De afgelopen twee vrije weken heb ik thuis een experiment uitgevoerd. Een experiment met lege wc-rollen. Zoonlief heeft namelijk de gewoonte om wanneer hij het laatste stukje van een rol wc-papier gebruikt het resterende kartonnen kokertje op de grond van de badkamer te gooien; liefst vlak naast het kleine pedaalemmertje dat ervoor bedoeld is.
Tot voor kort zuchtte ik hard of vloekte ik zacht wanneer ik er weer een aantrof en gooide ik het alsnog in het pedaalemmertje. Maar een paar weken terug besloot ik een experiment te starten. Ik zou de lege rollen gewoon laten liggen en bezien bij welke hoeveelheid Bastiaan ze zélf alsnog zou opruimen. Zou hij dat bij vier rolletjes doen, of pas op het moment dat hij z’n nek over tientallen exemplaren breekt als hij de badkamer binnenstapt? Natuurlijk bracht ik Wilma op de hoogte van het experiment, ook omdat we bij het schoonmaken van de badkamer de rolletjes even moeten oppakken bij het reinigen van de vloer, maar we ze daarna weer moeten teruggooien.
Vanmorgen stapte ik de badkamer in om m’n vakantiebaardje te elimineren. Maar kijkend in de spiegel zag ik achter me een lege vloer. Nog voor ik het scheermes tegen m’n kin zette liep ik naar de huiskamer, waar vrouw en zoon waren. ‘Wilma, het experiment is geslaagd!’ zei ik. ‘Of is het nou juist mislukt?’ Eigenlijk wist ik dat niet. ‘Onze zoon heeft de lege rolletjes die op de grond lagen opgeruimd, en het waren er zes!’ Bastiaan keek op. ‘O, ja... ik dacht ik kan ze net zo goed meteen in het emmertje gooien!’
Nou, experiment geslaagd dus! Dus ik kon stoppen met het vervullen van de rol als onderzoeker. En van de pleeboy-rol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten