donderdag 30 augustus 2012

Bui

De eerste dagen van onze grote zoon op de middelbare school zitten erop. Na maandag het lesrooster en een flinke hoeveelheid boeken te hebben opgehaald stapte hij dinsdagmorgen vol goede moed op zijn fiets, met op de bagagedrager een loeizware rugzak. Het schooljaar startte meteen met twee lange dagen, van half 9 's morgens tot bijna half 5 's middags.

Maar toen ik 's avonds thuiskwam trof ik geen uitgebluste puber op de bank, maar een enthousiast vertellende jongen die met z'n moeder net zijn huiswerk en wat andere zaken had besproken. Het was een lange dag geweest, maar het was hem prima bevallen. Vooral het steeds wisselen van klaslokaal en leraar vond hij leuk. En dat terwijl ons ooit werd verteld dat een kind als Bastiaan moeite zou hebben met dat soort wisselingen; zo zie je maar... Ik moet eerlijk zeggen dat ik in mijn dromen nog wel eens zoekend rondloop in de gangen van mijn vroegere school, het Titus Brandsma College aan het Dordtse Oranjepark, niet meer wetend in welk lokaal ik ookalweer moest zijn en waar ik potverdorie mijn tas had gelaten. En hoe - na een regenbui onderweg - een natte spijkerbroek voelde (en rook) tijdens de lessen weet ik ook nog al te goed.

Vanmiddag werd Bastiaan op weg naar huis 'overvallen' door een flinke bui. Toen ik vanaf kantoor naar huis belde kreeg ik te horen dat hij kletsnat was thuisgekomen. 'Kon je onderweg niet even ergens schuilen dan?' vroeg ik aan hem, maar daar had hij niet aan gedacht. Een dikke twee uur later fietste ik zélf van mijn werk naar huis.

Ik vertrok met een flets zonnetje, maar eenmaal onderweg begon het te betrekken en ongeveer halverwege gingen de hemelsluizen vol open... Ik besloot hard door te fietsen en stapte even later zeiknat ons huis binnen. 'Hier is de volgende natte vent' riep ik voordat ik naar boven rende om me om te kleden. Ik verwachtte 'kon je niet ergens schuilen dan?' terug, maar mijn zoon was blijkbaar niet in zo'n plaag- of pestbui...

donderdag 23 augustus 2012

Geen duikbril

Omdat het afgelopen tropische weekend het warmste was sinds 1994 bracht ik zondag een bezoekje aan Bosbad Hoeven. Ik weet niet meer wat ik dat weekend in 1994 deed, maar kan me uit de jaren zeventig herinneren dat het zwembad daar een heerlijke remedie is tegen oververhitting. Bastiaans vroegere buurjongen, die tegenwoordig in Ossendrecht woont, was er ook met zijn moeder en die twee gozers hadden de grootste pret. Het enige nadeel was wel dat we niet de enige waren die verkoeling zochten in het zwembadwater. Ook voor de hoge glijbanen stonden lange rijen. Toen de jongens op een gegeven moment in zo'n rij stonden te wachten besloot ik mijn telefoon te gaan halen om een foto van ze te nemen. Omdat het in de hitte best ver lopen was dacht ik het 50 meterbad over te zwemmen in plaats van er langsheen te lopen. Ik nam een duik en voelde het meteen: weg sportbril! Sinds enige jaren draag ik in het zwembad zo'n brilletje dat achter je oren geklemd zit (officieel om zo beter m'n zoon in de gaten te houden, ik zeg gekscherend dat het is om alle tattoos beter te kunnen lezen maar ik lieg geen woord als is zeg dat het eigenlijk is om een stuk beter te kunnen zien).
Afijn, na mijn duik dreef dat brilletje dus ergens tussen die duizenden mensen. Ik klom de kant op en tuurde een poosje in het water. Zonder resultaat natuurlijk, want ik zag zonder bril zelfs in dit volle zwembad geen reet. Ik vond het ook te lullig om zo maar wat willekeurige mensen aan te schieten met mijn verhaal, dus besloot het verlies te nemen en lopend mijn vage weg naar ons plekje te vervolgen om mijn telefoon-camera te pakken.

Toen ik zo'n tien minuten later, nu met mijn telefoon, de duikplek weer passeerde zag (!) ik tussen alle vleesmassa's in het water vlak bij de kant een ventje met een duikbril. Ik riep hem, legde uit dat ik mijn bril verloren was en vroeg hem of hij wilde zoeken. Ik gaf ons weinig tot geen kans, maar meteen kwam het jochie triomfantelijk weer boven. "Ik zie 'm" riep-ie en hij dook meteen weer naar benee, om daarna met het sportbrilletje in zijn hand weer boven water te komen... Ik bedankte hem hartelijk en was blij dat ik mijn bril weer kon opzetten. Ik kon alle spetters nu weer van verre zien aankomen (wat natuurlijk belangrijk is omdat m'n camera niet nat mocht worden). Vlug liep ik naar de jongens die nog altijd in de lange rij stonden te wachten en nam wat foto's.

Achter hen stond een hele grote groep Antilliaanse jongens. Ze hadden veel bravour en schepten tegen elkaar op over de stunts die ze op de glijbanen en duikplanken uithaalden.
Mijn gedachten gingen meteen terug naar de jaren zeventig, naar die dag dat de toen populaire band Oscar Harris and The Twinkel Stars 's avonds zou optreden in de Bosbadhal naast het zwembad. In de warme uren voor hun optreden gaven ze een geimproviseerde duikshow vanaf  'de hoge'. Ik zie nu op TV aankondigingen van een programma met Nederlandese sterren op een duikplank, dus die twinkelende sterren waren in de jaren zeventig hun tijd ver vooruit.

Ze haalden de gekste capriolen uit, al kan ik me niet herinneren of er een ook zo stoer en idioot was om met zijn bril op te duiken.

donderdag 16 augustus 2012

Super supermarkt

Er moesten nog wat kleine boodschapjes worden gedaan op onze laatste vakantiedag. Eigenlijk hadden we alleen een halfje wit, halfje bruin en een krantje nodig. Ik stelde voor dat ik dat wel zou doen aan het einde van het fietstochtje dat ik mezelf vandaag had beloofd. Na een fraai ritje door bossen, langs de heide en door het boer'n platteland fietste ik het dorpje Reuver in en ontdekte ik een vestiging van de in Limburg bekende supermarktketen Jan Linders.

Ik had door de fietstocht flinke trek gekregen dus nam me voor om ook het rek met koeken en andere snacks even grondig te gaan bestuderen. 'Welkom in de beste supermarkt van Nederland', zag ik op een groot spandoek staan toen ik de winkel binnenstapte. Dat beloofde dus wat!

En inderdaad: ik viel met m'n neus in de ... vlaai. Ik was nog niet binnen of ik werd - net als de andere klanten - getrakteerd op een grote punt Limburgse vlaai en een kop koffie.
Volledig voldaan (en waarschijnlijk met enkele vlaaikruimels nog plakkend aan mijn mondhoeken) verliet ik na een poosje de 'smikkelhoek' en rekende ik mijn boodschappen af bij de kassa.
Dankzij het statiegeld van de lege flessen die ik vanmorgen in mijn fietstas had gestopt én een AD-bon voor een krant kreeg ik bij m'n twee halve broden en de krant nog 20 cent toe.

Dus even later stapte ik een flinke vlaai-punt, een kop koffie, twee halve broden, een krant én twintig cent rijker de supermarkt weer uit. Ik ken niet alle supermarkten in Nederland, maar deze is was inderdaad top. Ik gun ze betere klanten dan een gierige Hollander op z'n fiets...

donderdag 9 augustus 2012

Herrie in de tent

In de eerste week van onze vakantie was Bastiaans vriendje Melvin mee. De twee jongens sliepen in een tentje dat we voor onze voortent hadden geplaatst en hadden de grootste lol.

Tot zeer laat hoorden we, terwijl we voor onze tent wat zaten te lezen, gepraat en gegiebel vanuit het tentje komen. Vooral de avond dat we bij het Schnitzel-paradies hadden gegeten, en de jongens zich te buiten waren gegaan aan de knoflooksaus, was er in de tent sprake van veel geluid, gelach en hilariteit. En wanneer we streng (maar met een glimlach) aangaven dat het nu toch echt afgelopen moest zijn, was het inderdaad even stil maar hoorden we de heren daarna toch weer zachtjes fluisteren. Wanneer je in zo'n tent ligt realiseer je je nou eenmaal niet dat het dunne tentdoek ieder geluidje doorlaat.

Mijn gedachten gingen terug naar eind jaren zeventig, toen ik met mijn neef in zo'n tentje de grootste lol had. Naast ons stond nog zo'n tent voor mijn zus en nicht en vooral wanneer onze ouders even een rondje over de camping liepen was het vaak een dolle boel. Ook hadden Rene en ik de gewoonte om elke avond in het tentje met onze cassetterecorders een 'dagverslag' op te nemen. We deden net of we echte reportages maakten, compleet met jingles en zogenaamde gasten die ons bijzonderheden vertelden over de streek waar we verbleven en een immitatie van de toen beroemde weerman Jan Pelleboer (Piet Paulusma is niet de eerste weerman met een opvallend stemgeluid en taalgebruik).

Ook wij hadden toen niet door dat alles buiten de tent goed te horen was. Wanneer mijn vader - voor hij ging slapen - nog even de caravan uitstapte en volgens goed gebruik als  een trompetter zijn neus snoot, schrokken we ons wild en realiseerden we ons de gehorigheid in deze late uren. Dan zei m'n vader iets als 'jongens, het is al hartstikke laat. Ik wil jullie nou niet meer horen'. Dus behandelden we vlug nog even - met Pelleboer-accent - het weer van morg'n en verzonnen we snel (zoals de echte weerman ook altijd deed) een weerspreuk. Ik kan me die spreuken niet meer herinneren, maar iets als 'blijft die herrie in de tent nog lang duren, dan krijgen we een hoop gedonder de komende uren' zou een toepasselijke zijn geweest...

donderdag 2 augustus 2012

Gebruiksaanwijzing

28 graden geeft de thermometer vanmiddag aan. De kinderen zijn naar het zwembad, de andere volwassenen boodschappen doen in het dorp en ik zit hier onder de parasol met een Hertog Jan naast me (uit de fabriek waar we eerder deze week een rondleiding kregen). Straks neem ik met de kinderen een duik in het meertje op de camping.

Met grote regelmaat wandelen we in het bos aan de overkant van de camping en pretpark-plezier en terras-bezoekjes doen de rest. Kortom: het leven is goed.

Gisteren hebben we in Roermond een Skottelbraai gekocht; zo'n handig ding waarmee je op de camping of in de tuin in een handomdraai kan wokken, barbecueen en bijvoorbeeld ook pizza's kan bakken.

Dat laatste hebben we zojuist uitgeprobeerd en was een succes, ondanks de niet zo duidelijke gebruiksaanwijzing op de Skottelbraai-doos.

Inmiddels is mijn bier op en zijn de anderen terug. En ik heb het warm. Mijn gebruiksaanwijzing is in dat geval duidelijk. Ik ga een duik nemen, voor ik straks braai...