Vroeger en nu

De afgelopen periode heb ik een paar keer door mijn geboorteplaats Dordrecht gewandeld, waarbij het me opviel dat een deel van de binnenstad zo is opgeknapt in vergelijking met de jaren zeventig. In die tijd liep ik veel in het centrum rond, vooral ook omdat ik er een aantal jaar op school zat. In pauzes, tussen- en spijbeluren hobbelden we vanuit de dependance van het Titus Brandsma College aan de Vriesestraat vaak naar het Statenplein.

Aan dat plein was niet alleen 'de V&D' gevestigd, maar op het plein zelf waren allerlei niveauverschillen aangebracht en stonden diverse kleine koiskjes. We haalden een frietje bij snackbar De Kuil, zochten in de rekken van de Free Record Shop naar koopjes, leverden een vol fotorolletje in bij de vestiging van Filmpost of dronken een pilsje op het terras van de horecagelegenheid aldaar (waarvan de naam me helaas is ontschoten).

Vandaag de dag ziet het Statenplein er heel anders uit. Grote gebouwen, dure winkels en fonteinen op het plein bepalen nu het beeld. En nu valt eigenlijk pas op wat een armetierig rommeltje het er destijds was.

Deze week vond ik op onze vliering het boekje 'Dordrecht Vroeger en Nu' uit 1982. Daarin worden - telkens op twee pagina's naast elkaar - foto's van dezelfde plek vertoond; een uit het begin van de vorige eeuw en een uit het begin van de jaren tachtig.

Op bladzijde 18 zie ik het mij zo bekende Statenplein uit m'n schooltijd, met op de pagina ernaast een foto van een armoedig straatje dat De Kromme Elleboog heeft geheten en in 1960 tegen de vlakte is gegaan. Ik kan bijna weemoedig naar het rommeltje uit de jaren zeventig kijken. Maar vooral besef ik dat vroeger dan gedacht het 'nu' van toen 'vroeger' is geworden.