Het pand waar het diner werd opgediend en waar daarna de receptie plaatsvond heette destijds ‘De Dorsvlegel’, maar is sindsdien al zeker vier keer van naam veranderd en van eigenaar gewisseld. Het destijds gloednieuwe subtropisch zwembad ‘Tropicana’ waarop we uitkeken toen we ‘s middags een drankje en hapje nuttigden met familie en vrienden is alweer jaren geleden drooggelegd en omgebouwd tot een ruimte waar duurzame ‘startups’ zich hebben gevestigd.
In het huis waarvan ik ‘s morgens vertrok en het huis waar ik Wilma daarna ophaalde wonen al vele jaren andere mensen. En ook de plek waar we in het bijzijn van een ambtenaar van de burgerlijke stand ‘ja ik wil’ tegen elkaar zeiden heeft al jaren lang een heel andere functie dan toen. En dan heb ik het nog niet gehad over de mensen die er destijds nog bij waren maar we vandaag de dag helaas moeten missen...
Ik realiseerde me dit toen ik gisteren naar de bloemist liep voor een boeket voor Wilma omdat we 32 jaar geleden in het huwelijksbootje stapten. Die klok die maar doortikt en de vergankelijkheid als gevolg daarvan... Al met al dus ‘wel een beetje raar, tweeëndertig jaar’, zoals Doe Maar al zong (nóg langer geleden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten