De bescheiden betoger

Met belangstelling volg ik de berichtgeving over de (hopelijk effectieve) anti-racismebetogingen naar aanleiding van de dood van George Floyd, en daarbij de zorgen die er zijn over het bij de massale bijeenkomsten niet altijd kunnen naleven van de 1 meter 50-regel. Wanneer ik de tv-beelden van de demonstraties zie realiseer ik me ook weer dat ikzelf absoluut niet iemand ben die aan dat soort gebeurtenissen deelneem. Maar natuurlijk maken zaken als discriminatie en rassenhaat me wel eens moedeloos. Waarom lukt het de mensheid nou niet om op dat gebied een stap verder te zetten en dit soort kortzichtige en achterlijke idealen achter zich te laten? Dus begrijp me goed: Alle respect voor mensen die zich laten horen en bijvoorbeeld een actiegroep of politieke partij beginnen, mits de bedoelingen oprecht zijn.

Maar zelf zit ik zo dus niet in elkaar. Ik was nog geen twintig toen de grote demonstraties tegen kernwapens plaatsvonden en was het inhoudelijk helemaal met de demonstranten eens, maar geen moment had ik de behoefte om een wit laken van tekst te voorzien en daarmee in de stoet mee te lopen. Al moet ik toegeven dat ik één keer een uitzondering maakte. Ik werkte nog niet lang bij de gemeente Rotterdam toen een paar collega’s m’n kamer binnenkwamen en me vroegen of ik in de pauze mee naar buiten ging. Het was begin jaren tachtig, er was crisis en de ambtenaren moesten flink inleveren. Voor wie het zich nog kan herinneren: het was de tijd dat de vuilnismannen hun werk (letterlijk) lieten liggen en ook bijvoorbeeld de PTT de (toen nog belangrijke) post niet bezorgde. Ikzelf was best tevreden met het baantje dat ik nog niet zo lang had, maar ging - als een bescheiden betoger - toch maar mee met m’n collega’s en stond even later op de Coolsingel tussen postbezorgers, politieagenten, brandweermannen en andere ambtenaren die riepen dat het zo echt niet verder kon.

Het duurde allemaal niet lang en binnen de kortste keren zat ik weer binnen achter mijn bureau. Een paar dagen later vroeg een andere collega me ‘Heb je het al gezien? Je hangt levensgroot in de etalage!’ Hij had het over de etalage van de fotozaak die toen nog op De Meent zat en ik wist niet hoe snel ik moest gaan kijken. Inderdaad hing daar een grote foto van de demonstratie waarop ik pontificaal in beeld stond! Ik ben naar binnen gelopen om daar voor eens en voor altijd duidelijk te maken...
dat ik de foto graag op klein formaat wilde nabestellen.

Je ziet op de foto dat we toen nog zorgeloos dicht bij elkaar stonden. De ‘1 meter 50-regel’ zou immers nog een kleine veertig jaar op zich laten wachten. Wél hebben de brandweermannen het op hun spandoek over ‘de kleine ambtenaar’. Misschien was dat er een van 1 meter 50...?