Napoleon

Een poosje terug zag ik een documentaire over Nederland in de jaren 50 en 60. Allerlei sfeerbeelden kwamen voorbij, waaruit bleek dat het goed ging met de economie. Mensen kochten hun eerste tv, hun eerste auto, huizen moesten aan het aardgas (en moeten er nu weer vanaf) en er ontstonden bijvoorbeeld de eerste files. Ik vind het interessant om dat soort documentaires te zien. Het is nostalgie en het verrijkt je kijk op het leven van alledag.

Op een gegeven moment kwamen ook beelden voorbij van een fenomeen dat in die jaren zeer bekend was in België en Brabant: dansorgels! Deze grote orgels stonden in zalen, waar mensen zondagmiddag kwamen om te dansen, maar waar je ook kon eten onder het ‘genot’ van orgelmuziek. Toen ik de beelden zag herinnerde ik me weer dat ik vroeger als klein kind ook wel eens met mijn ouders (en andere familieleden) naar zo’n zaal ging waar zo’n dansorgel stond, en ik wist ook nog hoe die heette: dansorgel Napoleon in Rijsbergen.

Maar wat deden we daar? In m’n gedachten zie ik ons er niet zitten eten, en ik zie m’n vader en moeder er ook niet zwieren over de dansvloer. Maar voor m’n gevoel ben ik er toch echt vaker dan een keer geweest... Alleen om te kijken naar een orgel? Dat kan ik me toch ook niet voorstellen. M’n ouders kunnen het me vast vertellen, maar bij mijzelf zijn herinneringen uit mijn jonge jeugd niet erg scherp en betrouwbaar. Het is sowieso een wonder dat ik me nog dingen herinner uit de tijd van Napoleon.