De open deur

We hadden geen zin gehad om vooraf een kaartje te kopen. En die zouden trouwens best duur zijn geweest. Maar toen het optreden op het punt van beginnen stond was het toch bij ons gaan kriebelen. Want we wilden toch wel iets van de hysterie meekrijgen. En gelukkig hadden we een deur gevonden ie een klein stukje open stond. We tuurden naar binnen en zagen wat nog maar kort geleden door vele miljoenen tv-kijkers was aanschouwd. En jury's uit verschillende hoeken van Europa hadden ‘douze points’ gegeven. Een eindje van ons vandaan stond op het podium: de winnaar van het Eurovisie Songfestival!

Voor de goede orde: ik heb het over 1975, de locatie was de Bosbadhal naast de Brabantse camping Hoeven en het liedje dat we dankzij de open deur hoorden heette ‘Dinge-dong’. Ik was veertien en mocht sinds een paar jaar het songfestival uitkijken tot en met de puntentelling (onder het motto ‘nog even op, totdat vader zei vooruit naar bed’). Twee jaar ervoor had ik Cliff Richard nét niet zien winnen (met ‘Power to all our friends’) en vorig jaar was ik dankzij onze zwartwit-tv getuige geweest van de doorbraak van Abba.

Wat is dat een tijd geleden! En toch weet ik me nog veel te herinneren. Zonder nu Wikipedia te raadplegen weet ik nog dat Will Luikinga en Eddy Ouwens het liedje hadden geschreven. Luikinga was een half jaar ervoor gestopt als diskjockey op radiopiraat Veronica en Ouwens zou twee jaar later zélf ‘I remember Elvis Presley’ zingen. ‘Arcade’  was toen - net als K-tel - nog een platenmaatschappij die verzamel-elpees uitbracht. En het zal net in die periode zijn geweest dat m’n ouders m’n zus en mij vertelden dat we in het najaar een broertje (of zusje) zouden krijgen...

Sindsdien heeft Nederland enkele aardige pogingen gedaan om nogmaals te winnen (Anouk, Common Limits), maar is het een open deur als ik zeg dat we - in mijn ogen - vooral veel verschrikkelijks ten tonele hebben gebracht? Tót afgelopen vrijdag. Net als velen had ik alle vertrouwen op een goede afloop en we zijn er maar weer eens ouderwets goed (en lang) voor gaan zitten, met een drankje en bittergarnituur op tafel. En na een spannende puntentelling was het inderdaad zo ver! Duncan Laurence won!

Toch ga ik niet - zoals 44 jaar terug bij ‘dinge-dong’ dus wel het geval was - door de kier van een deur kijken als ik almaar ‘Aaah-aaah’ hoor. Want het zou de songfestivalwinnaar kunnen zijn, maar voor het zelfde geld ben ik getuige van heel iets anders...