Stoomschip

De afgelopen twee dagen nam ik deel aan een retraite aan boord van het Stoomschip SS Rotterdam, dat sinds enige jaren ligt aangemeerd in Katendrecht op Rotterdam-Zuid. Het enorme schip - dat stamt uit 1958 en tot 2000 de wereld rondreisde - fungeert niet alleen als museum, hotel en vergaderlocatie, maar heeft ook een aantal horecagelegenheden aan boord.

Het schip heeft de laatste jaren regelmatig uitgebreid in de belangstelling gestaan, omdat de kosten van de renovatie van het schip, vooral door de asbestverwijdering, vreselijk uit de hand liepen. De kosten waren vooraf begroot op € 6 miljoen, maar meteen na aankoop bleken de kosten voor renovatie € 25 tot € 40 miljoen hoger te liggen. En toen daarna de problemen zich maar bleven opstapelen stopte de teller pas bij ongeveer € 240 miljoen !

Het schip is absoluut een bezienswaardigheid, maar blijkt allesbehalve rendabel. Er gaan op dit moment geruchten over een mogelijke verkoop ervan. Aan het enthousiasme van degenen die de rondleiding verzorgen ligt het niet. Overal aan boord vertellen mensen mooie verhalen; meestal oudere mannen, die uitstralen vroeger op de boot gevaren te hebben maar misschien gewoon groenteboer zijn geweest.

Alleen is het contrast met het restaurant 'Lido', op het promenadedeck van het schip, enorm. Wat een ongeinteresseerde en slechte bediening. We voelden ons echt in de boot genomen. Met zo'n instelling jaag je mensen weg en kom je nooit uit de kosten.

Nee, dat was echt niks. Maar aan de andere kant was de vergaderlocatie en de gastvrijheid daar weer prima. Eten in Lido zal ik niet gauw meer doen, maar wanneer men me zou voorstellen er nog een keer te vergaderen, zou ik reageren met 'da's goed'. Of beter nog 'd'asbest'.

Vieren

Het schooljaar loopt alweer ten einde. Volgende week wordt er al bijna geen les meer gegeven op Bastiaan's school omdat ze de start van de vakantie vieren. Maandagavond hadden we een gesprek met z'n meester over de resultaten van de Cito-toets. In groep 7 krijgen de kinderen de zogenaamde 'entreetoets' die een indicatie geeft van het niveau van het vervolgonderwijs.
Zonder pocherig te willen overkomen: de resultaten van onze zoon verbaasden ons niet. Kort samengevat komt een eindscore van 99% erop neer dat 1% van de kinderen in Nederland hoger scoort. Op sommige deelgebieden (m.n. op het gebied van taal) scoorde hij 100%.

Belangrijker vonden wij andere berichten van de leerkracht, eerder die week. Niet alleen had Bastiaan een fraaie spreekbeurt (over 3D-animatie) in elkaar gedraaid en laten horen en zien, vooral was het knap dat hij zelf een ingewikkelde materie op een vrij eenvoudige manier had weten te vertellen en uitbeelden.

Dat laatste vonden we goed om te horen. Hij is niet zo'n slimste jongetje van de klas dat zich zo wijsneuzerig gedraagt dat de andere kinderen hem daarop aankijken. Sterker nog: de kinderen hingen aan zijn lippen, vertelde de meester ons.

Ook kwam Bastiaan op een dag thuis met een 4 voor Aardrijkskunde. Hij was straal vergeten zijn huiswerk te leren en had zijn allereerste onvoldoende te pakken. Wij vonden het - al klinkt dat misschien gek - goed, omdat hij zich hierdoor realiseert dat ook slimme mannetjes gewoon vieren kunnen krijgen wanneer zij zich niet goed voorbereiden.

Hij weet nu dat hij - ondanks z'n goede Cito-toets - de teugels niet te veel moet laten vieren...

Praktijk

Vanmorgen had de klas van Bastiaan het verkeersexamen. Het theorie-deel hadden de kinderen een poosje terug al met succes gedaan en nu was het praktijk-deel aan de beurt. Vorige week, toen het nog fantastisch weer was, vroeg de meester of er ouders waren die ergens langs de af te leggen fietsroute wilden controleren of de kinderen zich keurig aan de verkeersregels hielden. Ik vond het geen punt daar vrij voor te nemen, want had nog vrije dagen zat en zag mezelf ergens in de wijk lekker in het zonnetje zitten, aantekeningen makend aan de hand van de kids die voorbij kwamen fietsen.

De praktijk bleek anders vandaag; na maanden met recorddroogtes besloot men boven om vanmorgen de sluizen maar eens flink open te zetten. Anderhalf uur stond ik, verscholen onder m'n plu, de verrichtingen van drijfnatte fietsers te noteren. En wat namen ze het serieus. Ook wanneer ze in de verte een auto zagen aankomen - en er ondertussen met gemak een half bejaardentehuis met rollator had kunnen oversteken - bleven de kinderen keurig wachten in de stromende regen. Na afloop kon de wijkagent danook de klassen melden dat alle kinderen waren geslaagd. Wel goed dat dit allemaal zo serieus wordt benaderd, want het gaat natuurlijk om de verkeersveiligheid.

Eerder deze week onderwierp de politie de fietsen al aan een controle. En prompt kwam Bastiaan de avond erna naar binnen met de mededeling dat z'n band leeg was. Nou heb ik een vreselijke hekel aan fietsband-plakken, maar ik zag het als mijn plicht om mijn zoon te laten zien hoe dat moet.

Dus fiets op z'n kop, plakspullen erbij en aan de slag...

Even later bleken al m'n inspanningen voor niets te zijn geweest. De band was nog altijd lek. Ik heb de fiets de volgende morgen maar bij de fietsenmaker gebracht. Bastiaan is dan wel geslaagd voor z'n verkeersdiploma, ik niet voor m'n bandenplakexamen. Niet voor het praktijk-onderdeel althans...

Free Fall

Afgelopen zaterdag bezochten mijn zwager en ik met onze drie zonen van 12, 11 en 10 Attractiepark Slagharen in het verre oosten van ons land. En mede dankzij het fantastische weer vermaakten we ons uitstekend. Ik associeerde de naam van het park met iets truttigs en ouderwets, maar ik had het mis. Misschien is het wel gewoon de naam die mij nooit zo aansprak (ik heb geen slag in m'n haren en vroeger noemden ze het ook nog een ponypark!). Maar ik moet zeggen: het bleek een mooi gemaakt pretpark te zijn met nergens lange wachttijden.

Op een gegeven moment riep m'n neefje van tien 'daar wil ik in!', wijzend naar de 'Free Fall'. De Free Fall bleek een 40 meter hoge vierkante paal te zijn, met vier keer drie stoeltjes er rondomheen die langzaam naar boven gingen om daarna met een noodgang weer richting aarde te vallen.

Toen hij aan z'n vader vroeg of-ie meeging antwoordde die dat geen haar op z'n hoofd daaraan dacht. Daarna werd ik vragend aangekeken. Ik stemde toe. Blijkbaar ben ik m'n wilde (slag)haren toch nog niet kwijt. Kort daarna stond ik met m'n jonge neef in de rij en observeerde ik nauwkeurig de belevenissen van mijn voorgangers. Zo ontdekte ik dat de stoeltjes op zo'n 39 meter hoogte eerst nog zachtjes wat stegen om daarna 3 seconden stil te staan en daarna richting aarde te storten.

En toen ik even later zelf in de stoel zat en richting blauwe hemel ging, begon ik in gedachten de seconden te tellen.
Maar eeeh, steeg m'n stoeltje nou nog iets of hing ik al stil bovenin...? WAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH... Net toen ik dat bedacht stortte ik naar benee.

Tsjongejonge, wat gierde er een adrenaline door m'n lijf. Minuten later voelde ik m'n armen en benen nog trillen. Dat was kicken en shaken, zeg maar... Nee, ik was niet echt van slag, maar dat scheelde maar een haartje...

Mannenhumor

'Zou Moos dit een leuk speeltje vinden?', vroeg Bastiaan aan me toen we de afdeling Dierenspeeltjes passeerden in de Mega-Praxis. Onze jack russel is gek op spelen met een bal of een touw, en dit was een touw met een bal in het midden. 'Nou, vooruit, neem maar voor 'm mee' zei ik en zoonlief legde de plastic zak met het speeltje op de stapel betonranden en zakken tuinaarde op de kar.

In de auto op weg naar huis zat Bastiaan met het kado voor de hond in z'n hand en zei hij 'wat een grote zak eigenlijk voor zo'n klein dingetje'. Dat klonk wat vreemd, en bij mij floepte er meteen uit 'dat zei m'n..', waarna ik me realiseerde dat ik het tegen een kind van elf had.

'Wat wou je zeggen pap?' vroeg hij me. 'O, niks', antwoordde ik. Daarna was het even stil, maar vervolgens gierde meneer het uit.

'Hihihi... ik weet wat je wilde zeggen hoor..', en samen kregen we de slappe lach.

Heerlijk, die simpele mannenhumor. En blijkbaar ook geschikt voor jongens van elf.