Wandelen

Enkele jaren geleden had ik tijdens mijn vakantie autopech. In het Franse Sarlat wilde ik bij het 'straatje-keren' een klein stukje van een in- en uitrit van een parkeerplaats van een supermarkt gebruiken, waarbij ik een hoge stoeprand tussen die in- en uitrit over het hoofd zag.

De auto moest voor een paar dagen naar de garage en we konden met de taxi naar de camping. Twee dagen later moest ik even langskomen met wat autopapieren en kreeg ik te horen dat ik de auto later die dag weer gerepareerd-en-wel kon meenemen. Omdat de camping een eind van het stadje aflag, greep ik de gelegenheid aan om tussen de twee garagebezoeken door in m'n eentje een paar uurtjes door Sarlat te wandelen, in plaats van heen en weer te gaan naar de camping.

Het zo alleen door een Frans plaatsje lopen deed me denken aan de vele buitenlandse steden die ik dankzij mijn werk in m'n eentje heb verkend. Als die vergaderingen, congressen, borrels en diners waren afgelopen ging ik zo gauw als ik kon de stad in, om maar zo veel mogelijk te kunnen zien. Zo heb ik Osaka, Kyoto, Turijn, Stockholm, Wenen, Birmingham, Helsinki, Tampere, Palermo, Kopenhagen, Lille, Sevillia, Kopenhagen en Praag in vrij weinig tijd best aardig leren kennen. En ook in steden als Londen en Athene -waar ik tijdens vakantiea al was geweest- heb ik vele kilometers in m'n eentje lopend afgelegd.

Regelmatig werd ik daarbij vergezeld door Nick uit Amsterdam, een vriendelijke vent wiens vrouw ook regelmatig meereisde en met wie ik uitgebreid sprak over werk en dagelijkse beslommeringen. Tijdens een van die gesprekken vertelde Nick’s vrouw, terwijl we dineerden op een boot die in de buurt van de Karelsbrug in Praag dobberde, dat ze het zo lekker vond dat de kinderen nu oud genoeg waren om alleen thuis te laten. Ze vond het ook niet erg af en toe het huis even te ontvluchten, want haar zoon werkte aan een carriëre als rapper en had vaak vrienden over de vloer. Ik weet nog dat ik dit beeld totaal niet vond passen bij Nick; ik verwachtte eerder een zoon die op het conservatorium zat.

Al slenterend door Sarlat liep ik daar wat over na te denken. Op een gezellig pleintje bij de kerk kocht ik een Nederlandse krant en zocht ik een terrasje op. Na alle ellende van de eerste pagina’s en de check of het weer in Nederland nog wel slecht was kwam ik bij de pagina entertainment, waarop de top 40 stond afgedrukt, met daaronder een artikeltje over Lange Frans. Waar had ik die naam nou eerder gehoord...?
Terug in Nederland heb ik Nick gebeld en hem gefeliciteerd met de hit van z'n zoon.