Afscheid...

“Als ik weer wat meer energie heb ga ik je zeker even bellen voor een beetje afleiding”.

 

Dat waren de laatste woorden die je naar me appte. Die afleiding heb ik je helaas niet meer kunnen geven, want die energie is niet meer bij je teruggekomen. En dat terwijl we tot voor kort nog zo veel energieke dingen deden. We gingen een eind fietsen, hardlopen of wandelen. En de laatste jaren boekten we regelmatig een squashbaan. Jij was trouwens veel beter dan ik met squashen. Slechts af en toe won ik ook een potje en had ik het idee dat jij ook je uiterste best had gedaan. 

We combineerden onze sportieve inspanningen altijd met een of meer drankjes op en terras of in een sportkantine. De laatste jaren zagen we elkaar niet meer zo vaak als vroeger, maar ons contact was nog altijd even fijn en waardevol. En gespreksstof hadden we genoeg. Het ging over voetbal, muziek, werk, onze gezinnetjes en onze familie. En ondertussen losten we 1,2,3 ook nog een aantal wereldproblemen op… 

En we spraken over vroeger… 

Want ik zei net dat we elkaar de laatste jaren minder vaak zagen, maar dat is ook vrij logisch. Een kwart eeuw lang zagen we elkaar namelijk vrijwel elke dag! Omdat we als neven maar drie dagen schelen trokken we van jongs af aan al met elkaar op. 

We gingen naar dezelfde school en tijdens zomerse weekends troffen we elkaar op camping Hoeven in Brabant, waar de stacaravans van onze ouders naast elkaar stonden. Lange zomers leken het, en van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat waren we op het voetvalveld of in het zwembad te vinden. 

Óf we zaten met onze cassetterecordertjes muziek te luisteren en DJ te spelen. Want muziek was onze gezamenlijke passie. Later begonnen we een illegale radiozender, die een paar avonden in de week in Dordrecht en omstreken te beluisteren was. Ik vond het vooral leuk om diskjockey te spelen, maar jij zat ook uren aan de zender zelf te sleutelen zodat we een goed en ver bereik hadden. We draaiden de betere pop- en discomuziek (vonden we) en inspiratie deden we op tijdens de vele stapavonden met onze vriendengroep. 

Soms zagen we elkaar de ochtend ná het stappen alweer op het voetbalveld, in het gezelschap van een flinke kater. We speelden bij DFC aan de Dordtse Krommedijk. Ooit begonnen we daar als zevenjarige broekies in een elftal samen met een jochie, wiens naam vandaag de dag tot Gijp is afgekort. Die had niet alleen een veel grotere mond dan wij, hij was ook beter. Toen hij in het Nederlands elftal speelde zaten wij op niveau bierelftal. Maar, het moet gezegd: jij was een verdomd snelle rechtsbuiten! 

Op een gegeven moment hadden we het geluk dat onze ouders besloten om in de zomervakantie met hun gezinnetjes naar Zuid-Europa te reizen met een vouwcaravan of caravan. Heerlijke vakanties beleefden we daar. Toen we twintig waren trokken we er ’s zomers met z’n tweetjes op uit met mijn oude Ford Taunus, die we in die vakantie helemaal naar de Filistijnen reden. Figuurlijk natuurlijk, want de bestemming was Zuid Frankrijk. Ons ontbijt bestond uit Bastognekoeken en hamburgers, wat we wegspoelden met Kanterbrau. Ook kampeerden we daar een paar dagen illegaal, vlak naast een groot bord waar Camping Interdit op stond. ”Wanneer de politie komt redden we ons er wel uit” zei jij. “We zeggen gewoon dat we dachten dat dat Interdit de naam van de camping was…”. 

De zomers daarna gingen we naar Llorret de Mar. Dat waren ook geen cultuurvakanties, zal ik maar zeggen. We leefden ’s nachts en sliepen overdag op het strand onze roes uit. Eigenlijk zoals dat hoort daar. Toen ook al. En tijdens een van die vakanties kwamen we mijn maatje uit militaire dienst tegen, die daar was met een paar vrienden, waaronder Ron. Via Ron leerde je zijn zus Karin kennen en zo begon jullie leven samen. 

Gelukkig zijn we elkaar niet uit het oog verloren. En nooit viel er een onvertogen woord tussen ons. Elke keer nadat we hadden gesquashed, gefietst of met een biertje hadden bijgepraat eindigden we met “het is weer voor herháling vatbaar. We béllen!” 

Dat was ook zo toen we afgelopen zomer een rondje rondom de Leidse binnenstad hadden gelopen en daar op een terras wat hadden gedronken. Het was wéér voor herhaling vatbaar. Maar het mocht helaas niet zo zijn deze keer… 

Dank voor je vriendschap, René. Ik vergeet je nooit...! 😥

Verkeerd want omgekeerd

Ik weet dat de wereld op z'n kop staat vanwege de dramatische situatie in Oekraïne, maar misschien wel juist daarom schrijf ik een simpel stukje over mijn geklungel tijdens het boodschappen doen.

Sinds de start van de coronapandemie doe ik vaak de boodschappen in m'n eentje, liefst 's morgens vroeg voor het druk wordt. En dankzij het briefje dat Wilma de avond ervoor maakt gaat dat over het algemeen lekker snel. Wel is het zo dat ik na afloop vrijwel elke week de vraag 'wat heb je nou toch weer meegenomen?' uit de keuken hoor komen, wanneer Wilma de boodschappen uitpakt. Dan blijkt weer dat ik net niet goed genoeg heb gekeken en bijvoorbeeld een zoutarme variant van het product heb meegenomen. Of dat ik een pakje met dezelfde kleur uit het rek heb gepakt dat naast het product stond dat ik nodig had. Of ik heb een veel te grote of te kleine verpakking.

Ach, het zijn wat kleine ongemakjes in vergelijking met wat er vandaag de dag allemaal op wereldschaal gebeurt. Maar dit soort 'slordigheden' 'zitten nou eenmaal in mijn DNA. We lachen erom, of beter gezegd: Wilma blijft zich erover verbazen en ik lach erom en loop nog een keer terug naar de supermarkt om het te ruilen.

Gisteren liep ik naar een rek met bakmeel, hoewel er niets van dat rek op m'n briefje stond. Maar ik had laatst een cake gebakken en wilde nu met een appeltaart aan de (het be)slag. Ik pakte een pak van Koopmans uit het schap en haalde dat even later thuis triomfantelijk uit de tas met de mededeling dat ik 's middags ging bakken. 'Hebben we nog schenkstroop?', vroeg ik aan Wilma, omdat ik dat op de verpakking zag staan. Ze keek me verbaasd aan. Schenkstroop voor een appeltaart?

Ze pakte het pak uit m'n hand en zei dat ik weer eens niet goed had gekeken. Ik had beslag voor een Tarte Tartin gehaald; een Franse, omgekeerde appeltaart. Even dacht ik eraan om terug te gaan naar de winkel om het te ruilen. Maar daarna bedacht ik dat het zo eigenlijk wel klopt. Ik doe ook boodschappen met de Franse slag (best aardig, maar niet helemaal goed) en een omgekeerde appeltaart past helaas wel in een wereld die op z'n kop staat.

Het Was Ernst!

Afgelopen dinsdag was waarschijnlijk (in ieder geval hopelijk) de laatste persconferentie over Covid-19 op tv. Want net nadat een minister Volksgezondheid is beëdigd met een voornaam die past bij een crisis, vertelde Ernst ons dat het land van het slot afgaat. Sinds vrijdag zijn veel corona-maatregelen losgelaten en komende vrijdag gaan we nog een stap verder en is Nederland vrijwel terug bij het oude normaal. Winkels en horeca mogen weer langer open, we mogen weer meer mensen ontvangen, stadions mogen weer vol publiek, theaters en filmzalen openen de deuren weer, festivals zijn weer mogelijk. Fijn allemaal. Maar hoewel mondkapjes niet meer verplicht zijn is het advies ze wel te blijven gebruiken. Net als het advies om vaak handen te wassen, regelmatig te testen en af en toe te ventileren.

De dinsdag van de persco zelf stond bij ons thuis nog in het teken van dat nare virus. Voor Bastiaan naar het bedrijf ging waar hij stage loopt deed hij een zelftest, die na een kwartier positief bleek te zijn. Hij belde z'n stagebegeleider met de mededeling dat hij thuis bleef en maakte een afspraak om nog dezelfde dag bij de GGD te testen. In afwachting van het resultaat daarvan ging hij op z'n kamer in isolatie en meed hij ieder contact met Wilma en mij. Z'n eten zetten we voor z'n kamerdeur en na het nuttigen daarvan plaatste hij het lege bord met bestek daar weer terug. Een paar uur daarna zat ik boven voetbal te kijken, klopte Bastiaan op m'n deur en kwam hij provocerend met grote stappen op me af lopen. Eerst deinsde ik naar achter, maar al gauw werd het me duidelijk: de GGD-test was negatief!

Tot op heden heeft ons gezin de virus-dans nog ontsprongen. Maar het virus waart nog rond, ook nu het land van het slot afgaat. Sterker nog: de subvariant van de Omikron-variant met de Bassie en Adriaan-achtige naam BA.2 schijnt nog besmettelijker te zijn dan z'n eerder rondtoerende broertje.

Maar gelukkig is Omikron veel minder ziekmakend. En de natuur zelf helpt ons dezer dagen ook een handje. Nadat dinsdag bekend werd dat ons land weer open gaat heeft hebben de stormen Dudley en Eunice het advies om af en toe de boel te ventileren in het hele land in uitvoering gebracht.

Wandelmuziek

Vrijwel elke dag maak ik drie keer per dag een wandeling, eigenlijk al sinds de start van die wereldwijde gezondheidscrisis die nu bijna voorbij is met die naam die ik niet meer kan hóren... 's Morgens een wandeling van een minuut of twintig, luisterend naar een podcast over iets lichtvoetigs als voetbal, media, muziek of ongein-gedoe, tussen de middag zo'n half uur (maar soms langer) met in mijn oor iets met een serieuzere of educatievere toon en 's avonds wandelen Bastiaan en ik een langer stuk.

'Heb je zin om wat te luisteren, of niet?' was tot voor kort ongeveer de standaardvraag aan het begin van onze avondwandeling. Soms was het antwoord 'nee' en kletsten we wat tijdens het lopen, maar regelmatig ook was het antwoord 'ja'. Bastiaan luistert sowieso graag muziek en ik heb altijd wel een podcastje op m'n smartphone klaar staan. 

Maar begin december keken we naar de muziekkwis van de Top 2000 en zagen en hoorden we een stukje van de band Silk Sonic, met onder meer Bruno Mars. Dat vonden we zulke fijne muziek dat we tijdens onze wandeling op de avond erna besloten om samen - maar ieder op z'n eigen 'oortjes' - het laatste album van deze band te beluisteren. En dat beviel ons zo goed dat we er een traditie van hebben gemaakt. De ene avond laat ik m'n zoon kennis maken met een album uit de jaren zeventig of tachtig (The Wall, Rumours, A night at the opera, Bridge over troubled water etc. etc.) en de avond erna laat Bastiaan me horen hoe 'alternatieve' muziek van vandaag de dag klinkt (San Holo, Caravan Palace).

Dus denk niet meteen aan allerlei onheil als u 's avonds twee kerels zwijgend door uw straat ziet lopen en af en toe naar elkaar ziet knikken. Het betekent niet per se dat ze een open schuurdeur, een niet afgesloten auto of een niet op slot staande e-bike hebben ontdekt. De kans is groot dat ze stilletjes naar hetzelfde album luisteren en elkaar aan het eind van elk nummer laten blijken wat ze ervan vonden.

Dikke hit

In de zomer van 1978 deed ik vakantiewerk in het magazijn waaruit de bevoorrading van de SRV-wagens in de regio Zuid Holland-zuid plaatsvond. Daar werkte ook een klasgenoot van me en een vriend van hem, en die twee hadden het in de pauzes almaar over een bombastisch lied van een gezette zanger. Later bleek het om Meat Loaf te gaan en zijn 'Paradise by the Dashboardlight' werd een paar maanden later een... dikke hit! The rest is history... 

Bat out of Hell werd een van de best verkochte albums aller tijden en bovengenoemd lied over seks en ruzie tijdens een honkbalrapportage op de autoradio bleek iconisch. Twee jaar terug nog stond ik tijdens een kerst-disco van onze afdeling op deze hit te playbacken en te geinen op de dansvloer, samen met vele leeftijdgenoten.

Een paar jaar dáárvoor las ik een aankondiging van een signeersessie door Meat Loaf in de Rotterdamse Media Markt. Ik twijfelde destijds of ik zou gaan, maar besloot uiteindelijk om het niet te doen. Ik wilde immers niet teleurgesteld worden, want toen al repte de media over een in verval geraakte ster met een broze gezondheid. 

Dit weekend werd bekend dat Meat Loaf is overleden. En zoals het wel vaker gaat wanneer iemand is heengegaan: ineens stonden juist de succesverhalen van hem weer prominent in de krant. En terecht natuurlijk! Sowieso heb ik er al langer spijt van dat ik 'm destijds in de Media markt niet z'n hand heb geschud waarmee hij dat witte doekje vasthield tijdens live-optredens. Maar ach, we hebben thuis wel Bat out of Hell deel I en II in ons cd-rek staan. En 'Two out of three ain't bad'.

De rol

De afgelopen twee vrije weken heb ik thuis een experiment uitgevoerd. Een experiment met lege wc-rollen. Zoonlief heeft namelijk de gewoonte om wanneer hij het laatste stukje van een rol wc-papier gebruikt het resterende kartonnen kokertje op de grond van de badkamer te gooien; liefst vlak naast het kleine pedaalemmertje dat ervoor bedoeld is.

Tot voor kort zuchtte ik hard of vloekte ik zacht wanneer ik er weer een aantrof en gooide ik het alsnog in het pedaalemmertje. Maar een paar weken terug besloot ik een experiment te starten. Ik zou de lege rollen gewoon laten liggen en bezien bij welke hoeveelheid Bastiaan ze zélf alsnog zou opruimen. Zou hij dat bij vier rolletjes doen, of pas op het moment dat hij z’n nek over tientallen exemplaren breekt als hij de badkamer binnenstapt? Natuurlijk bracht ik Wilma op de hoogte van het experiment, ook omdat we bij het schoonmaken van de badkamer de rolletjes even moeten oppakken bij het reinigen van de vloer, maar we ze daarna weer moeten teruggooien.

Vanmorgen stapte ik de badkamer in om m’n vakantiebaardje te elimineren. Maar kijkend in de spiegel zag ik achter me een lege vloer. Nog voor ik het scheermes tegen m’n kin zette liep ik naar de huiskamer, waar vrouw en zoon waren. ‘Wilma, het experiment is geslaagd!’ zei ik. ‘Of is het nou juist mislukt?’ Eigenlijk wist ik dat niet. ‘Onze zoon heeft de lege rolletjes die op de grond lagen opgeruimd, en het waren er zes!’ Bastiaan keek op. ‘O, ja... ik dacht ik kan ze net zo goed meteen in het emmertje gooien!’

Nou, experiment geslaagd dus! Dus ik kon stoppen met het vervullen van de rol als onderzoeker. En van de pleeboy-rol.