Gelukkige plekken

Een voordeel van de hoge temperaturen van de laatste dagen is dat ik ‘s morgens - voor ik na kantoor ga - al buiten m’n krantje kan lezen. Het klinkt raar, maar zoiets eenvoudigs kan me zomaar een geluk-gevoel geven. En da’s toch niks om me voor te schamen? Jaren terug zong een gezette Amsterdamse cafézoon al dat ‘een vers kopje theeeeeee’ hem gelukkig maakte. Tja, geluk is inderdaad een ongrijpbaar fenomeen. De afgelopen week stond in de krant een overzicht van de tien meestgenoemde plaatsen waar mensen naar toe gaan om zich gelukkig te voelen. ‘Wat een geluk dat ik ‘n stukje van de wereld ben’ neurie ik sindsdien regelmatig, zonder dat ik er erg in heb.

Ik denk dat plaatsen inderdaad bijdragen aan geluk. Elke week weer besteed ik vrij veel tijd aan het uitzoeken van een hardlooprondje dat me positieve energie geeft. Lekker door het groen, langs het water, langs molens, weilanden enzovoort. Die plekjes zijn er in overvloed, maar je moet ze weten te vinden. In de vrije jaren zeventig heeft de naam van het tv-programma ‘Ontdek je plekje’ me jarenlang op het verkeerde been gezet, voordat ik er achter kwam dat men ook daarbij aantrekkelijke Nederlandse plaatsjes aanraadde. 

Afgelopen zondag ben ik met m’n ouders gaan rijden langs de Rottemeren en stopten we voor een drankje bij brasserie De Blokhut aan de Zevenhuizerplas. Ook zo’n omgeving die je een goed gevoel geeft, al brandde op deze plek een paar jaar terug het restaurant van de schoonfamilie van de zoon van een andere gezette Amsterdamse zanger af (ja even nadenken, of opzoeken misschien...).
En dinsdagavond fietste ik met mijn neef René een mooie route door het gebied tussen Leiderdorp en Alphen aan de Rijn. Want dat is ook zo’n voordeel van dit weer, dat het ‘s avonds zo lekker lang aangenaam blijft buiten. Lekker een pilsje pakken op een terras aan het water in Woubrugge en daarna - terwijl het langzaam donker werd - met iets zwaardere benen de terugtocht aanvaarden.

De volgende morgen voelden m’n benen nóg zwaar. Ook omdat het alweer warm was besloot ik niet helemaal naar kantoor te fietsen, maar om een pontje naar de overkant te nemen. Zo’n vakantiegevoel aan het begin van een werkdag pikt dan alvast niemand meer van me af. En ik mag ook nog eens werken in een gebouw met uitzicht op de enige ‘stédelijke plek’ die voorkomt in het gelukkige plekken-overzicht uit de krant.

Wat een gelukkie!

De oude keizer en de nieuwe koning

Stel: je hebt een boerenbedrijf en bij het graven van een kuil in je akker stuit je op iets hards. Je graaft de aarde er voorzichtig omheen weg en je ontdekt dat het het om een oud, levensgroot beeld van een krijger gaat. Hooglijk verbaasd graaf je verder en je vindt er nóg een... Uiteindelijk blijken er zo’n 8000 manshoge terracotta-beelden onder de grond te liggen. En te staan...

Het overkwam een boertje in China, nog maar 45 jaar geleden. Zijn stukje landbouwgrond lag - bleek nu - op een deel van het ooit kilometers-grote mausoleum van de eerste keizer van China. Een gigantisch terracottaleger, compleet met allerlei nog volledig intacte ijzeren wapens, heeft daar maar liefst 2200 jaar onopgemerkt gelegen.

Afgelopen zondag zijn we met z’n drietjes een kijkje gaan nemen bij dit wereldwonder. Nou ja, bij tientallen levensechte kopieën van het wonder. We hadden te weinig tijd om naar China af te reizen, dus gingen naar een tijdelijk museum in Alexandrium. Dat klinkt ook nog als ver weg, maar het is gewoon een winkelcentrum in Rotterdam. In Rotterdam-Oost, dat dan weer wel.

De tentoonstelling was het bezoek meer dan waard en gaf een goed beeld van hoe het origineel er uitziet. Niet alleen stonden er (naast Keizer Qin Shi Huangdi zelf) allerlei krijgers in verschillende rangen, ook complete wagens met paarden waren tentoongesteld. En er werd een film van de opgravingen en het museum in China getoond. Hoewel onze smaken over het algemeen best verschillen vonden we het alledrie zeer interessant.

Na het museumbezoek bleven we in oosterse sferen, want deden we wat boodschappen in de Amazing Oriëntal Supermarket. Maar na daar een poosje tussen allerlei oriëntale hapjes en drankjes te hebben rondgedoold waren we weer aan wat westers toe. Dus sloten we dag niet af in een restaurant dat was genoemd naar een Muur die ze ooit in China hebben gebouwd. Wijzelf hadden namelijk een paar dagen terug een ontdekking gedaan. Nee, wij waren geen oude Chinese keizer met soldaten op het spoor gekomen, maar waren gestuit op een nieuwe Amerikaanse Koning met Burgers.

Het stalen ros

De Tour de France 2019 is nog maar een paar dagen oud en toch heb de naam van deze Nederlandse renner uit het begin van de jaren 70 al een paar keer voorbij horen komen op radio en tv. En bovendien stond hij afgelopen winter in de belangstelling omdat hij oud-bokser Rudi Lubbers hielp om in Nederland zijn leven weer een beetje op de rit te krijgen.

Ik heb het over Rini Wagtmans. Toen Mike Teunissen afgelopen zondag en maandag de eerste Nederlander sinds 30 jaar was in de gele trui, kwam Rini’s naam voor in het rijtje in de krant en op tv van de 17 landgenoten die ooit ‘in het geel’ hebben gereden. En hij werd genoemd als ploeggenoot van Eddy Merckx, die tijdens de Grand Depart in Bruxelles uitgebreid in de belangstelling stond omdat hij vijftig jaar terug z’n eerste Tour de France won.

Ik lees op dit moment het boek ‘Ongekend - Rini Wagtmans, van straatjongen tot ridder’ van Peter Ouwerkerk. Mijn belangstelling voor de man die destijds zo herkenbaar was aan de witte bles in zijn flinke krullenbol dateert uit een periode die ook in het boek wordt beschreven. In 1973 kreeg de toen pas 26-jarige Rini hartproblemen en moest hij zijn wielercarriëre noodgedwongen beëindigen. Hij had niet veel geld, maar mede dankzij steun van zijn wieler-collega’s en -concurrenten en een actie van zijn supportersclub kon hij een nieuwe stap zetten in zijn leven: het beginnen van een manege met een kleine twintig rijpaarden. Dié manege lag pal naast de camping waar wij in de jaren zeventig zomer-na-zomer tijdens onze weekenden verbleven: de camping naast Bosbad Hoeven.

Zonder dat mijn familie, vriendjes en ik wisten waarom die beroemde wielrenner een manege was begonnen kwamen we daar af en toe paardrijden. Grappig is dat hij het in het boek uitgebreid heeft over die tijd. ‘De manege heeft mijn leven gered’, zegt hij onder meer. ‘Ik heb zo veel plezier en genegenheid gekregen van die paarden, on-ge-kend’, citeert het boek hem. ‘En ook die kinderen maakten me zielsgelukkig’.
Natuurlijk waren wij maar een paar van de vele honderden kinderen, maar toch vond ik het bijzonder om te lezen. ‘Het was een soort therapie voor mij: eerst maar eens wat presteren, niks verdienen, iets opbouwen en dan pas denken aan iets concreets’, zegt hij tenslotte over die periode.

Nadat hij een paar jaar later was hersteld maakte hij weer een overstap van zijn manege naar de sport van het ‘stalen ros’ en werd hij zelfs nog bondscoach van de Nederlandse renners. Ook was hij een succesvol zakenman. Tegenwoordig is hij Honorair Consul van de republiek van Kazachstan en adviseur van de Kazachse wielerploeg. Maar het boek vermeldt niet of dat hem net zo gelukkig maakt als die manege waar ik destijds heb leren paardrijden. En voor de goede orde: ik heb niet leren fietsen van Ankie van Grunsven.

Vrouwen kijken

Mijn vader en ik hebben sinds kort een nieuwe gemeenschappelijke hobby: vrouwen kijken! Vooral op deze lange zomeravonden gaan we er met enige regelmaat eens even goed voor zitten. Soms onderuitgezakt en daarna weer op het puntje van onze stoel, met een drankje en wat chippies binnen handbereik. En we delen complimenten uit, maar hebben vaak ook kritiekpunten...

Voordat we (als late vijftiger en vroege tachtiger) voor ‘dirty old men’ worden aangezien, zal ik het maar snel toelichten. Onze hobby heeft niets te maken met waar de Three Degrees destijds over zongen, want ik heb het natuurlijk over de Oranje leeuwinnen die - terwijl het meer dan thirty degrees is - tijdens het WK Voetbal in Frankrijk zo goed bezig zijn. Zelf sporten doe ik graag, maar ik kíjk ook graag naar bijvoorbeeld spannende voetbalwedstrijden of spectaculaire wielerkoersen. En spannend zijn de wedstrijden van de vrouwen zéker. Wat een doorzettingsvermogen hebben die meiden! Daar kunnen veel mannelijke collega’s nog wat van leren! En leek twee jaar terug het winnen van het EK in eigen land nog een toevalstreffer, nu ze het ook op het WK tot de finale weten te schoppen is het blijkbaar gewoon een kwaliteit!

Zondag gaan we wéér vrouwen kijken, al hou ik er rekening mee dat we tegen het grote Amerika zo maar ongenadig op ons sodemieter kunnen krijgen. Maar mocht dat het geval zijn, dan schakel ik snel over naar de Tour de France. Want het zou zo maar zo kunnen zijn dat op de dag dat de vrouwen in oranje shirts een zware teleurstelling moeten slikken, er in datzelfde Frankrijk een Hollander in een gele trui fietst, omdat hij de dag ervoor de eerste tour-etappe heeft gewonnen.

Heerlijk, die sportzomers!