Berichtjes

De social media zijn niet meer weg te denken uit onze samenleving. We sms-ssen, twitteren, MSNnen en Hyven wat af met z’n allen. We laten weten waar we zijn, hoe we ons voelen en wat we willen. Dus turen we op grote en kleine schermpjes en tikken we op ons toetsenbord of op de minitoetsjes van onze smartphone.

Toen Bastiaan onlangs een week op zomerkamp naar Eersel (bij Eindhoven) ging, kon ik dankzij de GPS op de smartphone van een van de begeleiders live exact zien waar ze waren. Er was zelfs te zien met welk tempo ze heen en weer liepen. Ik zag thuis achter m’n laptop dat de bus die de kids naar het zomerkamp bracht op sommige stukken te hard reed en ontdekte zo ook dat ze ’s avonds laat nog in een bos wandelden…

Het is machtig mooi maar ergens ook wel een beetje eng. Ik kan me zo voorstellen dat een jaloers persoon die zijn of haar partner van vreemdgaan verdenkt ’s morgens stiekem GPS in de smartphone van de partner activeert. Daarna is op de laptop thuis prima te zien waar hij of zij uithangt en welk tempo er bewogen wordt...

Maar gelukkig bestaat ook de oude wijze van communiceren nog. Niks tikken op een toetsenbord en turen op een schermpje. Toen we vorige week thuiskwamen en Bastiaan nieuwsgierig was of z’n vriendje nog aan de deur was geweest, hoefde hij niet de pc op te starten om tweets of Hyve-berichten te lezen. Lekker ouderwets troffen we op de tegels in onze voortuin een met stoepkrijt geschreven boodschap aan.

Ik vroeg me trouwens nog wel af of hij niet eerst even op Buienradar.nl heeft gekeken of z’n boodschap niet zou wegregenen voordat wij hem konden lezen…

Diepgang

Tijdens mijn vakantie las ik de biografie van Toon Hermans, geschreven door Jacques Klöters. Een goed geschreven levensverhaal over de man die lastiger en zwaarder op de hand was dan hij leek voor de mensen die hem vooral kennen van zijn grappige sketches, liedjes en gedichtjes over de leuke dingen van het leven. Het had het vooral over het bourgondische leven, de liefde en de Méditerranée (zo blauw, zo blauw) en kreeg weleens het verwijt zo’n enorme ‘positivo’ te zijn. Het ging niet verder dan zingen over mooie beelden van het leven en had te weinig diepgang.

De Middellandse zee was niet zo blauw tijdens die ene regendag, precies middenin onze vakantie. Naast me in de caravan zaten drie kinderen Cluedo te spelen en ik legde ‘Toon Hermans’ opzij om een stukje te gaan hardlopen. Dit keer dus niet een van de bekende routes door Capelle of Rotterdam, maar een geweldig parcours langs de baai van Saint Tropez. Rennen gaat bijna vanzelf wanneer je langs de zee loopt die Toon Hermans ooit zo mooi bezong.

Rennend langs de waterlijn, over bruggetjes en langs piertjes vol bootjes en waterscooters zwierven vrolijke deuntjes als ‘een ballon, een ballon, een ballonnetje, een ballonnetje dat danst in de wind’ door mijn hoofd. Wat is hardlopen dan fantastisch! Domweg genieten is het. En daarbij besef ik dat je mij door dit woordgebruik ook een gebrek aan diepgang kan verwijten.

Naar de zon en terug

De vakantie zit er weer op e'n dus zijn de batterijen weer helemaal opgeladen. Gelukkig zaten we zuidelijk genoeg om aan het barre noord-europese zomerweer te ontsnappen. Alleen op de heen- en terugreis zorgde het voor wat gedoe.
Zo bleek het koepeltentje waarin de kinderen op de eerste camping (in Corny-sur-Moselle) sliepen niet echt waterdicht. Toen het 's nachts begon te stortregenen hoorden de vier volwassenen - die zelf veilig in de caravan lagen - de kinderen gillen dat de tent lekte. Dus nadat ze alle drie de caravan waren ingevlucht hebben we die nacht met z'n zevenen in de caravan doorgebracht (ik wilde eerst 'geslapen' tikken, maar dat woord dekt de lading niet helemaal). Ik sluit, gezien de grootte van de caravan, niet uit dat we hiermee eigenlijk een plaaatsje in het Guinnes' Book of Records verdienen.

Ook op de tweede camping - waar we de kids in een ander, wél waterdicht, tentje hadden gestopt - werden we getrakteerd op regenwater.

's Morgens begon het op de camping in Tain-l'Hermitage (aan de Rhone) zo hard te gieten dat we onze doorreis naar het zuiden een paar uur moesten uitstellen.

Tijdens de terugreis hebben we alleen enorme stortbuien meeegemaakt tijdens het autorijden, net toen we het plaatsje Vittel passeerden (waar ze waarschijnlijk wel raad weten met een beetje extra water). We kwamen die avond pas om half 11 aan op een camping in Luxemburg. De ochtend erna bleek dat we in het donker zo voortvarend aan de slag waren gegaan met installeren van de caravan en het opzetten van het slaaptentje, dat ik vergeten was de caravanstekker uit de auto te halen. Met als gevolg dat die 's morgens met een lege accu stond. Dankzij startkabels en de auto van m'n zwager was het probleem snel verholpen.

Uiteindelijk zijn tijdens deze vakantie niet alleen onze batterijen, maar ook die van onze auto opgeladen...

Boog

De camping waar we deze zomer verbleven had een uitgebreid animatieprogramma. Er was vanalles te doen. Zo stond een paar keer in de week boogschieten op het programma (waarbij het overigens de bedoeling is dat je een pijl schiet,en niet de boog).
Het mannelijk deel van ons gezelschap besloot eens een kijkje te gaan nemen en nadat eerst de drie kinderen (met wisselend succes) enkele pijlen op of in de richting van het bord hadden geschoten besloten mijn zwager Frans en ik ook een poging te ondernemen.

Nadat m'n zwager twee van de drie pijlen in het bord had gemikt was het even later mijn beurt. Ik nam me voor de boog flink te spannen, zodat ik als een echte Robin Hood met een goedgeplaatst schot een onuitwisbare indruk zou maken op mijn zoon en neefjes. Vlak nadat de instructeur 'tyr' riep liet ik de pijl los en joeg ik hem - als enige op de avond - over het doek dat achter de borden was gespannen. Ik leek in niets op Robin Hood; dit schot was pet.

Met m'n tweede en derde schot scoorde ik trouwens wel wat punten, maar ik moet toch constateren dat ik niet voor indiaan in de wieg ben gelegd. Nu was het eerst zoeken geblazen naar de eerste pijl, die ergens in het weiland was geland. Toen m'n meezoekende zwager vroeg waar hij ongeveer moest kijken wilde ik eerst flauw 'de pijl volgen' antwoorden. Uiteindelijk vond hij 'm, tientallen meters verder tussen het hoge gras. Nou ja, je kan het ook zo zien: als daar toevallig een cowboy had gelopen, had ik hem toch maar mooi te grazen genomen...

En dat alleen maar omdat ik te veel kracht had gezet. En ik had moeten weten dat zeker tijdens de vakantie de boog niet te gespannen moet staan...