Wel zie ik bij bijvoorbeeld mijn volleybalvereniging steeds meer mensen met blessures afhaken. Zelf heb ik ook al wel een paar keer een bal ongelukkig tegen (of eigenlijk ‘op’) m’n vingers gekregen, waardoor ik die een aantal weken niet of nauwelijks kon buigen. Maar dat is een kleinigheid.
Afgelopen dinsdag sprong ik bij het volleybalnet om te smashen, maar de tegenpartij voorkwam dat de bal op de grond kwam en kaatste ‘m naar me terug. Omdat bal met een boog over mij heen leek te gaan, deed ik wat stappen naar achteren. Maar daarbij bleef ik met de hak van m’n sportschoen haperen en stuiterde ik keihard met m’n achterste op de vloer. Men vroeg me of het goed ging, zoals we ook doen als iemand bijvoorbeeld keihard een bal in het gezicht krijgt. Ik deed m’n best om zo soepel mogelijk op te staan en antwoordde iets als ‘niks aan de hand!’. Dat was letterlijk gezien niet gelogen, want met m’n hand ging het goed. Maar m’n bil, die voelde me toch beurs!!!
Terwijl ik dit - inmiddels twee dagen na de stuiterpartij in de gymzaal - tik voelt het nóg alsof ik een bil-implantaat ‘maat Kim Kardashian’ heb laten plaatsen. En ook gisteren, toen we een dagje Blijdorp deden, moest ik heel bedachtzaam bukken en buigen als we even gingen zitten voor een drankje of hapje, om te voorkomen dat ik de olifanten met een gil aan het schrikken zou maken. Het wandelen langs en door de dierenverblijven ging me wel goed af. Daarbij zijn we overigens gelukkig niet bij toeval langs de mandrillen gelopen. Want ik had even echt geen behoefte om voor m’n lol naar blauwe konten te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten