Tegelijk

's Morgens doe ik m'n best om in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk routinedingen te doen. Terwijl ik de sinaasappelen pers vul ik de waterkoker en volg ik het nieuws op tv en nadat ik in de badkamer de hete kraan heb opengedraaid pak ik - zolang het water nog niet heet genoeg is om me te scheren - alvast schone kleren uit de kast. Dat soort dingen... En dat schijnt niet te passen bij een man; meerdere zaken tegelijkertijd doen. Da's typisch iets voor vrouwen...

Nou gaat dat tegelijkertijd doen van een aantal verschillende dingen bij mij inderdaad wel eens mis. Een poosje terug stapte ik (zoals elke dag) de deur uit om de hond uit te laten. En zoals altijd had ik de zojuist van de mat geplukte krant in m'n ene hand en m'n boterhammetje met pindakaas in de andere.

Nadat ik, lopend langs de waterkant, de koppen op de voorkant van de krant had doorgenomen en alvast naar het sportkatern was gebladerd voelde ik dat ik iets miste. Precies: de reden waarom ik buiten liep, de hond!

Ik liep snel terug naar huis en zag door het ruitje van de voordeur mijn trouwe viervoeter al verlangend naar me uitkijken. Hij stond te kwispelen en springen tegelijk. En dat laatste is best knap, want het is een mannetjeshond.

Super

Ik ben deze herfstvakantie een paar dagen vrij en besloot gisteren, ook omdat het rotweer was, om de oude Super8-filmpjes van m’n vader eens te voorschijn te halen om ze af te spelen en te filmen met de digitale videocamera.

Dus toverde ik de zolder om in een bioscoop. Leuk om te zien dat Bastiaan het nu net zo fantastisch vindt als ik vroeger wanneer alles wordt verduisterd en de filmprojector en het grote projectiescherm worden neergezet. En vervolgens maakt dat ouderwetse ‘rekkketekketek-geluid’ van de projector het alleen maar mooier…

Tientallen van die korte oude filmpjes passeerden de revue; sommigen waarvan ik het bestaan echt niet (meer) afwist. De komende tijd ga ik ze beetje bij beetje –op de lange herfst- en winteravonden – voorzien van wat tekst en een muziekje.

Ach, iedere gek z’n gebrek, zeggen ze toch? Ik vind dat onwijs leuk, iemand anders waarschijnlijk Super8elijk.

Vroeger en nu

De afgelopen periode heb ik een paar keer door mijn geboorteplaats Dordrecht gewandeld, waarbij het me opviel dat een deel van de binnenstad zo is opgeknapt in vergelijking met de jaren zeventig. In die tijd liep ik veel in het centrum rond, vooral ook omdat ik er een aantal jaar op school zat. In pauzes, tussen- en spijbeluren hobbelden we vanuit de dependance van het Titus Brandsma College aan de Vriesestraat vaak naar het Statenplein.

Aan dat plein was niet alleen 'de V&D' gevestigd, maar op het plein zelf waren allerlei niveauverschillen aangebracht en stonden diverse kleine koiskjes. We haalden een frietje bij snackbar De Kuil, zochten in de rekken van de Free Record Shop naar koopjes, leverden een vol fotorolletje in bij de vestiging van Filmpost of dronken een pilsje op het terras van de horecagelegenheid aldaar (waarvan de naam me helaas is ontschoten).

Vandaag de dag ziet het Statenplein er heel anders uit. Grote gebouwen, dure winkels en fonteinen op het plein bepalen nu het beeld. En nu valt eigenlijk pas op wat een armetierig rommeltje het er destijds was.

Deze week vond ik op onze vliering het boekje 'Dordrecht Vroeger en Nu' uit 1982. Daarin worden - telkens op twee pagina's naast elkaar - foto's van dezelfde plek vertoond; een uit het begin van de vorige eeuw en een uit het begin van de jaren tachtig.

Op bladzijde 18 zie ik het mij zo bekende Statenplein uit m'n schooltijd, met op de pagina ernaast een foto van een armoedig straatje dat De Kromme Elleboog heeft geheten en in 1960 tegen de vlakte is gegaan. Ik kan bijna weemoedig naar het rommeltje uit de jaren zeventig kijken. Maar vooral besef ik dat vroeger dan gedacht het 'nu' van toen 'vroeger' is geworden.

Nog lekkerder

Terwijl ik dit tik zie ik door het vliegtuigraampje de Zweedse kust aan me voorbijtrekken. Ik ben op terugreis van een bijeenkomst in Helsinki van het Eurocities Environmental Forum, dat drie maal per jaar ergens in Europa bij elkaar komt. Naast me zitten twee japanners te kijken naar wat hen nu weer als eten wordt voorgezet en ik denk terug aan een geslaagde bijeenkomst. Het was nuttig, leerzaam en ook leuk.

Bijzonder was het saunabezoek gisterenavond laat. Ik had al eerder midden in de zomer een Finse sauna bezocht, maar dit keer maakten we een lange busrit naar National Parc Nuuksio bij Espoo; een enorm en donker woud waar - vertelde de gids ons - wolven, lynxen en zelfs beren in het wild leven. We stopten bij een plek die voelde als het einde van de wereld. Nadat we waren uitgestapt leidde een bospad dat slechts werd verlicht door een soort waxinelichtjes ons richting een grote houten lap-hut, Kattila Cottage geheten. Daar aten we soep van daar versgeplukte paddestoelen en een stoofpot van eland, terwijl een koortje sfeervolle Finse liedjes zong.

Daarna gingen eerst de dames en nadat zij weer terug waren de heren naar de aan het aardedonkere meer gelegen traditionele rooksauna. Dapper stapten we het houten hok binnen, om een kwartier later gestoomd en leeggzweten ons nog dapperder voorzichtig van het trapje af te laten dalen in het meer van 8 graden. Na het zwemmen doken we opnieuw de sauna in omdaarna nogmaals het koude meer te ondergaan.

 

We vonden het heel bijzonder, maar de Finnen in het gezelschap mopperden op de dames, die ons dus voor waren geweest en te veel water op de kolen hadden gegooid. Ze bleven maar herhalen dat een saunabezoek normaal gesproken nog lekkerder is, omdat de temperatuur eigenlijk iets hoger had moeten zijn.

Van ons, niet-finnen, hoefde het echt niet nog heter te zijn. Iedereen vond het een geweldige ervaring. Een Antwerpse collega, die de volgende bijeenkomst organiseert, zei grappend dat zij dit alleen kunnen overtreffen met het dan organiseren van bungee-jumpen.

Ik zei dat ze dan na afloop ook moeten zeggen dat het normaal gesproken nog lekkerder gaat, omdat het elastiek eigenlijk iets korter had moeten zijn...