Zeuren

Net als iedere puber-ouder hoor ik mezelf eigenlijk veel meer zeuren dan me lief is. Het liefst zou ik namelijk zo'n pa zijn die de volgende generatie grootbrengt door alleen maar leuke dingen te doen en die altijd vrolijk fluitend door het huis loopt.

Maar iedereen weet dat het nou eenmaal zo niet werkt. Ik doe wel leuke dingen, maar ik roep ook regelmatig dingen als 'ruim je kamer op', 'knoei niet zo met die tandpasta op de spiegel', 'steek ook eens een hand uit' en vooral 'schiet nou eens op'. Dergelijke als aanmoediging bedoelde commando's worden meestal op z'n pubers met 'jaaaaaaaah!' beantwoord, waarop ik dan ook weer niet altijd even vriendelijk reageer.

Begrijp me goed: als Wilma en ik wel eens verhalen horen of lezen over andere ouders en pubers prijzen we ons gelukkig hoor. Ik zou Bastiaan voor geen andere puber willen ruilen. En als mijn gezeur (en zijn reactie) weer is weggeëbt hebben we het ook gewoon over de probleempjes die de generatiekloof nou eenmaal met zich meebrengt.

'Wat ik wél vervelend vind is dat je altijd over het zelfde zeurt!, zei hij laatst tegen me. Ik moest erom lachen, want dit voelde wel als een geruststelling. Volgens mij laat het namelijk zien dat het zeuren wel oprecht is, en dat ik niet steeds iets nieuws zoek omdat ik er zo'n lol in heb.

Daar moest hij me gelijk in geven. En zeg nou zelf: een puber in huis die je gelijk geeft, dat is toch ook heel wat waard!