donderdag 31 januari 2013

Glad

Inmiddels lijkt het wel weer herfst, maar de afgelopen week was vooral wit en glad. Vrijdagmiddag was ik vroeg thuis van mijn werk en trof ik nog net de stucadoor die die de grauwe granolwand in onze huiskamer - geheel overeenkomstig de weersomstandigheden - glad en wit had gemaakt, zodat er binnenkort een leuk behangetje op kan. Maar de reden van mijn vroege thuiskomst had niets met de stucadoor te maken. Ik wilde de eerste en misschien laatste kans pakken om deze winter te schaatsen. Na die middag op een ondergespoten voetbalveld te hebben geschaatst stonden Bastiaan en ik zaterdagmorgen vroeg alweer op het ijs van de Kralingse Plas. Er waren voor later op de dag sneeuwbuien voorspeld. En inderdaad voelden we ons aan het eind van de ochtend Elfstedenhelden uit 1963. Bij (wind)vlagen zandstraalde de sneeuw ons, maar ik was aangenaam verrast door het doorzettingsvermogen, de snelheid en de lol van mijn half-witgesneeuwde zoon.

Bij thuiskomst serveerde Wilma ons bruinebonen-soep, wat het echte wintergevoel nog verder versterkte. Wel jammer dat het er nog niet van gekomen was om lange stukken op de Rottemeren te schaatsen, net als vorig jaar. 'Maar wat let me?' dacht ik op een gegeven moment, terwijl het buiten al een beetje schemerig werd. 'Ik ga mee!' riep Bastiaan, toen hij zag dat ik m'n schaatsen en autosleutels pakte.

Dus reden we een poosje later over smalle besneeuwde dijkjes langs de Rotte, op zoek naar een parkeerplaats. Uiteindelijk vonden we er een; een witte, gladde 'uitbouw' van het dijkje van zo'n drie meter breed, zonder hekje of andere afscheiding. Uiterst voorzichtig parkeerde ik de auto op die glibberige sneeuwplaat, want het zou me toch niet gebeuren dat ik van het ijzige dijkje de polder in kukelde.

We staken de weg over, bonden onze schaatsen onder en genoten van de geweldige vergezichten. Druk was het niet; slechts af en toe kwamen we een of twee schaatsers tegen.
Toen een klein uur later de duisternis echt intrad verlieten we het ijs weer. Op het ijzige parkeerplaatsje stond nog slechts één andere auto.

We stapten in, ik zette de versnelling in z'n achteruit en gaf voorzichtig gas. Maar mijn voorwielen draaiden zichzelf compleet vast in de sneeuw. En dat op een verlaten plek, vrij ver van de bewoonde wereld... Op dat moment zag ik de eigenaar van de andere auto komen aanlopen en vroeg ik hem mij te helpen. De vraag was alleen hoe..

Duwen van de auto ging absoluut niet zou lukken vanwege de gladde sneeuwvloer. Ik kreeg de tip om mijn automatten achter mijn voorwielen te stoppen, om zo meer grip te krijgen. Die tip bleek goud waard! Dat ik daar zelf nou niet op gekomen was. Het is namelijk een aloude truc, maar ik was 'm vergeten. Glad vergeten, in dit geval...

donderdag 24 januari 2013

Groot licht

Ondanks het flinke pak sneeuw op straat hebben mijn zoon en ik enkele dagen geleden toch maar weer gewoon de fiets gepakt om naar school en werk te gaan. Want de metro kan een snel vervoermiddel zijn, op een of andere manier is er de laatste tijd altijd wel wat aan de hand met vervoer per rail. De in Italië gefabriceerde Fyra verliest van schrik zijn plaatwerk als het vriest, de NS schrapt bij voorbaat de helft van haar dienstregeling wanneer Peter Timofeeff de letters 'sn' uitspreekt omdat daar wel eens 'eeuw' op zou kunnen volgen en maandag jongstleden stopte de Rotterdamse metro ermee omdat er iets op de rails was gevallen. Oké, het ging het dit keer dit keer niet om kinderachtige herfstblaadjes of om lieflijke sneeuwvlokjes, maar op brokken beton van een parkeergarage die boven het spoor wordt gebouwd. Maar toch...
Ik zat toevallig in een van de eerste metro's die vanwege vallend beton niet verder konden rijden. We werden na lang wachten de metro uitgestuurd en de omroepinstallatie op het station verwees ons naar bussen die waren ingezet om de mensen verder te vervoeren. Ik heb het niet zo op grote massa's wachtende mensen en op volgepropte bussen, dus koos ervoor om wandelend en stukjes rennend mijn weg naar huis te vervolgen door het mooie witte maar ijskoude Nederland. Ik pikte Bastiaan op bij een ander metrostation, bij de supermarkt kochten we chocomel en thuisgekomen dronken we die - opgewarmd en wel - op; zoals dat hoort na een tocht door de kou...

En sindsdien trotseren we dus met de fiets de smerige pekelstraten en -fietspaden en de hard opgevroren sneeuwranden om naar en van school en werk te komen. Het is daarbij goed oppassen, want sommige auto's denderen gewoon door; waarschijnlijk met het idee 'ik heb winterbanden, dus mij kan niets gebeuren...'.

Gisterenmorgen kwam in het schemerdonker zo'n grote SUV ons zonder enige verlichting tegemoet-rijden. Ik seinde hem dat-ie zonder licht reed, waarna hij zijn raampje opendraaide en aangaf dat hij het licht wel aan had gezet maar dat het blijkbaar niet werkte.
Ik heb het er maar bij gelaten en fietste door. Wel gingen mijn gedachten terug naar die keer dat ik - alweer lang geleden - de groene Renault 5 van mijn zus had geleend omdat ik een afspraakje had in Rotterdam. Toen ik 's avonds terug naar Dordrecht wilde rijden vond ik nergens een schakelaar waarmee ik m'n lampen kon aanzetten. Wél vond ik het hendeltje dat ik met m'n hand naar me toe moest halen om 'groot licht' aan te zetten. Na nog een poosje verder naar de lichtschakelaar te hebben gezocht besloot ik de gok maar te wagen en met groot licht (en dus ook zonder achterverlichting) naar Dordrecht af te reizen. Dat ging lang goed, totdat ik vlak voor de Drechttunnel door een politieauto naar de vluchtstrook werd gestuurd.

Na de gebruikelijke vragen naar mijn rijbewijs en de kentekenpapieren vroegen de agenten 'of meneer wist dat hij niet met groot licht mocht rijden en waarom de normale verlichting niet aanstond'. Ik vertelde hen oprecht dat ik de auto even had geleend en dat ik niet wist waar de lichtknopjes zaten. Eén van de agenten nam mijn plaats achter het stuur in en zou het me wel eens even laten zien!
Totdat hij tot zijn schande moest bekennen dat ook hij niet wist hoe het licht aanmoest. ook zijn collega kon hem (en mij) niet helpen. Toen ze begrepen dat ik vlak bij huis was zeiden ze me dat ik dan toch maar met groot licht mijn reis moest vervolgen. Zonder waarschuwing of bon mocht ik dus verder.

De volgende dag vertelde ik het verhaal tegen mijn zus, die me binnen de kortste keren het lichtknopje liet zien. Stom dat die agenten dat niet wisten te vinden, dacht ik toen. Maar blijkbaar ben ik op dit punt zelf ook niet zo'n groot licht...

donderdag 17 januari 2013

Minder mobiel

Wat was het stil buiten, toen ik dinsdagmorgen opstond. Meestal hoor ik zo af en toe een auto door de straat rijden en in de verte hoor ik altijd de Van Brienenoordbrug. Maar deze morgen was het vredig rustig. Ik sloop naar beneden en zag de oorzaak. Een flink pakket sneeuw was die nacht neergedaald.

Zoals gebruikelijk riep ik onze jack-russel Moos en stapten we samen de voordeur uit, zo in de verse sneeuw. Alleen de krantenjongen was ons voor geweest, dus bij elke stap van de wandeling naar het uitlaatveldje was het knisperende door-de-verse-sneeuw-loop-geluid te horen. En ik weet wel dat al die sneeuw en al dat ijs lastig en zelfs gevaarlijk is voor mensen die minder mobiel zijn, maar ik wordt er nog altijd kinderlijk enthousiast van. Alles wat de wereld in januari zo lelijk maakt (restanten van vuurpijlen, verdord gras, kale struiken en blubberige auto's) was deze morgen bedekt met een sereen wit laagje. Alleen Moos - onze in de sneeuw juist extra-mobiele witte tornado - had in vergelijking met die witte sneeuw een beetje gorige tint.

Volmaakt tevreden stapte ik even later weer naar binnen om Bastiaan z'n bed uit te roepen, die immers zo ook naar school moest. Het leek Wilma en mij niet zo'n goed idee om 'm vandaag met de fiets te laten gaan. In onze wijk, en zeker op de fietspaden, was nauwelijks gestrooid. We besloten te gaan lopen naar de metro, waar hij de ene kant (richting centrum Capelle) en ik de andere kant (richting centrum Rotterdam) opging. Best een avontuur voor hem; zo helemaal alleen met de metro naar school, maar het ging prima.

Ook gisterenmorgen bleek het nog niet goed mogelijk om naar school en werk te fietsen. Dus stonden we rond 10 over 8 weer bij dezelfde metrohalte, waar onze wegen zich weer scheidden. De perrons waren vol dit keer, dat viel me op. Ik sprong in de metro die 'mijn' kant op ging en zag dat Bastiaan nog maar 4 minuten moest wachten op de metro naar 'zijn' station.
Dat zou dus wel goed komen...

Toen ik 10 minuten later in Rotterdam uitstapte en ik op Whats App keek, bleek dat echter niet het geval. 'Zit diep in de shit... Metro werkt niet' stond er. Ik belde Wilma die aangaf dat hij ook haar had verteld van het ongemak. Daarna belden en whats-appten we naar Bastiaan met nadere vragen, maar kregen we beiden geen gehoor. Uiteindelijk besloot ik maar om de metro terug te nemen om te zien of hij nog altijd op het perron stond te wachten (met een telefoon die het blijkbaar niet meer deed). Vlak voor ik bij dat station arriveerde belde Wilma. Bas was inmiddels op school, maar had onze telefoontjes aan hem niet gehoord, want z'n gsm zat in z'n tas...

Vanmorgen was het de derde dag op rij dat we op het metrostation afscheid namen. Ondanks dat z'n metro er dit keer al snel aankwam (zie foto) drukte ik 'm op het hart om z'n telefoon bij de hand te houden. Want sneeuw is niet alleen lastig voor oudere mensen die niet mobiel zijn, maar ook wanneer jochies van bijna dertien mobiel niet bereikbaar zijn...

donderdag 10 januari 2013

Stuk

Het gaat me de ene week gemakkelijker af dan de andere om een stukje op mijn weblog te schrijven. Misschien moet ik het eens het woord 'stuk' zelf als onderwerp van een schrijfsel gebruiken, bedacht ik me deze week. Want er ging best veel stuk de laatste tijd. Geen kostbare zaken als wasmachines of auto's, maar allerlei kleinere zaken begaven het een voor een.

Misschien kan ik het beste beginnen met de eerste dag van mijn kerstvakantie. Of beter gezegd: de nacht erna. Die nacht ging ons afvalemmertje in de badkamer stuk. Dat komt omdat het - zo blijkt nu - niet bestand is tegen de val van een 83 kilo-wegende vent. Ik ging finaal onderuit; niet omdat ik een stuk in mijn kraag had, maar omdat ik die dag een enorme migraine-aanval had gehad die mij blijkbaar zo had 'uitgeput' dat ik 's nachts compleet van m'n graatje ging. Gelukkig was een kapotte afvalemmer de enige schade; de volgende dag liep ik weer vrolijk huppelend rond (figuurlijk gesproken dan; ik huppel in de praktijk niet meer zo veel sinds een jaar of 45).

Een paar dagen later wilde ik de schuurdeur dichtdraaien en brak ik daarbij de sleutel finaal af. Niet lang daarna keek ik op mijn (driekwart jaar geleden in Engeland gekochte) horloge en zag ik dat de secondewijzer vaak vooruit maar soms ook achteruit liep. Een nieuwe batterij veranderde daar niets aan. Stuk dus!

Kort daarna wees Wilma me erop dat de afvoer van de gootsteen niet doorliep. Het hanteren van de ontstopper hielp niet en ook het losdraaien van de onderkant van de sifon in het gootsteenkastje leverde geen resultaat op. Nadat ik daarom de rest van het afvoerbuisje demonteerde kwam ik in het pijpje een prop honden- en kattenharen tegen ter grootte van een flinke rat. Alle de afgelopen maanden door het afvoerputje weggespoelde jus-resten hadden die lugubere klont weliswaar glibberig gemaakt, maar niet flexibel genoeg om de verdere weg naar het riool te vinden. Toen ik daarna de hele boel weer in elkaar zette bleek een rubberen ring stuk, waardoor de afvoerbuis aan één stuk door bleef lekken.

Maar ach, ik zei al dat het geen grote zaken zijn die stuk zijn gegaan en daarom ook zijn ze relatief eenvoudig op te lossen. De volgende dag had ik bijvoorbeeld weer een nieuwe schuursleutel en kon ik ook weer een nieuwe rubberen ring tussen de afvoerpijpjes schroeven. Na de gedane arbeid pakte ik tevreden een mini-marsje van het snoepbakje, dat Wilma op een kastje in de huiskamer heeft neergezet, om ons op te beuren wanneer het even tegen zit. Ik kauwde en voelde een groot brokstuk tussen mijn kiezen. Ik pakte het uit m'n mond en zag dat een complete kiesprothese, met schroef en al, uit m'n gebit was komen zetten..

Vandaag heeft de tandarts ook deze schade weer gerepareerd. Hij bracht geen kosten in rekening, en dat scheelt natuurlijk een stuk. Nou, het onderwerp 'stuk' heb ik nu afdoende besproken in dit weblog. In het vervolg ga ik het weer over leuke dingen hebben. Want ik laat me door al het gedoe niet van m'n stuk brengen...

donderdag 3 januari 2013

Vol en leeg

Nu 2012 is afgesloten ligt er weer een heel nieuw, leeg jaar voor ons. 2013 is vrijwel nog blanco. Komend weekend ruimen we de kerstversiering weer op en wordt het in huis ook weer een stuk leger. Ik blijf het een vreemde gewaarwording vinden. Wanneer Wilma en Bastiaan half december alle kerstprullaria ophangen en neerzetten noemen we het gezellig, en als we het dan drie weken later alle troep weer hebben ingepakt vinden we dat we weer zo lekker veel ruimte hebben.

Toen we een poosje terug met de kerstboom kwamen binnenwandelen, zag ik onze hond meewarig z'n kop schudden. 'Ik zal mensen waarschijnlijk nooit begrijpen' zag ik 'm denken. 'Zijn ze dan nu alweer vergeten dat ze dat ding vorig jaar na drie weken alweer beu waren en op straat gooiden?'

Het woord 'leeg' past dus wel bij januari, net zoals 'vol' bij december past. Want wat zaten eerst de boodschappentassen en de kasten en daarna wijzelf vol. Tussendoor zijn Bastiaan en ik ook nog een middag naar het Top 2000-café in het Museum Beeld en Geluid geweest om even het eindejaars-sfeertje volop mee te maken.
We waren niet de enigen die het een goed idee leek om eens een kijkje te nemen in het café waar de succesvolle radio- en televisieuitzendingen worden gemaaakt. Helemaal overeenkomstig wat nou eenmaal hoort bij december was het ook daar vol.

Maar goed: inmiddels is het begin januari, is Bastiaan's kamer leeg omdat hij bij een vriendje in Ossendrecht logeert en is mijn hoofd dankzij alle vrije dagen weer aardig leeggemaakt. Vanaf maandag aanstaande gaat het werk- en schoolcircus weer volop draaien. Ik wacht nog even met het kijken in mijn werkagenda. Want ookal is het januari, die agenda is helaas niet leeg...