Sportzomer

Morgen is de laatste dag van de Tour de France, misschien wel de allerlaatste zelfs... Want wat was het weer een gedoe, met gedrogeerde en liegende renners. Ik kocht gisteren een boek 'hoe leg ik de Tour de France uit aan kinderen', en dat is eigenlijk al een soort geschiedenisboek voor mijn gevoel. En science-fiction, want volgens mij is het allemaal niet uit te leggen.

Enfin (mooi Frans woord), mocht de Tour verdwijnen, ik vind dat in ieder geval dat 'Studio Sportzomer, de Avondetappe' moet blijven. Want ondanks het beroerde weer in Nederland kom ik elke avond toch even in vakantiestemming, wanneer ik Mart Smeets met een aantal gasten en een glas wijn zie babbelen op een pittoresk kasteelpleintje. En dat fietsen is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Misschien moeten ze in het vervolg een driewekelijks petanque-toernooi verslaan of zo (maar dan niet op de Col d'Aubisque, want het is ver hoor naar het dal als je je bal te hard gooit). En voor de mensen die petanque geen echte sport vinden, noemen we het voortaan Studio Wordtzomer, want zo houden we de moed erin!

Smaak

Terwijl ik dit zit te tikken, neem ik af en toe een hapje van de pizzapunt die voor me ligt. Vanavond aten we pizza en er zijn een paar puntjes overgebleven. Wat later op de avond biedt de magnetron dan uitkomst. Wel is het zo dat een in de magnetron opgewarmde pizzapunt slapjes wordt; het krokante-knapperige is er wel vanaf.

Mij maakt dat echter niets uit, want ik heb geen smaak.. Dat is geen interessant-doenerij ofzo van mij, maar het is een feit dat alweer enige tijd geleden -door middel van een soort wetenschappelijk experiment- is bewezen.

Wilma en ik kwamen aan het eind van een zomerse dag langs de McDonalds bij ons in de buurt en besloten bij de McDrive een milkshake te halen. Wilma bestelde chocoladesmaak en ik een banaan-shake. Thuis aangekomen vroeg Wilma op een gegeven moment waar haar milkshake was en bleek dat ik die lekker zat leeg te drinken. Geen moment had ik me erover verbaasd dat die banaan wel erg naar chocolade smaakte; iets waar Wilma zich absoluut geen voorstelling van kon maken...

Het zal misschien een week of twee later zijn geweest toen Wilma met een vriendin naar de videotheek gingen om een film te huren. De McDonalds is daar vlak naast, dus hadden ze als verrassing milkshakes voor ons drietjes meegenomen. Ik was dat hele gedoe over die milkshakes van twee weken geleden al lang weer vergeten en zakte op de bank onderuit om de film te gaan bekijken, af en toe zuigend aan het rietje.

Na een poosje begonnen de twee dames steeds meer te fluisteren en te giegelen. Ik keek verbaasd op, waarna ze me vroegen welke milkshake-smaak ik proefde... En het klinkt lullig, maar ik moest het antwoord daarop schuldig blijven. Het was lekker, dat wel, maar vooral ook nog erg dik en koud... maar wat voor smaak het nou was....?

Toen bleek dat ze bij de McDonalds hadden gevraagd om vier verschillende smaken in een milkshake te doen: aardbei, banaan, chocolade en vanille! Het bewijs was hiermee geleverd: ik heb geen smaak!

De vraag is nu of ik ermee zit. Nee dus; ik maak er geen punt van. En over een punt gesproken, die taaie pizzapunt is inmiddels op. Het was trouwens een Hawaii-pizza, dus hij zal wel naar ananas hebben gesmaakt, neem ik aan. Lekker!

Live Earth

Vorige week was het Live Earth-concert. Vele beroemde artiesten vroegen aandacht voor de milieuvervuiling en de klimaatproblematiek. Als we niet snel onze leefwijze veranderen, verandert het klimaat zo snel dat we daar veel last van krijgen.

Zo zullen in ons land de winters verdwijnen, de zomers warmer worden en houden we het in ons lage landje niet droog. Onze riolen kunnen heftige regenbuien immers steeds vaker niet aan. Ik werk voor de gemeente Rotterdam (en toevallig nog bij de sector milieu ook) en we zijn al een poos bewust bezig met 'adaptatie-maatregelen'. Dat is een nieuw moeilijk woord, dat feitelijk gewoon 'aanpassing' betekent. Aanpassing aan een hogere temperatuur, drogere perioden en juist perioden met veel regenval. Het creëren van groene daken is bijvoorbeeld zo'n maatregel. Door een bepaald soort vegetatie op platte daken wordt overvloedig hemelwater opgenomen, wordt het dak in warme perioden gekoeld en isoleert het de woning in koudere tijden. Ook worden waterpleinen gecreëeerd om water (tijdelijk) op te vangen en wordt erop gelet dat we niet heel de stad betegelen of asfalteren. Gras heeft ook de functie van waterafvoer.

Ik zie dat ook in m'n achtertuin. In de loop van de jaren hebben al onze buren hun tuin opgehoogd en betegeld. Bij een paar flinke regenbuien staat onze tuin dus nu blank. En die regenbuien zijn er de afgelopen weken voldoende geweest!

Ach, eigenlijk vervullen we een belangrijke functie, want voor de hele straat zijn wij de regenwaterafvoer. Toch eens kijken of ik niet op een of andere milieusubsidie recht heb. Al is het maar om een paar kaplaarzen aan te schaffen.

Werken

Als je werkt bij een overheidsorganisatie heb je met veel vooroordelen te maken. Vele jaren terug was m'n broer Raymond nog een kleuter, maar toen ik destijds een nieuwe slaapzak had gekocht wist hij me al te vertellen dat dat handig was voor op kantoor...

Ik moest daar de afgelopen week aan denken, toen ik door mensen van onze afdeling Informatica was uitgenodigd voor een demonstratie. Onze nieuwe secretaresse is namelijk niet zo goed in (foutloos) schrijven en van haar wordt wel verwacht dat ze de wat eenvoudigere briefjes, notulen en mailtjes zelf opstelt. Onze afdeling Informatica heeft wat ervaring met spraakherkenningssoftware en dat leek onze secretaresse wel wat. Ze stelde zich waarschijnlijk voor dat je dan wat babbelt in een microfoon en dat de computer er dan wel wat moois van zou maken... Allereerst mocht ik de software testen en ik moet zeggen, het ging verbluffend goed. In eerste instantie moest ik een aantal korte tekstjes voorlezen die op het beeldscherm verschenen. Aan de hand daarvan moet de pc namelijk 'wennen' aan mijn stem. En toen ik daarna -duidelijk atriculerend- een willekeurige tekst uitsprak, verscheen deze tekst feilloos op het scherm. Onze secretaresse werd enthousiast en ging er eens goed voor zitten. Maar al gauw ging het mis.. blijkbaar pikte de pc haar Rotterdamse accent niet. Vooral van de Rotterdams uitgesproken engelse woorden (die tegenwoordig nou eenmaal vaak in een standaardtekst zitten) kon de pc geen chocola maken.

Ik begon met wat stiekum gegniffel, maar kon op een gegeven moment m'n lachen niet meer inhouden. Want wat de computer -met de beste bedoelingen- allemaal van haar gesproken teksten maakte was zeer vermakelijk.
Nog leuker werd het toen ze ging proberen de microfoon op de 'pauzestand' te krijgen. Om dat te bewerkstelligen moet je namelijk 'ga slapen' zeggen. En het Rotterdamse 'gaat slapen' verstaat hij dan dus echt niet.. Dus werd het al gauw 'gaat nou slapen' en 'dat ding werkt dus niet he, hij doet geen moer..'. Deze en nog meer van dat soort tekstjes verschenen dus allemaal keurig op het scherm, in plaats van dat de pc het commando uitvoerde.

We hebben maar besloten de software niet aan te schaffen. Lopen we tenminste ook niet het risico dat iemand langs ons secretariaat loopt, terwijl de secretaresse net de pauzestand opheft. Het commando voor de microfoon weer aanzetten is namelijk 'wakker worden'. En dat moet je niet gebruiken in een ambtelijke organisatie. Zo komen we namelijk nooit van de vooroordelen af.