Peut

Lang had ik het plan om deze zomer de raamkozijnen aan de buitenkant van ons huis van een nieuwe beits-laag te voorzien. Maar - je weet waarschijnlijk hoe zoiets gaat - het kwam er almaar niet van. Nog tijd zat, eerst op vakantie, te druk, te nat; dat soort dingen. Maar toen ik vrijdagmiddag de lange uitschuifladder pakte om de ramen te wassen werd ik met m'n neus op de feiten gedrukt. De een paar jaar geleden aangebrachte beits moest ik niet nog eens door herfststormen, winterkou en voorjaarsbuien laten teisteren. En nu was het mooi weer, dus... haastte ik me naar de doe-het-zelfzaak voor een flinke pot beits, kwasten, rollers, peut (ook wel terpentine genoemd) en nog meer bruikbaar materiaal.

 En vervolgens heb ik vrijwel het hele weekend op die ladder doorgebracht. Op zich gaat dat verven gaat me best goed af. Het lukt me alleen nooit om dat te doen zonder te knoeien. Wanneer ik hoog op zo'n ladder de kwast wil overgeven van m'n rechter- naar m'n linkerhand (waarmee ik de pot verf vasthoudt) beits ik tijdens die handeling vaak ook wat zaken die vooraf niet gepland waren. M'n hand, m'n arm, m'n kuit (!?). Maar goed, gelukkig bestaat er zoiets als peut (ook wel terpentine genoemd). Op een gegeven moment trok ik (nu met verfpot en kwast in één hand) een stuk schilderstape van het raam en gooide ik dat naar beneden. Toen ik later de ladder afdaalde werd ik onderaan begroet door onze hond. Wat deed dat beest buiten?, vroeg ik me af. Die hadden we toch juist binnen gelaten omdat ik in de tuin met ladders, kitspuiten, verf en andere troep bezig was? Ik begreep het al: Wilma en Bastiaan waren de tuin ingekomen om me te zeggen dat ze boodschappen gingen doen en op dat moment moet Moos stiekem naar buiten zijn gepiept. Ik opende de huiskamerdeur en stuurde 'm naar binnen. Maar wat zat daar nou aan z'n achterste?

Nee hè, onze jackrussel was precies op het met blauwe beits besmeurde stukje afplaktape gaan zitten dat ik naar beneden had gegooid. De tape zat nog onder z' staart. Jan Wolkers schreef ooit 'De hond met de blauwe tong' maar hier voor me liep een hond met een blauwe kont. Even dacht ik de fles peut (ook wel terpentine genoemd) te pakken, maar dat leek me niet zo gezond voor een beest dat zich op de raarste plekken kan likken... Ik rende met hem naar de badkamer en boende en schrobde het arme beest dat het een lieve lust was. Met redelijk succes, want nu is z'n achterste nog slechts lichtblauw. Eigenlijk ziet onze witte viervoeter er nu uit als een schaap dat net een ram 'op visite' heeft gehad (als je begrijpt wat ik bedoel).

 

Maar goed... verder is de verfklus goed verlopen. Al was het eigenlijk niet zo slim van me om dit te doen net nadat ik bij m'n huisarts was geweest omdat ik al een hele poos een zere nekspier heb. Jezelf vijf meter boven de grond in rare bochten wringen met een verfpot en kwast zal die pijn niet minder doen worden. Het is dus maar goed dat ik een verwijsbriefje heb voor een manuele therapeut (ook wel thera-terpentine genoemd).