Gezeik in Sneek

Toen we deze week een paar dagen in Friesland doorbrachten hadden we Moos bij ons. Wilma had op internet een geschikt hotel gevonden waar honden welkom waren en ik heb er via die site vervolgens een kamer voor ons geboekt. Toen we aankwamen melde de vriendelijke man van de receptie dat we bij het reserveren eigenlijk hadden moeten melden dat we een hondje bij ons hadden, zodat ze een kamer op de begane grond hadden kunnen regelen. Zo is het beestje gemakkelijker uit te laten en bovendien zijn die kamers voorzien van laminaat in plaats van vloerbedekking. Nu was het helaas niet meer mogelijk om met anderen van kamer te wisselen.

Wilma en ik keken elkaar aan en beseften dat een kamer op de begane grond inderdaad handiger was geweest. Onze oude jackrussel heeft (gelukkig maar heel af en toe) wel eens een ongelukje. Net als oudere mensen moet hij wat vaker plassen. Maar het zou wel erg toevallig zijn als zo'n ongelukje zich nu zou voorden, toch? We besloten om hem wat vaker dan gebruikelijk uit te laten en de meneer van de reseptie had alle begrip. Overigens was op de reserveringsite nergens een plek wáár ik aan had kunnen vinken dat we een hondje bij ons hadden.

We vermaakten ons prima in Sneek en de omgeving, en de oude Moos deed goed mee. Op de (voorlopig) laatste mooie dagen van het jaar bezochten we het gezellige dorpje Terherne aan het Sneekermeer (bekend van de boeken en films van De Kameleon), dronken we wat op terrasjes, aten we een hapje in Sneek, winkelden we wat en... afijn: wat er zo allemaal bijhoort.

Wel is het een gelukkie dat ik altijd licht slaap. Wanneer ik 's morgens een geluidje hoorde komen uit de buurt van Moos richtte ik met het licht van m'n smartphone op de hondenmand en bij het zien van maar de minste beweging sprong ik uit m'n bed en kleedde ik me aan. Gauw tilde ik de hond op en liep ik de trappen af van het hotel, zodat ik 'm buiten in het gras kon neerzetten. Wanneer we even later in het restaurant ontbeten en Wilma vroeg of ze wat extra plakjes vleeswaren naar de kamer mocht meenemen voor de hond was dat geen enkel probleem. Het deed de bediening op een of andere manier zelfs goed, omdat hun eigen 'hotel-hond' net een dag voor wij er waren aangekomen was overleden.

Maar toen was er ook nog die late avond dat we onze viervoeter met z'n tweeën gingen uitlaten. Bastiaan ging niet mee, want hij lag heerlijk languit in bad te lezen. Dit keer namen we de lift in plaats van de trap en... besloot Moos dáár alvast te gaan plassen. Pffff, gelukkig lag er zeil. Beneden aangekomen haastte ik me naar iemand van het personeel, die me meteen een emmer sop en twee dweilen aanreikte. Ondertussen vertelde hij me dat hij de situatie herkende en dat hij een paar maanden terug zijn oude jackrussel had moeten laten inslapen. "Het lijkt wel of er vandaag de dag alleen nog maar oude en overleden honden bestaan", dacht ik nog terwijl ik terugliep naar de lift, die Wilma al die tijd op de begane grond had 'vastgezet'.

En zo kwam het dus dat je mij even later - zittend op m'n knieën in de deuropening van een hotellift - kon aantreffen met een emmer en dweil. Ach ja, dan kan dat ook weer van m'n bucketlist...
Gelukkig leek de 'avondpies' ongeveer gewoon water en we waren al lang blij dat hij het zeil van de lift had uitgekozen in plaats van de vloerbedekking van de hotelkamer. En verder heeft niemand er op die late avond iets van gezien, dus er was geen sprake van (nog meer) gezeik enzo. Het voorval was al weer gauw vergeten en zorgde dus niet voor een smetje op onze fijne paar daagjes weg.

Op de dag dat we weer uit Sneek vertrokken sloeg het weer om. Het was niet meteen (oude) hondenweer met zeikregen, maar de tijd van 'terrasjes pakken' leek nu toch echt voorbij.

Bijzonder was wel dat we onze dagen in Friesland konden afsluiten met een ritje naar Holland over een bouwwerk dat ze alweer een hele poos terug speciaal voor een afsluiting schijnen te hebben aangelegd.