Parijs

Ik heb de rare gewoonte om eens in de week een stukje te schrijven over iets uit die week of uit het verdere verleden en probeer dat licht van toon te laten zijn. Dat gaat me de ene week beter af dan de andere. Net als bij iedereen dwaalden mijn gedachten de afgelopen week veel af naar Parijs. En gelukkig was het zo dat steeds vaker juist de leuke, onzinnige of indrukwekkende herinneringen kwamen bovendrijven aan de Franse hoofdstad.
Herinneringen aan hoe ik een paar jaar terug met Wilma en Bastiaan door Montmartre slenterde, waar een niet-lijkend portret van onze zoon werd gemaakt. Of aan die andere keer toen ik met mijn familie in de rij voor een rondvaartboot werd verrast door een hoosbui en mijn toen nog kleine nichtje een regenjack weigerde aan te trekken omdat die geen binnenzak had. Of die keer dat ik er met mijn schoonfamilie was en we na een wandeltocht over de warme Champs Elysees verkoeling vonden onder de sproeiers bij het groen in de Tuilerieën. Of aan onze huwelijksreis, toen we een klein en oud hotelletje aan de Rue Dagobert hadden geboekt. Of aan de diverse bezoekjes aan Disneyland.

Parijs door de jaren heen (en de pen vond ik dankzij Google!)

Of aan de allereerste keer dat ik er kwam, met m'n ouders, zus en oom Jan en tante Wil met hun gezin. Hun jongste dochter was 7 en kreeg wanneer we een toeristische attractie bezochten af en toe als souvenir een 'sneeuwbol', zo'n transparant ding met daarin een miniatuurtje waarbij het leek te sneeuwen als je ermee schudde. Hoe het destijds daadwerkelijk is gegaan weet ik niet, maar bij mij is blijven hangen dat toen we met z'n allen langs een 'spannende' etalage in de buurt van de Moulin Rouge liepen, mijn nichtje zeurderig 'mamma, ik wil zo'n schudding' zei.

Ikzelf kocht in diezelfde wijk een pen met op de zijkant een plaatje van een madame in een zwart badpak. Het principe was hetzelfde als die kinderpennen waarop een busje gaat rijden of een bootje gaat varen door vloeistof die beweegt als je de pen schuin houdt. Maar op mijn pen ging geen busje rijden of bootje varen, maar zakte een zwart badpakje af...

In 1974 maakte dat op een 13-jarig jochie net zo veel indruk als de Eiffeltoren, Notre Dame en Sacre Coeur bij elkaar. Blijkbaar zo veel dat ik het me nu nog herinner.
En ik heb me zojuist stellig voorgenomen dat ik al die indrukwekkende, leuke en onzinnige herinneringen aan Parijs niet laat wissen door de verschrikkelijke gebeurtenissen van afgelopen week!