Wanneer Wilma de auto start nadat ik er in m'n eentje in heb gereden schrikt ze zich regelmatig het apezuur.
Ik heb namelijk de gewoonte om - wanneer ik alleen in de auto zit - de muziek nogal hard te zetten. Laatst ontdekte Bastiaan in het dashboardkastje (dus achter het dashboardlicht) de Meatloaf-cd 'Bat out of Hell' en nam ik me voor om die tijdens mijn eerstvolgende solo-autorit weer eens ouderwets hard mee te zingen. Vooral 'Paradise by the dashboardlight' vind ik namelijk hét ultieme meezing- en playbacknummer.
Een paar weken geleden nog ervoer ik dat weer eens tijdens een disco-avond van kantoor in de brasserie van De Kuip.
Ook YMCA was daar trouwens favoriet. Best raar trouwens dat we vandaag de dag aan die vroegere artiesten herinnerd worden door M&Ms (Meatloaf) en 'verklede vingers' in een telefoonabonnement-reclame (Village People). Het brengt herinneringen terug, maar dan geef ik er toch de voorkeur aan die terug te halen door documentaires te bekijken over bijvoorbeeld Fleetwood Mac, Pink Floyd of Bob Marley en (laatst nog) over 10cc, UB40 en Ginger Baker.
Ook de mini-documentaires die elk jaar eind december bij Top 200-a-gogo worden uitgezonden boeien mij meer dan welke masterchef of vrouwzoekende boer dan ook.
Afijn: mocht u binnenkort ergens voor een stoplicht staan en ziet u iemand in de auto naast u meeblèren met de radio, stoor je daar niet aan. Laat die man dan gewoon even lekker genieten van zijn eigen playbackshow by the trafficlights.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten