Kontant geld

In deze tijd van pinnen en chippen is een van mijn tekortkomingen dat ik vaak te weinig kontant geld bij me heb. Laatst lieten we thuis chinees eten bezorgen en moest ik, in het bijzijn van m'n ouders, Bastiaans spaarpot plunderen om aan de deur te kunnen afrekenen.

Toen ik vorige week besloot om met Bastiaan met de Fast Ferry naar Zwijndrecht te gaan gaf Wilma me 20 euro kontant geld mee. Bij de boot aangekomen pakte ik geld uit m'n portemonnee en zag ik dat het maar 10 euro (en dus nét genoeg) was. Dus was er te weinig over voor het pontje tussen Dordrecht en Zwijndrecht, dat we aansluitend op de Fast Ferry moesten nemen.

Ik gokte erop dat ik fietsend door de Dordtse binnenstad van de Fast Ferry naar de pont wel een PIN-automaat zou tegenkomen, maar nee dus. Vanaf de Dordtse oever belde ik m'n ouders, die aan de Zwijndrechtse waterkant wonen, en legde ik uit dat ik nog even geld voor het pontje moest zien te regelen. Na het telefoongesprek bleek dat een oudere dame, die op een bankje vlakbij zat, het gesprek had gevolgd. Ze vroeg me hoeveel ik tekort kwam en wilde dat graag voor me betalen. Toen ze een euro in mijn hand stopte moest ik denken aan dat SIRE-spotje op TV over hoe we met aardige mensen moeten omgaanhttp://www.youtube.com/watch?v=uLEOjy-lj8U.

Later bij m'n ouders thuis stopte ik m'n fietssleutel in m'n zak en voelde ik daar een briefje... Een briefje van 20, om precies te zijn. Ik had dus - geheel tegen m'n gewoonte in - ruim voldoende geld bij me. Zo ga ik dus met aardige, oude dames om. Ik maak ze op een slinkse manier geld afhandig...

Spiritualiteit

Omdat ik de slechte gewoonte heb om het scherm van mijn GSM te beschadigen, heeft Wilma een handig hoesje voor m'n mobieltje gehaakt. En op verzoek van een paar collega´s is ze ook voor hen aan de slag gegaan. Daarbij stelde ze voor om voor een van hen een hoesje in regenboogkleuren te haken. Ik vond dat opvallend, want toevallig schilderde die collega vorige week tijdens een workshop een regenboog. Een knap staaltje van 'het zesde zintuig'!
Later gaf Wilma aan dat ze op een regenboog kwam omdat mijn collega veel met spirituele zaken bezig is en een regenboog daarbij een speciale betekenis heeft. Zelf heeft ze ook wel wat met 'het spirituele', ze zegt wel vaker dingen te kunnen 'voorvoelen'. Ikzelf heb er echter niet zo veel mee, hoewel ik moet bekennen dat sommige mensen gaven hebben die ik niet kan verklaren.

Overigens schilderde ikzelf tijdens die workshop een landschap met ondergaande zon. Een simpel schilderijtje in de categorie leuk geprobeerd, zeg maar. Thuis werd ik voorzichtig met mijn kunstwerk gecomplimenteerd, maar werd wel opgemerkt dat de lucht bij de ondergaande zon wat te rood was. Ik moest toegeven dat zo´n rooie lucht inderdaad niet vaak voorkomt. Tot de dag erna een IJslandse vulkaan grote aswolken de lucht inspuugde..!

Heb ik dan zelf ook meer met spiritualiteit dan ik denk? Ik zie ook geen vliegtuigstrepen op het doek staan..

Lief

Begin deze week was ik met mijn collega’s een aantal dagen in De Volksabdij Onze Lieve Vrouw ter Duinen in Ossendrecht, aan de rand van de Kalmthoutse heide bij de Belgische grens. Daar dachten we na over onze toekomst, luisterden we naar elkaar en keken we eens goed naar onszelf. Dat deden we niet alleen zittend aan een tafel met pen en papier, maar ook wandelend door de langzaam weer wat kleur krijgende bossen en ’s avonds ‘onder invloed van’.

Even weg van huis, waar alles natuurlijk wel gewoon doorgaat. En da’s vooral voor kinderen, die het idee hebben dat papa of mama een paar daagjes met vakantie gaan, toch een raar idee. Bastiaan vond het vooraf ook niet leuk. Misschien was het ook niet handig dat ik vooraf had gezegd dat ik een paar nachtjes bij Onze Lieve Vrouw ter Duinen ging logeren. Voor je het weet blijft bij hem het beeld hangen dat zijn vader met een lieve vrouw in de duinen sliep...

Een collega vertelde me dat ze bij het vertrek thuis werd tegengehouden door haar zoontje die met armen en benen gespreid voor de buitendeur ging staan en een ander vertelde dat haar man - ter compensatie van het gemis - ‘stiekem’ met de kinderen had afgesproken dat zij ’s nachts in mama’s bed mochten slapen.
Toen ik weer thuis was aangekomen en het kinderbedtijd was vroeg Wilma met een knipoog aan Bastiaan of hij papa niet iets moest vertellen. Bleek er dus twee nachten een lieve vent mijn plekkie in bed te hebben ingenomen…

Pasen

Vorige week dinsdagavond vierde de bovenbouw van Bastiaan's school pasen met een musical in de kerk. Hijzelf had ook een rol, als leerling 9 van Jezus, die zijn apostelen in deze versie van het verhaal blijkbaar geen naam, maar een nummer had gegeven.

Vooraf hadden we al gehoord dat de generale repetitie niet vlekkeloos was verlopen, onder meer omdat de acteurs ruzieden over wie de microfoon mocht vasthouden en gebruiken. Blijkbaar hadden er nu al een paar last van sterallures. Tsja, wellicht is het toch een opstapje naar de wereld van de echte musicalsterren..!

Ik had m'n videocamera meegenomen om Bastiaan's acteertalent te filmen en werd nog voordat de voorstelling begon aangeklampt door een juf die vroeg of ik alles wilde filmen, omdat de school zelf de videocamera was vergeten. De uitvoering verliep vlekkeloos. Ook onze zoon acteerde, zong en danste prima mee.

Leuk was dat de juffen die alles hadden georganiseerd na afloop uitgebreid werden bedankt. Terwijl ik dat stond te filmen zag ik Bastiaan met een grote bos bloemen het podium op komen. En toen hij die aan de juf overhandigde gaf hij haar een flinke knuffel. 'Die had ze wel verdiend!', zei hij later op de avond tegen ons.

De dag na de musical kroop hij achter de pc en monteerde hij de film, compleet met titel, muziek, beeldovergangen en aftiteling. Misschien is het bij nader inzien geen musicalster in de dop, maar meer een nieuwe John de Mol...

Wandelen

Enkele jaren geleden had ik tijdens mijn vakantie autopech. In het Franse Sarlat wilde ik bij het 'straatje-keren' een klein stukje van een in- en uitrit van een parkeerplaats van een supermarkt gebruiken, waarbij ik een hoge stoeprand tussen die in- en uitrit over het hoofd zag.

De auto moest voor een paar dagen naar de garage en we konden met de taxi naar de camping. Twee dagen later moest ik even langskomen met wat autopapieren en kreeg ik te horen dat ik de auto later die dag weer gerepareerd-en-wel kon meenemen. Omdat de camping een eind van het stadje aflag, greep ik de gelegenheid aan om tussen de twee garagebezoeken door in m'n eentje een paar uurtjes door Sarlat te wandelen, in plaats van heen en weer te gaan naar de camping.

Het zo alleen door een Frans plaatsje lopen deed me denken aan de vele buitenlandse steden die ik dankzij mijn werk in m'n eentje heb verkend. Als die vergaderingen, congressen, borrels en diners waren afgelopen ging ik zo gauw als ik kon de stad in, om maar zo veel mogelijk te kunnen zien. Zo heb ik Osaka, Kyoto, Turijn, Stockholm, Wenen, Birmingham, Helsinki, Tampere, Palermo, Kopenhagen, Lille, Sevillia, Kopenhagen en Praag in vrij weinig tijd best aardig leren kennen. En ook in steden als Londen en Athene -waar ik tijdens vakantiea al was geweest- heb ik vele kilometers in m'n eentje lopend afgelegd.

Regelmatig werd ik daarbij vergezeld door Nick uit Amsterdam, een vriendelijke vent wiens vrouw ook regelmatig meereisde en met wie ik uitgebreid sprak over werk en dagelijkse beslommeringen. Tijdens een van die gesprekken vertelde Nick’s vrouw, terwijl we dineerden op een boot die in de buurt van de Karelsbrug in Praag dobberde, dat ze het zo lekker vond dat de kinderen nu oud genoeg waren om alleen thuis te laten. Ze vond het ook niet erg af en toe het huis even te ontvluchten, want haar zoon werkte aan een carriëre als rapper en had vaak vrienden over de vloer. Ik weet nog dat ik dit beeld totaal niet vond passen bij Nick; ik verwachtte eerder een zoon die op het conservatorium zat.

Al slenterend door Sarlat liep ik daar wat over na te denken. Op een gezellig pleintje bij de kerk kocht ik een Nederlandse krant en zocht ik een terrasje op. Na alle ellende van de eerste pagina’s en de check of het weer in Nederland nog wel slecht was kwam ik bij de pagina entertainment, waarop de top 40 stond afgedrukt, met daaronder een artikeltje over Lange Frans. Waar had ik die naam nou eerder gehoord...?
Terug in Nederland heb ik Nick gebeld en hem gefeliciteerd met de hit van z'n zoon.