Berispingen

Vorige week had ik in m'n lunchpauze een mini-reünie met een aantal oud-collega's. Toen we in 1990 ieder een andere kant opgingen spraken we af dat we elkaar met enige regelmaat zouden blijven zien. We weten allemaal dat zo'n afspraak - hoe gemeend ook - vaak geen stand houdt, maar in ons geval kunnen we 27 jaar na dato zeggen dat we het aardig volhouden!

Dit jaar lunchten we in hotel New York. Daar toonden we lef door ondanks alle recente negatieve berichtgeving over eieren allen te kiezen voor een omelet. Tijdens de lunch kwamen - zoals elke keer weer - allerlei oude anekdotes langs. Zo ging het deze keer onder meer over ons zwaar-christelijke bureauhoofd die mij als 20-jarige gozer op een gegeven moment bij hem op de kamer riep.

'Eeeeeh Marco, besef je wel dat er ook dames op deze afdeling werken?' zei hij tegen mij. Dat besefte ik ja. Best gezellige en leuke meiden op het secretariaat bijvoorbeeld. 'Nou eeeh, ik zag vanmorgen naast je bureau een kalender aan de muur hangen en ik wil je verzoeken die te verwijderen!' ging hij verder. Hij doelde op een Panorama-kalender, een bestseller in de jaren 80 met fraaie vergezichten (panorama's!) en vrouwelijk schoon. Vrij onschuldig allemaal. Niets bloots of ordinairs, gewoon mooi. Maar mooi dat dat dus niet mocht van hem. Na de berisping droop ik af en haalde ik de kalender met berglandschappen en watervallen gecombineerd met jongedames van de muur... Bijzonder is overigens wel dat datzelfde bureauhoofd mij een paar Panorama-kalenders later vroeg of ik een poosje op een andere afdeling wilde samenwerken met een jongedame. Dat heeft ie geweten! Die dame is inmiddels ouder geworden en is volgende maand 29 jaar getrouwd met deze ook niet meer jonge man.

Ook liet een van de oud-collega's de anderen een verslagje zien van afdelingsexcursie uit de jaren tachtig, waarin stond dat ik destijds bij terugkomst in Rotterdam een bekeuring voor fout-parkeren onder m'n ruitenwisser had zitten. 'Weet je dat nog?' vroegen ze aan mij. 'Ik onthoud best veel, maar vervelende dingen als bekeuringen vergeet ik het liefst zo snel mogelijk', antwoordde ik. 

Toen ik later op de middag weer op kantoor was werd ik gebeld door die jonge dame uit de vroege jaren tachtig, die me vroeg hoe de mini-reünie was geweest. Ik zei dat het gezellig was en dat ze de groeten van Bob, Rob en Gea moest hebben. 'Leuk', zei ze. En daarna: 'Trouwens, weet je wat ik hier net in de brievenbus vond? Een bekeuring!' 

Zo bezien ben ik een veelpleger. Wat een berispingen! Ik ga ook deze weer gauw vergeten. Maar niet voordat ik 'm heb betaald natuurlijk. Anders blijven die gasten van het Centraal Justitioneel Incassobureau me eraan herinneren.