Over kratten en een worstenbroodje

Nu het vakantie is werkt Bastiaan ook wat vaker bij de Plus-supermarkt, waar hij normaliter (bijna) alleen in het weekend uren maakt. En zo verdient hij een behoorlijk zakcentje extra. Toen ik zo oud was als hij draaide ik in de zomervakantie ook extra uren in de slijterij (‘Impodra’, aan de Dordtse Krommedijk) waar ik al een poosje in het weekend werkte. En de zomer ervoor werkte ik me een  slag in de rondte in een grote hal van waaruit de (toen alom bekende) SRV-wagens werden bevoorraad. Die hal is er al lang niet meer, maar moet in mijn herinnering ergens gestaan hebben waar nu de Dordtse wijk Stadspolders ligt; langs de provinciale weg richting het pontje naar Werkendam.

Het was hard werken daar. Ik kreeg per dag vele bestellijsten in m’n handen gedrukt en moest aan de hand daarvan tientallen rolcontainers volstouwen met allerlei levensmiddelen. Daarbij volgde iedereen dezelfde route, die begon bij het pad met kratten kratten bier en frisdrank. Daarna kwamen de pakken met conservenblikken en gaandeweg werd het steeds wat lichter materiaal dat vanuit de rekken in de containers moest worden geplaatst, om tenslotte te eindigen bij zaken als toiletpapier en keukenrollen.

Het vaste personeel maakte stevig misbruik van de vakantiehulpjes. Het kwam namelijk vaak voor dat een oudgediende mij, net wanneer ik klaar was met het kratten- en conservenblikkensjouwen en reikhalzend uitkeek naar (zegmaar) de categorie chips en eieren, opdroeg om hem de rest van mijn bestellijst te laten afhandelen en dat ik met een nieuwe lijst weer bij de kratten met drank mocht beginnen.

In de pauzes trok ik op met twee mede-vakantiewerkers, die het almaar hadden over een dikke Amerikaanse zanger die zichzelf had vernoemd naar een worstenbroodje. Ik had geen idee over wie het ging totdat ik meneer worstenbroodje en mevrouw hotdog via Hilversum 3 door de hal hoorde zingen, gillen en kreunen over een paradijs bij het dashboardlicht. The rest is history, zal ik maar zeggen.

Nou stel ik mezelf bij zo’n paradijs iets groters voor dan de gemiddelde personenauto, moet ik eerlijk zeggen. Zeker toen ik Meatloaf later op tv zag had mij zo’n SRV-wagen voor hem meer geschikt geleken om ‘ns lekker los te gaan tijdens het verslag van een honkbalwedstrijd.