De fietstas

Het was boven de 30 graden toen ik vorige week naar huis fietste, om met z'n drietjes naar de tandarts te gaan voor de halfjaarlijkse controle. Dus ik fietste niet over de steile Erasmusbrug, maar nam het pontje tussen Feijenoord en Kralingen om boven het water even heerlijk af te koelen. Toen ik een kwartier later thuis kwam parkeerde ik m'n fiets in de schuur en greep ik gedachteloos naar de altijd aan mijn bagagedrager vastgeklikte tas.

M'N TAS !?? Er zat niks aan m'n bagagedrager vastgeklikt !!! Ik schrok me het apezuur. Op het pontje hing-ie nog aan m'n bagagedrager. Maar daarna? Shit... in m'n tas zat onder meer m'n iPad...
Ik stormde naar binnen en vertelde snel tegen Wilma dat ik m'n tas was verloren en meteen dezelfde weg terug ging fietsen. Ik hoorde nog zoiets als 'wat.. eeh.. oké', maar eigenlijk was ik toen alweer vertrokken. Ik vermoedde dat de tas van m'n fiets gevallen kon zijn toen ik in 'n natuurgebiedje van een grashelling was afgefietst. Stevig doortrappend belde ik Wilma met de vraag of ze met de auto ook alvast richting de grashelling kon rijden. Mocht ik de tas daar vinden, dan kon ik daar m'n fiets wel even parkeren en konden we met de auto naar de tandarts.
Maar helaas: bij de helling was geen tas te bekennen. En onderweg had ik niemand zien lopen met iets wat leek op een gevonden tas. Sowieso kwam ik weinig mensen tegen. Die waren wel wijzer en hadden op deze loeihete dag het water opgezocht in plaats van te gaan wandelen in een natuurgebiedje. En ik maar fietsen...

Nadat ik de tandarts had gebeld en had uitgelegd waarom we later zouden zijn zag ik onze auto aankomen en vroeg ik Wilma mij te volgen naar de aanlegsteiger van het pontje. Daar aangekomen trof ik een man die heerlijk in z'n zwembroek zat te zonnen aan de kade. Ik vroeg of hij wist of er een tas gevonden was.
Dat bleek het geval! Wat een opluchting! Bij het fietsen over de metalen steiger naar de kade was de tas van m'n bagagedrager gevallen. Fietsen op die steiger maakt zo'n herrie dat ik 'm blijkbaar niet had horen vallen! Men had 'm meegenomen het pontje op, en die pont lag nu aan de overkant.

Er restte niets anders dan te wachten tot hij terug aan deze kant was. Ik belde de tandarts nogmaals en we besloten onze afspraak dan maar te verplaatsen naar over twee weken. Vrouw en zoon gingen met de auto alvast terug naar huis. Op een gegeven moment kwam het pontje langzaam aanvaren. Ik wachtte nog even met het verder de steiger oplopen en constateerde tot mijn grote verbazing dat-ie rechtsomkeer maakte en weer naar de overkant vertrok!!!
'Nou ja zeg!' zei de man in zwembroek. 'Hij zag je waarschijnlijk niet en had blijkbaar ook niemand aan boord om hier af te zetten!'
Een kwartier later stond ik dus wél duidelijk zichtbaar op de steiger. Ik was inmiddels gebeld door m'n werk dat men vanaf het pontje had gebeld met de mededeling dat ze een tas hadden gevonden. In m'n tas waren ze een personeelspas tegengekomen. Ik dankte de pont-medewerker hartelijk en klikte de tas stevig vast aan m'n bagagedrager.

Voor ik weer naar huis fietste nam ik nog een paar slokken uit het Aquarius-flesje dat ik bij de benzinepomp had gekocht in de tijd dat de pont heen, weer en weer heen was gevaren. Na al het gefiets op deze warme middag was die zoete energiedrank meer dan welkom. En dat tandartsbezoek was toch pas over twee weken...