Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en in tegenstelling tot wat ik destijds verwachtte is onze nu 16-jarige jack-russel still going str... eeeh... still going. Wilma zei me laatst dat ze vond dat het vorig jaar opgepimpte boodschappenkarretje nu niet meer zou voldoen, en daarin gaf ik ze gelijk. In het kratje kon onze Moos alleen maar (scheef) zitten, en dat houdt hij niet lang meer vol. Ze besloot via Facebook te vragen of er iemand een wandelwagentje voor hondjes had en kreeg tot onze verrassing snel antwoord. In Scheveningen was een aardige mevrouw van wie we een zo-goed-als-nieuw wagentje zó konden overnemen.
Dus reden we afgelopen zaterdag naar de kapperszaak waar ze werkte, met een mooie bos bloemen. Toen we de zaak binnenliepen dacht ze waarschijnlijk in eerste instantie dat ik voor een permanentje kwam, maar al snel realiseerde ze zich dat wij ‘die van het hondenwagentje’ waren. En na een uitgebreide toelichting (inclusief een demonstratie van de airbag, cruisecontrol en winterbanden) gingen we terug naar huis, waar we Moos meteen in zijn nieuwe voertuig hesen. Zoals altijd in zijn inmiddels hele lange leven liet hij zich gedwee in het karretje zetten. Ook tijdens het korte ritje dat we maakten gaf hij geen kik. Ik verdenk hem ervan dat hij eigenlijk een zachtaardige Dobermann in de huid van een felle jack-russel is.
We hopen dat ons huisdier deze zomer nog dankbaar gebruik kan maken van zijn nieuwe voertuig, in de late herfst van z’n leven. Vorig jaar noemde ik het kleine karretje de Moos-mobiel. Is dit luxere exemplaar nu dan de Moos-mobiel 2.0? We kunnen de robuuste kar natuurlijk ook vernoemen naar de gepantserde auto van de Amerikaanse president: The Beast!
Dan ga ik - al ben ik geen Beauty - deze zomer graag met The Beast op stap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten