Gezeik in Sneek

Toen we deze week een paar dagen in Friesland doorbrachten hadden we Moos bij ons. Wilma had op internet een geschikt hotel gevonden waar honden welkom waren en ik heb er via die site vervolgens een kamer voor ons geboekt. Toen we aankwamen melde de vriendelijke man van de receptie dat we bij het reserveren eigenlijk hadden moeten melden dat we een hondje bij ons hadden, zodat ze een kamer op de begane grond hadden kunnen regelen. Zo is het beestje gemakkelijker uit te laten en bovendien zijn die kamers voorzien van laminaat in plaats van vloerbedekking. Nu was het helaas niet meer mogelijk om met anderen van kamer te wisselen.

Wilma en ik keken elkaar aan en beseften dat een kamer op de begane grond inderdaad handiger was geweest. Onze oude jackrussel heeft (gelukkig maar heel af en toe) wel eens een ongelukje. Net als oudere mensen moet hij wat vaker plassen. Maar het zou wel erg toevallig zijn als zo'n ongelukje zich nu zou voorden, toch? We besloten om hem wat vaker dan gebruikelijk uit te laten en de meneer van de reseptie had alle begrip. Overigens was op de reserveringsite nergens een plek wáár ik aan had kunnen vinken dat we een hondje bij ons hadden.

We vermaakten ons prima in Sneek en de omgeving, en de oude Moos deed goed mee. Op de (voorlopig) laatste mooie dagen van het jaar bezochten we het gezellige dorpje Terherne aan het Sneekermeer (bekend van de boeken en films van De Kameleon), dronken we wat op terrasjes, aten we een hapje in Sneek, winkelden we wat en... afijn: wat er zo allemaal bijhoort.

Wel is het een gelukkie dat ik altijd licht slaap. Wanneer ik 's morgens een geluidje hoorde komen uit de buurt van Moos richtte ik met het licht van m'n smartphone op de hondenmand en bij het zien van maar de minste beweging sprong ik uit m'n bed en kleedde ik me aan. Gauw tilde ik de hond op en liep ik de trappen af van het hotel, zodat ik 'm buiten in het gras kon neerzetten. Wanneer we even later in het restaurant ontbeten en Wilma vroeg of ze wat extra plakjes vleeswaren naar de kamer mocht meenemen voor de hond was dat geen enkel probleem. Het deed de bediening op een of andere manier zelfs goed, omdat hun eigen 'hotel-hond' net een dag voor wij er waren aangekomen was overleden.

Maar toen was er ook nog die late avond dat we onze viervoeter met z'n tweeën gingen uitlaten. Bastiaan ging niet mee, want hij lag heerlijk languit in bad te lezen. Dit keer namen we de lift in plaats van de trap en... besloot Moos dáár alvast te gaan plassen. Pffff, gelukkig lag er zeil. Beneden aangekomen haastte ik me naar iemand van het personeel, die me meteen een emmer sop en twee dweilen aanreikte. Ondertussen vertelde hij me dat hij de situatie herkende en dat hij een paar maanden terug zijn oude jackrussel had moeten laten inslapen. "Het lijkt wel of er vandaag de dag alleen nog maar oude en overleden honden bestaan", dacht ik nog terwijl ik terugliep naar de lift, die Wilma al die tijd op de begane grond had 'vastgezet'.

En zo kwam het dus dat je mij even later - zittend op m'n knieën in de deuropening van een hotellift - kon aantreffen met een emmer en dweil. Ach ja, dan kan dat ook weer van m'n bucketlist...
Gelukkig leek de 'avondpies' ongeveer gewoon water en we waren al lang blij dat hij het zeil van de lift had uitgekozen in plaats van de vloerbedekking van de hotelkamer. En verder heeft niemand er op die late avond iets van gezien, dus er was geen sprake van (nog meer) gezeik enzo. Het voorval was al weer gauw vergeten en zorgde dus niet voor een smetje op onze fijne paar daagjes weg.

Op de dag dat we weer uit Sneek vertrokken sloeg het weer om. Het was niet meteen (oude) hondenweer met zeikregen, maar de tijd van 'terrasjes pakken' leek nu toch echt voorbij.

Bijzonder was wel dat we onze dagen in Friesland konden afsluiten met een ritje naar Holland over een bouwwerk dat ze alweer een hele poos terug speciaal voor een afsluiting schijnen te hebben aangelegd.

Deur

Moment: 9 oktober, 22.15 uur.

Locatie: kleedkamer volleybalvereniging Fair Play.

Tussen de al vertrekkende, zich aankledende en nog douchende sporters door roept Theo dat hij er volgende week niet is. Hij heeft altijd de volleyballen bij zich er vraagt wie zeker weet dat hij er volgende week wél is, zodat die deze keer de ballen mee naar huis kan nemen. Omdat mijn buurman en ik beiden lid zijn van de vereniging besluiten we dat wij de ballen mee naar huis nemen. We zijn er meestal allebei dus het moet wel erg raar lopen willen we volgende week allebei verhinderd zijn. Ik leg de ballen thuis in onze schuur, die in onze voortuin staat.

Moment: 16 oktober (m’n moeders 83e verjaardag!), 19.45 uur.

Locatie: ons huis.

M’n buurman komt het tuinpad oplopen om me op te halen. Ik heb boven m’n sporttas ingepakt en wil van de hal de huiskamer inlopen om Wilma te zeggen dat ik ga sporten. Maar ik krijg met geen mogelijkheid de kamerdeur open! Eerst denk ik aan een geintje, maar al snel blijkt het sluitwerk kapot te zijn.

Ik kan de deurkruk op en neer blíjven bewegen, maar in de deur zelf is geen enkele beweging te krijgen... Wilma doet pogingen aan de huiskamer-kant en m'n buurman en ik vanuit de hal.We schroeven de deurkrukken en het deurbeslag eraf, kijken of we de scharnieren wellicht kunnen losmaken, proberen met oude pasjes en ander materiaal dat driehoekige stuk metaal (waarvan ik inmiddels weet dat dat een 'dagschoot' heet) uit de deurpost de klikken - maar niets helpt.
Wanneer Wilma op het lumineuze idee komt om een slotenmaker te bellen bedank ik de buurman voor zijn vergeefse hulp en adviseer ik hem om vanavond dan maar zonder zijn uiterst getalenteerde buur naar de volleybalvereniging te gaan.
De slotenmaker arriveert een half uurtje later, boort een groot gat in de deur (gelukkig op de plaats waar later weer het deurbeslag wordt teruggeplaatst) en na wat wringen floept de deur weer open. Even later is er weer nieuw sluitwerk gemonteerd, dus is alles op z'n pootjes terecht gekomen.

Moment: 17 oktober, 07.45 uur.
Locatie: onze schuur in de voortuin.
Ik wil m'n fiets uit de schuur pakken en m'n oog valt op een groot net met volleyballen. Die is de buurman gisterenavond helemaal vergeten in alle hectiek. En ik heb 'm er ook niet aan herinnerd. Wanneer ik even later op kantoor ben bel ik hem. Want waarom is hij niet alsnog de vergeten ballen komen halen of heeft hij me niet gebeld om ze tóch maar even te komen brengen? Hij antwoordt dat er in de zaal gelukkig ook nog een paar ballen lagen. En hij vertelt dat m'n ploeggenoten toch wel hadden gelachen om het voorval.
Als ze maar niet denken dat het me allemaal goed uit kwam zodat ik niet hoefde te sporten. Want ik heb meer lol in het spelen van een paar potjes volleybal dan het trekken van m'n portemonnaie voor een slotenmaker.
Maar zo'n constatering is natuurlijk een open deur..

Alert

Ik las vorige week dat de nieuwe James Bond-film een jaar is uitgesteld. Het heeft te maken met onenigheid tussen de producent en de regisseur geloof ik. Maar waarschijnlijker is dat men dit heeft besloten zodat ze intussen inspiratie kunnen opdoen uit het alledaagse nieuws anno 2018.
Want je zal maar in het Zuid-Engelse Salisbury een man en een vrouw ijlend op een bankje aantreffen, wijzend naar de hemel. En dan later in de krant lezen dat die man een voormalige Russische spion was, die hoogstwaarschijnlijk in een horecagelegenheid is vergiftigd door een paar landgenoten. En wat te denken van de Citroën C3 die vol met hack-apparatuur werd aangetroffen naast de organisatie tegen de verspreiding van chemische wapens in Den Haag? Misschien moeten we de tune van het journaal voortaan maar vervangen door die spannende James Bond-soundtrack.

Ook bij ons op kantoor worden we er, onder het motto 'blijf alert', op allerlei manieren op gewezen dat we voorzichtig moeten zijn met onze hardware en software. Alles wordt vergrendeld met wachtwoorden en codes en zonder pasje kom je geen gebouw meer in.

Afgelopen vrijdag kwam Bastiaan aan het eind van de werkdag even bij me langs op kantoor, maar mocht hij pas naar binnen nadat we een bezoekerspas hadden geregeld en ik hem persoonlijk meenam. 
Toen we een poosje later weer naar buiten gingen stopte hij de pas in de daartoe bestemde koker, maar dit weekend kreeg ik een mail van de security met de vraag waarom zijn pas niet was ingeleverd. 

Bas vertelde mij dat hij het idee had dat de pas niet ver genoeg in de koker was gezakt, maar dat het poortje wél was opengegaan. Ik mailde dat terug naar de security, die excuses aanbood omdat er inderdaad een paar pasjes van vertrokken mensen halverwege de koker waren blijven steken. Nou nou, een hele opluchting dat m'n zoon niet (langer) voor spion werd aangezien.

Op zijn nieuwe werkplek heeft hij deze week zelf ook met een soort spionage-achtige praktijken te maken gehad. Als kassamedewerker kreeg hij te maken met een 17-jarige klant die alcohol wilde kopen. Bastiaan doorliep het hem geleerde protocol (schatten of iemand jonger is dan 25, legitimatie vragen, geboortedatum invoeren) en vertelde de klant dat hij de drank niet meekreeg. Achteraf bleek het een test die de overheid uitvoert om te checken of de supermarkten zich aan de wettelijke regels houden. En laat 'zijn' supermarkt die dag van alle gecontroleerde supermarkten nou de enige zijn geweest die de regels keurig naleefde.

Nee, langs alerte Bastiaan krijgt een minderjarige geen alcohol. Not shaken and not stirred!

Dieren

Ik las vandaag op AD.nl dat veel bedrijfskantines vandaag alleen vegetarische gerechten serveerden omdat het dierendag is. Ikzelf heb vandaag geen gebruik gemaakt van onze bedrijfskantine, maar al sinds enkele jaren worden er met een zekere regelmaat (ik meen eens in de twee weken) geen vleeswaren geserveerd. Ik hou van vlees, maar vind dit een goed initiatief. En zo af en toe kopen Wilma en ik in de supermarkt ook vleesvervangers, soms met zo’n naam die heel erg op écht vlees lijkt.

Terwijl ik dit stukje over dierendag zit te tikken vraag ik me wel af of wijzelf vandaag ónze dieren genoeg in het zonnetje hebben gezet. Letterlijk 'in het zonnetje' zal niet gelukt zijn trouwens. En daar hoeven we ze ook nooit in te zetten, want dat plekje zoeken ze zélf wel op. Maar figuurlijk? Want ik zou het vervelend vinden dat ze vannacht, als wij liggen te slapen, samen constateren dat ze verwaarloosd worden... Ik zal zo even vragen aan Wilma of zij erg heeft gehad in 4 oktober, want het is nu nog niet te laat om onze Moos te trakteren met een heerlijke kauwstaaf met kip (!) of rund (!) en onze Sam te verwennen met wat extra PLUS-kattensnoepjes met gevogelte (!). Want we zijn hartstikke blij met onze twee vleesetende viervoeters, en dat mogen we best eens laten blijken.

Oké, ze werken ons eerlijk gezegd ook wel eens op de zenuwen. De een wil altijd naar buiten als-ie binnen is, en wil naar binnen als-ie buiten is (kat Sam) en de ander heeft van die buien dat-ie de hele dag achter je aan loopt te dribbelen, zonder dat-ie aangeeft wat-ie wil (hond Moos).
Zo af en toe zou je ze het liefst zó de Kalverstraat op willen schoppen om daar samen verder te gaan met die ongein.
Dat deden hun naamgenoten immers vroeger ook, als we Max Tailleur moeten geloven.

Maar ja, dieren vragen nou eenmaal aandacht. En dat kan soms heel vervelend zijn. Vrijwel altijd voordat ik achter m'n pc kan gaan zitten om een stukje te tikken moet ik Sam van m'n bureaustoel afhalen. En wanneer ik dan goed en wel zit gaat hij bij de deur staan zeuren dat hij de gang op wil.

Maar ook kleinere huisdieren kunnen lastig zijn hoor... Ik hoorde laatst van m'n moeder dat m'n vader vroeger - toen hij in de avonduren nog studeerde - afgeleid werd door het geblub van de goudvis in de kom op zijn bureau.