De bronzen blog

Precies twaalf-en-een-half jaar geleden plaatste ik voor het eerst iets op mijn blog-pagina. Sinds dat moment tikte ik gedisciplineerd elke week een stukje. In het begin vaak over bijdehante opmerkingen van de nog jonge Bastiaan (voor veel ouders vast herkenbaar) en het gedrag van onze Moos, maar ook over leuke herinneringen aan vroeger, grappige gebeurtenissen in mijn gezin of op het werk of andere zaken waar ik (in mijn ogen) een leuke draai aan kon geven. Maar niet te vergeten koketteer ik ook regelmatig met mijn eigen verstrooide en lachwekkende acties.

Gevolg van het opschrijven van die laatste categorie is wel dat anderen me zo af en toe, bijvoorbeeld bij familieaangelegenheden, met mijn verstrooidheid confronteren. En eerlijk is eerlijk: wanneer je alles zo achter elkaar de revue hoort passeren (‘weet je nog dat je toen..?, en dan die keer dat je...’) dan lijkt het een wonder dat ik zo over het algemeen toch vrij aardig functioneer.

‘En dat jullie je tent hadden opgezet in die tuin in Spanje...’, zei m’n broer laatst. Toen besefte ik dat ik die anekdote nog niet aan het papier beeldscherm had toevertrouwd.
Wilma en ik waren op kampeervakantie in Frankrijk en reisden onaangekondigd door naar het Spaanse Creixell, waar de familie een huis had gehuurd. Onze tent konden we prima neerzetten op het grote grasveld, aan de rand van het zwembad. Dus toen de anderen ‘s avonds, na het nuttigen van enkele tapa’s, cervesa’s en vino’s het huisje betraden voor de nachtrust, stapten wij onze tent in en vielen we moe maar voldaan in slaap. Tot ‘s morgens vroeg, toen we wakker werden van een onheilspellend geluid. Eerst een soort gebrom, daarna gevolgd door iets als ‘zwwwiep, zwwwiep, zwwwiep...’. Wat gebeurde er in godsnaam?

We haastten ons de tent uit en zagen meteen wat er aan de hand was. Want ook op andere plekken om ons heen waren automatisch metalen ‘kokertjes’ uit het gras omhoog gekomen en vervolgens gaan ronddraaien om het gras te sproeien. In de schemer van de avond hadden we onze tent, gelukkig mét grondzeil, bovenop zo’n automatische grassproeier gezet.

Zo, deze ‘bronzen blog’ staat vanaf nu ook weer wat steviger in m’n geheugen. Op naar de volgende twaalf-en-een-half jaar.