De malloot en de pet

Toen Bastiaan onlangs thuis de pet zag liggen die ik twaalf jaar geleden in de Dordogne had aangeschaft zei hij dat ik die nóóit moest weggooien omdat het hem zo aan al die vakanties doet denken die we sinds die tijd hebben gevierd. Bij gebrek aan 'natuurlijke hoofdhuidbescherming' heb ik tijdens de (over het algemeen) zonnige zomervakanties nou eenmaal een pet nodig heb om te voorkomen dat ik verbrand of een zonnesteek oploop.

Maar ondanks Bastiaan's advies heb ik een nieuwe pet op nu ik dit stukje tik, terwijl ik uitkijk op Fort La Latte aan de overkant van de baai bij Cap Fréhel. 

Vanmiddag brachten we een bezoek aan het fort, zoals van échte toeristen verwacht mag worden. Zowel de kinderen als de volwassenen van ons gezelschap waren onder de indruk van het bouwwerk, waar we de toren beklommen maar ook lekker in het zonnetje (en úit de almaar jakkerende wind) hebben gelegen.

Gisteren bezochten we Saint-Malo, een andere verdedigingsplaats hier aan de kust. Terwijl we erheen reden haalden Wilma en ik herinneringen op aan die keer dat ik hier reed en geen hand voor ogen zag. Dat kwam niet alleen omdat het een pikdonkere nacht was en de weg onverlicht, maar vooral omdat ik die nacht een zonnebril droeg. Ik had mijn gewone bril 's morgens op de camping laten liggen en had alleen m'n zonnebril-op-sterkte bij me. Het was dus kiezen tussen géén bril of een donkere bril en de laatste optie won het nét. Het moet er 'mallotig' hebben uitgezien...

Maar deze zomer had ik wél de juiste hulpstukken bij me. Hoewel... ik realiseerde me dat die oude, versleten Dordogne-pet nu echt niet meer kon. Dus kocht ik - na het wandelen door het stadje en het verorberen van een Moules-Frites - de Saint-Malo-pet die er nu voor zorgt dat ik kan lezen wat ik tik, ondanks de laagstaande zon in m'n gezicht.

Ik hoop de malloot-pet de komende dagen nog veel nodig te hebben. Want we hebben nog wat warm en zonnig weer tegoed, als je het mij vraagt. Na een paar redelijke dagen aan het begin van onze vakantie was het weer de afgelopen dagen soms ronduit kl... euh... pet!

Een hele toer

Nu de officiële Tour de France Parijs alweer nadert zijn wij zélf ook begonnen aan een (klein) rondje Frankrijk. En om daarbij in het échte Tour-sfeertje terecht te komen was voor ons geregeld dat - zoals in de tijd van Zoetemelk en Hinault regelmatig gebeurde -  boeren de route blokkeerden.

Vooraf hadden we bedacht dat we die dikke 800 kilometer naar Bretagne gemakkelijk in twee dagen zouden kunnen afleggen. Maar op de eerste dag kwamen we bij Amiëns in flinke files terecht en arriveerden we veel later in ons hotel in Isneauville (bij Rouen) dan gepland was.

Ons hotel in Rouen En toen we de volgende morgen tijdens het ontbijt een blik op de TV wierpen zagen we pas dat ontevreden boeren blokkades hadden opgeworpen en dat ze dat de komende dag weer zouden doen. De meeste acties waren gepland rondom Caen, de stad die precies op onze route lag. M'n zwager stelde daarom voor om een flink aantal kilometers om te rijden via Le Mans. Omdat ik Le Mans associeer met auto's die 24 uur per dag lekker hard kunnen doorrijden stemde ik ermee in. En inderdaad reden we de tweede dag weliswaar om maar flink door.

Asterix en Obelix bij Rouen
(uit: De Ronde van Gallië)

Dus tik ik dit stukje nu zittend naast de caravan en uitkijkend op de Atlantische Oceaan. We zitten overigens vlakbij de plek waar de bedenkers van Asterix het onoverwinnelijke dorpje hadden bedacht. 
Op een steenworp van onze camping (oké, met een slok toverdrank op) ligt Erquy, waar tekenaar Uderzo destijds inspiratie opdeed. En o toeval: precies 50 jaar geleden verscheen het Asterix-album 'de Ronde van Gallië', geïnspireerd op de Tour de France. Daar komen overigens geen wegversperringen in voor. 

'De Blokkerende Boeren' is ook meer iets voor een Suske en Wiske...

Jingles

Vorige week was het weer zo ver. Ieder jaar - ergens in de buurt van 'de langste dag' - stappen René en ik op de fiets en rijden we een (flink) stuk in de omgeving van zijn of mijn woonplaats. Deze keer was 'mijn' Capelle aan de beurt. Al pratend fietsten we over dijkjes en polderweggetjes en langs nieuwe villawijken, totdat we uiteindelijk bij het terras van de Roode Leeuw belandden. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat in de loop van de jaren het aantal fiets-kilometers evenredig afneemt met de toename van de tijd die we - nog altijd pratend - met een biertje voor ons neus doorbrengen.

Nou ben ik helemaal niet zo'n prater, maar René en ik zitten nooit om gespreksstof verlegen. Dat is ook geen wonder, want we hebben een lang verleden samen. We schelen drie dagen, zijn familie, woonden niet ver van elkaar, zaten op dezelfde scholen (St. Josefschool en Titus Brandsma College), speelden in hetzelfde voetbalelftal (DFC), zagen elkaar in zomerse weekends op 'de camping' (Bosbad Hoeven bij Oudenbosch), gingen - eerst met onze ouders, en later alleen - samen op vakantie en we bezochten (met anderen) vele disco's, cafés en duistere tenten op elke avond van het weekend (dat volgens ons al op donderdag begon). Ik was erbij toen hij zijn vrouw keerde kennen en hij maakte 'mijn Wilma' ook vrijwel vanaf het begin mee.

En dan niet te vergeten de gemeenschappelijke hobby in de jaren 70 en 80. Toen speelden we dj's René Verbeek en Marco Bianco op onze illegale radiozender Transistor. Tijdens onze gesprekken op fiets of terras gaat het dan ook vaak over muziek. Dankzij YouTube en Spotify grasduinen we met enige regelmaat door de geschiedenis van de popmuziek, waarbij we stuiten op lang-vergeten materiaal van bijvoorbeeld UK (Rendez-vous 6.02) of Saga (Carefull where you step). Afgelopen week kwam ik via-via-via bij het nummer 'You Angel You' van Manfred Mann's Earth Band terecht en herkende ik middenin het nummer een synthesizer-solo die we regelmatig gebruikten bij het maken van jingles voor onze piratenzender.

Ik pakte ik m'n oude muziekcassette met alle jingles en heb er een aantal gedigitaliseerd. Niet te geloven dat het al 35 jaar geleden is dat we daar zo'n lol aan beleefden. En nu, op de fiets en het terras, hadden we lol aan de herinneringen eraan. Volgend jaar rond de langste dag is onze volgende fietstocht; een half jaar na die 'jingle bells' die horen bij de kortste dagen van het jaar...

Het is niet m'n broer...

Toen m'n zus op de lagere school zat en mijn toen ongeveer 35-jarige vader haar op een dag kwam ophalen vroeg een klasgenote 'is dat je opa?' Mensen die mijn vader (en zijn zelfspot) een beetje kennen zullen begrijpen dat we dat citaat de afgelopen decennia met enige regelmaat voorbij hebben horen komen.  

Afgelopen zondag liepen we samen richting het pontje tussen Zwijndrecht en Dordrecht, om een bezoekje te brengen aan de grote Boekenmarkt die jaarlijks in Dordt plaatsvindt. Daarbij passeerden we de buurman van m'n ouders; een man die een aantal jaren ouder is dan zij en die elke dag de rommel loopt op te ruimen die de jongeren op de kade laten slingeren. Zeker tijdens dit warme weer hangen daar vaak jongeren rond, die na een duik in de rivier aan de kant wat eten en drinken en vervolgens de troep laten liggen. 

'Is dat je broer Jan?' riep de oude buurman tegen mijn vader, toen we een stukje voor hem liepen. En daarbij doelde hij op mij... 

'Nou wil ik dat verhaal over 'is dat je opa' nooit meer horen hoor!' zei ik meteen tegen m'n pa.

Ach, het zal met het feit te maken hebben dat ik dezelfde 'coupe' heb als mijn vader, dacht ik bij mezelf.  En toen ik me omdraaide zag de zwerfvuil-opruimer aan mijn buitengewoon jeugdige en bijzonder energieke uitstraling natuurlijk meteen dat ik een kwart eeuw jonger ben dan zijn buurman Jan. De blijkbaar slechtziende en hoogstwaarschijnlijk verwarde buurman zag nu dat hij het mis had en zag nu dat ik zoon 'Marco-van-het-boek' was.

We liepen door; mijn vader monter en lachend en ikzelf besloot er maar niet te veel gebukt onder te gaan, al was het maar om te voorkomen dat ik er dan nóg ouder uitzag. 
En na een rondgang langs de vele kraampjes knapten we (volgens mij) zienderogen op van een tosti op het zonnige terras aan de Visbrug.

Weer terug bij m'n ouders thuis vertelden we het voorval tegen m'n moeder, die erom moest lachen.

Vervolgens haastte deze jonge god zich richting Capelle aan den IJssel, om met zijn zoon een kijkje gaan nemen bij het Tour de France-peloton, dat met een noodgang door onze woonplaats zou gaan fietsen. Thuisgekomen sprongen we op onze fiets en reden we naar het parcours. Even had ik nog bedacht om onze hond ook mee te nemen. Zo'n tour-caravaan rijdt normaliter namelijk in een flits voorbij, maar wanneer ik Moos plots zou laten oversteken zou dat het publiek wat meer tijd geven om de (op de grond liggende) fietshelden wat beter in ons op te nemen...

Geintje natuurlijk! Ook wanneer zo'n peloton voorbij-sjeest is het leuk om te zien. En het randgebeuren eromheen maakt het best bijzonder. Dus we hadden een prima middag. En mijn vrees dat we die dag óók nog eens een klasgenoot van Bastiaan zouden tegenkomen die vroeg of ik z'n opa was, was gelukkig ongegrond. Wel kwamen we zijn wiskundelerares tegen, die ook zijn mentor is. Ze groetten elkaar en zeiden dat ze elkaar donderdag zouden zien bij de rapport-uitreiking. 
'En jou zie ik dinsdagavond natuurlijk!' zei ze tegen mij. Ze zit namelijk op dezelfde volleybalvereniging als de jeugdige schrijver van dit stukje. 

Wel weer jammer dat dat een veteranen-team is overigens...

Meer raadsels?

'En? Al bezig met een nieuw boek?' vroeg m'n buurman laatst, terwijl we onderweg waren naar onze wekelijkse partijtjes volleybal. En een paar weken terug antwoordde ik wanneer iemand dat vroeg nog stellig 'nee hoor', omdat m'n hoofd daar nog helemaal niet naar stond. Ik vond het nog veel te leuk om met boekhandelaren, familie, collega's, kennissen en journalisten te praten over 'Raadsels rondom Dordt'. En eerlijk gezegd heb ik zelf ook even de tijd genomen om - 's avonds in de tuin - mijn eigen penneroerselen tot me te nemen. Het voordeel van een slecht geheugen is nou eenmaal dat het niet lang duurt voordat je met spanning je eigen boek kan lezen!

Het Slot van Capelle aan den IJssel

Maar sinds een week of twee gaat het weer wat kriebelen.
Toen bezocht ik het 'Dief- en Duifhuisje' in mijn woonplaats.

Dat was ooit de 'gevangenis' van een Slot dat in Capelle aan den IJssel stond en is nu het kleinste museum van Nederland. Van het Slot zelf resteert alleen de slotgracht.

Na een bezoek aan het museum liep ik samen met een heuse gids en nog een (!) belangstellende een rondje op het eiland waar ooit het slot had gestaan...

Wat ik me nog herinner van de start van het schrijven van 'Raadsels rondom Dordt' is dat ik veel 'signalen' kreeg die me een zetje gaven om dat boek te schrijven. Ik was op zoek naar iets mystieks dat met de Grote Kerk te maken had en ontdekte prompt dat kort erna voor het eerst sinds vier eeuwen een processie plaats zou vinden. En nadat ik verzon dat 'kerkheilige' Sint Sura in het boek zou moeten voorkomen en ik mijn opa Piet(er) een hoofdrol had toebedacht ontdekte ik een foto van mijn opa met naast hem een grote vlag met de naam van (de toneelvereniging) Sint Sura erop. Dat soort dingen dus...

Terwijl m'n auto mijn buurman en mij naar onze volleybalzaal bracht antwoordde ik dat ik inmiddels serieus nadacht over een boek over Capelle. Oké, het is niet te vergelijken met een stad als Dordrecht, maar ik had inmiddels al wel door dat mijn huidige woonplaats een langere geschiedenis kent dan je op het eerste gezicht zou verwachten.
Mijn buurman reageerde met de opmerking dat deze week in de krant stond dat de gemeente plannen heeft om de contouren van het vroegere Slot weer zichtbaar te maken.
Tja, is zoiets nou toeval of krijg ik ook deze keer weer signalen die mij een zetje geven richting een verhaal?

Gisteren besloot ik er allereerst maar eens deze blog over te schrijven.

Terwijl in onze tuin het kwik 's avonds maar langzaam tot onder de 30 graden kwam plofte ik neer in een tuinstoel, opende ik m'n tablet en zag ik m'n Facebook-app tevoorschijn komen.

Ik scrolde naar boven en zag een automatisch geplaatste herinnering aan een bericht van mezelf van precies twee jaar geleden.

En waar ging dat bericht over? Over het feit dat ik destijds met m'n vader inspiratie opdeed voor mijn boek over Dordrecht..!

Ook weer zo'n signaal, maak ik mezelf dan graag wijs.
Al vind ik dat krantenbericht over de reconstructie van de contouren in de grond van het oude Slot wel héél toevallig.

Waar is Pieter wanneer je 'm nodig hebt?