Zoeken

Laat ik er maar rond voor uitkomen: ik kan niet zoeken! Vraag mij om een pen uit de bovenste la te pakken en ik ben het spoor meteen al bijster. In mijn hoofd zit dan het idee dat die pen bijvoorbeeld donkerblauw zou moeten zijn, waardoor ik alles dat niet exact aan dat beeld voldoet (pen, donkerblauw) door mij opzij wordt geduwd tijdens mijn zoektocht. Dus ook een pen die net iets minder donkerblauw is dan ik dacht..

Tot mijn geruststelling hoorde ik laatst dat veel mannen dat hebben en dat het op een of andere manier met de werking van hun hersens te maken heeft. Een hele geruststelling. Maar ik denk wel dat dit alleen geldt voor mensen-mannetjes. Mijn hond is ook een mannetje, maar die kan zoeken als de beste.

Wanneer we op familiebezoek zijn in Amersfoort trek ik er vaak met m’n zoon, neefjes en de hond op uit en wandelen we door een gras- en natuurgebied. En al wandelend gooi ik dan met een plastic werpstok een tennisbal tientallen meters weg, waarna de hond erachteraan rent en ‘m terug komt brengen. De kinderen mogen ook gooien en begin mei belandde op die manier een tennisbal ergens ver weg tussen de brandnetels en het hoge gras. Ook na lang zoeken bleef de bal onvindbaar.

Toen we afgelopen weekend – dit maal zonder tennisbal – dezelfde route aflegden viel ons op dat het gras inmiddels was gemaaid. Gekscherend zeiden we nog tegen elkaar dat we de bal van vijf weken terug misschien nog zouden kunnen vinden. We waren nog niet uitgepraat of de hond kwam al kwispelend aanrennen met de tennisbal in z’n bek!

Dat zou mij nou nooit lukken. Al was het maar omdat ik op zoek zou gaan naar een gele bal en het exemplaar dat nu gevonden was eerder de kleur ‘goor’ had.