Technologie

Ik weet zeker dat een groot deel van autorijdend Nederland er geen benul van heeft hoeveel moois ons  landje nog altijd te bieden heeft. Sinds de automobiel is ingeburgerd racen we over het asfalt en mopperen we dat het oude Nederland niet meer bestaat. Leve de technologie! Wandelaars, fietsers en hardlopers weten stiekem wel beter en kennen de mooie plekjes, maar houden die het liefst voor zichzelf en vertellen het niet aan anderen. Maar ik maak vandaag een uitzondering. Ik vind die mooie plekjes vaak doordat ik voor ik de deur uit ga op m'n tablet of smartphone Google Maps raadpleeg. Of dankzij digitale routeplanners of andere apps die snel laten zien hoeveel kilometer een bepaald parcours telt. Leve de technologie!

Vorige week was het vooraf uitstippelen van een parcours niet nodig. De ronde langs de Rottemeren ken ik op m'n duimpje. En René had me vooraf gezegd dat het hem niet uitmaakte waarheen we gingen fietsen, als er maar ergens halverwege een fraai terras was.

De route langs de Rottemeren is - vooral met mooi weer, maar ook 's winters wanneer er ijs ligt - een uniek stuk van Holland. Wanneer je loopt of fietst langs het kronkelende hooggelegen riviertje zie je Nederland op z'n Nederlandst, in de goede zin van het woord. Kilometers lang aan de ene kant bootjes achter rietkragen en aan de andere kant luxe nieuwe villa's of fotogenieke oudere huisjes met daarachter weilanden en echte Hollandse vergezichten. 

Ook op deze warme zomeravond was het weer genieten. Terwijl we al fietsend alle wereldproblemen oplosten passeerden we bruggetjes, molens en andere objecten die we kennen van oude ansichtkaarten met 'Groeten uit Holland'. Nog voor het donker werd stopten we bij het terras van brasserie Lookies en namen plaats aan een tafeltje met uitzicht op de boulevard en het strand van de Zevenhuizerplas. Een jonge serveerster begroette ons vriendelijk en nam onze bestelling (twee bier) op. Dat viel niet mee, want ze gebruikte geen pen en blocnote, maar zo'n digitaal apparaat die de bestelling meteen doorseint naar degene achter de tap binnen. Het apparaat leek nog veel geheimen te hebben voor onze Lookies-medewerkster, die hier blijkbaar nog niet zo lang werkte. Ze drukte lacherig wat toetsen in en riep al weglopend 'het komt er zo aan!' Dat 'zo' bleek een rekbaar begrip.

Toen we - nadat we de zon achter het meer hadden zien verdwijnen - haar vroegen waar de bestelling bleef werd ze rood en riep ze 'o, ik ben natuurlijk vergeten om op de tafel te drukken!' Ik vond het raar klinken, wilde nog iets schijtlolligs zeggen als 'gewoon twee biertjes is genoeg' maar begreep al gauw dat ze op het bestelapparaat had moeten aangeven bij welk tafeltje de bestelling hoorde. Bij onze volgende bestelling ging het al een stuk beter, maar toen ik later bij haar wilde afrekenen had ze het over zes bier. Nu had ze blijkbaar te vaak gedrukt!

Toen had ik er wel een beetje genoeg van. René en ik pakten onze fietsen en drukten onze snor. Leve de technologie!, om het zo maar eens uit te drukken...