Daar stond ik dan, om kwart over één 's nachts in de Stormpolder in de net gevallen sneeuw. Had ik maar een muts meegenomen, want m'n oren waren zo koud dat je ze zo zou kunnen afbreken.
Een paar uur terug reden we nog - net voor de koopavond was afgelopen - naar het winkelcentrum en hadden ze bij Cool Cat gelukkig nog een rood shirt. Want thuis had m'n zoon geen geschikt rood shirt kunnen vinden. En zo'n shirt was nodig voor het feest.
Het feest dat nu zo ongeveer afgelopen zou moeten zijn. Maar in de boot die hier voor me aan de vanwege de sneeuw spekgladde steiger lag zag ik de discolichten nog knipperen en zag ik door de beslagen ramen nog mensen dansen. De WhatsApp-berichtjes die ik naar Bastiaan stuurde werden slechts af en toe beantwoord, omdat hij het te druk had met andere dingen. Toen hij aangaf dat hij z'n jas ging pakken maar de garderobe verstopt was begreep ik dat laatste niet, maar gaf het me de hoop dat we snel samen in de warme auto konden stappen.
Het schoolfeest heette de 'Love Boat' en hoewel de boot iets kleiner was dan het schip uit die vroegere tv-serie voer het in deze Valentijnsdag-periode zo'n drie-en-een-half uur door de romantisch besneeuwde Rotterdamse regio.
Het was fantastisch geweest, hoorde ik Bastiaan zeggen nadat m'n oren weer enigszins waren ontdooid. Dat love- en Valentijngedoe boeit hem (en veel van z'n klasgenoten) niet echt, maar ze hadden heerlijk gedanst en vanaf het buitendek mooie foto's gemaakt van Rotterdam vanaf het water.
Ik gunde het hem van harte. Daar had ik best een paar koude voeten en oren voor over. Maar een volgende keer vraag ik de organisatoren denk ik of men voor de Love Boat misschien nog een kale kapitein zoekt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten