Middenin het dorp staat een standbeeld van een paard dat op zijn rug over de grond rolt, wat betekent dat hij het naar zijn zin heeft. Het wil aangeven dat het dorp haar draai weer heeft gevonden na de narigheid die ook hier tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft plaatsgevonden.
Het heeft wel wat, al die paarden. Vooral wanneer ik ‘s morgens een wandelingetje maak en de dauw nog boven de velden hangt is het een mooi gezicht. Vanmorgen moest ik ineens denken aan toen ik tijdens een vakantie in Frankrijk als klein ventje, samen met mijn nog kleinere zusje, naast de omheining van een weiland stond. Er kwam een Franse mevrouw naar ons toe die een heel verhaal begon te vertellen. Nadat m’n zus en ik (die nog maar weinig of geen vreemde talen hadden gehoord) een poosje perplex stonden van zo veel onbegrijpelijks reageerde ik met ‘we staan naar het paard te kijken!’ (Misschien had ik uit al die wartaal het Franse woord ‘pardòn’, dat wel erg op ‘paarden’ lijkt, opgevangen?)
Afijn: Het voorval wordt zo af en toe door m’n ouders nog wel eens gememoreerd, zoals dat gaat met grappige gebeurtenissen rondom kleine kinderen. Niet voor niets ben ik deze blogpagina begonnen toen Bastiaan nog klein was. Wel is het sindsdien zo dat wanneer ik perplex sta, ik de neiging moet onderdrukken om ‘we staan naar het paard te kijken!’ te zeggen. Dit doet zich bijvoorbeeld voor als ik op tv bijvoorbeeld stukjes zie van Brexit-debatten in het Britse parlement, of bij een tweet van Trump.
Maar goed, ik dwaal af. Na vandaag zit de vakantie er weer op, en we hebben het hier erg naar onze zin gehad. Misschien had ik eigenlijk uit eerbied voor de paarden ook even op m’n rug op de grond moeten gaan liggen rollen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten