Vandaag lunchten we in eetcafé Haagse Bluf, waarna we door een bode werden rondgeleid in het gebouw waar we destijds samen werkten: het Rotterdamse stadhuis. Uitgebreid stonden we stil bij details in het gebouw en bij kunstwerken die me al die jaren nooit eerder waren opgevallen. Bijzonder hoor!
Maar het was niet zo bijzonder als die rondleiding van lang geleden, die tijdens onze lunch ter sprake kwam. Destijds kregen we een rondleiding in crematorium Hofwijk en mochten we daar naartoe meerijden met de secretaresse van de wethouder. Punt was alleen dat zij zo beroerd en levensgevaarlijk reed, dat we mazzel hadden dat we uiteindelijk het crematorium bereikten als rondleid-gast en niet als verkeersslachtoffer.
De rondleiding op Hofwijk was zeer uitgebreid. En dus kwamen we ook in de ruimte... - hoe zal ik het zeggen - de ruimte onder de zaal waar afscheid wordt genomen. Toen Wilma me 's avonds tijdens het eten vroeg hoe het was geweest antwoordde ik in eerste instantie dat ik dat later wel zou vertellen. 'O, maar ik kan best wat hebben hoor', zei Wilma toen, waarna ik wat details van ons bezoek aan Hofwijk prijsgaf.
'Nou Marco, laat toch maar', zei ze toen al gauw.
Overigens zijn we na de rondleiding niet weer bij de wethouders-secretaresse in de auto gestapt, maar namen we de bus. Terugdenkend aan haar rijstijl waren we al lang blij dat we het crematorium niet in een ander soort busje verlieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten