Kerst 2013

De vrije dagen rondom de kerst gebruik ik vaak om bijvoorbeeld m'n administratie weer eens op orde te brengen of om m'n foto's en filmpjes te ordenen.

Vroeger gebeurde dat met ordners, plakboeken en apparatuur waarmee je filmpjes letterlijk kon knippen en plakken, maar vandaag de dag gaat veel digitaal.

Bij het rondneuzen in oude fotobestanden kwam ik een foto tegen van kerst 2006 bij m'n zwager en schoonzus, met Bastiaan met z'n één jaar oudere neef Geordi en één jaar jongere neef Cameron voor een deur vol kerstkaarten.
Ook vond ik een foto uit 2004, waarop ik de jongens op de gevoelige plaat had kunnen vastleggen terwijl ze in onze huiskamer gefascineerd naar een paar kaarsen stonden te kijken. Kom daar eens om in 2013!

Ik nam me voor de drie gozers deze kerst weer eens gezamenlijk op de foto te zetten. De uitdaging was daarbij om dit te doen zonder dat een Wii U, 3DS of Smartphone hun gezicht afdekte.

Vooral het kerstkado waarbij een Italiaans loodgietertje in 3D door allerlei rioolbuizen rent en stuitert was erg in trek.

Als afleidingsmanoeuvre voor al dat Nintendo-geweld hebben we de spelfanaten een kerstdiner voorgeschoteld, ook in echt 3D. En om te voorkomen dat al dat lekkers met een paar hap-slik-reflexen naar binnen zou zijn gewerkt, heeft Wilma er - als extra vertragingsmaatregel - voor gezorgd dat ze moesten kluiven.

Hierdoor, en mede dankzij de snelle sluitertijd van mijn iPad-camera, is het me gelukt ze ook deze kerst weer te fotograferen.

En dat vinden ze later vast leuk om te zien. Want Super Mario mag dan een heleboel levens hebben, wij hebben er (voor zo ver ik nu kan inschatten) maar één.

Prettige kerst trouwens aan iedereen. Dat iedereen nog veel fijne kerstfeesten mag vieren. In Excelsis 3Deo...!

Andere werkplek

De afgelopen 2,5 jaar werkte ik tot mijn grote genoegen in het WTC-gebouw naast de Rotterdamse Koopgoot (zie ook mijn blog van maart 2011).

Heerlijk vond ik het om 's morgens op de fiets de stad wakker te zien worden, voor ik het gebouw middenin het centrum binnenstapte. In de zomer fiets ik dan langs terrasjes waar mensen 's morgens zitten te ontbijten en 's middags een afzakkertje halen en in de donkere dagen draagt alle feestelijke verlichting bij aan een prima 'decemberfeesten-gevoel'. Maar aan alles komt een eind. Vanwege de bezuinigingen schrapt de gemeente Rotterdam in het aantal ambtenaren én in het aantal locaties.

Vanaf komend najaar bevolkt mijn organisatie het grootste gebouw van Nederland; De Rotterdam.

Maar tot die tijd staat mijn bureau weer in de middelste toren van het Marconiplein, op de grens van Rotterdam en Schiedam.

En dat voelt als 'terug naar af', omdat ik hier al eerder een flink aantal jaren heb gewerkt.

Begrijp me goed: Ik tel m'n zegeningen in deze economisch onzekere tijden.
En het uitzicht vanaf m'n nieuwe werkplek is ronduit geweldig.
En ja, ik realiseer me dat ik met deze opmerking een prima voorzet doe voor het maken van de gebruikelijke ambtenaren-grapjes...

Memorabele momenten

Ik heb de (volgens vele deskundigen) memorabele speech die president Obama gisteren hield in verband met de nagedachtenis van Nelson Mandela niet live gezien. Natuurlijk waren er 's avonds in het journaal samenvattingen van de bijeenkomst waarbij passages uit de speech voorbij kwamen, maar dat is toch anders. Ik had de lovende recensies al op internet zien staan en las verhalen over kippenvel en betraande ogen.

Enfin, het wordt voor mij, omdat ik het niet 'live' heb gezien, niet zo'n moment dat ik me altijd zal herinneren.
Het bericht dat Mandela was overleden overigens ook niet echt.

Ik lag met een migraine-aanval te luisteren naar de TV en hoorde Humberto Tan er melding van maken.

Wat wel van die 'waar was u toen...-momenten' van mij zijn? De meest voor de hand liggende natuurlijk. De moord op Pim Fortuijn, toen ik met m'n schoonfamilie in een vakantiehuisje vlakbij Harderwijk (de woonplaats van Volkert, overigens) zat, en m'n zwager ons belde met het nieuws.
911 op kantoor, toen er een collega m'n kamer op kwam lopen met de mededeling dat er in New York een ongeluk was gebeurd met een vliegtuigje het WTC ingevlogen was. Ik was zo snugger om een ergens in New York opgestelde webcam te bekijken (internet stond nog in de kinderschoenen) en zag de torens neerstorten.
De vrijlating van Mandela, 'meegemaakt' in de flat waar we toen woonden, de Bijlmerramp tijdens Studio Sport, de WK-finale van 1974 in een cafeetje in het Spaanse L'Escala en de dood van Wim Sonneveld, wachtend in de wachtkamer van de tandarts...

Waar ik was toen het nieuws bekend werd van de moordaanslag op Kennedy, dit jaar exact 50 jaar geleden, weet ik niet. Voor alle duidelijkheid: dat betekent niet dat ik geen alibi heb...

Heerlijke avondjes van vroeger

'Hoor de wind waait door de bomen' horen we vanavond weer uit veel schoorstenen zingen. Als de kinderstemmetjes tenminste boven het gebulder van de storm uitkomen, want ik begrijp dat er inmiddels een weeralarm is afgegeven. Het wordt zowel oude stramme als roet-besmeurde springerige mannen in ieder geval afgeraden om op daken te gaan lopen. En ze worden geadviseerd om hun paardje maar niet buiten te laten staan.

Bastiaan in 2006

Wij vieren al enkele jaren geen pakjesavond meer, want we pakken met kerst uit. Toch vond ik het altijd wel wat hebben.
Dat aan de buren vragen of ze wilden kloppen nadat ze de wasmand met kadootjes uit de schuur hadden gehaald en voor de deur hadden gezet. En dat - nadat je de voordeur had opengedaan - zeggen dat je nog net een Zwarte Piet had zien wegrennen...

Tja, je belazert je kind, maar het maakt het verhaal zo mooi. En zelf zijn we ooit ook zo belazerd zonder dat we er (voor zover ik kan nagaan) een trauma aan hebben overgehouden. Jaren terug had Bastiaan een poos staan dansen met een paar Zwarte Pieten in ons wijkgebouw en bij het kadootje dat we 's avonds in zijn schoen hadden gedaan had ik een briefje gestopt met 'Wat kan jij goed dansen zeg!'. Hij vond het geweldig toen hij het las, maar ik voel me zo ongeveer nu nog zwaar 'schuldig' terwijl ik dit opschrijf...

Ikzelf in 1968 (uit Super 8-filmpje)

In de jaren 60 en begin jaren 70 werd bij ons thuis ook uitgebreid pakjesavond gevierd. Vaak nog dubbel, omdat ook opa en oma met kado's langskwamen die Sint per ongeluk bij hun in de schoorsteen had gestopt (kan je nagaan, toen was die oude man dus al warrig en de weg soms helemaal kwijt). Er waren ook jaren dat de hele familie de middag voor pakjesavond naar opa en oma ging en het was dan een hele toer om iedereen een-voor-een het door oma opgestelde gedicht te laten voorlezen, waarna het kado kon worden uitgepakt.

Ach ja, dass war einmahl... Anno 2013 doen die merkwaardige figuren uit Spanje ons huis niet meer aan. Tenzij ik vanavond tijdens het wilde geraas een paar verwaaide types hulpeloos zie ronddolen over straat natuurlijk.
Dan roep ik alsnog als vanouds 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, ookal zit je baard en mijter niet meer recht' (waarbij duidelijk moet zijn dat ik het woord 'knecht' alleen gebruik omdat het rijmt op 'recht').

Victoriaans

Je hoort vaak dat wanneer kinderen de stap van de basisschool naar het voortgezet onderwijs hebben gemaakt, de band tussen de ouders en de school veel minder sterk wordt. En het is natuurlijk ook goed dat daar waar je je kind in groep 1 van de basisschool nog persoonlijk afleverde bij de juf (en daarna voor het raam nog wat zwaaide), je hem of haar tien jaar later meer z'n eigen plan laat trekken. En inderdaad hoeven we niet meer z'n handje vast te houden wanneer er bijvoorbeeld een man met een mijter en baard (vergezeld van een paar al dan niet gekleurde Pieten) aan alle kleintjes cadeautjes, snoepgoed, maar ook de zenuwen geeft.

Maar omdat onze zoon Tweetalig VWO doet worden we als ouder nog regelmatig op school uitgenodigd om (Engelstalige) presentaties of voorstellingen bij te wonen.
De laatste anderhalf jaar hebben we al 'several plays and presentations' mogen aanschouwen, met onze zoon als 'actor'.
Afgelopen maandag was wat mij betreft het hoogtepunt op dit gebied. Twee Engelse acteurs van The Phileas Fogg Theatre Company gaven de kinderen van klas 2 in het bijzijn van hun ouders acteerles, waarna ze met z'n allen een zeer vermakelijke voorstelling op de planken zetten.
'Little Victorians' heette het stuk en het ging over de (verschrikkelijke) manier waarop men in de Victoriaanse tijd kinderen behandelde.

Ze maakten op een speelse wijze duidelijk dat een mensenleven, en zeker een kinderleven, in die tijd vrijwel niets waard was.
Van jongs af aan moesten kinderen werken in de mijnen of ze werden de straat op geschopt om te bedelen, waarbij ze soms zelfs bewust werden verminkt om meer medelijden op te wekken.

Enfin, voor ik te lang bij deze gruwelijkheden blijf hangen:
op deze novemberavond in 2013 realiseerde een ieder zich hoe goed we het vandaag de dag (aan deze kant van de wereld) hebben.
Ook de acterende kinderen zijn hun leraren vast wat meer gaan waarderen, wanneer ze hen vergelijken met de door de acteur neergezette 'teacher' uit de Victoriaanse tijd (hij was verkleed als Meester Kwel uit de vroegere Billy Turf-strips, compleet met zo'n zwarte square cap op z'n hoofd en een stok om te slaan).

En wij als ouders komen vast en zeker vrij redelijk over, vergeleken met de tiranie waar de kinderen vroeger mee te maken kregen.
Al was het toen we maandagavond thuiskwamen wel vrij laat geworden en moest zoonlief vrijwel meteen naar bed...
Zonder stokslagen trouwens, dat dan weer wel.

De Spaanse brommer

Onlangs genoot ik samen met nichten Edith en Petra, neef René en zus Nicole van een etentje bij restaurant Mexicano op het Rotterdamse Schouwburgplein.

Het was een geslaagde avond, waarop we tijdens het verorberen van allerlei kleine hapjes lekker konden bijkletsen én herinneringen ophaalden. Meestal herinneren anderen me op dat soort momenten aan zaken die ikzelf was vergeten, maar nu verraste ik m'n neef met een gebeurtenis van begin jaren 80 die hij zich niet meer kon herinneren.

Een paar dagen ervoor sprak ik in 'Eten uit je Eigen Stad' een collega over zijn hobby motorrijden en hoorde ik mezelf zeggen dat ik nooit wat met motoren of brommers heb gehad, maar dat ik er vroeger wel van kon dagdromen om later ooit met een motor naar Zuid-Spanje af te reizen. En terwijl ik dat zei zag ik mezelf ineens ergens in een Spaans gebergte op een brommertje rijden, met René naast me.

We vierden vakantie in Llorret de Mar en omdat mijn zus en haar (toen aanstaande) man een feest organiseerden in het in het binnenland gelegen Banyoles hadden we twee brommers gehuurd om de zestig kilometer tussen die plaatsen te overbruggen. De bergweggetjes waren smal en steil en vergden het uiterste van ons en onze gammele brommers.
En toen we na een paar uur, op ongeveer twee-derde van de rit, Gerona binnen-tuften hield mijn brommer er prompt mee op. De brommerverhuurder even bellen was niet zo eenvoudig, want van een mobieltje had nog niemand gehoord. Na lang zoeken vonden we een telefooncel voor een groot bankgebouw. Voor ik die cel instapte nam ik de straatnaam goed in me op, om aan te geven dat we daar konden worden opgehaald. Maar de telefoon bleek kapot en we moesten, ondertussen de brommer voortduwend, op zoek naar een andere cel. Er ging wat tijd voorbij, maar uiteindelijk troffen we een wel werkend exemplaar. Ik belde met de verhuurder, die zei dat hij eraan kwam, maar dat het nog wel een poosje zou duren voor hij helemaal in Gerona was. Pas veel later schrok ik, omdat ik me realiseerde dat ik per abuis de straat van die andere telefooncel had doorgegeven. Hij zou ons dus nooit kunnen vinden! Ik besloot nogmaals te bellen, maar kreeg te horen dat de chauffeur al onderweg was. En dat was het moment dat we op het geniale idee kwamen dan toch maar weer op zoek te gaan naar de plek van die niet-werkende telefooncel.

Nadat we die weer hadden gevonden zagen we het langzaam donker worden en dachten we aan het feest dat kilometers verderop inmiddels zonder ons was gestart. Na lang wachten kwam er een man in een busje die me vertelde dat ik m'n brommer achterin kon proppen. Voor de brommer van René was helaas geen plek, dus die moest in z'n eentje de terugweg afleggen via de inmiddels pikkedonkere en dus gevaarlijke bergweggetjes. Zittend in de auto, naast de Spaanse chauffeur, zag ik hoe link die weggetjes waren. Vooral bij bruggetjes over riviertjes of ravijnen was de weg steeds versmald, wat er in het donker levensgevaarlijk uitzag.

Nadat de chauffeur mij aan de rand van Llorret had afgezet heb ik lang naar het donkere gebergte staan kijken, in de hoop dat ik ergens een brommerlampje zou ontwaren. Na een poosje hoorde ik in de verte een brommergeluidje, dat vanlieverlee dichterbij kwam. We waren beiden weer heelhuids terug. Maar brommer-rijden zou dus nooit mijn hobby worden...

Terug in de hotelkamer trof ik een briefje van de receptie aan met het verzoek mijn zwager terug te bellen, want ze hadden ons daar gemist op dat gezellige feest.

Anno 2013 kon René zich de heikele onderneming niet meer herinneren. En ach, eigenlijk is dat beter dan dat hij er nu nog over zou lopen brommen...

Sam en Moos

Sinds een paar dagen hebben we er een huisgenoot bij. Afgelopen zondag haalden we Sam op vanaf zijn geboortehuis in Ossendrecht, bijna letterlijk op de Belgische grens.

Sam is een speels, nog klein rood katertje dat sindsdien voortvarend ons huis aan het verkennen is.

Hij kruipt in de koelkast en in de vaatwasser en klimt met enige regelmaat met een rotvaart in mijn spijkerbroek, vooral wanneer ik aan het aanrecht bijvoorbeeld het ontbijt maak.
Heerlijk hoor, zo'n onschuldig en fanatiek beestje.

Natuurlijk heeft ook Bastiaan er de grootste lol in wanneer Sam speelt met de door Wilma gehaakte speelattributen, of met zijn eigen staart(je). Ook heeft hij bewegende cursor op het het pc-scherm al ontdekt en vindt hij de iPad interessant. Vooral het app'je met een bewegende muis vindt Sam geweldig. Het triggert zijn jachtinstinct...

Een zorgpunt is wel dat onze soms wat jaloerse jack russel Moos de aaibare nieuwkomer al een paar keer te grazen heeft genomen.
Het vergt van ons nog wel wat werk voordat we -zeg maar- Sam en Moos gezellig samen over de Kalverstraat kunnen zien lopen...

Eigenlijk zou het ideaal zijn wanneer onze jack russel zijn jachtinstinct zou kunnen botvieren op een virtuele kat op 'n (van een stevige beschermhoes voorziene) iPad, in plaats van op ons nieuwe kroel-huisdier.

Van onze 'adorable little aai-pet' moet-ie in ieder geval afblijven!

Leger

Onlangs moest ik voor m’n werk in Den Haag zijn en bleek het adres vlakbij de kazerne te zijn waar ik begin jaren tachtig een groot deel van mijn militaire dienstplicht vervulde. Omdat het lunchtijd was en ik wat te vroeg op de plaats van bestemming was, besloot ik naar die kazerne te lopen om wat herinneringen aan die alweer lang vervlogen tijd op te snuiven.

Overdag even bijkomen van die
(in)spannende nachtelijke wachtrondes

Destijds bevond zich aan de ene kant van de Van Alkemadelaan de Frederikskazerne (waar ik was ‘gelegerd’) en aan de andere kant de Alexanderkazerne, waar net achter de poort het gebouwtje was waar we onder andere de tijd doorbrachten tussen de verschillende wachtrondes die we moesten lopen en het ‘op wacht staan’. Beelden kwamen weer bij me terug van hoe ik als dienstplichtvervullend soldaatje in de houding moest springen wanneer een militair met strepen of sterren op z’n schouder m’n wachthuisje passeerde. En hoe ik ’s avonds laat ergens achterin het kazerneterrein aan de rand van een bos me (leger)groen en geel stond te vervelen omdat er vrijwel geen mens langs kwam (en ik daarom stiekem naar een radiootje stond te luisteren…). 
Wanneer ik dan werd afgelost en terug mocht naar het wachtlokaal stonden daar soms wat bijna-leeggegeten en koud-geworden pannen, omdat ik de pech had gehad dat tijdens mijn wachtcorvee het eten was gebracht (en genuttigd door mijn collega’s). En dan was er nog de mogelijkheid om ’s nachts even te slapen op een van de bedden, tussen de stapels zweetlaarzen en –sokken van mijn mede-soldaten.

Met wat fantasie lijkt het hier net echt...

Overdag deed ik wat administratief werk. En dat was een luizenbaantje, realiseerde ik me al wandelend terwijl ik een hapje van mijn boterham nam en een slokje melk dronk. Overigens passen de woorden ‘melk’ en ‘dronk’ niet bij elkaar in een tekstje over m’n diensttijd. In een stukje over het leger hoor je ‘drinken’ niet te associëren met de witte motor, maar met de alcoholische sloper. 

Vooral tijdens de eerste twee maanden van mijn dienstplicht, die ik in de (inmiddels ook gesloopte) Generaal Spoorkazerne in Tilburg doorbracht, ging het er heftig aan toe. Ik zat daar met een stel Tukkers en Achterhoekers, en die wisten wat ‘zupen’ was. En ik als randstedeling kon daarbij natuurlijk niet achterblijven, dus heb daar avonden meegemaakt die in een doorsnee aflevering van 'Oh oh Cherso' niet zouden misstaan.

Maar onder het motto ’s avonds een vent – ’s morgens een vent heb ik geen enkele ochtend verstek laten gaan en verscheen ik elke dag op tijd op het appél, ook wanneer we erna een rondje stormbaan deden of schiet- of handgranaatwerp-les kregen. 
Eén keer had ik het mezelf overigens wel heel erg lastig gemaakt. Met een mega-kater en dus kotsmisselijk stuurde ik een 4-tonner door de Tilburgse binnenstad, met een rijinstructeur naast me. Het gistte in mijn maag en ik had het idee dat ik ieder moment over mijn nek kon gaan, maar liet niets blijken. Totdat we op vliegbasis Gilze-Rijen waren en de instructeur even uitstapte om wat op te halen.

De net niet ondergespuugde viertonner

Nadat hij de deur van de vrachtwagen dichtgooide zwiepte ik snel de andere open en ging meteen over mijn nek in het gras langs de kant van de weg. Voordat de instructeur weer instapte zat ik alweer op mijn plek, alsof er niets gebeurd was. Met een ietwat viezige smaak in mijn mond, maar de net nog gistende maag van deze soldaat was gelukkig… leger.

Draaien

De een speelt graag spelletjes op de Wii U, een ander breit of haakt en weer een ander heeft plezier in het schrijven van stukjes of gaat een rondje hardlopen. We hebben allemaal zo onze hobby's.

Afgelopen vrijdag maakten we kennis met iemand met een wel heel bijzondere hobby: het maken van een heus draaiorgel.

Geen klein miniatuurtje dat op een draaiorgel lijkt, maar een heus, volledig functionerend, draaiorgel van zo'n anderhalve bij anderhalve meter. En denk nou niet aan een bouwpakket met kant- en klaar materiaal. Nee hoor, hij had alles volledig zelf gemaakt van meubelplaten, naaimachine-onderdelen en weet-ik-wat-allemaal nog meer. De orgelpijpen, de blaasbalg, het centenbakje en noem maar op... Ik doe al zijn werk met mijn simplistische beschrijving vast veel onrecht aan. In ieder geval stonden we met open mond te kijken. En te luisteren!

Want nadat de knutselkennis zijn eveneens zelfgefabriceerde kartonnen ponskaartboekje van het liedje 'Oh Monah' op het draaiorgel had gelegd en begon te draaien, klonken de vrolijke klanken van dat nummer. Die ponskaarten maakte hij overigens met een ook zelf gefabriceerde machine en het had zo'n tien jaar geduurd voor alles (zo ongeveer) geheel naar z'n zin was. Pff, respect hoor! Ik zou geloof ik helemaal doordraaien...

We waren daar, in het Zeeuwse Westkapelle, omdat Wilma haakt en breit voor mensen in Oost Europa die het minder goed hebben dan wij. De echtgenote van de 'orgelman' zamelt haak- en breimateriaal (en kinderkleding) in om het naar die voormalige Oostbloklanden te laten transporteren.

En aangezien het herfstvakantie en best aardig weer was hadden we onze auto volgeladen en hebben we er een lekker dagje Zeeland van gemaakt.

We stopten bij de Zeelandbrug, kochten pompoenen in een klein dorpje (die klanten overigens - zonder dat er iemand aanwezig was - zo uit de tuin konden pakken, in het volste vertrouwen dat ze het geld in het daartoe bestemde bakje zullen stoppen, wat voor ons Randstedelingen klinkt als iets uit het begin van de vorige eeuw).
We wandelden een stukje op het strand bij Vrouwepolder en winkelden en aten (fish and chips!) in Vlissingen.

Ook hebben we daar nog even van het schitterende uitzicht genoten vanaf het standbeeld van Michiel de Ruyter. Je weet wel, die man van menig zeeslag (die overigens volgens mij niet dezelfde De Ruyter is als die van de hagelslag...).

Staand naast het standbeeld schoot mij als vanzelf een oud deuntje over deze zeeheld te binnen: 

'In een blauwgeruiten kiel - draaide hij aan 't groote wiel'. 

Goh, dacht ik toen nog, hij zal toch niet ook draaiorgels als hobby hebben gehad?

Improvisatie

In het Nieuwe Luxor keken Wilma, Bastiaan en ik vrijdagavond naar Tijl Beckand, Ruben van der Meer, Arie Koomen en twee ons niet bekende grappenmakers, die onder de noemer van ‘De Grote Improvisatieshow’ twee-en-een-half  uur lang allerlei flauwekul verkochten, daarbij geïnspireerd door het publiek. Eigenlijk net zoals ‘De Lama’s’ dat jarenlang op TV hebben gedaan.

Het was veel druk gedoe, soms grappig, soms ook flauw en (te) vaak vrij grof. Dat laatste vonden overigens vooral Wilma en ikzelf; onze zoon (een kind van deze tijd) had daar minder moeite mee… 

In de pauze kon het publiek briefjes met leuke suggesties in een in de foyer neergezette hoge hoed doen, waar de artiesten in het tweede deel van de show gebruik van zouden kunnen maken. Bastiaan kon, nadat hij zijn consumptie in een lange slok opdronk, niet wachten zijn ideeën in de hoed te stoppen. 
En tot onze verrassing werd een ervan ook gebruikt in de show. Met zijn vraag ‘Wat kan je wel tegen de TV roepen, maar niet naar je vrouw?’ gingen de 'improviseurs' aan de slag. Ik weet werkelijk niet meer wat ze allemaal precies riepen (het ging over ‘op knopjes drukken’ en ‘blij zijn met zo’n platte’, meen ik), maar Bastiaan zat naast ons te genieten!

De volgende dag viel er voor mijzelf weinig te genieten. Na een flinke migraine-aanval lag ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op bed met de gordijnen potdicht. Ik vond het vooral vervelend omdat we een aantal plannen hadden. Zo zouden we onder meer bloemen kopen en met z’n drietjes langs de begraafplaats Schollevaar gaan, omdat mijn schoonmoeder die dag drie jaar terug was overleden. 

Op dat soort momenten wil ik er graag bij zijn, maar ik was daartoe echt niet in staat. 
En nou weet ik wel dat mijn twee huisgenoten het zonder mij ook best redden op zo'n dag, maar het was voor hen - ook omdat ze af en toe met een bakkie thee en een beschuitje de misselijke schrijver van dit stukje moesten bezoeken - best even improviseren geblazen...

Kitrandje

Zaterdag was zo'n ouderwets lekker klusdagje. Dat staande wasrek van zolder was door z'n poten gezakt en kon eigenlijk wel worden weggegooid. Toch besloot ik een poging te wagen het te repareren, en met succes. En dan die rail van het gordijntje bij de voordeur, waar telkens de gordijnhaakjes uit kwamen zetten; in no-time gerepareerd. De klus erna was het aanbrengen van licht op een handige (werk)plek in de schuur in de voortuin, zodat ik niet altijd tegen de schaduw van m'n eigen hoofd aankijk wanneer ik boven m'n werkbank of frituurpan hang.

En tenslotte besloot ik - na het laatste grasmaairondje van dit jaar - het dak van het schuurtje in de achtertuin even onderhanden te nemen. Het was er prima weer voor en het was me laatst opgevallen dat het houten dak aan de binnenkant op sommige plekken vochtig was geworden en daar kan het niet goed tegen. Dus schroefde ik wat dakdelen los, repareerde en verstevigde ik het dakleer en zette ik alles weer vast. Nou alles nog even goed afdichten met een stevige kitrand en laat dan de herfstregens maar komen!

Het was al vrij laat toen ik er achter kwam dat ik geen kit meer had, maar (leve de 24-uurs economie!) ook op zaterdag blijkt de Gamma nog na vijven open te zijn. Ik sprong in de auto, kocht de kit en reed weer huiswaarts, waarbij me opviel dat de blauwe lucht inmiddels plaats had gemaakt voor een stevig wolkendek. Thuisgekomen was de regendreiging inmiddels zo groot dat kitten geen zin meer had.

'Ach', dacht ik toen 'een paar regendruppeltjes kunnen geen kwaad. Het lukt me morgen wel die kit aan te brengen voor het echt slechte najaarsweer begint.'

En toen kwam die zondag die z'n naam nog nooit zo weinig eer aan had gedaan. Woorden schieten mij tekort, maar het plaatje hiernaast zegt genoeg.
Voor de goede orde: wij wonen middenin die linkse grote witte vlek...
We zijn inmiddels een paar dagen verder, maar ik heb nog niet de moed gehad om m'n schuurdakje te inspecteren...

Van zomer naar herfst

Als we er dan toch niet aan ontkomen, aan die herfst, moeten we er maar het mooie van inzien. Ochtenden met een mistlaagje op laaggelegen grasvelden, spinnen in een met dauwdruppels volgehangen web, bomen met bladeren in alle kleuren en paddenstoelen op halfverrotte stronken; dat soort dingen...

Ikzelf vindt die sfeer heel fraai nagebootst in de animatiefilm Ratatouille van een paar jaar geleden. Parijs associeer ik met zon en warmte, maar wat wordt die stad toch mooi weergegeven met die najaarstinten in die Pixar/Disney-film over die rat in de keuken van een Frans toprestaurant...

Omdat we allebei fan zijn van die Pixar-films bezochten mijn zoon en ik afgelopen zondag een tentoonstelling in de Expo in Amsterdam over de kunst van het maken van animatiefilms.

Stap voor stap zagen we hoe films als Toy Story, Wall-E en Finding Nemo worden bedacht en gemaakt, in tekeningen aan de muur of met allerlei videoreportages. Overigens mag je die films en schetsen zelf niet op de gevoelige plaat vastleggen.
Ik werd op een gegeven moment op m'n schouders getikt met het verzoek het materiaal niet te fotograferen en niet te filmen, dus heb ik m'n foto's keurig ge-delete (op die ene na die ik via whatts-app had verzonden) en vervolgden we daarna - zonder een camera in de aanslag - onze weg door de interessante expositie.

Na meer dan twee uur alle hoeken en gaten van het gebouw te hebben bestudeerd stapten we naar buiten in het inmiddels zakkende maar nog heerlijke najaarszonnetje.

Dat bracht me op het idee om even Noordwijk-aan-zee aan te doen, om daar wat te nuttigen en 'de son in de see te sien sakken'. Dus zaten we wat later lekker in het zonnetje op het terras van restaurant 'Malegijs' achter een vleesschotel en een pannetje mosselen. Dat was even lekker genieten, op een van de laatste mooie nazomerdagen van het jaar.

Heerlijk hoor, en ook niet te filmen eigenlijk...

Zoals afgesproken

Afgelopen maandag waren Wilma en ik 25 jaar getrouwd. Zaterdag vierden we dat, samen met familie en vrienden, met een gezellig etentje in De Soete Suikerbol in Pijnacker.

De cadeau's stonden in het teken van de toekomst, het nu en wat is geweest. Zo kregen we een Buddah die ons geluk zal brengen, geld achter een ruitje (met een 'noodhamertje') om te gebruiken wanneer we het nodig hebben (nu!) en een zelfgemaakt servies met tekeningen van gebeurtenissen uit het verleden. Ook het reisje naar Londen dat in het verschiet ligt zorgt er voor dat we wat leuks hebben om naar uit te kijken.

Op de uitnodiging voor het etentje van zaterdag hadden we een foto geplaatst die in 1988 was genomen in het toen net geopende Tropicana aan de Rotterdamse Maasboulevard. Naast het tropisch zwemparadijs zat in dat gebouw namelijk een (draaiend) restaurant en een soort grote binnentuin met een terras, waar we destijds een koffietafel hadden bedacht tussen de huwelijksplechtigheid en het diner door.

Inmiddels is Tropicana alweer opgedoekt en wacht het op de slopershamer. En ook het gemeentehuis van Capelle aan den IJssel waar we elkaar destijds het ja-woord gaven wordt al lang niet meer door de gemeente gebruikt en staat regelmatig leeg.

Dit alles zegt toch wel wat over de lengte van vijfentwintig jaren en het doet je denken aan de vergankelijkheid van spullen en het voortschrijden van de tijd.

Toen ik maandag met een taart en een bos met 25 rode rozen richting onze voordeur liep schoot me automatisch de spreuk 'bloemen verwelken en schepen vergaan...' te binnen, al is het nu meer zoiets als

'Gemeentehuizen verhuizen en zwemparadijzen worden afgebroken, maar wij zijn samen zoals destijds is afgesproken.'

Sportfondsenbad

Wanneer we zo af en toe in een zwembad komen denk ik wel eens terug aan het zwembad waar ik in mijn jonge jaren mijn zwemdiploma's behaalde: het Sportfondsenbad in Dordrecht (ook vaak gekscherend het Spatbordenfonds genoemd).

Elke vergelijking tussen dat vlakbij de oprit van de Zwijndrechtsebrug gelegen bad en de tropische zwemparadijzen van vandaag de dag loopt mank. Ik herinner me donkere kleedhokjes in een ruimte ergens onder het bad en een ook vrij donker zwembad met een hoge rand van witte tegeltjes. Zo'n rand waar je als klein ventje nauwelijks tegenop kon klauteren.

Het Dordtse Sportfondsenbad

Een paar dagen terug googelde ik de naam van het bad en zag ik de plaatjes van toen. Wat was dat een andere tijd! In niets leek het vanaf de buitenkant op een zwembad. Het zag er, met z' n hoge schoorsteen, echt uit als een fabriek waar van allerlei halffabrikaten zwemmertjes werden gefabriceerd.

En ik was daar een van. Mijn tante Ella is er nog een poosje zwemjuf geweest, herinner ik me. Toen ik foto's van het interieur van het zwembad zag, zag ik mezelf ineens weer - als bibberend jochie - staan wachten in de rij voor de duikplank, klaar voor de duik die nodig was om zeven meter onder water te zwemmen en m'n diploma te halen.

Het interieur van het zwembad (montage)

M'n ouders langs de kant wisten dat ik niet altijd goed genoeg dook om überhaupt onder water te komen, laat staan om daar een aantal meter te zwemmen.

En inderdaad viel ik plat op het water, waarna ik besloot alsnog naar beneden te zwemmen en zeven meter verderop pas weer boven te komen.

Dat duiken is later wel goedgekomen hoor. En ik heb er nog altijd profijt van. Ook vandaag de dag nog vind ik het leuk om soms even in het verleden te duiken.

Niet nuchter

Er zijn van die dagen dat er 's morgens vroeg al geen hond meer nuchter is bij ons thuis. Dat klinkt misschien 'shocking', maar als je je realiseert dat er maar één hond bij ons thuis rondloopt en dat hij al niet meer 'nuchter' genoemd mag worden als hij een snoepje heeft gekregen valt het eigenlijk wel weer mee.

Dinsdag moest onze jack-russel Moos bij de dierenarts aan zijn gebit worden geholpen en daarvoor moest hij geheel onder narcose worden gebracht. Dus moesten Wilma en Bastiaan hem 's morgens nuchter ter plaatse afleveren. Kort daarna kon hij al weer worden opgehaald en werd gezegd dat de reiniging goed was geslaagd. Zonder dat het beest zelf dat overigens in de gaten heeft. Ik heb 'm er tenminste  nog niet op betrapt dat hij ineens met een brede tandpasta-smile door het huis hobbelt.

Eigenlijk zou de gebitsreiniging vorige week woensdag al hebben plaatsgevonden. Daarom las ik die ochtend voordat Wilma 'm zou brengen de van de dierenarts ontvangen documentatie nog eens door tijdens het ontbijt. Ik las dat zijn dierenpaspoort mee moest, dat hij vooraf uitgelaten moest worden en dat... hij twaalf uur voor de operatie niets meer mocht hebben gegeten.

Shit! dacht ik, blijkbaar nog helemaal in honduitlaat-sferen. Dat hadden we namelijk al eerder gelezen, maar was ik vanmorgen glad vergeten. Een kwartiertje daarvoor had ik, zoals gebruikelijk nog niet 100% wakker, mijn standaard-ochtendrondje met onze viervoeter gelopen en had ik hem na afloop getrakteerd op een kauwstaafje (door ons steevast 'lekkertje' genoemd).

Dat krijg je ervan als je dingen op de automatische piloot doet met een suffe kop.

Om risico's bij de narcose te voorkomen besloten we de afspraak bij de dierenarts af te bellen.
Maar van fouten leer je.

Ik weet nu dat wanneer onze hond nuchter moet blijven ikzelf ervoor moet zorgen dat ik niet slaapdronken ben...

De Muur

Toen m'n broer en ik zondag het Ajax-stadion binnenliepen wisten we eigenlijk al dat we vandaag geen doelpunten zouden zien. We hadden al wel gehoord dat de buitenlandse ploeg die vandaag de Arena zou betreden goed kon spelen, maar wisten ook dat in hun strafschopgebied een muur zou worden opgetrokken waar werkelijk geen bal doorheen zou komen.

Voormalig Pink Floyd-voorman Roger Waters was de aanvoerder deze zondag. Met zijn vriendenclub was hij vandaag in Amsterdam neergestreken om te trakteren op een weergaloze show. De over de volle breedte van het stadion gebouwde beroemde witte muur fungeerde als een gigantisch, constant van vorm veranderend video-scherm en de continue aanvoer van kippenvelmuziek ging vergezeld van creatieve filmprojecties, vuurwerk, boven het publiek zwevende giga-poppen een heus vliegtuig dat door de muur heen vloog.

Hoogtepunten zijn moeilijk aan te wijzen, maar de vertolkingen van 'Goodbye Blue Sky' (waarbij de 'logo's' van o.a. het kapitalisme, communisme, katholicisme en de Shell's en Mercedes Benzen van deze wereld als bommen uit vliegtuigen werden gedropt) en mijn sobere favoriet 'Comfortably Numb' zullen me lang bijblijven.
Op Nu.nl las ik 'Dit is niet alleen qua productie misschien wel de beste show ooit, maar ook muzikaal een uitvoering van een buitencategorie', en dat zegt toch wel wat.

Raymond en ik grepen de gelegenheid om tijdens onze wandeling van en naar het stadion na te denken over andere mega-acts die we nog wel 'ns live zouden willen zien spelen. 
Alleen hadden we op de heenweg van de parkeerplaats naar het stadion ondertussen beter moeten opletten waar we precies liepen. 

Want na afloop van het concert was het best even zoeken naar het bedrijventerreintje waar we de auto hadden neergezet. En daarna sloten we achteraan bij een lange rij langzaam schuifelde auto's richting snelweg. Het zou laat worden voordat we weer thuis zouden zijn. En dat terwijl er over een paar uurtjes weer van ons verwacht werd dat we voor onze baas aan de slag gingen, in ruil voor centjes. 'All and all, you're just another brick in the wall', besef je op zo'n moment weer...

Sportieve vergrijzing

Jarenlang speelden we met een aantal mannen iedere woensdagavond onderling een paar potjes volleybal in de gymzaal van de basisschool bij ons op de hoek van de straat. Het ging er in die kleine anderhalf uur meestal gemoedelijk aan toe, maar zo af en toe ook flink fanatiek. Al-met-al haalden we met z'n allen best een aardig niveau, vonden we zelf. Maar het ging ons ook vooral om het bewegen, het plezier en de lol.

Het vorige seizoen merkten we dat de opkomst om verschillende redenen wat terug liep. We waren af en toe maar met een man of acht of negen in plaats van (de voor volleybal wenselijke) twaalf.

Dit voorjaar werd daarom aansluiting gezocht bij Fair Play, een volleybalvereniging elders in de gemeente. Zij zijn met meer mensen maar hebben ook de afgelopen tijd de animo zien afnemen, mede als gevolg van de 'vergrijzing'. Na een paar keer 'proefdraaien' besloot de harde kern van ons ouwe kluppie - bestaande uit acht man - in het vervolg hier hun kunsten te gaan vertonen. 

Afgelopen dinsdagavond was de seizoensopening en sloegen in totaal zo'n 25 mannen en vrouwen (in de leeftijd tussen 17 en 62 jaar) in de twee hete en klamme sportzalen het luie vakantiezweet uit hun poriën. Het was flink aanpoten in de zeven sets op deze warme avond. Achteraf bezien hadden we na afloop feitelijk mazzel dat de douche nadrukkelijk minder op temperatuur was geraakt dan wijzelf. Zo bracht het koude water me tenminste weer enigszins bij m'n positieven.

Inmiddels hebben we ons aardig aangepast aan de gewoonten en gebruiken van de nieuwe club. Vooral in het begin werden we wel een beetje gezien als gasten die het niet al te nauw namen met sommige regeltjes, en daar moet je bij Fair Play natuurlijk niet mee aankomen. Wij deden niet aan match-fixing ofzo, maar we hingen in ons enthousiasme (en gebrek aan techniek) bijvoorbeeld tijdens een smash nog wel eens aan het net. En daar staat bij 'eerlijke spelers' nou eenmaal ongeveer de doodstraf op. 

Grappig is wel dat ons ouwe kluppie door de anderen 'de nieuwe mannen' wordt genoemd. Ik vind het wel goed klinken. Want je voelt je op een of andere manier toch jong wanneer je wordt binnengehaald om de leegloop als gevolg van de vergrijzing op te vangen. Dinsdag hoorde ik wel iemand lachend zeggen dat 'nieuwe mannen' toch wel een vreemde benaming is voor een stel kerels van boven de vijftig.
Dit stukje teruglezend hadden ze eigenlijk, toen wij deel gingen uitmaken van de club, de naam Fair Play beter meteen kunnen veranderen in Hair Grey.

Mañana mañana

Morgen gaat zoonlief z'n boeken voor het tweede jaar op de middelbare school halen en dat lijkt me een geschikt moment om onze zomervakantie officieel ten einde te verklaren. Ik ben zelf weliswaar al weer enige weken aan het werk, maar mede dankzij het fraaie weer en omdat diverse familieleden en collega's nog met vakantie waren, lukte het me prima om de vakantiestemming nog enige tijd te verlengen. Af en toe met mooi weer een dagje vrij nemen helpt ook mee om het zuideuropese mañana mañana-gevoel vast te houden.

Vorige week vrijdag was zo'n op-en-top vakantiedag op het Scheveningse strand, afgesloten met een etentje op de boulevard.

Sweet dreams are made of euh... this...

Daarnaast probeer ik ook op werkdagen optimaal van de vrije tijd en het mooie weer te profiteren. Zo lang het nog kan 's avonds buiten eten, veel fietsen en hardlopen enzo.

En ik vind het genieten geblazen wanneer ik - voor ik naar kantoor ga en als de anderen nog slapen - even met 'n krantje, hapje en glaasje jus buiten in het prille ochtendzonnetje kan zitten.
Ik weet het: Het woord genieten staat in schril contrast met wat over het algemeen in die krant te lezen is, maar waarschijnlijk zorgt zo'n vroeg zonnetje voor een zodanige relativering van alle wereldellende dat ik de dag desondanks vol goede moed (en met de mañana mañana-gedachte) kan beginnen.

Wanneer ik m'n ontbijtje op heb en halverwege de sportkrant ben hoor ik dan boven meestal een luxaflex opengaan en vraagt Bastiaan iets als 'he pap, zit je buiten?' waarop ik 'm de 'opdracht' geef om mamma wakker te gaan maken. En als ik dan 's avonds de weerman of -vrouw hoor zeggen dat de volgende dag begint met een zonnetje kan ik me al verheugen op het morgenochtend weer volgen van het bovenstaande ritueel.

Maar nu het eind augustus is merk je al wel dat de dagen weer korter worden en dat de zon steeds later opkomt. 

Aan alles komt een eind. Mañana slaat ook Bastiaan het grote vakantieboek dicht en komen schoolboeken in de plaats.

Voetbalmatjes

Gisteren zag ik een uitzending van Bureau Sport, waarin Frank Evenblij oud-voetballers van ADO Den Haag interviewde over hun kenmerkende kapsel: het matje.

Centraal in deze rapportage stond Michel Adam, die nog altijd rondloopt met lang haar in de nek.

Ik heb Michel al vele jaren niet meer gezien, maar toen wij in de jaren 70 vele zomers op Camping Hoeven doorbrachten kwam ik vaak bij familie Adam over de vloer.

Toen al was, ondanks het feit dat hij jaren jonger was dan de rest waarmee ik voetbalde, duidelijk dat Michel het grootste voetbaltalent was van allemaal. Michel's oudere neef Roelie trapte een aardig balletje en liep en sliep in (toen nog vrij unieke) Barcelona-shirts en z'n broers Ronald en Roberto deden ook leuk mee, maar Michel kon er echt wat van. Ook mij liet hij, ook al was hij jaren jonger dan ik, regelmatig alle hoeken van het veld zien.

Naast het voetbaltalent was ook de gastvrijheid, het taalgebruik en de Haagse tongval opvallend bij de familie Adam. Alles was 'onwès gaaf', iemand die niet deugde was een 'tiefus-leăh' en als Michel of z'n tweelingbroer weer eens iets hadden uitgehaald riep hun vader 'kappuh năh, andags kre j’n punantie'.
Voor ons Dordtenaren was het omgaan met de familie Adam een geweldige manier om ons saaie vocabulaire aan te vullen met hun kleurrijke uitspraken.

Dus we deden ze graag na. Jammer genoeg lukte het me niet Michel's voetbalkunsten na te doen. En ook dat matje zal er bij mij wel nooit meer van komen.

De muis en de kater

Vorige week was ik met Bastiaan en z'n vriendje Melvin drie dagen in het Magic Kingdom van de beroemdste muis ter wereld, in het filiaal in Parijs om precies te zijn. Het werden drie zonovergoten en warme, maar ook fijne dagen. We zaten in het Newport Bay-hotel, dus profiteerden ook optimaal van het zwembad en het uitgebreide ontbijt (waarvan bij de jongens de kleine Danoontje-toetjes de hoofdmoot vormden).

Omdat het hotel zo dichtbij het pretpark ligt, had ik het idee om af en toe - na Space Mountain, de Indiana Jones-mijnkarretjesrit en de Big Thunder Mountain railroad - even nieuwe energie op te doen in het hotel. Maar in het hotel aangekomen wilden de jongens al snel naar het zwembad, en daar werd ook niet echt uitgerust... En zo werden het lange dagen, waarvan elke minuut 100% werd benut. De middelste dag waren we 's morgens vroeg al op het park omdat wij als hotelgasten eerder het park in mochten dan 'gewone' bezoekers (en je dus in een kwartiertje jezelf twee keer de ruimte in kon laten schieten!) en stonden we 's avonds om half 12 nog te kijken naar Disney Dreams, een spektakel op en bij het sprookjeskasteel, met veel muziek, vuurwerk, licht-, laser- en watereffecten.
De derde dag vertrokken we om kwart voor zeven 's avonds, om Bastiaan's vriend eerst in Ossendrecht af te zetten en precies om middernacht de sleutel weer in onze eigen voordeur te steken.

Floris vorig jaar, bij Bastiaan op schoot

Eerder die dag had Wilma me al gebeld om te zeggen dat het niet goed ging met onze kat Floris en dat de dierenarts zojuist nierfalen had geconstateerd. 

Het ging al een paar weken niet zo 'florissant' met het beestje, die de afgelopen jaren hoofdrolspeler was in m'n blogs 'Aandacht' en 'Mep'. Hij kwam weinig binnen en was lusteloos. Maar dat zou ook met het warme weer van de afgelopen tijd te maken kunnen hebben gehad, dachten we.

Toen we na de lange autorit binnenkwamen troffen we de zieligerd onder een dekentje in een mandje aan, waar Wilma 'm eerder keurig had ingelegd. 
Wilma en Bastiaan besloten bij hem in de huiskamer te blijven overnachten en 's morgens bleek het arme beestje stilletjes het tijdelijke voor het eeuwige te hebben ingewisseld.

Die avond heb ik een diepe kuil gegraven in een gemeenteperkje achter onze tuin en hebben we hem, na de nodige plichtplegingen, met z' drietjes een mooie plek gegeven bij een rozen- en een braamstruik.

Tja, that's life... Zo sta je de ene dag nog in het pretpark van de muis en de avond daarna in het treurplantsoen van de kat...

Boodschap in drukletters

Op de camping waar we deze zomer verbleven heb ik het laatste boek van Dan Brown, Inferno, gelezen.

Net als de eerdere boeken van hem waarin Robert Langdom de hoofdrol speelde gaat het ook dit keer weer om een zoektocht door mooie steden en langs mooie gebouwen (nu Florence, Venetië en Istanboel) aan de hand van allerlei verborgen en gecodeerde raadsels en boodschappen.

Helemaal in die sfeer liep ik naar het toiletgebouw van de camping (voor een kleine 'boodschap', overigens).
Het grote en (zeker voor een toiletblok) mooie gebouw werd altijd keurig onderhouden.

Elk moment van de dag was een helft ervan afgesloten wegens schoonmaakwerkzaamheden en zodoende hebben we alleen maar schone wc's gezien.

En toch trof ik - met allerlei 'Inferno-raadsels' nog in m'n hoofd - nu een briefje op de deur van het gebouw aan, dat zo maar door 'de Nederlandse Dan Brown' geschreven zou kunnen zijn.

'Wij verzoeken u vriendelijk doch dringend om uw behoeften op het toilet te doen! Wanneer wij constateren dat het nogmaals gebeurd zullen er maatregelen getroffen worden' stond er.

Ik verplaatste mij in een hoofdrolspeler in een Dan Brown-boek en trachtte deze boodschap te ontcijferen (waarbij ik ervan uitging dat de spelfout bij 'gebeurd' erin is opgenomen om de lezer te misleiden).

Uiteindelijk kwam ik niet verder dan dat ik constateerde dat iedere toiletbezoeker een maal van het toilet gebruik moet maken, maar dat hij de klos is wanneer hij het nog een keer doet.

Ik vraag ik me af of dit literaire meesterwerkje van Daan Bruin geschikt is om te verfilmen. Ik verwacht dat Tom Hanks in ieder geval geen interesse heeft in de hoof-drol. Ook is er - als ik het tenminste goed begrijp - geen belangstelling voor een tweede druk. 

In het groen

Onze tuin wordt het hele jaar door goed bezocht door allerlei gevederde vrienden. We krijgen niet alleen bezoek van duiven, mussen, merels, roodborstjes, eenden, reigers en kauwtjes, maar ook van Vlaamse gaaien en niet zo lang geleden zelfs een heuse buizerd (die door Wilma op de gevoelige plaat werd vastgelegd toen hij een spreeuw ter plekke ontleedde).

Nu we tijdens deze zonovergoten en warme julimaand op een camping op de Utrechtse Heuvelrug zijn neergestreken herinnert ons veel aan dat gefladder in onze tuin. Ik heb het dan niet alleen over de mussen die vanwege de hitte dood van het dak vallen en over de roodborstjes in het zwembad omdat er te weinig gesmeerd wordt, maar ook over vogels die om ons heen hippen terwijl we zitten te eten. Een aantal duiven en merels kwam Wilma zo bekend voor dat ze ze ervan verdacht dat ze onze caravan vanaf ons huis waren gevolgd. Op een gegeven moment zat er een ons onbekend exemplaar voor de voortent. Na een grondige studie besloten we dat dit waarschijnlijk een vink was.

Meer nog dan thuis hoor je hier vooral 's morgens en 's avonds al die verschillende vogels fluiten en kwetteren. Als waren we zelf trekvogels, gaan we er hier tussen al het groen regelmatig op uit om te genieten van alle flora en fauna. Dat doen we soms met de auto, maar ook wandelend of (in m'n eentje) hardlopend. Een paar dagen terug gingen Bastiaan en ik weer eens een eindje fietsen. Omdat onze vorige fietstocht was bekroond met een heerlijk ijsje op een terras in Leersum was het voor mij niet moeilijk geweest hem over te halen om weer mee te gaan. Dit keer koos ik echter een richting waar weinig tot geen terrasjes waren. Om niet als een stel blinde vinken de weg kwijt te raken had ik (naast GPS op m'n smartphone) een ouderwetse kaart gekocht. 

Na een klein uur fietsen dacht ik een goede terugweg naar de camping te hebben gevonden. Het pad dat we in fietsten bleek heel zanderig en heuvelachtig, maar we zetten door. Bastiaan had er alle vertrouwen in dat z'n pa de weg kende, maar ik moest m'n best doen om m'n twijfels (of moet ik zeggen lichte wanhoop) te verbergen. Hoe verder we kwamen, hoe beroerder het zandpad. Teruggaan was naarmate we verder liepen ook steeds minder een aantrekkelijke optie. Lange stukken legden we lopend af, onze fietsen door het mulle zand duwend. Maar tot mijn aangename verrassing mopperde mijn 13-jarige puberzoon nauwelijks. Zware kilometers verder kwamen we een meisje te paard tegen, die vertelde dat er in de wijde omtrek geen fietspad was, maar dat een stuk verderop een klein paadje door het bos richting de camping ging.

'Op de camping trakteer ik op een extra groot ijsje', beloofde ik m'n zoon. 'Pap, als ik het logo van de camping zie, zoen ik het!' antwoordde hij.

'Je moet maar zo denken Bastiaan' zei ik. 'Zo hebben we niet alleen een fietstocht, maar ook meteen een natuurwandeling gedaan'.

'Mooi, dan kan ik die ook van m'n lijstje afvinken' zei hij adrem.

De streep met de viltstift

Mensen die regelmatig kamperen of een vakantiehuisje huren bij Center Parcs of een van hun concurrenten herkennen het vast. Na het inchecken pakt de receptiemedewerkster er een plattegrondje van het terrein bij en zegt dan eerst 'u bent nu hier', waarbij ze slordig (want zogenaamd geroutineerd) een streep met een zwarte viltstift zet. 'Dan passeert u met uw magneetpasje de slagboom en rijdt u...' en een dikke streep wordt zigzag over de kaart getrokken, eindigend bij de plek waar je de komende tijd de dagen (eigenlijk vooral de nachten) doorbrengt.

Ook op Molencatenpark Ginkelduin bij Leersum, de camping waar we nu verblijven, is dit het ritueel. 'U gaat links om de tennisbaan heen, rechts langs het sportveld en gaat daar naar enz. enz...' zei het meisje toen ze met de zwarte stift in de weer ging. 'Oké, nou bedankt!'  zei ik, en ik wilde weglopen.

'Of wacht, U kunt beter anders rijden' reageerde de jongedame. Ze kraste een deel van het eerder zwartgemaakte parcours door en tekende een nieuw, iets korter lijntje.

Ook goed, dacht ik en even later stapten Bastiaan en ik de auto in waar Wilma op ons wachtte. Ik zei rustig te zullen rijden, want had geen zin in verkeerde afslagen en achteruitsteken met de caravan achter de auto. 
Wilma stuurde me keurig om de tennisbanen en het sportveld heen en zei dat we nu links de hoek om moesten. Dat deed ik dus maar gaandeweg bleek dat met bomen omgeven zandpaadje steeds smaller te worden, waardoor het voelde alsof we een soort van fuik inreden. 
Toen het echt te gek werd stapte ik uit en zag ik dat enkele meters verder alleen een langs het washok kronkelend voetpad overbleef. Hier kon nog geen scootmobiel langs, laat staan een auto met caravan...

Er resteerde me niets anders dan of het claustrofobische laantje weer helemaal achteruit te rijden of - ontdekten we - langs een dikke boom een smalle haakse bocht naar links nemen, een paadje in waarover het plattegrondje 'verboden voor caravans' vermeldde. Inmiddels waren, zoals meestal het geval is bij gedoe rondom een nieuwe campinggast, links en rechts hulpvaardigen en ramptoeristen komen aanlopen met adviezen. Ik besloot - zonder eerst iedereen geraadpleegd te hebben - de smalle hoek naar links te proberen en die Houdini-act lukte wonderwel. Terwijl van alle kanten takjes meebogen langs de auto en caravan zat Bastiaan onverstoorbaar op de achterbank en zei hij alleen 'Euh pap, hier mag je met de caravan niet door hoor.'

Toen we even later de caravan hadden neergezet ben ik even teruggelopen naar de receptie. Het meisje dat ons had geholpen was met andere mensen in gesprek maar aan een wat oudere dame achter de balie vertelde ik onze 'belevenissen'. 

'Oh excuses hoor' zei ze. 'Ze werkt hier vandaag voor het eerst. Goed dat u het zegt!'

Tsja, dacht ik. Misschien toch handig om een beginneling eerst even een rondje over de camping te laten lopen voor ze met een stift en een plattegrondje aan de slag mag. Of zeg haar wanneer ze naar het toilet moet dat ze eens moet proberen daar met de auto naartoe te rijden...

Knopjes

Een paar dagen terug brak ineens tijdens het poetsen van mijn tanden het roterende kopje van mijn elektrische tandenborstel af. Ik schrok en haalde het borsteltje uit mijn mond. Toen Bastiaan mijn gestommel hoorde en de badkamer binnenkwam, zag hij me verwoede pogingen doen om de nog herriemakende borstel uit te krijgen. Maar hoe vaak ik ook op het knopje drukte, het lukte me niet. Ik had me er inmiddels al bij neergelegd het apparaat dan maar net zo lang te laten zoemen tot de batterij leeg was toen ik het advies kreeg het knopje eronder eens in te drukken. Tsja...

Diezelfde middag waren Wilma en Bastiaan druk met een of ander Wii-spel in de weer toen ik de kamer binnenkwam. 'Heb je zin om mee te doen, Marco?', vroeg Wilma, terwijl ze beiden met zowel hun rechter- als linkerhand allerlei handelingen op de remotes zaten te verrichten.

'Nou nee joh, doen jullie het maar lekker met z'n tweetjes', antwoordde ik. 'Pappa heeft niet zo veel met al die verschillende knopjes' zei m'n zoon.

'En dat is waar. Want ik ben tegenwoordig al blij dat ik m'n tandenborstel uitkrijg.

Paal

Voordat ik gisterenavond naar de barbecue van een van mijn volleybal-maatjes ging, ben ik eerst met Bastiaan de caravan bij de stalling in Zevenhuizen gaan ophalen. Al met al is dat best een aardig ritje vanaf ons huis, maar normaliter is het in een uur en een kwartier gepiept. Met uitzondering van vorig jaar, toen ik voor paal stond toen bleek dat ik m'n afneembare trekhaak thuis had laten liggen (zie m'n eerdere blog 'Vakantie-voorpret').

Wel is het zo dat ik altijd even moet wennen wanneer onze sleurhut weer achter de auto hangt. Het is een kwestie van iets eerder remmen (vanwege de langere remweg), uitkijken met inhalen (vooral niet te vroeg weer naar de rechterkant gaan) en de bochten wat ruimer nemen (zodat ik geen stoeprandjes of lantaarnpalen meeneem). En dan heb ik ook nog ervaringen met lage onderdoorgangetjes waar de auto wel, maar de caravan niet onderdoor kan (zie m'n eerdere blog 'Hoogte'). Ooit had mijn vader overigens tijdens een vakantie in Bretagne de caravan op de camping achtergelaten en gingen ze ergens een hapje eten. In het stadje aangekomen dacht hij nu - zonder die hoge caravan - zonder probleem door een laag poortje te kunnen rijden. Totdat hij er (te laat) achter kwam dat er ook nog twee fietsen op het dak van z'n auto stonden...

Ik wil maar zeggen: het is dus extra oppassen met al die aanhangsels achter en bouwsels op de auto. Voor je het weet verniel je het straatmeubilair of iets anders. Het valt me trouwens op dat er de laatste tijd veel lantaarnpalen en palen van verkeersborden zijn afgebroken of krom zijn gereden. Zouden ze misschien als gevolg van de crisis minder snel worden gerepareerd of vervangen?
Worden ze daarom professorisch met tape gerepareerd?

Soms is zo'n vernielde paal het gevolg van een auto-ongeluk ofzo, maar vaak komt het volgens mij ook door verkeerde handelingen van chauffeurs van grote voertuigen. Een poosje geleden betrapte ik er namelijk een op heterdaad...

Nadat ik de caravan weer heelhuids voor de deur had gezet kwamen we al aardig in vakantiestemming. De barbecue erna - op een zeer fraaie locatie langs De Rotte - deed daar voor mij nog een schepje bovenop.
En ik ben eraan toe. Dat staat als een paal boven water!