Gezondheid

Nu het jaar er na vandaag op zit is het weer tijd voor goede voornemens, en veel daarvan hebben te maken met gezondheid. Vanwege gebeurtenissen in mijn omgeving realiseer ik me meer dan ooit dat een goede gezondheid inderdaad boven alles gaat. Best wel logisch dus dat de overheid spotjes op ons af stuurt over stoppen met roken, meer bewegen en afvallen.

Daarbij valt me overigens wel op dat de overheid inconsequent is. Vorige week hadden we bij Albert Heijn onze kerstboodschappen gedaan en dachten we alles in onze tassen te hebben gepropt (wat heb ik trouwens een moeite om het tempo van die kassiëres bij te houden bij het vullen van de tassen...). Plots werd Wilma op haar schouder getikt en vroeg een man haar of de tube mayonaise die nog bij de kassa lag van soms haar was. Ik vond het een bekende stem, draaide me om en herkende Ab Klink, onze minister van Volksgezondheid.

Aardig van hem hoor, maar juist van die man verwacht ik dan wel dat hij ons erop wijst dat AH ook halvanaise verkoopt...

Op een gezond 2010!

Sfeer

Vanavond is het kerstavond. Vroeger gingen we dan altijd naar de avond- of nachtmis. Dat had toch wel wat hoor... het bracht je echt in de kerststemming. Na afloop van de mis kwam dan de gehele familie van m'n moeders kant bij mijn ouders thuis en hadden we een gezellige avond die de kerst 'inluidde'. Op zo'n avond had m'n moeder het dan best druk en moest ze natuurlijk wel wat voorbereidingen treffen. Want ja, je wil natuurlijk wel een lekkere warme bak koffie hebben klaarstaan voor de mensen die uit die meestal ijskoude kerk komen. Daarom ook zei m'n moeder op een keer welgemeend (toen we onderweg waren naar de Dordtse Antoniuskerk) dat ze na afloop weer tijdig thuis wilde zijn en daarom vòòr het zingen... Ze hoefde de zin niet af te maken, want we proestten van het lachen.

De laatste jaren komt het er niet meer zo van om op kerstavond naar de kerk te gaan. Maar dit jaar zorgt de sneeuwval van de afgelopen dagen er wel voor dat we goed in kerstsferen komen. Want niet alleen geeft de dikke laag sneeuw veel overlast en vooral ook lol (ik ben blij dat een man nou eenmaal altijd een kind blijft en dus met z'n zoon sneeuwpoppen mag blijven bouwen en met de slee van een helling af mag zoeven) het ziet er ook zo fraai en vredig uit, met al die kerstversieringen erbij.
Dat zorgt echt voor een kerststemming. Toen ik laatst buiten zo'n lichtjesslang aan het ophangen was, en ik dat kronkelige ding met m'n bevroren vingers nauwelijks aan het hek kon bevestigen, heb ik volgens mij best woorden en namen gemompeld die álles met kerst te maken hebben...

Min of meer

Op het moment dat ik dit tik vriest het buiten dat het kraakt en spreken de wereldleiders in Kopenhagen over de opwarming van de aarde. Ook de burgemeester van de stad waarvoor ik werk is in Denemarken present. Want ondanks het feit dat de wieg van Aboutaleb in het hooggelegen bergdorpje Beni Sidel in Marokko stond, maakt ook hij zich zorgen over natte voeten in onze zompige rivierdelta.

Hoewel het er nu niet op lijkt met het ijs op de sloot, zijn de wetenschappers het er over eens dat de aarde opwarmt. Nou ja, ze zijn het er min of meer over eens. En dat zal niet overal evenveel zijn; op de ene plek wat meer en op de andere wat minder...

Onduidelijk is ook hoeveel de zeespiegel deze eeuw zal stijgen. Is het een meter, is het meer of minder? Wat dat betreft is Kopenhagen, met haar meermin, een logische plaats voor het maken van klimaatafspraken. Toen ik een poos terug in Kopenhagen was verbaasde ik me er trouwens over dat het zo'n klein beeldje is, op dat keitje in het water. Als het zeewater maar iets stijgt, gaat ze –eerder dan de ijsberen nog- koppie onder.

Over ijs gesproken: ik spreek net met Bastiaan af dat we dit weekend gaan schaatsen. We nemen het ervan nu het nog kan. Want wie weet komt de thermometer over een paar jaar nooit meer in de min...

Handtekening

Alweer jaren geleden bezocht ik samen met een collega de Japanse stad Nara. Deze historische stad in de buurt van Kyoto en Osaka is een toeristische trekpleister voor de Japanners. Maar internationaal waren de vele tempels en Boedah-beelden blijkbaar minder bekend. We waren tussen de drommen mensen zo ongeveer de enige blanken.

Toen we op een gegeven moment de Todai-ji tempel bezochten (hét topstuk van Nara) werden we 'ontdekt' door een groep schoolkinderen, die met pen en papier op ons af kwamen rennen en om handtekeningen vroegen. Want een krabbel van een blanke, dat was toch wel bijzonder. Een aparte, maar grappige ervaring vond ik het. Voor even dan... want het ging me al snel vervelen.

Ik moest daar afgelopen week aan denken toen Bastiaan, na een flinke poos in de rij te hebben gestaan, met het Volendamse zangduo Nick en Simon op de foto ging en van hen een handtekening kreeg.

Toen ik na afloop vroeg wat ze precies tegen hem zeiden, antwoordde hij 'o, niet zo veel. Iets van hoi, wil je een handtekening en kom hier maar staan voor de foto'. Volgens Bastiaan waren ze een beetje gaar van al die handtekeningen. Ik kon me er iets bij voorstellen. Ik was in Japan al na 10 minuten blasé.

Geschiedenis

Wanneer we Bastiaan 's avonds vragen hoe het die dag geweest is op school is het antwoord altijd 'goed'. Na doorvragen vertelt hij wel welke dingen hij minder leuk vindt en wat zijn bijzondere interesse heeft. Zo zijn knutsel-werkjes niet echt zijn ding. Hij heeft het dan wel naar zijn zin, maar het eindresultaat (een mooi knutselwerkje voor op de kast) boeit hem niet echt.

Maar met rekenen en taal gaat het geweldig. Begin dit jaar werden de knappe rekenkoppen ondergebracht in een aparte categorie 'bollebozen', en toen ik onlangs vroeg hoe het ermee stond zei hij dat hij inmiddels in een groep 'boven' de bollebozen was geplaatst. Ook aardrijkskunde en vooral geschiedenis vindt hij heel leuk. Verhalen over de oude grieken of romeinen gaan er in als koek. Met z'n moeder wordt 's avonds op de bank het huiswerk voor die vakken uitgebreid doorgenomen.

Om nog wat verder in de geschiedenis te duiken hebben we de afgelopen tijd museum Boijmans Van Beuningen en in het Rijksmuseum voor Oudheden (in Leiden) bezocht. Grappig is dat Bastiaan weinig moet hebben van 'enge' dingen in bijvoorbeeld films en pretparken, maar bij de mummies en sarcofagen werd elk detail uitgebreid bestudeerd. Tijdenlang slenterden we ook langs egyptische hierogliefen en grafkelders en overblijfselen van romeinse veldslagen.

Tsja, zo snuiven we tegenwoordig heel wat cultuur op in onze weekends. Maar we waken er wel voor alles niet alleen maar door een serieuze bril te bekijken. Gelukkig kwamen we Asterix en Obelix tegen, die ons hielpen met het relativeren van al die heftige perioden in de geschiedenis. 'Rare jongens die romeinen' was danook het motto van de dag.

Op z'n Grieks

Na een lange congresdag in Athene zou er 's avonds voor de deelnemers een excursie naar de oude binnenstad plaatsvinden, maar mijn collega en ik kozen ervoor om met z'n tweeën de stad te doorkruisen. Onderweg stapte ik een McDonalds binnen, op zoek naar de wc. Die was erg smerig en ik moest me in rare bochten wringen omdat ik niet met m'n blote hand, maar met m'n door m'n jas beschermde elleboog wilde doortrekken.

Wandelend door Plaka, de oude binnenstad, werden we wat lacherig. Zo ontdekten we dat de straat waar we liepen ‘Voulis’ heette (voel 'ns) en giechelden we tegen elkaar dat de volgende straten waarschijnlijk Bukis en Nogis heetten, om een beetje in Griekse sferen te bijven. Een oud mannetje met een paar tanden in zijn mond vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde dat hij eigenaar was van een cafeetje om de hoek. Het Nederlands bier dat hij daar verkocht moesten we zeker proeven! We wilden er niet op in gaan, maar m'n collega ontdekte een flinke klodder vogelpoep op zijn nieuwe jas en die zou hij dan meteen op het toilet van het cafeetje kunen verwijderen.

Terwijl hij de wc betrad ging ik zitten aan de bar, waar onmiddellijk een - laat ik zeggen - opvallend aanhankelijke dame naast me kwam zitten, die haar hand op m'n knie legde. Achter de bar stond een oudere blonde deerne, die op verzoek van het oude mannetje een half blikje Koetsier-bier (?) voor me inschonk. Ik voelde me flink opgelaten, maar moest natuurlijk wachten op m'n collega, die in het toilet z’n jas stond te poetsen. Toen hij het toilet uitkwam en mijn lieftallige gesprekspartner zag, keek hij me wat verbaasd aan. Na een lichte aarzeling aan zijn kant en wat oogcontact met mij ging hij -weer op verzoek van het oude mannetje - toch ook maar even aan de bar zitten, achter een glaasje waarin de andere helft van het blikje werd ingeschonken. Ook hij kreeg meteen een hand op z'n knie. We besloten uit beleefdheid snel het ons aangeboden glas leeg te drinken en te vertrekken. Op dat moment pakten onze gesprekspartners een ondiep glaasje met onduidelijke substantie achter de bar vandaan. Ze zeiden dat ze graag wat met ons meedronken. Dát was voor mij het moment om aan te geven dat we echt moesten gaan. Mijn bier was inmiddels op en m'n collega nam snel zijn laatste slok. Volgens de dames was dat erg onbeleefd; een volgend blikje bier werd opengetrokken en in onze glazen geschonken.

Ondertussen keek ik om me heen of het mogelijk was snel te vertrekken. Gisteren had ik in m'n eentje door deze buurt gelopen en ik herinnerde me de wirwar van kleine steegjes tegenover dit cafe. We zouden ons hier vrij snel ergens kunnen verstoppen. Toen we aanstalte maakten om op de staan krabbelde de gastvrouw snel ‘45 euro’ op een papiertje. Of we dat dan eerst maar even wilden betalen voor het bier en het drankje dat zij -zo bleek nu - op onze kosten hadden genuttigd. Met m'n collega sprak ik af dat we het na mijn teken op een rennen zouden zetten, maar inmiddels gingen meer mensen zich met ons bemoeien en sloot zich een 'net' om ons heen. Ik besloot het roer om te gooien: ik zou betalen als ik een fatsoenlijke kassabon kreeg. De sfeer werd meteen minder bedreigend. De barjuf liep naar de kassa en overlegde met collega’s hoe ze dit erop moest aanslaan.

Van dat moment maakte ik dankbaar gebruik. ‘RENNEN!!’ riep ik tegen m'n collega en beiden zetten we het op een lopen, kris-kras door de straatjes en steegjes. Ver van het cafeetje verwijderd stopten we bij een stenen trapje voor een huisje en gingen we vermoeid en stijf van de adrenaline zitten. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest, twee kerels in pak met das rennend door de steegjes. Volgens m'n collega liep ik als John Cleese in Fawlty Towers.

Na de schrik kwam de lach al weer snel terug. Wat een gedoe! Ik raakte wel enigszins verward toen ik ontdekte dat mijn gulp een stukje openstond!! Ik bedacht al snel dat dat door die smerige McDonalds-wc moest zijn gekomen. Na het doortrekken met m'n elleboog (niet echt een 'standaardhandeling') was ik vast vergeten m'n rits goed dicht te maken. Maar wat nou als m'n mede-congresgenoten mij uit een discutabele kroeg hadden zien komen rennen met mijn gulp open en een paar hoeren achter me aan die riepen dat ze nog geld kregen?

Altijd lente

Het is een bekend fenomeen dat mensen met kiespijn ineens minder last hebben wanneer ze de wachtkamer van de tandarts binnenstappen. Maar vorige week zaterdag maakte ik daar een extreme variant van mee.

De dag ervoor kreeg ik, toen ik net naar kantoor gefietst was, een flinke kaakpijn. Na een poosje zakte het weer weg, maar ook na de fietstocht ’s avonds naar huis was het weer raak. Maar dat was slechts een voorbode van wat er ’s nachts komen zou; enorme pijnsteken in mijn kaak. Alleen slokjes koud water verdoofden de pijn tijdelijk. Na ’s nachts tientallen keren naar de koude kraan en de wc te hebben gelopen belde ik ’s morgens de ‘weekend-tandarts’ (alleen voor spoedeisende zaken!!) en maakte ik een afspraak voor kwart over twee. ‘Pfoe, wel laat op de dag’, dacht ik. Al ijsberend door het huis telde ik de uren en minuten, telkens een slokje koud water nemend. In m’n eentje in de auto zat ik te jodelen van de pijn en ook in de wachtkamer had ik het koud water hard nodig om de pijn te bedwingen.

En toen ging de deur van de behandelkamer open en noemde de vrouwelijke tandarts mijn naam. Ik stapte binnen en ging in de stoel liggen. Ze vroeg me waar de pijn zat en ik realiseerde me op dat moment dat ik nergens meer last van had! Van het ene op het andere moment was de pijn weg. Ze heeft vervolgens een hele rij kiezen geprikkeld met een hamertje en met heet en koud materiaal, maar de pijn was weg en kwam niet meer terug. Ook heb ik nog – alsof ik in een aflevering van Bananasplit was beland – gebukt en staan springen, in de hoop dat de pijn na deze inspanningen terugkwam. Nee dus… Uiteindelijk is een foto genomen en ontdekte de tandarts dat m’n verstandskies er niet best uitzag en waarschijnlijk de oorzaak van het probleem was. Besloten werd die dus maar te trekken.

Sindsdien is de pijn niet meer teruggekomen. Maar hoe het nou kan dat de pijn letterlijk ophield toen ik in de tandartsstoel stapte? Ik kan er niet over uit. Ligt het misschien aan het feit dat ik een mannelijke tandarts gewend ben en dat deze mevrouw in het wit de pijn gewoon deed wegsmelten? Het liedje over ‘altijd lente in de ogen van de tandartsassistente’ kennen we, maar in dit geval was het de tandarts zelf die op een regenachtige novemberdag het zonnetje weer liet schijnen…

Traplopen

2009 is het jaar van de verhuizingen. Zelf wonen we nog op ons ouwe stekkie, maar nadat begin dit jaar m'n broer en schoonzus verhuisden, stapte m'n schoonmoeder deze zomer over naar een fraai nieuw appartement en betrok de afdeling waar ik werk vorige week een nieuwe onderkomen.

En komend weekend is het de beurt aan m'n ouders, die de Oude Maas oversteken om 'hun' Dordrecht vanaf de oever van Zwijndrecht te bekijken. Ze verruilen hun te grote gezinswoning voor een mooi appartement met een geweldig uitzicht op de Dordtse binnenstad. Logisch hoor, die verhuizing. Want dat scheelt een hoop kamers schoonmaken die toch nauwelijks meer worden gebruikt. En naarmate de jaren gaan tellen gaat al het traplopen naar je bed, de wasmachine, strijkplank en badkamer je steeds meer tegenstaan. En nou is alles lekker gelijkvloers.

Toch is zo'n nieuwe huis wel wennen. Zo stapte ik ooit tijdens de housewarming van m'n zus, nadat ik buiten was wezen kijken bij de spelende Bastiaan, via de achtertuin bij een wildvreemde buurman van een paar huizen verderop naar binnen. Ik had me even in het huis vergist en in plaats van een volle huiskamer trof ik een in z’n eentje op de bank hangende buurman aan, die zich afvroeg wat ik in z’n achtertuin deed…

Ook andere dingen zijn onwennig. Vorige week had m'n vader z'n sleutel van het nieuwe appartement binnen laten liggen en had hij zichzelf buitengesloten. Omdat hij wist dat hij de schuifpui naar het balkon een kiertje open had laten staan pakte hij een lange ladder van het bouwterrein. Toen hij daarmee vanaf de straat naar z'n balkon klom moet dat er voor de buren - die zo blij zijn dat ze van het traplopen af zijn - toch wel uit hebben gezien als een soort van provocatie...

Poep

Het is alweer een paar jaar geleden dat Nicole en ik met onze Jack Russels Buddy en Moos in het Kralingse Bos wandelden, toen Moos plotseling achter een boom dook en op zijn rug ging liggen rollen. Toen ik hem riep kwam hij aangerend en bleek hij volledig onder de stront te zitten. Poepbruin was-ie, getverrrr.... Ik moest er nog net niet van kokhalzen, zeker omdat ik weleens gehoord had dat honden nooit in hondenpoep zullen gaan liggen rollen. Oké, poep is poep, maar het idee van mensenpoep op m'n hond maakte me helemaal onpasselijk! Nicole probeerde het nog met 'misschien is het een paardedrol geweest', maar ik realiseerde me al snel dat ik nog nooit een paard achter een boom had zien zitten poepen.

En nu? Ik moest wel met die stronthond naar huis, en hij kon zo echt mijn auto niet in. Bij het water aangekomen zei Nicole dat ik hem er gewoon in moest gooien. Maar dat jonge beestje (jonge hondjes worden ook weleens 'poepie' genoemd.. ik weet nu waarom) had nog nooit gezwommen, dus ik kon dat niet over mijn hart verkrijgen. Uiteindelijk probeerde in hem met een hondesnoepje in het water te lokken. Ik legde er een vlakbij de waterkant en die smikkelde hij gulzig op. De volgende gooide ik vlak bij de kant in het water. Moos dacht even 'wat nou?' en rekte zich wat uit om te proberen erbij te komen. Ik zocht een stukje Moos uit waarop geen stront zat en gaf hem -terwijl ik 'gatver' riep- een zetje en... PLONS! De scheet wist niet wat hem overkwam, maar immiteerde al snel een soort zeehond. Die actie heb ik een aantal keer herhaald, tot er geen poep meer te zien was.

Thuis aangekomen heeft hij nog een goed shampoo-bad gekregen, maar zo kreeg Moos dus zijn eerste zwemles. Ging zwemmen leren bij kinderen ook maar zo snel. De zwemlessen van Bastiaan waren een paar jaar geleden nou niet echt in een poep en een scheet gebeurd...

Afrekenen

Ver voor zonsopkomst tankte ik bij het Shell-station in Rotterdam Delfshaven. Na te hebben afgerekend stapte ik -terwijl het nog pikkedonker was en het pijpenstelen regende- in m'n auto en wilde ik wegrijden. Een donkerkleurige man, met z'n capuchon over z'n hoofd getrokken, tikte op m'n zijruit. Ik schrok en in eerste instantie negeerde ik hem. Je weet maar nooit in deze buurt, die bekend staat om z'n drugsdealers en pooiers. Maar ik moest wachten omdat ik de drukke straat nog niet op kon. Nogmaals tikte hij op het raam en toen ik het opende gaf hij me mijn portemonnee, die ik op de balie van het tankstation had laten liggen.

Wat voelde ik me lullig. Ik pakte m'n portemonnee aan en bedankte hem. Maar achteraf realiseerde ik me dat ik dat best wat vluchtig deed - verbouwereerd als ik was. Op kantoor aangekomen checkte ik nog of er niks uit was gehaald. Maar nee hoor, al m'n geld en pasjes zaten er nog in.

Zo zie je maar, de wereld is niet zo slecht als de kranten ons willen doen geloven. Wel moet ik beter op m'n spullen letten bij het afrekenen. En laat ik ook maar eens snel met een aantal vooroordelen afrekenen...

Toeoeoet

Afgelopen weekend organiseerden mijn ouders een High Tea in ‘Het Zalmhuis’ aan de Maas. En bij zo’n gelegenheid komen al gauw enkele leuke anekdotes uit het verleden ter sprake.
Zoals die van mijn zus en zwager, die op een koude winternacht heerlijk lagen te slapen toen ineens - vanaf het ene op het andere moment – keihard aan één stuk door de claxon van hun auto klonk. TOEOEOOEOEOEOET !!! en dat zonder ophouden...!

Omdat niet duidelijk was wat de oorzaak was, stapte mijn zwager - enigszins van de schrik bekomen – de auto in en besloot hij maar te gaan rijden. Stapvoets, dat wel, want het was erg glad…

Langzaam hoorde mijn zus de auto, nog altijd onafgebroken luid toeterend, de wijk uitrijden.
De paar mensen die m’n zwager midden in de nacht passeerde keken zacht gezegd wat verbaasd. Wat bezielt een mens om midden in deze ijskoude winternacht luid toeterend door een woonwijk te rijden !? M’n zwager voelde zich natuurlijk flink opgelaten en haalde maar wat z’n schouders op als een soort van ‘sorrie, ik weet ook niet wat ik hiermee aan moet!’

Tsja, ik zou het zelf eigenlijk zo gauw ook niet weten… Pas een hele poos later, toen alle hersencellen weer een beetje wakker waren geworden, kwam m’n zwager op het prima idee om de accu los te koppelen en hield het toeteren op.

Maar voor het zo ver was had hij de politie gebeld om te vragen of zij een idee hadden wat hij moest doen. De garages waren op dit tijdstip immers allemaal dicht. En terwijl m’n zwager alles door de telefoon aan het uitleggen was, antwoorde de agent ‘ik kan u slecht verstaan, kunt u misschien uw claxon even uitzetten!!’.

Wens

Wanneer ik afgelopen zomer over de camping in Olonnes-sur-Mer langs de kampeerplekjes schuifelde, zag ik met enige regelmaat kinderen voorovergebogen naar een schermpje van een Nintendo DS zitten staren. Ook Bastiaan en z'n neefjes hadden zo af en toe een DS-uurtje. Ze gaan dan helemaal op in het spel. Met verbeten koppies en vaak met de tong uit de mond werd menige strijd tussen Super Mario en zijn broer Luigi gestreden.

'Weet je pap' zei Bas op een gegeven moment tegen mij, toen ik hem naar bed bracht. 'Als ik een wens zou mogen doen... of nee... als ik twee wensen zou mogen doen, weet je hoe die dan zouden luiden?' Ik had werkelijk geen enkel idee, dus keek hem vragend aan. 'Dat Mario en Luigi echt zouden zijn én wereldvrede!!'

Ik denk dat ik wel weet wat hij gezegd had als hij maar één wens zou mogen doen. En mocht ik het mis hebben, dan kan mijn zoon zo meedoen met een Mister World-verkiezing ...

Vissen

Een vader is pas een échte vader wanneer hij met zijn zoon is wezen vissen. Dus gingen we vorige week zondag, gewapend met een hengel en aas, naar de vijver bij ons in de buurt. Onderweg erheen dacht ik aan hoe ikzelf destijds als klein jochie met m'n vader ging vissen. Voor zover ik me herinner is dat overigens niet zo vaak gebeurd en het heeft zeker nooit veel vis opgeleverd. Wel weet ik nog dat m'n zus, toen we net bij een visstekje waren aangekomen, meteen het schepnet pakte en riep 'pa, ik begin alvast'. En misschien was het wel op dezelfde dag dat we uiteindelijk beet hadden, maar dat de vis blijkbaar zo sterk was dat de vislijn brak. Wij kinderen raakten daarvan flink overstuur omdat we onze dobber tijdenlang rondjes achter de vis aan zagen 'zwemmen' in het water. Ook was een visdagje in regenachtig Luxemburg ooit zo gezapig dat m'n vader van een rots af in het water sprong, waarbij hij - hard roepend - net deed of hij er met kleding enal in viel. Maar daar houden de visherinneringen uit mijn jeugd zo ongeveer wel bij op.

Bij de vijver aangekomen bleek danook dat er geen 'vis-gen' in mijn lichaam zit. Tijdenlang heb ik zitten klooien met de vislijn, de dobber en het aas (dat telkens van het haakje afsodemieterde). Uiteindelijk heeft Bastiaan even kunnen vissen, maar natuurlijk vingen we niets. Dus hebben we het brood maar aan de eendjes en zwanen gevoerd.
Ik vind bij nader inzien dat wanneer je met je kind de eendjes brood geeft, je ook wel een 'echte vader' bent...

Oude koe

Vrijdag aan het eind van de middag stonden ze er weer, verdekt opgesteld achter bosjes langs de Maasboulevard. Een hele politiemacht was opgetrommeld om mensen die na de vrijdagmiddagborrel op het werk met een slok te veel op achter het stuur waren gaan zitten bij de kraag te grijpen.

En dat op de dag dat Wilders-vriend Hero Brinkman de krant had gehaald omdat hij met dronkemansgedrag had laten zien dat ook autochtone Nederlanders over de schreef kunnen gaan. De krant noemde ook nog andere politici die ooit te diep in het glaasje hadden gekeken. Toen ik daarbij ook de naam van Lubbers had zien staan, die ergens in de jaren zeventig in benevelde toestand tegen een paaltje was gereden, dacht ik bij mezelf nog 'wat lullig voor die man dat ze die ouwe koeien weer uit de sloot halen'.

Ikzelf vreesde de alcoholcontrole trouwens niet. Ik had niet gedronken en was bovendien op de fiets. Een fietser controleren ze niet zo snel, tenzij die vreemde capriolen uithaalt die op dronkenschap kunnen wijzen.

Daarover gesproken: drie minuten voor ik de alcoholcontrole ontdekte, maakte - net nadat ik onder de Willemsbrug was doorgefietst - een fietser voor me een enorme slingerbeweging, waarbij hij helemaal op de tegemoetkomende kant van het fietspad terecht kwam. 'Oppassen', dacht ik, 'die heeft misschien te veel gedronken en straks val ik languit over hem heen'. Het was een man met wat warrig grijs haar, in een streepjespak op een vrij oude fiets. Ik fietste bewust met een wijde bocht om hem heen, keek naar zijn gezicht en herkende hem. Ruud Lubbers himself !

Vond ik eerder op de dag nog dat het AD oude koeien uit de sloot haalde, nu scheelde het niet veel of ik had een oud-ministerpresident uit de Maas kunnen halen...

O ja, tuut-tuut-tuut, de groetjes van Ruud!

Viezerikken

Afgelopen maandag werd er bij mij een verstandskies getrokken. Twee maanden terug was de verwegstaande kies aan de andere kant van m'n gebit verwijderd, en dat ging toen vrij gemakkelijk. Ik ging nu danook (bij wijze van spreken) fluitend naar de tandarts, in de veronderstelling dat dit weer een fluitje van een cent zou zijn. Maar dit keer floot ik al gauw een toontje lager. Want terwijl de tandarts zei 'dit moet niet met geweld, maar met moed, beleid en trouw' zat ik op mijn gsm het nummer van Meld Misdaad Anoniem in te tikken... Achteraf bleek dat de wortels als een soort weerhaak in mijn kaak zaten, zodat hij de kies eerst in tweeën moest boren en hakken, alvorens hij de delen stuk voor stuk kon verwijderen.

Met een tampon in mijn mond om het bloeden te stoppen fietste ik na afloop (deze keer niet fluitend) naar kantoor. Daar aangekomen spoedde ik naar het toilet, alwaar ik zonder te kijken de tampon in een wc-papiertje wikkelde en die snel in de pot gooide. Oei, als man realiseerde ik me niet dat dat natuurlijk niet mag...

Maar gelukkig spoede dat ding gewoon door en liet ik de wc keurig achter. Dat laatste doet overigens niet iedereen. De smerigheid van de toiletten is een regelmatig terugkerend gespreksonderwerp bij ons op kantoor, waarbij we ons afvragen wie er nou van die viespeuken zijn. Want eigenlijk maakt maar een vrij kleine groep mensen van onze verdieping (nog geen 50 mensen, schat ik) gebruik van de heren- of damestoiletten. Tenzij er viezerikken ‘van buiten’ komen die, als een soort van terreurdaad, onze wc’s vervuilen .

Blijkbaar ergeren ook anderen zich aan het gebrek aan fatsoen. Sinds enige tijd hangen er boven de herentoiletten geplastificeerde A4-tjes met teksten als ‘Bent u het die het hier zo vies achterlaat?’ en zo’n halve meter boven de urinoirs hangt eenzelfde blaadje met de tekst ‘Heren laat zien dat je kan mikken. Graag in het midden!!!’.

Maar dat valt niet mee hoor. Hoe ik ook blijf proberen, het lukt me niet. Het papiertje hangt gewoon te hoog om het goed in het midden te kunnen raken…

Verrassend cadeau

Gisteren was m'n broer jarig en komende zondag viert hij het. Toen Wilma en ik het hadden over het kopen van het cadeautje moest ik denken aan enkele jaren geleden, toen ik met de destijds drie-jarige Bastiaan in Donner op zoek ging naar een leuk boek. Ik weet nog dat ik toen goed in de gaten moest houden dat Bas nergens aankwam, niet wegliep, niet van een trapje afkukelde en meer van dat soort dingen. Ouders van zulke kleine kinderen herkennen die hectiek vast. Probeer dan maar eens op je gemakkie een goed boek uit te zoeken. Maar na lang intensief (maar vanwege de onderbrekingen toch vluchtig) zoeken dacht ik tot mijn grote voldoening een geschikt boek gevonden te hebben. ‘Mooi zo’ dacht ik, ‘nu kind pakken en vlug naar de kassa om af te rekenen’. Thuis aangekomen vroeg Wilma naar het gekochte boek en ik vertelde enthousiast, in geuren en kleuren over het zoekwerk en het uiteindelijke resultaat. We konden tevreden zijn!

De volgende dag gaven we Raymond het cadeau. Terwijl wij nog bij hem stonden pakte hij het uit, en....het was een totaal ander boek dan het boek waarover ik tegen Wilma zo enthousiast was geweest... Wilma keek zeer verbaasd en ik ook, maar toen herinnerde ik het me weer. Op het laatste moment had ik bij de kassa een ander boek zien staan, dat Raymond ook zeer zou aanspreken. Snel had ik de eerdere keuze teruggelegd in het rek en was ik met het nieuwe boek weer teruggesprongen in de rij. Door de haast en hectiek is die keuze-wisseling me blijkbaar niet erg lang bijgebleven.

Het voordeel van die verstrooidheid is wel dat ik zo in het vervolg ook mezelf nog eens kan verrassen met een leuk cadeau! En ach, ik was al lang blij dat ik wel het goede kind mee naar huis had genomen...

Campingdouche

Een dag later dan de mensen in Nederland las ik op de Franse camping in de krant dat in Brazilië het plassen onder de douche wordt gepromoot, omdat zo flink wat doortrekwater wordt bespaard. http://www.telegraaf.nl/buitenland/4550458/__Doucheplassen_goed_voor_milieu__.html?p=33,1

Ik moest erom glimlachen en bedacht meteen wat andere combinatiemogelijkheden. Want ook bijvoorbeeld het autowassen en tuinsproeien bieden uitstekende mogelijkheden om de kleine boodschap te doen zonder extra waterverspilling.

Een paar dagen daarna ging ik met m'n negenjarige zoon douchen om het zoute zeewater af te spoelen. En da's altijd een hoop gedoe in zo'n camping-washok. Gelukkig hadden we vanwege het warme weer niet veel kleding om op te hangen, want er hingen voor het kunststof 'spatscherm' maar 2 haakjes en er was een miniscuul driehoekig plankje gemonteerd voor shampoo, bril, horloge en dat soort dingen.

Toen Bastiaan zich tot op z'n onderbroek had uitgekleed en ik alles zorgvuldig spettervrij had opgehangen en neergelegd, zei hij dat hij zich weer ging aankleden omdat hij moest plassen. Met het krantenbericht nog in m'n achterhoofd fluisterde ik dat dat best onder de douche kon. Dus wipte hij z'n onderbroek aan de voorkant een stukje naar benee en kletterde er daarna een harde straal op de nog droge douchevloer in het verder stille washok.

Snel trok ik beschaamd zijn onderbroek uit en drukte ik de doucheknop aan. Kampeerders kennen die doucheknoppen wel. Ze hebben alleen een stand 'uit' en een stand 'keihard aan' en omdat stand 'uit' meteen in werking treedt wanneer je de knop loslaat kan je er het beste maar met je rug tegenaan blijven staan... Dus met een enorm geweld spoot de douche keihard warm water door alle hoeken van de douchecabine. Bastiaan's plas was meteen weggespoeld maar ook ikzelf was (nog niet uitgekleed en) drijfnat. Die rotdouche ook!

Kijk, en dan kan je over die onhandige doucheknoppen wel je beklag doen bij de campingeigenaar, maar ik vind dat je niet over een douche moet gaan lopen zeiken...

Rust

In de omgeving van de camping waar we deze zomer verbleven, bij Olonne-sur-Mer aan de Atlantische kust, waren vele rustgevende gebiedjes waar je kon wandelen, fietsen of kanoën. En dat hebben we danook regelmatig gedaan. Zo heb ik in m'n eentje een lange wandeling door een vogelreservaat en zoutwingebied gemaakt en hebben we een eind een riviertje afgepeddeld. Heerlijk rustig; in de verre omgeving geen auto te zien en te horen.

Ook maakten Bastiaan en ik een fietstocht door een zoutwater-moerasgebied. Die rust! Soms kwam ook hier zachtjes spetterend een kano voorbij en op een gegeven moment passeerden we een zachtjes kabbelende fluisterboot met toeristen.

Zalig stil was het er, zolang wij niet fietsten dan. Want onze huurfiets maakte toch een herrie..! Het was een 'crazy bike'; een gewone fiets met daarachter een aanhanger bestaand uit -zo zou je kunnen zeggen- een fiets zonder voorwiel. Maar het scharnierpunt tussen de twee fietsen was nodig aan een smeerbeurt toe. Ik schat in de we het leefklimaat van een aantal zeldzame moerasbewoners voor de komende decennia flinke schade hebben toegebracht met dat herrieding. Nog net niet uitgestorven eendesoorten zijn door ons toedoen voorlopig van de leg, lepelaarskolonies vlogen weg terwijl ze hun jonkies aan hun lot overlieten en het paargedrag van de westfranse waterrat is hopeloos verstoord, stel ik me zo voor...

Volgende keer vraag ik bij de verhuurder niet om een crazy bike, maar om een fluisterfiets.

Zomeravond

Het is half augustus, half 12 's avonds en een graad of 23. Ergens rechts voor me zit een krekel zich al de hele avond uit te sloven en boven m'n hoofd cirkelen wat nachtvlinders om de buitenlamp die aan de tentluifel hangt. M'n kuiten jeuken van diverse muggenbeten maar ik ben te eigenwijs om een lange broek aan te trekken. Op het campingtafeltje rechts van me ligt Dan Brown's 'De Delta Deceptie' naast een flesje Kanterbrau.

De barbecue hebben we net gedoofd, trouwens pas nadat Wilma en de kids na het eten een mini-kampvuurtje hebben gestookt. In de verte hoor ik -vandaag op een heel bescheiden niveau- muziek uit de kantine (YMCA!) en boven me zie ik tientallen, nee honderden sterren aan een onbewolkte Franse hemel staan.

Waarom ik dit schrijf? Tsja, sommige momenten wil je -ondanks de muggenbulten- het liefst zo lang mogelijk vasthouden, en misschien helpt dit...

En wat andere lezers van dit blog daaraan hebben? Dat zal me deze ene keer echt jeuken, zoals je dat geloof ik zegt (net als m'n kuiten overigens).

Klef en vet

Anno 2009 zijn kampeervakanties lang zo avontuurlijk niet meer dan in de tijd van onze ouders en grootouders. Met een volgestouwde imperial op het dak van onze Volkswagen Kever en een Alpen-Kreuzer vouwcaravan erachter slingerden we vroeger dagenlang over de Route National en Franse en Spaanse binnenweggetjes voor we onze eindbestemming bereikten.
Tegenwoordig leggen we grote stukken van onze reis af met cruisecontrol over tolwegen. Maar sommige dingen blijven toch hetzelfde.

Een van die tradities is de makkelijke hap aan het eind van de eerste reisdag. Vaak komt dat neer op het halen van patat met (een halve) kip in het campingrestaurant. Ook dit jaar was dat weer het geval. Net nadat de mannen de caravan hadden geinstalleerd kwamen hun echtgenotes aan met in aluminiumfolie gevouwen plastic bakken frites met een kip en saucises. Klef en vet was en smaakte het. En -ik weet dat het gek klinkt- zo hoort het ook. Op zo'n moment vind ik dat heerlijk. Het doet me ook denken aan m'n eerste vakantie zonder m'n ouders. Na een kleine week rondtrekken door het Franse binnenland, waarbij bijvoorbeeld ons ontbijt bestond uit Bastogne-koeken met hamburgers, arriveerden m'n neef en ik alsnog bij onze ouders op camping 'Les Prairies de la Mer' aan de baai van Saint-Tropez.

Uitgeput waren we van het reizen, de campingdisco's en onze eetgewoonten. Om bij te komen trakteerden onze ouders ons op zo'n -bij het strandtentje gehaalde- kleffe plastic bak frites met vette kip. Ik heb zelden zo lekker gegeten. In no time voelden we ons weer kiplekker!

Vakantiewerk

Het is eigenlijk een beetje een traditie geworden. Ergens in het begin van de schoolvakantie, wanneer het op kantoor niet zo druk is en veel collega's verlof hebben, gaat Bastiaan een (half) dagje mee naar kantoor. Enkele jaren terug kan hij zich moeilijk een voorstelling maken van wat papa allemaal deed op kantoor. Het tussen de middag eten van een kaassouflee in de kantine was danook het beste blijven hangen wanneer z'n moeder aan het eind van de dag vroeg wat we op 'ons werk' hadden uitgespookt. Ik wist dat er dit jaar een vrijdag zou zijn waarop ik de enige van onze afdeling was die er zou zijn en omdat ik die dag ook geen afspraken in m'n agenda had staan nam ik me voor Bastiaan die dag mee te nemen.

Toen onze secretaresse dat hoorde zei ze dat jammer te vinden. Ze had immers op dat moment aardig wat werk waarmee hij zou kunnen helpen. Dus veranderde het plan en was Bastiaan nog die middag onze nieuwe kantoorassistent. Hij tikte een spreadsheet ('een overzicht van vergunningen ingevolge de Wet milieubeheer' vertelde hij me later), verdeelde vergaderstukken, organiseerde de prikkaarten (die hebben we nog, ouderwets he), ging mee post halen en brengen en bracht drinken rond.

Al met al best hard werken voor die knul. En dat in z'n vakantie. Ikzelf kwam stiekem juist steeds meer in vakantiestemming, omdat ik glimlachend een paar kamers verderop zijn stem hoorde...

Jasmijn

Vanaf zondagavond drie over half 12 is onze familie weer wat groter gegroeid. Sinds dat moment zijn mijn broer en schoonzus de trotse ouders van Jasmijn. Maandagavond mochten we het wonder aanschouwen. Een mooie meid met veel donker haar.

Ook Bastiaan was zeer onder de indruk van zijn nieuwe nicht. 'Weet je wat ik bedenk?', zei hij aan het ziekenhuisbed. 'Raymond en Mirjam zijn nog niet zo heel lang bij elkaar, en nu is het al HOPS.. een kind!'. Bijzonder vond hij het ook dat hij thuis op de pc Jasmijn via een webcam kon volgen.

Toen Wilma en ik de dagen voorafgaand aan de bevalling wat fantaseerden over een mogelijke naam gokte ik op een degelijke Nederlandse naam. We wisten - net als de ouders zelf - niet of het een jongetje of meisje zou zijn, maar ik schatte zo in dat het wanneer het een meisje was geen Noa, Amber of Shakira zou gaan heten.

Ik heb dat dus achteraf bezien best goed ingeschat, want Jasmijn klinkt -vind ik- echt Hollands, ookal komt de bloem Jasmijn zelf uit Azië. In China schijnt de Jasmijn het symbool te zijn voor vrouwelijkheid en aantrekkelijkheid. Nou, da’s in ieder geval een goed vooruitzicht voor die jonge meid.

Zonder verder te willen vervallen in een uitgebreide bloemlezing(!) over wat de naam betekent vind ik de Persische betekenis van het woord Yasmin wel erg van toepassing: 'geschenk van God'! Want zo voelt zo'n geboorte wel. Tenminste, de een noemt het God, een ander Jaweh en weer een ander Allah. What's in a name? In feite kan je het ook net als Bastiaan gewoon 'Hops' noemen.

http://fedway129.blogspot.com/2009/01/iets-leuks.html

Muur

Ik had toegezegd dat ik natuurlijk zou helpen in het nieuwe huis van mijn schoonmoeder. En dan niet alleen met het sjouwen van spullen en met het helpen weggooien van het een en ander, maar ik stelde mij zo voor dat ik ook aan de lat stond voor bijvoorbeeld behangen en het leggen van laminaat of iets dergelijks.

Maar toen bleek dat die twee laatste werkzaamheden door echte professionals zouden worden gedaan, was er een andere klus die wél op het bordje van (mijn zwager Frans en) mij kwam te liggen: het plaatsen van een muur van zo'n drie-en-een-halve meter lang en een-twintig hoog tussen de woonkamer en keuken.

Pfoe, da's wel weer iets heel anders. Maar goed, na materialen en gereedschap te hebben aangeschaft gingen we vorig weekend voortvarend aan de slag. En ik moet zeggen: aan het eind van de eerste dag stond er een keurig gelijmde muur van op maat gezaagde celbetonblokken.

Toen op dag twee echter de lijm gedroogd was bleek het muurtje akelig te wiebelen wanneer je het beetpakte. Dus hebben we ons bouwwerk afgelopen weekend flink extra verankerd aan de vloer.

En daarna was het stucen geblazen. Voor een amateur als ik een behoorlijk inspannende klus, maar na afloop constateerden we tevreden dat het resultaat er mag wezen. Ik voelde me gepromoveerd van Lul de Behanger naar Dick de Stucadoor, zeg maar...

Er bleek na het stucwerk en de verankering trouwens helemaal geen beweging meer in de muur te krijgen. Dus ookal is dit een eigen fabrikaat, de term 'muurvast' is van toepassing!

Pet en snor

Omdat de school van Bastiaan 15 jaar bestond was het tijdens de een-na-laatste schooldag vorige week groot feest. Alle kinderen mochten verkleed als hun held naar school komen, er werden pannekoeken gegeten en 's avonds was er voor de ouders een soort musical waar alle kinderen aan deelnamen.

Bastiaan wilde persé verkleed als Super Mario,

de held in vele computerspelletjes. Een kant-en-klaar Mario-outfit bleek echter niet te bestaan, dus moesten we zelf aan de slag. Al met al viel de zoektocht naar spullen mee: met een plaksnor uit de feestwinkel, een pet die ik in een rek bij V&D ontdekte en op de markt gekochte bretels kwamen we een heel eind. Na de snor in Mario-formaat geknipt te hebben en het bevestigen van een Mario-logo op de pet klopte het helemaal.

In de klas kwam iedereen bewonderend op hem afstormen en bij de musical werd Mario - terwijl het met z'n klasgenoten heen en weer rende toen 'opzij, opzij, opzij' werd gedraaid - luid aangemoedigd. Erg geslaagd dus!

Over geslaagd gesproken. Mario heeft er in groep 5 niet met zijn pet naar gegooid en mag met een super-rapport volgend schooljaar naar level 6.

Dat zit dus wel snor!

Taxi

Er is veel onrust in de Amsterdamse taxiwereld, nadat een taxichauffeur deze week een klant doodsloeg. Tussen de keurige taxibedrijven zitten namelijk ook beunhazen die klanten weigeren, korte ritjes waarop ze niets kunnen verdienen niet willen rijden en veel te veel vragen voor een ritje.

Amsterdam is hierin niet uniek. Toen ik twee weken geleden met twee reisgenoten aankwam op het station van Malmo en de naam van het hotel noemde, weigerden diverse taxichauffeurs ons te vervoeren. Ze verwezen ons door naar een - zo bleek later - chagerijnige kerel die ons na de rit 307 Zweedse Kronen vroeg. Omdat we geen benul hadden van de redelijkheid van deze prijs betaalde ik. Maar toen we de erop volgende dagen hetzelfde ritje maakten met een door het hotel geregelde taxi werd ons telkens slechts 59 Kronen in rekening gebracht. De eerste keer betaalde ik dus bijna 6 keer te veel!

De angstigste ervaring in een taxi had ik trouwens een paar jaar geleden in Portugal. Vanaf het vliegveld van Lissabon scheurde een taxi ons naar het beroemde bergplaatsje Sintra. Ik stond doodsangsten uit, achterin bij een waanzinnige snelheidsmaniak die die stomme Hollander wel eens even zou laten zien hoe je over smalle kronkelige bergweggetjes rijdt.

Ik weet nog dat op het nachtkastje in mijn hotelkamer een boekje lag over de mariaverschijningen in 1917 bij drie herderskinderen nabij het plaatsje Fatima, dat hemelsbreed niet zo gek ver van Sintra vandaan ligt. Ik bedacht toen dat het niet veel had gescheeld of ik had Maria ook gezien die dag, inclusief de rest van haar familie.

Zweeds

Vorige week was ik een paar dagen in Malmö in Zweden om een vergadering van het Eurocities Environmental Forum bij te wonen; een club milieu- en klimaatdeskundigen van vrijwel alle grote steden in Europa die ideeën uitwisselen en op de hoogte worden gebracht van allerlei Europese ontwikkelingen.

Na in het Deense Kopenhagen te zijn geland bracht de trein ons via de lange Øresundbrug naar Malmö. Tijdens die treinrit vroeg ik me nog af of die Deens-Zweedse brug zo degelijk is als een Deens Lego-bouwwerk of zo gammel als een Zweedse Ikea-kast...

Want Ikea is toch een van de dingen waarmee je Zweden associeert. En dat rare taaltje met al die øtjes en ötjes ... Niet te begrijpen wanneer je het hoort. Maar wanneer je Zweeds leest kom je vaak een heel eind. Zo troffen we op een menukaart de termen ‘förrätter’ (vooretentje, voorafje), ‘varmrätter’ (warm-eten, hoofdgerecht) en ‘efterrätter’ (na-etentje, toetje) aan.

En ook de krant is voor ons Hollanders best te lezen. Toen ik vrijdagmorgen vroeg m'n hotel verliet richting Øresundtrein en vliegveld van Kopenhagen lag in een rek bij de deur een stapel kranten met erop met grote letters:

Overigens las ik gisteren op de Telegraaf-site dat de gemeenteraad van Malmö vorige week (!)unaniem besloot dat vrouwen topless mogen zonnebaden in de zwembaden. http://www.telegraaf.nl/reiskrant/4299045/__Zweedse_vrouwen_topless__.html?p=27,2
Nou hebben we het bij onze bijeenkomst wel gehad over de temperatuurstijgingen als gevolg van de klimaatverandering en hebben we kunnen zien wat het fraaie weer in Scandinavië doet met de mensen daar, bij het nemen van dit besluit zijn wij niet geraadpleegd...

Tijd

'Een jaar duurt eigenlijk best wel lang hè pap', zei Bastiaan laatst tegen me. 'Ja nou' antwoorde ik voor ik er erg in had. Om me daarna te realiseren dat dat nou juist iets is waar kinderen en volwassenen heel anders over denken.

Zo leek de laatste zomervakantie Bastiaan al wel twee jaar geleden, terwijl ik zelf het gevoel heb dat dat nog geen half jaartje terug was.
Ik vertelde Bastiaan ook dat het als je ouder wordt lijkt of de tijd steeds sneller gaat.
Lachend keek hij me aan. 'Dus jij ziet alles nu alsof je een video zit te kijken met de knop snel vooruitspoelen ingedrukt' zei hij...

Da's nou ook weer niet waar, dacht ik toen. Maar wat zou ik die video soms graag even op pauze willen zetten of een stukje willen terugspoelen.

Oude filmpjes

M'n ouders gaan dit najaar verhuizen en m'n vader is nu de zolder aan het leegruimen. Dus krijg ik regelmatig de vraag of ik belangstelling heb voor het een of ander. Niet alles lijkt op het eerste gezicht even bruikbaar, maar het eenpotig 'prik-tuintafeltje' voor in het gras gebruiken we en de hockeystick was vorige week hartstikke handig om ermee het mos van de dakpannen van de schuur te verwijderen.
Leuk zijn de oude super-8 camera's, filmpjes en projectors uit de jaren 70 die inmiddels op mijn zolder een plaats hebben gevonden. Ik wil al dat oude filmmateriaal overzetten op DVD, en maakte daar vorige week een beginnetje mee.
Omdat ik benieuwd was naar wat Bastiaan van al die 'antieke' film-apparatuur vond, had ik de projector en het scherm op zolder opgesteld en riep ik hem naar boven. Hoe zou deze knul uit het DVD- en Blue Ray-tijdperk reageren op dat ouderwetse ratelgeluid van de projector en op het vlekkerige en vage filmbeeld op het scherm? Maar in eerste instantie zag Bastiaan niets antieks of aftands in de oude projector. Hij riep meteen 'hé pa, wat cool, waarom heb je me nooit verteld dat je een beamer had!!'

Nadat we de smaak te pakken hadden gekregen van het bekijken van oude filmpjes hebben we afgelopen weekend een bezoek gebracht aan het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum, waar (zoals dat zo mooi heet) het Nederlandse audiovisuele erfgoed wordt bewaard. Vele uren doolden m'n zwager Frans, de drie kinderen en ik rond in dit prachtige gebouw. We bekeken oude apparatuur en kostuums en activeerden met onze speciale ring met chip allerlei beeldfragmenten. Ook konden de kinderen in het decor van Goede Tijden Slechte Tijden een rolletje spelen en mochten ze het journaal presenteren.

Maar het hoogtepunt vond Bastiaan achteraf toch de bank van Big Brother.

In een schemerige ruimte stond een bank waarop je plaats kon nemen, waarna mensen die jou op een beeldscherm konden volgen je konden wegstemmen.

Bastiaan was er helemaal ondersteboven van (!) en Big Brother was danook voor velerlei herhalingen vatbaar.
En dat sluit dan weer mooi aan bij het hedendaagse 'Beeld en Geluid', want met herhalingen weten ze op TV ook wel raad in deze zomerperiode...

Droomvlucht

De rij voor de 'Droomvlucht' was vrij lang, afgelopen zaterdag op de Efteling. En toen we er een poosje in stonden moest Wilma eigenlijk toch wel even naar de wc. En Bastiaan en Cameron toch ook wel. Maar omdat ze iemand met enig richtinggevoel nodig hadden om niet te verdwalen werd ik gevraagd mee te gaan. Dus piepten we de rij uit met de bedoeling ons later weer bij de rest van ons gezelschap te voegen.

Na zelf toch ook maar even een sanitaire stop te hebben gemaakt realiseerde ik me op de terugweg naar de wachtrij ineens dat m'n cameratas niet meer om m'n schouder hing. Wel twee andere rugzakjes, maar m'n nieuwe, dure camera was foetsie (niet te verwarren met Fuji). Ik spurtte terug naar de toiletruimtes maar trof daar ook niets meer aan.
'Shit' dacht ik, en ook de rest van mijn gezin kon maar moeilijk aan het idee wennen (om het zo maar eens uit te drukken..).

Toen ik al bijna in de fase van berusting was terechtgekomen werd ik ineens op m'n schouders getikt. Of ik soms een videocamera verloren was? Een eind terug in de rij hadden ze een tasje aan het hek zien hangen. Bij het verlaten van de wachtrij was het tasje er waarschijnlijk blijven steken. De vinder had de ermee gemaakte beelden bekeken en herkende mij. Was ik effe blij dat ik zojuist Bastiaan toestemming had gegeven om (mij) te filmen!

Wat goed dat er zulke eerlijke mensen zijn anno 2009, toch! Kom bij mij niet aan met verhalen over de verloedering van de maatschappij en de mensen van tegenwoordig. Al zullen er best mensen zijn die vinden dat wanneer ik zo denk, ik in een ‘droom vlucht’.

Hardlopen

Het is tien over negen 's avonds. Links van me zakt de zon langzaam achter de bomen. Twintig centimeter voor me kabbelt het water van de Kralingse Plas tegen de kant. Vrijwel alle bootjes zijn al naar de kant en de ganzen nemen het water in beslag.

Ik neem een slok van de fles Vittel die naast me staat. Zonde eigenlijk dat ik dit nu op m'n Smartphone zit te tikken.. Eigenlijk moet ik alle tijd nemen om op m'n gemakkie rond me heen te kijken. Want dit is genieten zo, voldaan en bezweet zittend in het gras na een rondje van zo'n 5 kilometer rennen rond de plas.

Ik ben blij dat ik onlangs de draad weer heb opgepakt. Want (vrijwel) niets is zo lekker dan hardlopen. Of nee, ik zeg het fout: het gevoel dat je hebt ná hardlopen. Nu dus!

Twee weken terug was het ook zo'n fantastische voorjaarsavond. Samen met Raymond liep ik 'zijn rondje' van zo'n 10 kilometer over dijkjes en paadjes in de Hoekse Waard. Bij ondergaande zon passeerden we oerossen, maakten onze schoenen herrie op de wildroosters, slalomden we op smalle paadjes tussen de schapen (en hun stront) door en doorkruisten we gehuchtjes als Goidschalksoord, pratend over belangrijke en vooral totaal onbelangrijke dingen.

En weet je wat een bijkomend voordeel is van hardlopen? Je slaapt zo lekker... Zou dat misschien zijn omdat je geen schaapjes meer hoeft te tellen. Dat heb je onderweg immers al kunnen doen...

Ontbijt

Als kind at ik heel vaak pap als ontbijt. Het begon met Bambix en toen ik (daardoor) wat groter was gegroeid mocht ik 'aan de Brinta'. Mijn vader kookte de pap in een pannetje en goot het dan in zo'n diep bord. Ik weet nog dat die Brinta vaak heel dik was, want wanneer ik een schep nam bleef er zo'n centimetershoge rand pap op m'n bord staan. Heerlijk! En er moest vooral lekker veel suiker in. Ik weet niet meer tot welke leeftijd ik 's morgens pap at, maar er is vast een moment gekomen waarop we ons realiseerden dat al die granen en suikers 's morgens vroeg wat te veel van het goede waren. Dus stapten we over op de 'gewone' boterham.
Een paar jaar geleden probeerde ik muesli en drinkontbijt, maar de laatste jaren hou ik het toch weer op een simpele boterham. Ook uit praktische overwegingen, want ik combineer mijn ontbijt met het uitlaten van de hond bij de groenstrook langs de sloot bij ons in de buurt.

Nu het voorjaar is, is het 's morgens vaak al een kabaal van jawelste in die sloot. Zwanen, eenden en waterhoentjes zwemmen, spetteren, rennen en vliegen over het water. Een vrolijke bedoeling lijkt het zo op het eerste gezicht. Maar wanneer je - zoals ik - die dierenfamilies beter leert kennen zie je pas goed wat een beestachtige taferelen zich in het water afspelen. Zo voeren de waterhoentjes bijvoorbeeld een waar schrikbewind. Vooral wanneer er kleintjes verwacht worden, worden alle eenden in de wijde omtrek met veel geweld uit het water gejaagd. En mijn jack-russel Moos moet echt niet te dicht in de buurt van de zwanen komen, want dan krijgt hij er van langs...
En dan hebben we ook nog een paar reigers die de buurt onveilig maken. Ik heb deze week al twee keer meegemaakt dat zo'n beest, terwijl ik m'n ochtendboterhammetje liep te eten, vlak voor m'n neus een eendekuikentje uit het water oppikte om die daarna gezellig in z'n keel te laten glijden. Soms, wanneer ik zo'n beest weer een eendenfamilie zie naderen, maak ik Moos erop attent. Hard blaffend rent hij er dan op af en verjaagt hij de langnek.

Maar ja, gelijktijdig vraag ik me dan af wat het voor zin heeft... Want wat gebeurt er even later nadat Moos en ik de slootkant hebben verlaten? En ik weet het natuurlijk wel: dit soort dingen hoort gewoon bij de natuur... En toch, wanneer ik die kleine onschuldige donsballetjes achter moedereend zie aanzwemmen vind ik het wel eens jammer dat er geen drinkontbijt voor reigers bestaat.

Wakker worden

Laatst kochten we een nieuw tv-tje voor op de slaapkamer. Daar stond nog altijd zo'n loodzwaar vierkant blok met een vrij klein beeldschermpje en een klein formaatje flatscreen kost tegenwoordig zo ongeveer niks.
Omdat op die nieuwe tv ook een wekker zit, probeerde ik die uit. Morgen zou ik wakker worden met het RTL-Nieuws van kwart voor zeven. Heel zachtjes en met een vrij donker beeld, zodat Wilma - die sowieso vaster slaapt dan ik - er niet van wakker schrikt.
En inderdaad, het werkte.. Er zijn manieren om op een prettigere manier wakker te worden dan met het RTL-Nieuws, maar als probeerseltje kon het best een paar dagen.

Een paar nachten later schrok ik om een uur of 3 plots wakker. Vanuit de hoek waar de tv stond vroeg een of andere lellebel of ik haar borsten wilde voelen. En daarna vertelde een zwoele stem me dat ze in de buurt woonde en vroeg ze me een 0900-nummer te bellen voor spannende dingen.

Op een of andere manier bleek de tv-klok te zijn gereset en dacht de wekker dat het al kwart voor 7 was. Ik zette ik de tv weer af, zag dat Wilma gewoon doorsliep en probeerde - ondanks alle door de dames veroorzaakte 'opwinding' - de slaap weer te vatten.

Want het is toch wel een flink contrast hoor. Niet 's morgens wakker worden met Jan de Hoop met Nieuws, Weer en Verkeer, maar midden in de nacht met Chantal en Janet. Zij hadden het niet echt over iets Nieuws en het enige Verkeer was geslachtsverkeer, telkens Weer...

Doortrekken

Dinsdag was ik de hele dag bij een bijeenkomst in de voormalige directiekamer van de Holland Amerika Lijn, in het huidige Hotel New York. Een bijzondere sfeer hangt er nog altijd in dat oude gebouw, ook in het 'exclusieve' deel waar we nu zaten. Al viel me wel op dat er op onze verdieping maar één toilet bleek te zijn.

Dat deed me denken aan een gebeurtenis van jaren terug in de Italiaanse badplaats Albenga. Daar aten we een hapje in een vrij groot restaurant langs de kust, maar ook daar bleek gek genoeg maar één heren- en één damestoilet te zijn. Dus sloot ik op een gegeven moment aan bij een vrij lange rij op de gang.
Ik hoorde de heren die voor mij aan de beurt waren stuk voor stuk enorm aan de ketting van de stortbak jengelen voordat hij eindelijk doorspoelde. Dát geklungel zal mij niet gebeuren, dacht ik nadat ik mijn plas had gedaan. Dus gaf ik een enorme ruk aan de ketting. 'Kadeng!', klonk het en het metalen stangetje waarmee de ketting aan de hoge stortbak was bevestigd brak af.

Het zweet brak me uit. Daar stond ik dan, met zo'n metalen balletjesketting in m'n hand en geen mogelijkheid om het afgebroken stangetje te repareren...
Uiteindelijk heb ik de ketting -terwijl de rij wachtenden op de gang alleen maar langer werd- op de grond achter de toiletpot verstopt en ben zonder iets te zeggen naar de eetzaal teruggekeerd.

Omdat niet zichtbaar was dàt er boven de stortbak (dus bij het plafond) iets was afgebroken heb ik me altijd afgevraagd wat een van mijn nakomers heeft gedaan nadat hij er eens even lekker voor was gaan zitten en hij de doortrek-ketting niet kon vinden, met een rij wachtenden voor de deur...

Zin in

Als je met kinderen op stap gaat is dat vaak gezellig, maar soms zou je willen dat je een afstandsbediening bij je had, waarmee je bijvoorbeeld het geluid wat zachter kon zetten of je ze even in de pauzestand kon zetten.

Enkele jaren geleden stond mijn zus met man en kinderen te wachten in een restaurant, voor ze een tafeltje aangewezen zouden krijgen. Op dat moment leek het mijn nichtje wel wat om even de handstand te oefenen en met een flinke zwaai kieperde ze de drankjes van het dienblad van de ober die net passeerde… ‘Ik had gewoon zin om even de handstand te proberen’ had ze later geantwoord op de vraag hoe ze het in haar hoofd haalde om in een vol restaurant haar benen de lucht in te gooien. Tsja, zo zijn kinderen.

Nadat ik vorige week in Oberhausen in een klein restaurantje onze pizza’s had afgerekend, stond Bastiaan op en zei ‘kom, we gaan!’. Vervolgens deed hij zijn arm omhoog en liep hij met met grote stappen richting uitgang. Ik wist even niet waar ik moest kijken, want had meteen associaties met John Cleese, die in een Fawlty Towers-aflevering Duitse gasten in zijn hotel had en door een black-out Hitler-imitaties ging doen terwijl hij tegen zijn collega’s nog zo had gezegd het niet over de oorlog te hebben. Buiten moest ik er wel om lachen en toen ik vroeg waarom hij die rare ‘hoge’ stappen maakte kreeg ook ik het antwoord ‘o, daar had ik gewoon even zin in’.

De volgende morgen zaten we in de hotellobby te wachten op de chauffeur van het shuttle-busje dat ons naar het winkelcentrum zou brengen. We hadden de afgelopen dagen regelmatig van zijn service gebruik gemaakt en altijd kwam de uiterst vriendelijke man stipt op de afgesproken tijd aan.

Ik vertelde Bastiaan dat dat echt kenmerkend is voor de Duitsers. Sehr korrekt und immer pünktlich. ‘Dat kan wel zo zijn’ reageerde hij vervolgens, ‘maar ze zijn wel de tweede wereldoorlog begonnen’. ‘Don’t mention the war’, dacht ik toen weer.

Geluiden

Deze week was ik een paar dagen met Bastiaan in Duitsland om Movie Park Germany te bezoeken. Wilma bleef thuis; zij heeft niet zo veel met zwieren en zwaaien in achtbanen en andere maagomkerende apparaten. We hebben ons prima vermaakt. Omdat het in Duistland geen vakantie-week was, was het vrij rustig in het pretpark. Nergens stonden rijen en van elke attractie konden we zo veel gebruik maken als we wilden. En - in tegenstelling tot de verwachtingen - werkte ook het weer mee! Alleen maar positieve geluiden dus.

Over geluiden gesproken. Na een wandeling door het enorme winkelcentrum CenterO in Oberhausen besloten we in een Chinees restaurant een hapje te gaan eten. En ja, bij chinees eten is het laten van een boer(tje) onvermijdelijk... Ik legde Bastiaan uit dat je dat zachtjes, met de hand voor je mond moet doen en vertelde daarbij ook dat chinesen zélf het boeren tijdens en na de maaltijd zelfs zien als een compliment. Ze geven daarmee aan dat het hen smaakt...

Even later maakte Bastiaan een droge opmerking toen ik nét een slok bier nam. Ik verslikte me vanwege het lachen en - ik zal de details besparen - proestte het uit. Bas keek me verontrust aan en vroeg zich af of dat soort geluiden ook zijn toegestaan in een chinees restaurant, terwijl ik met een servetje het gemorste bier van de tafel depte en beschaamd rond me heen keek.

Toen we later weer terugreisden naar Nederland liep ik op het station met mijn koffer op wieltjes over zo'n witte, geribbelde 'blindentegel' heen. Dat maakte een vreemd, laat ik zeggen rommelend geluid. Iets van 'prrrr..' hoorden we van onderen komen...
'Zo!! gaat het?' riep Bastiaan tegen me, zich blijkbaar afvragend hoe het toch komt dat zijn vader zich nu voor geen enkel geluidje meer schaamt...

Hobby

Bij een quiz op TV wordt aan kandidaten bijna altijd de vraag gesteld wat hun hobby's zijn. Antwoorden als wandelen, wintersporten of voetbal kijken begrijp ik dan, maar soms hoor je ook hobby's waarvan ik me afvraag hoe men daar in godsnaam aan komt en wat er de lol van is. Een kathedraal bouwen van luciferhoutjes of het plafond van de Sixtijnse Kapel naschilderen in miniatuur ofzo...

Klussen hoor je ook vaak als antwoord. Nou geloof ik niet dat ik dat ook meteen als m'n grote hobby zou noemen, maar klussen kan inderdaad best leuk zijn. Als alles een beetje mee zit tenminste. En ‘meezitten’ doet het natuurlijk niet altijd. Er zijn ook van die dagen dat niets lukt; waarschijnlijk ligt dat gewoon aan mezelf, hoor… dan werk ik gewoon te slordig en te weinig geconcentreerd. Ik denk dat iedereen dat wel herkent. Het doet zich met name voor bij klusjes waarbij je vooraf denkt ‘dat doe ik effe’ (tegenwoordig moet je geloof ik ‘ff’ schrijven). Even een gaatje boren in de muur bijvoorbeeld, voor dat fotolijstje. Dan heb ik eigenlijk niet de goede boor bij me en vraag ik me vantevoren al af of het wel het juiste plugje en haakje is, maar begin ik toch maar met het klusje… Of je weet dat je met je boormachine eigenlijk niet goed recht voor de muur staat, maar ja.. om nou eerst dat kastje te verplaatsen dat in de weg staat… ik doe het wel even, ookal sta ik er schuin voor.

Resultaat van dat geklungel: een te groot of te scheef gat voor het plugje. Dan kan ik wel weer een ander, groter plugje gaan zoeken, maar gelukkig zijn er ook lucifers waarmee je het plugje alsnog vast in de muur kan bevestigen. Het komt er eigenlijk op neer dat ik wat hobby’s combineer. Wanneer we een aantal jaren en klussen verder zijn heb ik dankzij mijn boorkunsten in feite ook bijna een heel huis van lucifers gebouwd.

Foute grapjes

Een paar dagen na de recente aardbeving in Italië maakte Berlusconi een vergelijking tussen de overlevenden die in tentenkampen zitten en gasten op een camping. Die grappig bedoelde opmerking viel niet echt in goede (nog naschokken vertonende) aarde. Gesteld werd dat je zo’n grapje in de kroeg zou kunnen maken, maar dat dat gedrag niet hoort bij een politicus.

Gisteren mocht ik de nieuwe Rotterdamse burgemeester Aboutaleb het een en ander vertellen over milieukwesties. Tijdens de voorbereiding probeerde ik me vanzelfsprekend een voorstelling te maken van zijn voorkennis. Zo zal hij - gezien zijn Marokkaanse achtergrond - wellicht toch anders tegen milieuproblemen aankijken dan de gemiddelde Nederlander. Ik kan me voorstellen dat hij bij de term ‘fijn stof’ niet in eerste instantie denkt aan hetgeen uit een uitlaat komt, maar aan droge Marokkaanse zandgronden. En het bergdorpje waar hij is geboren zal niet snel last krijgen van de stijging van het zeewater door het broeikaseffect. Dat soort dingen zit dan toch een beetje in je achterhoofd…

Het bleek een uiterst prettige, geïnteresseerde en geestige man. Zo deed hij, toen ik het over zalm in de (schone) rivieren had, of hij dacht dat ik het over de vroegere minister van financiën had en grapte hij over plaatjes in mijn presentatie die gingen over gezondheid.

Toen ik kort wat uitlegde over de Rotterdamse maatregelen om binnenvaartschepen gebruik te laten maken van walstroom (zodat ze na het aanmeren hun stinkende en herrieproducerende motoren kunnen uitzetten) zei hij dit een prima zaak te vinden. Nu was het tijd voor een kwinkslag van mij. ’Ja, met zo’n stekker en zo’n kastje net als op de camping’ zei ik, waarbij ik me even niet had afgevraagd of Marokkanen zich iets bij onze manier van kamperen kunnen voorstellen.

‘Ai’, dacht ik erna, nu ga ik zelf ook al grapjes over campings maken in het bijzijn van politici.

Thuiswerken

Ik las laatst in de krant dat twee-derde van de werknemers niet kan thuiswerken omdat hun baan dit niet toelaat en dat - als thuiswerken wel kan - dat in een kwart van de gevallen niet mag van de baas. Op mijn werk komt thuiswerken ook slechts sporadisch voor. Maar daar waar ik er in het verleden wel eens gebruik van heb gemaakt, was dat naar volle tevredenheid. Als er een klus is die af moet, gaat dat vaak veel sneller thuis achter de pc.

Vorige week was het weer eens zo ver. Na een privéfspraak aan het begin van de middag had het geen enkele zin meer om weer helemaal terug te gaan naar kantoor. Maar ik wilde wel zo snel mogelijk het verslag maken van een overleg waarvan ik die ochtend zowel voorzitter als secretaris was geweest (toch iets niet goed geregeld dus…).

Vanwege het fraaie weer en omdat ik tegenwoordig ‘Word’ op m’n smartphone heb, was ik met een pak aantekeningen lekker in de tuin gaan zitten en voortvarend met het verslag aan de slag gegaan. Toen Wilma en Bastiaan even later thuiskwamen en mij in de achtertuin in het zonnetje zagen zitten riep Wilma meteen ‘dat is geen werken hoor!’, waarna ik een kinderstemmetje hoorde antwoorden ‘jawel hoor, pappa werkt aan een kleurtje!’

Kinderprobleempjes

Mijn collega’s en ik hebben vrijwel allemaal kinderen met de ‘Basisschool-leeftijd’ en het wel en wee van ons nageslacht is een vaak terugkerend gespreksonderwerp. Natuurlijk zijn we vooral trots en komen leuke voorvallen en slimme opmerkingen aan de orde, maar soms ook komen meer serieuze zaken aan bod. Kinderen die niets lusten, kinderen die te laat gaan slapen, kinderen bij wie je tien keer moet herhalen dat ze hun schoenen aan moeten gaan doen… dat soort dingen.
Toen ik laatst Bastiaan naar bed bracht besprak ik met hem – eigenlijk min of meer voor de gein - zo’n ‘kinderprobleempje’ en vroeg ik hem hoe dat volgens hem, als generatiegenoot, te verhelpen was.

‘Nou ik weet wel wat ik in dat geval zou doen als ik een van de ouders was hoor pa’, zei hij. ‘Ik zou kontakt opnemen met dr. Phil !’