk van harte. Want zeg nou zelf: Walhalla klinkt mooi en fijn, maar iedereen zou z'n ouders er toch graag weer willen kunnen ophalen?

donderdag 23 november 2017

Maffiosi

Een paar dagen terug meldden de kranten dat de 87-jarige Sicilliaanse maffiabaas Salvatore 'Toto' Riina - ook wel bekend als 'Het Beest' - was overleden. Hij zat sinds de jaren negentig in de gevangenis. Het deed mij meteen denken aan een bijzondere bijeenkomst van een internationale milieucommissie die ik in die jaren bijwoonde in Palermo; een stad die problemen heeft met groeperingen uit een bepaald milieu (om het zo maar eens uit te drukken).

Ik was de avond ervoor in de Sicilliaanse hoofdstad aangekomen en had na aankomst in het armoedige Hotel Sole aan de Via Vittorio Emanuele een rondje in de omgeving gelopen. Wat een drukte! Wat een scooters! Wat een idioot rijgedrag! Maar ook: wat een armoe... Ook weet ik nog goed dat ik mezelf af en toe wat breder maakte en rechtop liep, wanneer ik door de oude smalle straatjes richting het haventje liep en in donkere portiekjes een paar hang-maffiosi vermoedde.

De bijeenkomst zelf vond plaats in de raadszaal van het gemeentehuis van Palermo. Een indrukwekkende ruimte, met muren die behangen waren met grote stenen ornamenten met voor mij onbegrijpelijke teksten en jaartallen. Toen de loco-burgemeester aan het begin van de bijeenkomst vertelde dat in deze ruimte historische overleggen hadden plaatsgevonden over de strijd tegen de Cosa Nostra, associeerde ik die ornamenten onbewust met grafstenen en ging er een rilling door me heen. En om het nog wat unheimischer te maken kregen we aan het eind van de middag de mededeling dat we hier de volgende dag niet zouden kunnen vergaderen in verband met een spoedzitting van de gemeenteraad over de maffia.

Dus was de volgende dag een andere locatie geregeld: een oud landhuis ergens buiten Palermo zelf, dat als buitenverblijf van de burgemeester fungeerde. We vergaderden in een ruimte die leek op het decor uit een film over een maffia-familie. Een ruimte met overdadig veel grote schilderijen, met veel rode bekleding en met stoeltjes die in een gemiddeld paleis niet zouden misstaan (maar bijzonder oncomfortabel bleken te zitten).


De lunch vond plaats op een groot balkon met uitzicht op een heuvelachtig en zonovergoten Sicillië. Het leek zomer, maar het was pas begin maart. Terwijl ik dit stukje tik zie ik een grijze novemberlucht en verlang ik terug naar dat soort momenten. Ik zou er een moord voor doen om daar weer even in het zonnetje rond te kunnen lopen! Of is dat in dit geval een ongelukkige woordkeuze?

donderdag 16 november 2017

Open dag

Hij had er 's morgens helemaal geen zin in, die zoon van ons. In de open dag van Hogeschool Rotterdam, net in het weekend voorafgaand aan de belangrijke toetsweek in het examenjaar van 6VWO. Maar ja, het is nu ook de tijd om na te denken over de toekomst, ookal heb je geen zin om keuzes te maken.

De HSR is voor ons vrij dichtbij. Na een stukje fietsen pakten we de metro en we stapten op station Beurs vlak voor de deur uit. Bastiaan had zich aangemeld voor het bijwonen van voorlichtingsbijeenkomsten over Informatica en over Creative Media & Game Technology.
Toen we het gebouw binnenliepen werd vrijwel meteen 'ik voel me hier als een vis op het droge' in m'n oor gefluisterd. Maar eenmaal op de juiste verdieping beland veranderde dat snel. We voerden leuke gesprekken en woonden inspirerende presentaties bij.

Ons enthousiasme was zo aangewakkerd dat we spontaan besloten deel te nemen aan een workshop. En tijdens die workshop was m'n eerder die dag nog zo terughoudende zoon degene die bij vragen met meest de hand opstak en antwoord gaf. Al met al kostte de open dag ons meer tijd dan dat we 's morgens hadden voorzien. En omdat we daardoor nog niet hadden geluncht - op een aantal mini-muffins tussen de programmaonderdelen na - stilden we onze trek met een goedgevulde Turkse pizza in een shoarmatent in de Witte de Wittstraat.

We gaan de komende tijd natuurlijk nog naar meer open dagen van universiteiten en hogescholen. Maar dit was alvast een goed begin, vond ook Bastiaan zelf. En dat lag gelukkig niet alleen aan de mini-muffins in de hal en de shoarmatent binnen handbereik.

donderdag 9 november 2017

Twee motten op Spotify

Vorige week schreef ik al dat afgelopen zondag een reünie zou plaatsvinden van de nakomelingen van de ouders van mijn oma. Inmiddels kunnen de organisatoren ervan met een heel tevreden gevoel terugkijken op een geslaagd evenement, waarbij zo'n honderd deelnemers zich prima hebben vermaakt.

Al vanaf het begin tot een flinke tijd na de geplande eindtijd was iedereen met elkaar in gesprek. Iedere tak van de familie had naamkaartjes met een eigen kleur, waarop ook werd aangegeven wie zijn vader of moeder en opa of oma was en aan de muur waren diverse geprinte stambomen opgehangen. Dat alleen al zorgde voor vermakelijke gesprekken. Maar daarnaast was er onder meer (naast de vanzelfsprekende hapjes en drankjes) een interessante presentatie over de geschiedenis van de familie, een kwis met lastige vragen, hilarische oude beeldfragmenten en prijzen voor iedereen, waren er muzikale intermezzo's en kwamen postuum Toon Hermans (zoekend in het struikgewas) en Dorus (met twee motten) langs. En mede door de oude familiefoto's die onophoudelijk op een scherm voorbijkwamen maakte iedereen die middag een stapje terug in de tijd. Dorus leek overigens al voordat de reünie begon die tijdreis te hebben gemaakt. Hij had een draagbare cassetterecorder uit de jaren zeventig bij zich en ging ervan uit dat we die anno 2017 op de geluidsinstallatie konden aansluiten... Dat kon natuurlijk niet, maar Spotify bood de oplossing!

Al met al ging de tijd snel. Eigenlijk hadden we nog maar net genoeg tijd om een groepsfoto te nemen. Want dat heeft best wat tijd nodig...
Een groot stuk van de zaal moest worden omgebouwd met rijen stoelen voor de oudste generatie, krukken erachter voor de generatie erna en staplaatsen voor de jongsten.
Ikzelf keek tevreden toe hoe de 'tribune' zich vulde, realiseerde me dat er voor mij inmiddels geen plaats meer was en koos daarom maar voor een plaatsje op de (voor)grond.

Bijzonder vind ik het dat een groep achterneven en -nichten die vrij willekeurig tot stand was gekomen zoveel verschillende aanvullende kwaliteiten bezat dat alles perfect verliep. Organisatievermogen, artisticiteit, pragmatisme, doorzettingsvermogen en allerlei andere talenten waren gebundeld.

Er zal best een flink aantal jaar overheen gaan voor er over een volgende reünie wordt nagedacht. Tegen die tijd heeft Spotify net zo'n fossiel imago als de cassetterecorder van die man van die twee motten...

donderdag 2 november 2017

1977

Het afgelopen voorjaar ontstond bij een aantal achterneven en -nichten het idee om een familiereünie te organiseren. Het gaat in dit geval om het nageslacht van het gezin Martens, waarvan mijn oma deel uitmaakte. Op een zonnige zomeravond kwamen we bij elkaar, thuis bij achterneef Rob. En hoewel sommigen van ons elkaar hooguit van naam kenden duurde het niet lang voordat familieverhalen werden uitgewisseld, plannen werden gesmeed, taken werden verdeeld en een datum werd geprikt.

Nu de meeste blaadjes die destijds nog fris en groen aan de bomen hingen alweer een poosje verfrommeld op straat liggen is het bijna zo ver. Komende zondag vind de reünie plaats.

Bij de voorbereiding ervan heeft iedereen oude fotoboeken en schoenendozen doorzocht, op zoek naar beelden die tijdens de reünie oude tijden moeten doen herleven. Foto's van mensen die er helaas niet meer zijn, foto's van vrolijke gebeurtenissen, heel veel foto's van bruidsparen en bruidsgasten op de trappen van het stadhuis van Dordrecht en foto's van eerdere reünies.

De eerste reünie vond in 1977 plaats. Mijn generatie was daar destijds niet voor uitgenodigd, maar voorafgaand aan het feest ben ik wel even in de feestzaal (naast het Sportfondsenbad aan de Weeskinderdijk) wezen kijken.

Van het feest zelf kennen we alleen de verhalen, foto's en een film.
En dan zie je toch dat de jaren zeventig een andere tijd was hoor...
De generatie veertigers en vijftigers van toen startten met enige regelmaat - waarschijnlijk aangemoedigd door enkele glazen port, bessenjenever en citroentjes met suiker - een polonaise en de meest enthousiaste mannen en vrouwen geneerden zich er niet voor om op elkaars rug zittend verder te hossen.

De reünie van 1977 was een succes en haalde zelfs de krant. Zo'n dolle boel als destijds zal het zondag niet worden, verwacht ik. Maar het programma ziet er goed uit! Of er weer een artikel in de krant volgt weten we niet, maar er is volgende week vast wel iemand die er een stukje op internet over tikt.

donderdag 26 oktober 2017

Zonder grenzen

De afgelopen periode hebben twee vroegere tv-persoonlijkheden het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. Allereerst overleed eind september de man die in de jaren zeventig velen aan de buis gekluisterd liet zitten met programma's waarbij steden met elkaar de strijd aangingen in (zeker in die tijd) hilarische spellen, gekleed in enorme kunststof pakken.

Heel Nederland zat schuddebuikend voor de tv wanneer mannen verkleed als bijvoorbeeld Sinterklaas (bij voorkeur met staf en pseudo-paard) een natte zeephelling moesten zien te beklimmen. Mijn vader had en heeft het niet zo op amusementsprogramma's, maar ik zie hem nog met tranen in z'n ogen van het lachen naar onze zwart-wit-tv zitten kijken. Dick Passchier was overigens een oude bekende van hem; als jong ventje woonde hij bij m'n vader in de straat.

Ja, de jaren van Zeskamp (met Barend Barendsen; mét geruite pet) en Spel zonder Grenzen (de internationale versie van hetzelfde spel) voelen voor mij als de tijd van 'haartjes nat - nog even op, totdat vader zei "vooruit naar bed..."'

Ook die andere onlangs overleden tv-persoonlijkheid had wat met grenzen. Eerst ging Frits Bom met de Consumenten-bus grenzen over, op zoek naar een onverkwikkelijke situatie in een hotel aan de Spaanse Costa Brava. En daarbij ging de cameraploeg altijd ook nog even het strand op om wat sfeerbeelden (lees topless dames) te filmen, weet ik me gek genoeg nog te herinneren...
Een paar jaar later was Frits Bom De Vakantieman in een RTL-programma dat zo stupide was dat men het eigenlijk toch ook wel weer leuk vond. 'Vakantieman, gezellig he!' riep half Nederland in die tijd. En wat moesten we lachen om die vakantiegangers die op een Europese kaart bij verre niet konden aanwijzen waar Spanje lag...

Toen mijn vader halverwege de jaren tachtig zijn eerste videocamera kocht en die meenam op
vakantie naar een camping aan de Golf van Saint-Tropez, besloten we - terwijl 'normale' mensen op het strand lagen of op een terrasje zaten - een parodie te maken op de programma's van Frits Bom, en noemde ik me Aad Granaat. Daarbij stelden we zogenaamd ook allerlei dubieuze praktijken aan de orde. En om het échte programma zo goed mogelijk te benaderen filmden we zelfs enkele (toen op het strand nog alom aanwezige) topless dames. Al moet ik eerlijk zeggen dat het m'n pa en mij geen goed idee leek om die plaatjes zelf te schieten. Wilma was onverdacht en gelukkig niet te beroerd om dat stuntwerk voor haar rekening te nemen.

Ik heb die inmiddels drie decennia oude filmpjes nog. Even dacht ik er nog aan om ze op Youtube te zetten. Maar dat doe ik toch maar niet, om privacy-redenen vanwege de topless dames én om te voorkomen dat Aad Granaat dertig jaar na dato alsnog afgaat...

donderdag 19 oktober 2017

Oh la la en olijk

Wat een geluk dat de zuidenwind de afgelopen dagen niet alleen woestijnzand en roetdeeltjes van Portugese bosbranden onze kant opstuurde, maar ook recordtemperaturen. Ik had vooraf gepland om morgen vrij te nemen, maar besloot in het nazomerse weekend om die dag om te ruilen met afgelopen maandag. We stapten in onze auto, reden die zo'n 160 km naar het zuiden en parkeerden hem schuin onder het zonovergoten Atomium. En terwijl we door het Heizelpark richting de enorme zwevende  'jeux-de-boules-ballen' liepen werden we vrijwel meteen overvallen door een zomervakantiegevoel.

De prijs van een entreekaartje viel ons reuze mee, net als het uitzicht over de wijde omgeving van Brussel/Bruxelles. In een van de bollen was een tentoonstelling van surrealistisch kunstschilder René Magritte (bekend van "Ceci n'est pas une pipe"), die Bastiaan en ik zeer de moeite waard vonden. 
Wilma was met hond/chien Moos beneden gebleven, maar vond dat niet erg. Zéker niet nadat ze van ons gehoord had hoe hard de lift/ascenseur (met glazen plafond) ons naar boven joeg. Zij maakte van de gelegenheid gebruik om
- dankzij een flinke zoom/zoom - een mooie foto van ons in een van de bollen/boules te maken.

Na het Atomium bezochten we een grote Carrefour-hypermarkt (om het vakantiegevoel vast te houden) en daarna zetten we koers naar de Grote Markt/Grand Place. Daar vonden we onder meer wafels, gezellige straten vol toeristen en plassende beeldjes/figurines qui faire pipi. Dit voelde geen moment als half oktober/octobre. Alsof ver boven ons iemand zich - nét nu het nog kon - had gerealiseerd dat hij ons na deze matige zomer nog een zomerdag schuldig was. Prima toch? Toen de avond al was gevallen zaten we nog met korte mouwen op het terras van "La Lune di Venezia".

Brussel was de laatste jaren om verkeerde redenen in het nieuws. Dat is dieptriest. Maar gelukkig merkten we dat men de draad weer heeft opgepakt. Brussel was afgelopen maandag ouderwets o la la en olijk/olijk!

donderdag 12 oktober 2017

Bewegen op kantoor

Sinds kort word ik eens in de week flink te grazen genomen door een manueel therapeut. Ik heb al een tijdje een zere nekspier en schouder en Manuela de therapeut (zo noem ik ze maar even)  laat mijn spieren en gewrichten nu wekelijks geluiden maken die ik tot voor kort niet voor mogelijk had gehouden. Wat de oorzaak van het ongemak is weet ik niet. Waarschijnlijk komt het door een ongelukkige beweging die ik een poos terug tijdens het volleyballen maakte. Maar in ieder geval wees ze me deze week ook op het belang om tijdens het kantoorwerk af en toe van houding te veranderen. En beter nog: af en toe even iets anders gaan doen. Even een loopje naar de koffieautomaat en - als gevolg daarvan - even later naar het toilet. En in plaats van die collega te mailen of te bellen even naar hem of haar toelopen; dat soort dingen...

Nou let ik daar altijd al wel op, maar het kan natuurlijk altijd beter. Onlangs was ik op bezoek in 'the Rotterdam Science Tower', een van de hoge kantoorgebouwen op het Marconiplein waar ik tot drie jaar terug werkte. In die toren zitten tegenwoordig jonge, dynamische 'start-ups'; nieuwe nog kleine dynamische bedrijfjes die gehuisvest zijn in een flitsende werkomgeving die onvergelijkbaar is met het saaie kantoor dat het tot voor kort nog was.

Ik keek m'n ogen uit. Zo was er een heuse glijbaan die de mensen in sneltempo naar een lagere verdieping bracht, en waren er vergaderkamers waar geen stoelen stonden, maar schommels aan het plafond hingen. Het voelde alsof ik in een absurde sketch van Monty Python was terechtgekomen. Maar dit was niet de werkplek van The Ministry of Silly Walks, dit was wel speels maar toch echt serieus bedoeld.

Begrijp me goed; ik vind het allemaal best hoor, die glijbanen en schommels om de werksituatie te verbeteren of op te leuken. Als het maar niet zo is dat je carriëre afhangt van een stevige wip met de baas.

donderdag 5 oktober 2017

Beestenboel

Net als iedereen wilden ook wij erbij zijn. Het moment meemaken dat die zon opkomt. Het moment dat de hele beestenboel in beweging komt. Rennend, sierlijk lopend of vliegend. Hele kuddes die van verre zijn gekomen.

Omdat ikzelf niet zo'n kudddedier ben liet ik me leiden door een stem, die ons over stillere weggetjes van de asfaltjungle leidde en zorgde dat we op tijd op het plein aankwamen waar het spektakel zou plaatsvinden. Ik zette vrouw en zoon af en ging m'n stalen ros in een stalling te zetten. Dát viel niet mee. De dichtstbijzijnde stallingen waren vol of er stonden lange rijen voor te wachten. 
Er restte me niets anders dan een jaguar te volgen die ook op zoek was naar een overdekt plekje. En even later stond ik me op te vreten voor een zebra, terwijl ik werd gepasseerd door een aantal gazelles (maar ook batavussen en unions). Uiteindelijk slenterde ik weer een poos erna een overdekte stalling binnen, vlak achter een lelijke eend (of waren het twee paarden; ik weet het niet meer precies).  


Nadat ik m'n stalen ros daar had achtergelaten liep ik in een draf terug naar mijn vrouw en zoon, die vast al een plekje vlakbij de rots zouden hebben bemachtigd en die elk moment de springbokken, kafferbuffels en giraffen daar zouden kunnen zien aankomen. 
Pfff... de afstand tussen de stalling en die rots viel me tegen. Ik ben niet anti-lope(n), maar dit was best een eind. Ik arriveerde nog net op tijd, al zweette ik door het gehaast als een otter.

Daar kwam de zon op... "Nants ingonyama bagithi Baba" klonk het in het Circustheater. Het was het begin van zo'n drie uur genieten van een spektakelstuk voor oog en oor. Dat de muziek van sir Elton deugde wisten we al, maar ook visueel was de musical The Lion King zeer de moeite waard.

Gek was wel dat toen we na de pauze terug kwamen bij onze stoelen er per ongeluk een domme gans en een kafferbuffel op onze plaatsen waren gaan zitten. Ze bleken de plaatsnummers op hun tickets niet goed te hebben gelezen. Toen ze dat eenmaal doorhadden besloten wij om van een mug geen olifant te maken.
Na afloop reden we terug naar Capelle en zochten we een eethuisje op. Met honger als een paard en trek als een vogel...

donderdag 28 september 2017

Peut

Lang had ik het plan om deze zomer de raamkozijnen aan de buitenkant van ons huis van een nieuwe beits-laag te voorzien. Maar - je weet waarschijnlijk hoe zoiets gaat - het kwam er almaar niet van. Nog tijd zat, eerst op vakantie, te druk, te nat; dat soort dingen. Maar toen ik vrijdagmiddag de lange uitschuifladder pakte om de ramen te wassen werd ik met m'n neus op de feiten gedrukt. De een paar jaar geleden aangebrachte beits moest ik niet nog eens door herfststormen, winterkou en voorjaarsbuien laten teisteren. En nu was het mooi weer, dus... haastte ik me naar de doe-het-zelfzaak voor een flinke pot beits, kwasten, rollers, peut (ook wel terpentine genoemd) en nog meer bruikbaar materiaal.

 En vervolgens heb ik vrijwel het hele weekend op die ladder doorgebracht. Op zich gaat dat verven gaat me best goed af. Het lukt me alleen nooit om dat te doen zonder te knoeien. Wanneer ik hoog op zo'n ladder de kwast wil overgeven van m'n rechter- naar m'n linkerhand (waarmee ik de pot verf vasthoudt) beits ik tijdens die handeling vaak ook wat zaken die vooraf niet gepland waren. M'n hand, m'n arm, m'n kuit (!?). Maar goed, gelukkig bestaat er zoiets als peut (ook wel terpentine genoemd). Op een gegeven moment trok ik (nu met verfpot en kwast in één hand) een stuk schilderstape van het raam en gooide ik dat naar beneden. Toen ik later de ladder afdaalde werd ik onderaan begroet door onze hond. Wat deed dat beest buiten?, vroeg ik me af. Die hadden we toch juist binnen gelaten omdat ik in de tuin met ladders, kitspuiten, verf en andere troep bezig was? Ik begreep het al: Wilma en Bastiaan waren de tuin ingekomen om me te zeggen dat ze boodschappen gingen doen en op dat moment moet Moos stiekem naar buiten zijn gepiept. Ik opende de huiskamerdeur en stuurde 'm naar binnen. Maar wat zat daar nou aan z'n achterste?

Nee hè, onze jackrussel was precies op het met blauwe beits besmeurde stukje afplaktape gaan zitten dat ik naar beneden had gegooid. De tape zat nog onder z' staart. Jan Wolkers schreef ooit 'De hond met de blauwe tong' maar hier voor me liep een hond met een blauwe kont. Even dacht ik de fles peut (ook wel terpentine genoemd) te pakken, maar dat leek me niet zo gezond voor een beest dat zich op de raarste plekken kan likken... Ik rende met hem naar de badkamer en boende en schrobde het arme beest dat het een lieve lust was. Met redelijk succes, want nu is z'n achterste nog slechts lichtblauw. Eigenlijk ziet onze witte viervoeter er nu uit als een schaap dat net een ram 'op visite' heeft gehad (als je begrijpt wat ik bedoel).
 
Maar goed... verder is de verfklus goed verlopen. Al was het eigenlijk niet zo slim van me om dit te doen net nadat ik bij m'n huisarts was geweest omdat ik al een hele poos een zere nekspier heb. Jezelf vijf meter boven de grond in rare bochten wringen met een verfpot en kwast zal die pijn niet minder doen worden. Het is dus maar goed dat ik een verwijsbriefje heb voor een manuele therapeut (ook wel thera-terpentine genoemd).

donderdag 21 september 2017

Communicatie

Vorig jaar om deze tijd had toch niemand verwacht nog mee te zullen maken dat de president van Amerika zou dreigen een land met nucleaire wapens weg te zullen vagen, nota bene tijdens een bijeenkomst van de United Nations  (opgericht om de vrede in de wereld te bewerkstelligen)? Je zou toch mogen verwachten dat er aan Amerikaanse kant (ook) heren met verstand zitten die ondanks de idiote provocaties van de andere kant een diplomatiek pad proberen te vinden. Dat men (al ontploft men van binnen) zorgvuldig communiceert met de tegenstander, en niet - zoals de president zelf - met agressieve tweets.

Digitaal communiceren blijft sowieso link. Vooral dankzij de autocorrectie is een foutje zo gemaakt. Zo was bij mij laatst een vergadering bij de DCMR Milieudienst Rijnmond uitgelopen en tikte ik bij het verlaten van het gebouw een berichtje naar Wilma. Maar al lopend zag ik niet dat Messenger het woordje dcmr blijkbaar niet kende, waardoor het thuisfront van mij de mededeling 'Stap nu bij dame naar buiten' ontving.
Kort erna zat ik in de metro en zag ik m'n rare bericht. Ik moest erom lachen. Het was net alsof ik ergens uit een obscuur pandje in het red light district was komen lopen, terwijl ik in werkelijkheid heel onschuldig met deskundigen op het gebied van (een goed of slecht) milieu had zitten... ouwehoeren.

donderdag 14 september 2017

Zwemweer?

Ik vind het niet alleen leuk op elke week een stukje tekst te tikken voor deze blog (hoewel het me niet altijd meevalt), het kan ook hartstikke handig zijn. Want ookal bevat het geen geheimen en zit er dus geen slotje op, het fungeert soms ook als een soort dagboek. Of in ieder geval als een geheugensteuntje. Wanneer waren we ookalweer op vakantie bij Cap d'Agde? In 2007. Weet jij nog wanneer we deze auto kochten? In 2011. Zoiets dus... hartstikke handig. Of die familiereünie, was die nou vorig jaar? Ja.

Ook lees ik soms de stukjes nog wel eens terug die ik bijvoorbeeld precies een, twee of drie jaar terug schreef. Of tekstjes van nog langer geleden, die dan net door iemand anders lijken te zijn geschreven (lang leve mijn slechte geheugen!).

Gisteren bladerde ik, terwijl buiten de storm en de regenbuien ons landje de herfst injoegen, naar wat ik vorig jaar halverwege september schreef. En wat bleek? Exact een jaar geleden was het 30 graden! Vandaag haalden we de helft niet eens! Een jaar terug gingen we na werktijd zwemmen in de Kralingse Plas om af te koelen!

En nu? Je moet toch wel gek zijn om ook dit jaar in ons kikkerlandje halverwege september buiten te gaan zwemmen... Toch? 
Nou, vandaag zag ik een heleboel van die gekken. Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op de Rijnhaven in Rotterdam, waar deze dagen het WK Triathlon plaatsvindt. Vele tientallen dames en heren van alle leeftijden trotseerden het hondeweer en zwommen een kilometers lang rondje dwars door hoge golven. Je moet er maar zin in hebben. Hoewel? Goed beschouwd is het de laatste dagen onder water net zo nat als erboven.

donderdag 7 september 2017

Bril poetsen

Het viel me onlangs op dat m'n bril poetsen niet meer afdoende hielp. Op de glazen zaten lichte beschadigingen. Dus bracht ik een bezoek aan de brillenzaak waar Jan Smit zo irritant over zingt. Bij de ogentest bleek dat m'n ogen de afgelopen vijf jaar niet slechter waren geworden en na wat zoeken vond ik een geschikt montuur.

Vorige week kon ik 'm ophalen en ik was benieuwd hoe anderen zouden reageren. Zou het überhaupt opvallen? Zo opvallend anders dan m'n vorige bril is-ie ook weer niet. En ik weet hoe het werkt. Soms zie je iets anders aan iemand, maar weet je niet wat het is. Voor het zelfde geld denken ze dat ik een ander kapsel heb ofzo. M'n mannelijke collega's viel de nieuwe bril inderdaad niet op, maar (en hiermee zijn alle vooroordelen weer bevestigd) de vrouwen zagen het meteen!

Thuis wist Wilma natuurlijk al dat ik die dag de bril was gaan ophalen, maar anders had zij het ook meteen gezien. Maar Bastiaan? Wilma en ik gokten beiden dat het onze zoon absoluut niet zou opvallen. Dát bleek een misrekening: 'Jezus pa!' riep hij meteen nadat hij de kamer binnenliep. Heel opmerkzaam dus, maar of ik nou blij moest zijn met zo'n opmerking...

Afijn, het lukt me nu in ieder geval weer om alle vlekjes van m'n bril weg te poetsen. Ik kocht dezelfde week trouwens ook een nieuwe fiets. Dat heeft er natuurlijk niets mee te maken, maar nu is het voor mij wel oppassen geblazen - verstrooid als ik kan zijn. Want het kan geen kwaad wanneer ik per ongeluk m'n nieuwe fiets poets in plaats van m'n bril, maar ik moet niet op m'n nieuwe bril gaan zitten. 

dinsdag 29 augustus 2017

Berispingen

Vorige week had ik in m'n lunchpauze een mini-reünie met een aantal oud-collega's. Toen we in 1990 ieder een andere kant opgingen spraken we af dat we elkaar met enige regelmaat zouden blijven zien. We weten allemaal dat zo'n afspraak - hoe gemeend ook - vaak geen stand houdt, maar in ons geval kunnen we 27 jaar na dato zeggen dat we het aardig volhouden!

Dit jaar lunchten we in hotel New York. Daar toonden we lef door ondanks alle recente negatieve berichtgeving over eieren allen te kiezen voor een omelet. Tijdens de lunch kwamen - zoals elke keer weer - allerlei oude anekdotes langs. Zo ging het deze keer onder meer over ons zwaar-christelijke bureauhoofd die mij als 20-jarige gozer op een gegeven moment bij hem op de kamer riep.
'Eeeeeh Marco, besef je wel dat er ook dames op deze afdeling werken?' zei hij tegen mij. Dat besefte ik ja. Best gezellige en leuke meiden op het secretariaat bijvoorbeeld. 'Nou eeeh, ik zag vanmorgen naast je bureau een kalender aan de muur hangen en ik wil je verzoeken die te verwijderen!' ging hij verder. Hij doelde op een Panorama-kalender, een bestseller in de jaren 80 met fraaie vergezichten (panorama's!) en vrouwelijk schoon. Vrij onschuldig allemaal. Niets bloots of ordinairs, gewoon mooi. Maar mooi dat dat dus niet mocht van hem. Na de berisping droop ik af en haalde ik de kalender met berglandschappen en watervallen gecombineerd met jongedames van de muur... Bijzonder is overigens wel dat datzelfde bureauhoofd mij een paar Panorama-kalenders later vroeg of ik een poosje op een andere afdeling wilde samenwerken met een jongedame. Dat heeft ie geweten! Die dame is inmiddels ouder geworden en is volgende maand 29 jaar getrouwd met deze ook niet meer jonge man.

Ook liet een van de oud-collega's de anderen een verslagje zien van afdelingsexcursie uit de jaren tachtig, waarin stond dat ik destijds bij terugkomst in Rotterdam een bekeuring voor fout-parkeren onder m'n ruitenwisser had zitten. 'Weet je dat nog?' vroegen ze aan mij. 'Ik onthoud best veel, maar vervelende dingen als bekeuringen vergeet ik het liefst zo snel mogelijk', antwoordde ik. 

Toen ik later op de middag weer op kantoor was werd ik gebeld door die jonge dame uit de vroege jaren tachtig, die me vroeg hoe de mini-reünie was geweest. Ik zei dat het gezellig was en dat ze de groeten van Bob, Rob en Gea moest hebben. 'Leuk', zei ze. En daarna: 'Trouwens, weet je wat ik hier net in de brievenbus vond? Een bekeuring!' 
Zo bezien ben ik een veelpleger. Wat een berispingen! Ik ga ook deze weer gauw vergeten. Maar niet voordat ik 'm heb betaald natuurlijk. Anders blijven die gasten van het Centraal Justitioneel Incassobureau me eraan herinneren.

donderdag 24 augustus 2017

Vies kijken

Sinds een van mijn collega's een week of drie geleden een puppy in huis heeft gehaald wordt ik aan het begin van elke werkdag bijgepraat over hoe de hond zich de afgelopen avond, nacht en ochtend heeft gedragen. Hoe laat het beestje uit is geweest, dat hij 's nachts soms wat jankt in de bench en hoe nat de schoenveters worden van het gesabbel... dat soort dingen.

Ik word door hem gezien als ervaren hondenbezitter en van mij wordt een antwoord op alle vragen verwacht. 
'Goh, hoe deden wij dat ookalweer toen onze Moos een Moosje was?' denk ik regelmatig. We hebben nooit een puppytraining gevolgd of zo, maar blijkbaar hebben we het beestje destijds toch naar behoren 'opgevoed'. Al die jaren heeft hij niks gesloopt en hij luistert prima. Euh... luisterde prima, want als 14-jarige is hij inmiddels vrij doof. 

'Hoe laat laat jij 'm 's avonds nou uit?', vroeg m'n collega me vorige week. 'Om een uur of half 10', antwoordde ik, 'maar ik hoef nauwelijks op de tijd te letten want Moos kan klokkijken. Vrijwel iedere avond om half 10 komt hij naast me staan.'
'Ja hoor, zijn hond kan klokkijken!' lachtte hij en ik zei dat ik het die avond zou bewijzen. En inderdaad stuurde ik 'm 's avonds om exact half 10 een whatsapp-berichtje met een foto van een smekende hond voor m'n stoel.

De volgende morgen moesten we erom lachen, en zei m'n collega dat hij Moos wel een beetje vies naar me vond kijken.
'Ja logisch, hij moest poepen!' antwoordde ik, maar ik moest ook meteen denken aan wat ik een paar dagen ervoor op zíjn bureau had zien liggen. Een 'Kong Extreme' heette het apparaat, en hij vertelde dat hij dat tussen de middag als speeltje voor z'n hond had gekocht.

Jaja, dacht ik toen. Ik schatte namelijk in dat Gordon en Gerard Joling eerder blij zijn met deze extreme Kong dan de gemiddelde pup. En misschien staan zelfs zij er nog vies van te kijken...

donderdag 17 augustus 2017

Schoonheid

Ik was eigenlijk best tevreden met de foto die ik had gemaakt. Op de achtergrond zag je Bastiaan in het golfslagbad van Port Zeelande en de voorgrond toonde mijn gezicht van vrij dichtbij. Ik stuurde de foto naar (thuisgebleven) Wilma en zij reageerde erop met "Leuk, maar vreemd zo zonder bril". Daar had ze wel een punt. Ik had de sportbril die ik in het zwembad meestal bij me heb thuis laten liggen en zag nu zelf ook dat er iets raars was met de foto. Ik stond er goed op, maar toch...

Even later zaten m'n zoon en ik van een ijsje te genieten en op m'n smartphone te kijken toen hij me met enige verbazing in z'n stem vroeg om hem die ene foto nog eens te laten zien. Daarna begon hij hard te lachen. "Pa, je hebt je schoonheidsfilter aan staan!!", zei hij.
M'n schoonheidsfilter? Wat voor schoonheidsfilter? Bastiaan liet me zien dat er op de Samsung-smartphone tegenwoordig allerlei functies zitten waarmee je bij jezelf (of anderen) een soort van digitale plastische chirurgie kan uitvoeren. "Het zijn niet voor niets Koreanen hè?", voegde hij eraan toe.
Ik snapte ineens waarom ik de foto wel mooi maar toch ook wel raar vond. Ik weet wel dat je jezelf met een smartphone tegenwoordig zogenaamd een konijnensnoet of kattenoren kan laten aanmeten, maar een schoonheidsfilter... En blijkbaar had ik per ongeluk een keer die functie geactiveerd.

Ik vroeg Bastiaan om het filter uit te zetten en even later nam hij op een terrasje op het Market Plaza een foto van me. Inderdaad waren hierop m'n stoppels en rimpels beter te zien dan op de foto van eerder op de dag. Maar dat vlees van me zag er prima uit hoor! Wat een schoonheid! Om op te eten eigenlijk. Dat heb ik danook snel gedaan. Wat een verrukkelijke spareribs!

Volgende keer neem ik overigens m'n sportbril weer niet mee naar het zwembad. Het bevalt me prima zo. Naar het moois dat er in een zwembad rondloopt mág ik niet meer kijken en naar een groot deel van de andere (getatoeëerde) spierbundels en vetrollen hóef ik niet te kijken zonder bril. Eigenlijk komt het erop neer dat ik zonder bril de wereld bekijk door m'n eigen schoonheidsfilter.

Enne Bastiaan, lach maar niet te hard om je vader en zijn schoonheidsfilter. Op latere leeftijd krijg je er lachrimpels van...

donderdag 10 augustus 2017

Oranje-vrouwen

'Waarom hangen hier allemaal oranje vlaggetjes?' vroeg Bastiaan een paar weken terug aan mij toen we door het Limburgse Nieuw-Bergen fietsten. Ik antwoorde dat het EK Voetbal voor Vrouwen was begonnen en dat een van de spelers waarschijnlijk in dit dorp woonde. Dit laatste zei ik omdat ik in andere plaatsen nog geen oranje vlag of attribuut had gezien.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik voetbal - of het nou van mannen of vrouwen is - best redelijk volg, maar van de gekte die ik bij succes van de oranjemannen zie op tv, op straat en in de supermarkten moet ik niet veel hebben. Wat dat betreft was dit vrouwen-EK een verademing. Ook zeg ik eerlijk dat ik liever kijk naar de gemiddelde voetbalster dan de doorsnee voetballer. Robben bijvoorbeeld is een fantastische speler, maar hij is na het missen van een kans toch een stuk minder aantrekkelijk dan bijvoorbeeld Lieke Martens.

Jammer vond ik het wel dat Voetbal Inside bij dit Vrouwen-EK geen live-programma's maakte vanuit het Kurhaus, zoals ze dat bij de mannen altijd wél doen (of deden?). Daarom namen mijn zoon en ik de honeurs waar tijdens de finale. Oké, we zaten weliswaar niet ín het Kurhaus maar in een Pizzeria op de boulevard ervoor, maar toch...

En het hielp. Na de 4-2 winst was het een dolle boel. Iedereen bleef maar hossen en juichen. Op tv bedoel ik, want in de pizzeria ging er niemand uit z'n bol. Hooguit Bastiaan, bij mij aan tafel. Maar dat doet hij eigenlijk altijd wel als er een grote pizza op het bord voor hem ligt. Viva Italia!!

donderdag 3 augustus 2017

Eeuw van mijn grootouders

Deze vakantie las ik 'De eeuw van mijn vader' van Geert Mak, een boek dat mooi schetst hoe de wereld in de vorige eeuw veranderde maar ook een stuk van de geschiedenis de familie van de schrijver in beeld brengt. De auteur heeft daarvoor vanzelfsprekend enorm veel research gedaan. De twee wereldoorlogen, de crisis uit de jaren twintig, de politionele acties in Indië komen uitgebreid aan bod. Daarnaast kon Mak dankbaar gebruik maken van onder meer brieven die z'n vader (tijdens reizen vanwege zijn werk) aan zijn moeder schreef.

Zulke geschiedschrijvingen van families boeien me. Ik zou ook graag meer te weten willen komen van de voorgeschiedenis van mijn eigen familie. Maar ik heb geen oude brieven die daar verheldering in brengen. Hoewel...?

Een maand terug citeerde ik uit een lied dat mijn éne opa in 1971 vanwege het 40-jarig huwelijk van mijn andere opa en oma had gecomponeerd. 
Enkele bijzondere gebeurtenissen passeerden daarbij de revue (geboorten van kinderen, verregende vakanties, misverstanden), dus heeft geeft helaas geen echt objectief beeld van het dagelijks leven in die tijd. 
Maar ach, het is in ieder geval iets... 
Bovendien kwam ik er achter dat diezelfde opa Toon in 1944, bij het twaalf-en-een-half-jarig huwelijk van mijn opa Piet en oma Clementine, óók al een lied had gemaakt.

Om dan toch alvast maar een beginnetje te maken met 'De eeuw van mijn grootouders' hierbij integraal de tekst van het lied dat in het een-na-laatste oorlogsjaar werd geschreven.

Januari 1944 - Koperen bruiloft Piet Megens en Clementine Martens
Piet Megens en zijn Clementientje vieren nu hun kop’ren feest
Het is een achtste eeuw geleden Dat zy met opgewekte geest
Zich samen in den echt verbonden en hoe kon het toch bestaan
Ze zijn toch ook met niets begonnen en nu steeds zeven man aan tafel gegaan

Refrein:
Kom laat ons allen vroolijk zingen Ter ere van het Kop’ren paar
En wenschen lang zullen zij nog leven, hiep hier hoera nog menig jaar

Toen Clim nog op het atelier was, was zy bij ’t eten steeds niet thuis
En kreeg zy later dan haar hapje, was ’t zeuren en zaniken incluis
Alweer die ham is er niks anders, ‘k Nooit zulk droog rookvlees gezien
Dan was het weer, wat is die thee slap, Och ja ’t is maar voor Clementien

Toen leerde Clim haar Pietje kennen, Kreeg het toen beter naar haar zin
Ze liep altyd stijf aan zijn armen, duwde ‘m van de stoep de plassen in
De huisjes van de Heerman’suisstraat, Zijn er ook scheef van gezakt
O, ze kon toch zo goed vryen, dat ze steeds haar tijd vergat

Terug van Peters zijn verloving, zou Piet direct naar huis toe gaan
Maar zoo’n echt gezellig feestje stond hem zeker beter aan
Moeder Martens kwam hem tegen, vertelde Clim Piet zijn besluit
Toen Piet zijn Climmetje weer haalde was ze woest op die schavuit

’t Was de eerste dag al na hun trouwen dat Clim haar Piet verrassen wou
Met pannekoeken maar ze wist niet hoe ze het beslag toch maken zou
To, die heeft haar toen geholpen, bij ’t eten vroeg Piet heel kordaat
Is ’t pannekoek, of autobanden? Clim die was natuurlijk kwaad

Piet ging varen eens als stoker, was op de Spika in z’n sas
Het was Martens zijn bedoeling dat er aan boord steeds iemand was
Maar dat viel hem toch niet mee want wat was toch steeds het geval
Kwam men ergens in een haven, was Piet het eerste aan de wal

Hij kwam op een van zijn reizen in café Santos eens terecht
Zag daar al die dames dansen, hij kreeg ook lust en vond het echt
Toen hij er ook een kreeg te pakken, zoo’n rasechte Russen-griet
Met bloote rug een om te gappen, de Chardas-prins was onze Piet

Ik ben aan ’t einde van mijn liedje, maar voordat ik heenen ga
Zal ik nog een wensch uitspreken en wel uit naam van allen, ja
Welnu dan Piet en Clementientje, geluk en voorspoed in Uw huis
Dat gij lang moogt blijven leven, met Uw kinderen incluis

Bijzonder vond ik de passage over het scheefzakkende huis. Daarbij moeten we ons wel realiseren dat hier de 'onschuldige' betekenis van het woord 'vrijen' wordt bedoeld. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat veel verder ging dan stilletjes met elkaar praten. Dat was al heel wat in katholieke families in de eerste helft van de vorige eeuw.

woensdag 26 juli 2017

Baas

De oevers van het in Nationaal Park Maasduinen gelegen Reindersmeer lenen zich prima voor een fotogenieke wandeltocht. Op de folder die ik haalde bij het bezoekerscentrum was een rood wandelparcours aangegeven van 8 km en dat leek me een geschikte afstand voor mijn hardlooprondje.

Dat was ook inderdaad zo, al realiseerde ik me al snel dat Maasduinen hellingen en mul zand betekent. Vermoeiend dus, vooral ook omdat ik ook op andere zaken moest letten. Allereerst moest ik de paaltjes met een rode streep of pijl volgen, en dat viel niet altijd mee. Ook moest ik natuurlijk rekening houden met andere gebruikers van de wandelroute. Ik was nog maar net begonnen toen ik een heuvel afliep richting een strandje waar een vrouw met een grote hond liep. Ik ben niet bang voor honden, maar hou ze tijdens het rennen goed in de gaten zodat ik m'n nek niet over ze breek of dat ze hun neus niet in m'n kruis drukken. Eigenlijk gaat het altijd goed, maar nu riep de vrouw tegen de zwarte bouvier 'Daar is-ie, ga maar!' terwijl ze naar mij wees. Wat krijgen we nou? dacht ik terwijl het bakbeest op me af kwam. 'Bént u z'n baas niet?' vroeg ze toen de hond stopte en ik (zogenaamd onverstoorbaar) langs hen rende. 'Nee, niet echt', antwoordde ik in eerste instantie geprikkeld en pas toen - terwijl ik alweer meters verder was - besefte ik dat het geen rotgeintje was, maar dat de hond niet bij haar hoorde en z'n baas kwijt was. 'Ik heb ook niemand gezien van wie hij zou kunnen zijn!', riep ik nog, want ik was inderdaad nog niemand anders tegengekomen. Ook verderop zag ik niemand die een hond zocht.

Later, aan de andere kant van het meer, was langs het wandelpad een parcours uitgezet waarlangs kinderen opdrachten moesten uitvoeren. Om de paarhonderd meter was een groepje met ballen, stokken of andere attributen aan de slag. Terwijl ik de groepjes passeerde hoorde ik aan de overkant  een man almaar een (voor mij niet verstaanbare) naam roepen. Toen dat op een gegeven moment stopte maakte ik eruit op dat hond en baas elkaar uiteindelijk toch weer hadden gevonden. Maar ondertussen moest ik m'n aandacht weer houden bij m'n route met de rode lijnen en ... pijlen!!! Ik schrok me het apezuur toen ik een hoek om rende en recht tegenover me een meisje met een pijl-en-boog zag staan. Bij deze opdracht was de 'roos' pal naast 'mijn' wandelpad neergezet! Gelukkig zag ze me en wachtte ze met schieten, maar wie verzint zoiets?
Een kleine 2 km verder zat m'n hardlooprondje erop. Ondanks de hond en de pijl zocht ik voldaan een plekje aan de waterkant op om bij te komen. Al snel voelde ik me weer helemaal het mannetje. Of - als 'mannetje' te ouderwets klinkt - een baas!


woensdag 19 juli 2017

Slippers

Er waren verschillende redenen om dit jaar onze zomervakantie binnen onze landgrenzen te vieren. Onze trouwe viervoeter Moos 'doet het' voor zijn leeftijd (14) nog best, maar om hem nou naar loeihete temperaturen mee te nemen leek geen goed idee. En we willen anderen liever ook niet met de verantwoordelijkheid voor het welzijn van het bejaarde beestje opzadelen. Wilma vraagt zich bovendien bijna elk jaar af waarom we niet weer 'ns gewoon in Nederland blijven en Bas en ik zijn pas net hersteld van de jetleg na onze New York-reis (ietsje overdreven, maar álà). Dus werd het gewoon Nederland, een camping aan de rand van Nationaal Park De Maasduinen in Limburg, op een steenworp afstand van de Duitse grens.

Vorig jaar had ik in m'n digitale agenda bij juli 2017 het woord 'slippers!' gezet. Ik had het met m'n oude slippers namelijk helemaal gehad. Het waren van die plastic gevallen met zo'n brede band, die de huid op de bovenkant van m'n voet stelselmatig kapot schuurde. In zo'n slipper zijn natte voeten en zand blijkbaar niet zo'n gelukkige combinatie.

Wilma raadde me aan om degelijke instappers te kopen, maar - eigenwijs als ik ben - koos ik voor simpele teenslippers. 'Die gooi ik na deze vakantie gewoon weg, maar het fijne is dat ze tegen water kunnen' was mijn argument. 
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en heb ik de slippers dankzij het fraaie weer veel gebruikt. Ze kunnen tegen water én de huid aan de bovenkant van m'n voet is nog heel. Maar eh... tussen m'n grote teen en de teen ernaast zit een dikke pleister...! Wilma had gelijk met haar degelijke instappers en dat moet ik haar maar gewoon bekennen. Want die teenslippers zelf zijn het probleem niet, maar vrouwen hebben er - heb ik ooit eens begrepen - nog het meeste problemen mee als mannen niet éérlijk zijn over hun slippertjes...


donderdag 13 juli 2017

Opofferen

Aan Titus Brandsma zelf hoef ik m'n schrijven niet te richten, zo goed heb ik nog wel opgelet tijdens de geschiedenis- en godsdienstlessen. Maar aan wie dan wel? Iemand die destijds in het bestuur van het 'College' zat? Ineens realiseerde ik me dat ik nog ergens een paar oude schoolkranten had liggen.

Ik pakte het stapeltje "Optima's" (zo heette het gestencilde krantje van het Titus Brandsma College) en zag in een daarvan een interview met de rector van destijds, pater P.W. Janssen. Maar toen ik las dat die geboren was in 1923 en nu dus een eind over de negentig zou zijn besloot ik dan toch maar om geen verdere actie te ondernemen.

Terwijl ik toch zo'n sterke zaak heb, volgens mij. Deze week las ik dat de rechter heeft bepaald dat een moeder 500 euro schadevergoeding dient te krijgen, omdat haar twee kinderen vanwege het Offerfeest niet hebben kunnen poseren op de klassenfoto's.

Welnu: in al die jaren dat ik rondliep in de schoolgebouwen van Titus op het Oranjepark en in de Vriesestraat is er nooit ook maar één klassenfoto gemaakt waar ik op sta.

En het spreekt voor zich dat ik daardoor de afgelopen decennia forse porties emotionele schade heb opgelopen. Was het nou nog zo geweest dat ik elk jaar op het moment dat de foto werd genomen een feestje had gehad, dan had ik er nog mee kunnen leven. Maar nee, niets van dat...

Wel heb ik nog een foto van Kolderdag, de dag waarop volgens traditie de eindexamenkandidaten hun leraren in de maling mochten nemen. Het spreekt voor zich dat één zo'n dag leraartje pesten in schril contrast staat tot mijn járenlange opoffering om hen de kans te geven me iets bij te brengen.

donderdag 6 juli 2017

Allemaal familie

Gisterenavond was ik met een aantal achternichten op bezoek bij een achterneef. Ik snap dat familierelaties die met 'achter' beginnen niet zo gauw een duidelijk beeld geven, dus leg het nog even anders uit. Het ging om kinderen van neven en nichten van mijn moeder. En een dochter van de zus van m'n moeder trouwens. En om het dan nog wat ingewikkelder te maken: ook een dochter van een broer van m'n vader die tegelijkertijd een dochter van een nicht van m'n moeder is.

Afijn: voor ik er zelf in vastloop... ik ben blij dat er mensen zijn die zoiets ingewikkelds overzichtelijk in een familiestamboom zetten. En precies dát had onze gastheer van gisteren gedaan. Na jarenlang zoek- en speurwerk heeft hij een uitgebreide site vol met namen, foto's en filmpjes weten te maken. Maar - zo constateerden we - de geschiedenis van een familie komt pas echt tot leven met verhalen en gebeurtenissen die de voor- en achternamen aanvullen. En een aantal van die verhalen werden ter plaatse verteld. Zo was het bij mijn oma en haar zussen blijkbaar jarenlang gebruikelijk dat zij 's morgens de dag begonnen met een rauw ei en cognac! Een openbaring voor mij, maar blijkbaar een oud familiegebruik, dat wat mij betreft in de loop van de jaren is geëvolueerd in een boterham met jam en een plak ontbijtkoek.

Ook werd verteld dat onze gezamenlijke overgrootvader niet zo'n 'gemakkelijke' man schijnt te zijn geweest. Al weet ik niet wat het waard is hoor, zo'n mening uit 2017 over iemand uit de eerste helft van de vorige eeuw. Eigenlijk zou je meningen of ervaringen uit díe tijd willen weten. Dát zette me aan het denken. Ik dook een zolderkast in en vond de tekst van een lied uit 1971, geschreven in verband met het 40-jarig huwelijk van mijn opa en oma.
Uit die teksten (overigens geschreven en van tekeningen voorzien door m'n ándere opa) bleek dat mijn nog jonge opa het best moeilijk had met de vader van het meisje waarop hij verliefd was.

Overigens vond ik óók nog de tekst van een lied dat m'n ene opa in 1944 (dus in de oorlog) schreef voor het twaalf-en-een-half-jarig huwelijksfeest van mijn opa en oma. Dat laat nóg meer zien van wat zich begin vorige eeuw in onze familie afspeelde.

Mijn mond viel open van verbazing. Las ik dat nou goed?

(mooie cliffhanger toch?)